16 நவம்பர் 2014

மலாயா இந்தியர்களின் வேதனைகள்

மலாயா காலனித்துவத்தில் இந்தியர்கள்

கடந்த கால பிரிட்டிஷ் காலனித்துவத்தில் இந்தியர்களும் சீனர்களும் அனுபவித்த வேதனைகளைத் தெளிவாகக் காட்டும் அரிய புகைப்படங்கள் - ஓவியங்கள்.

It was only in the early 20th century that saw a dramatic influx of female immigrants, both Chinese and Indians to Malaya, many, to join their husbands. The Aliens Ordinance Act which restricted further recruitment of male workers sparked a wave of female workers. The Indian female migrants worked in plantations as rubber tappers and weeders while the Chinese were mostly found in tin mines as dulang washers. Those English speaking ones worked as amahs looking after the children of European families.

By the 1940s, they formed about 50% of the workforce toiling in the estates and tin mines, and other ancillary occupations.
The arrival of Indian migrant workers, particularly women in the early 20th century


On the left: a female Indian rubber tapper in an estate. On the right, Indian women workers sorting rubber seeds collected for planting



The arrival of mostly female Indian workers. On the right, an Indian family

கங்காணியின் மனைவிகளும் மகளும்


1900களில் சிம்மோர் வட்டார ரப்பர் 
தோட்டங்களில் வேலை செய்த தமிழர்கள்


The Anglo-Tamil School in Singapore, which was started 
as an outreach to the Tamils in September 1885.

  
1886 - 1920 களில் மலாயாவுக்கு வந்த தமிழர்கள்

தென் ஆப்பிரிக்காவிற்குச் சென்ற தமிழர்கள்


Chinese women and children arriving to work in the tin mines and rubber estates. Inset: Chinese dulang washers, the most famous of whom were the Samsui women

Most gravitated to the tin mines as dulang washers, panning for tin ore, though a substantial number also worked in rubber estates and agricultural farms. The women from Samsui, a district of Guandong, were hardy women well-known for doing heavy manual work.




Left: those who lived in towns worked as domestic helpers. Right: A fortunate few worked with European families as child minders.
Japanese prostitutes set up the first brothels in 1887

Life was hard for the predominantly immigrant male workforce in the 18th and early 19th century. Prostitution was condoned although the manner of acquisition by buying, kidnapping and trickery was inhumane. They worked and lived in sordid and abject condition. Yap ah Loy, the Kapitan China of Kuala Lumpur is reported to own 300 prostitutes in his brothels in 1883.

31 அக்டோபர் 2014

பத்து வயது பால்ய தேவதாசிகள்

[மலேசியா தினக்குரல் 20.06.2014-இல் பிரசுரிக்கப்பட்ட கட்டுரை. கடந்த 18 மாதங்களில் 326 கட்டுரைகளை ஒவ்வொரு நாளும் பிரசுரித்து உதவிய ஆசிரியர் பி.ஆர். ராஜன் அவர் தம் ஆசிரியர் குழுவினருக்கு நன்றிகள்.]

தேவதாசி முறையை இந்தியாவில் இருந்து அழித்து விட்டதாகச் சொல்கிறார்கள். ஆனால், அப்படி இல்லை. இன்னும் இருக்கிறது. இன்னும் மஞ்சள் பூவோடு நன்றாகவே உயிர் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறது. காதும் காதும் வைத்த மாதிரி, அந்தச் சடங்கு ரொம்ப ரொம்ப ரகசியமாகவும் நடந்து வருகிறது. 



தேவதாசி முறையை 1947-ஆம் ஆண்டே இந்தியா தடை செய்து விட்டது. இருந்தாலும், எங்கேயாவது அது ஓர் இடத்தில், எப்படியாவது வாழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. சில்லறை ஆண்களுக்குத் தீனி போடும், பாவம் இரண்டு கால் ஜீவன்களும் வாழவே செய்கிறார்கள். மக்களும் தெரிந்தும் தெரியாதது மாதிரி போய்க் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். வருகிறார்கள் போகிறார்கள். வாழ்த்திவிட்டுச் செத்தும் போகிறார்கள்.

எட்டு பத்து வயதுச் சிறுமிகள்


இந்தியா, கர்நாடகா மாநிலத்தில் தார்வாட் என்கிற ஒரு கிராமப்புற நகரம். அந்த நகரத்தின் எல்லையில் சாவுந்தாடி என்கிற ஒரு புறநகர்க் கிராமம். இங்கு ஜெல்லம்மா என்கிற ஒரு தெய்வம். அதற்கு ஒரு சின்னக் கோயில். இந்தக் கோயிலில் இன்றும் தேவதாசி முறை உயிரோடு  இருக்கின்றது. 




ஜெல்லம்மா குலதெய்வத்துக்கு சிறுமிகள் தாரை வார்த்துக் கொடுக்கப் படுவது, அங்கே அனைவருக்கும் தெரிந்த விஷயம். தாரை வார்க்கப் படுவது பெரிய பெண்கள் இல்லை. எல்லாம் எட்டு பத்து வயதுச் சிறுமிகள். இந்தச் சிறுமிகள், பெரிய மனுஷிகள் ஆவதற்கு முன்னாலேயே கோயிலுக்கு தானம் செய்யப் படுகிறார்கள். அவர்கள் பெரிய மனுஷியானதும் ஒரு பெரிய அணுகுண்டு ரெடியாக இருக்கும். அவர்கள் யாரையும் திருமணம் செய்யக் கூடாது. தங்களின் அப்பா, அம்மா, அண்ணன், தம்பி எவருடனும் தொடர்புகள் வைத்துக் கொள்ளக் கூடாது.


தேவதாசி முறை என்பது பெண்கள் மீது திணிக்கப்பட்ட சுரண்டல்

ஆனால், ஆலய குருக்கள், கிராமத் தலைவர்கள், பணக்கார பெரிய மனிதர்களுக்கு, இந்தச் சிறுமிகள் சேவை செய்ய வேண்டும். என்ன சேவை தெரியுமா. அவர்களுக்கு மனைவியாக இருக்க வேண்டும். அதாவது பாலியல் சேவை செய்ய வேண்டும். இது தெய்வத்துக்கு செய்கின்ற ஒரு பெரிய திருத் தொண்டு என்று கிராம மக்கள் நம்புகின்றனர். நம்ப வைக்கப் படுகின்றனர். ஆலயமே கதி என்று வாழ்நாள் முழுவதும், அந்தச் சின்னஞ் சிறுசுகள் அங்கேயே இருக்கிறார்கள். தப்பிச் செல்ல முடியாமல் அங்கேயே செத்தும் போகிறார்கள்.




அப்படியே தப்பிச் செல்ல முயற்சி செய்தால், அவர்களைச் சமுதாயம் மன்னிக்காது. அது ஒரு தெய்வக் குற்றம். அப்படி ஒரு பயமுறுத்தல். ஆக, தேவதாசி முறை என்பது பெண்கள் மீது திணிக்கப்படும் ஒரு வகையானச் சுரண்டல். அப்படித்தான் சொல்ல வேண்டும்.

பெரிய மனுஷன்களின் வைப்பாட்டி

சமூக ரீதியாக, பின் தள்ளப்பட்ட ஒரு சமூகத்தைச் சேர்ந்த பத்து வயதுச் சிறுமிகள், கடவுளின் பெயரால் விபசாரத்தில் ஈடுபடுத்தப் படுகின்றார்கள். அதுதான் சத்தியமான உண்மை. இந்தியாவில் இந்தத் தேவதாசி முறை இன்னும் நடைமுறையில் இருக்கிறது என்பதுதான் வேதனையிலும் வேதனையான வேதனை. 




வேண்டும் என்றால் அன்றைக்கு அவர்கள் தேவதாசிகளாக இருந்து இருக்கலாம். கோயில் குளத்துக்கு வரும் பெரிய மனுஷன்களுக்கு வைப்பாட்டியாக இருந்து இருக்கலாம். அப்படித் தானே இருந்தது. இப்போதைக்கு நம் பார்வையில் இவர்கள் அப்படி தெரியவில்லை. விவரம் தெரியாத அந்தச் சின்னப் பிள்ளைகளை ஒரு விலைமாதாக, ஒரு பொது மகளிராகப் பார்க்க என் மனசு இடம் கொடுக்கவில்லை.

அடிமட்டத்திற்கு அடிமையாகும் ஏழை மக்கள்


பாவம் இந்தச் சிறுமிகள். பெரும்பாலும், தலித் என்று சொல்லப்படும், ஒரு  சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். ஆக, கூட்டிக் கழித்துப் பார்த்தால் தேவதாசி முறை என்பது ஒரு பட்டவர்த்தனமான விபச்சாரமாகத் தெரிகின்றது. இல்லை என்று யாராவது மறுக்க முடியுமா. 




தேவதாசி முறை இன்னும் உயிர் வாழ்வதற்கு, கிராம மக்களின் அறியாமைதான் மூலகாரணம். அதனால் அவர்களுக்கு நல்லது நடக்கலாம் என்கிற ஓர் அதீத நம்பிக்கை. வறுமையில் வாடுகின்ற பெற்றோர்களுக்கு அது ஒரு மாற்று வழியாகவும் தெரிகின்றது.

ஜடப் பொருள்களாகும் சின்னஞ் சிறுமிகள்


அதனால், பிள்ளைகளைக் கோயில் சாமிகளுக்குத் தாரை வார்த்துக் கொடுத்து விடுகின்றார்கள். கண்ணுக்குத் தெரிந்தே இப்படி என்றால், கண்ணுக்குத் தெரியாமல் என்ன என்ன நடக்கும்? சொல்லுங்கள். வசதி படைத்தவர்கள், ஏழைகளை மேலும் மேலும் ஏழைகளாக்கி, அவர்களை அடிமட்டத்திற்கு அடிமைப் படுத்தி விடுகிறார்கள். அந்த ஏழைகளின் பத்து வயது ஜீவன்களைத் தங்களின் உடல்பசிக்குத் தீவனங்களாகப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள்.




உண்மையான நிலையை இப்படித் தான் சொல்ல வேண்டி இருக்கிறது. பதின்ம வயதுச் சிறுமிகள், வசதி படைத்த வயசான பிண்டங்களுக்கு  பலிகடா ஆக்கப் படுகின்றனர். அவர்களின் உடல் ஆசைகளை நிவர்த்தி செய்யும் ஜடப் பொருள்களாக அந்தச் சிறுமிகள் பயன்படுத்தப் படுகின்றனர்.  அவ்வலவுதான். அதற்கு மறுபேச்சே இல்லை.

தேவதாசிகளாகச் சேவை செய்யும் போது, அந்தச் சிறுமிகளுக்கு ஓரளவுக்கு பணம் கிடைக்கிறது. கோயிலும் கொஞ்சம் பணம் கொடுக்கிறது. தற்காலிகப் புருசர்களாக வந்து போகிறவர்களும் காசு கொடுத்துவிட்டுப் போகிறார்கள்.

நிரந்தர மனைவியாக முடியாத அவலநிலை

அதைவிட அவளுக்குத் தாலி கட்டி, நிரந்தரமாக மனைவியாக ஆக்கிவிட்டுப் போகலாமே. பிரச்னையே இல்லை என்று சொல்லலாம். அதுதான் நடக்காத காரியம். ஏன் என்றால், அந்தச் சிறுமிகளைக் கோயிலுக்குத் தாரை வார்த்துக் கொடுக்கும் போதே, அவர்களுக்குப் பொட்டுக் கட்டி விடுகிறார்கள். 




அதனால் அப்போதே அவர்கள் கோயில் சொத்து என கணக்கில் எழுதப் படுகிறார்கள். இதை எழுத என் ம் கஷ்டமாக இருக்கிறது. வெண்கலம், வெள்ளிச் சாமான்களைத்தான் கோயில் கணக்கில் எழுதி வைப்பார்கள். ஆனால், ஒரு அம்மாவாக, ஒரு மனைவியாக, ஒரு மகளாக, ஒரு பேத்தியாக அழகு பார்க்க வேண்டியவள் ஒரு பெண். ஆனால், அவளைத் தட்டுமுட்டுச் சாமான்களின் கணக்கில் எழுதி வைப்பதை எதில் கொண்டு போய்ச் சேர்ப்பது. இந்த மாதிரியான ஓர் அக்கப்போர் நம்முடைய பூர்வீக மண்ணைத் தவிர வேறு எங்கும் நடப்பதாகத் தெரியவில்லை. நானும் கேல்விப்படவுல் இல்லை.

தொலைதூரங்களுக்கு ஓடிப் போன சிறுமிகள்


கோயிலின் முக்கியப் புள்ளி ஒரு நாளைக்குப் புருசனாக இருந்தால், மறுநாளைக்கு இன்னொருவர் புருசன் தகுதிக்கு வருகிறார். அடுத்த நாளைக்கு இன்னும் ஒரு பெரிய மனுஷருக்கு ‘டிக்கெட்’ கிடைக்கிறது. கோயிலில் இப்படி ஒரு பெரிய பட்டியலையே வைத்து இருப்பார்கள். அதன்படிதான் எல்லாமே நடக்கும். 




பொட்டுக் கட்டிய ஒரு பெண்ணை யாரும் நிரந்தரமாக மனைவியாக ஆக்கிக் கொள்ள முடியாது. அப்படி ஓர் எழுதப் படாத சட்டம் இருக்கிறது. யாராவது ஒருவர் அந்தப் பெண்ணை மனைவியாக ஆக்கிக் கொள்ள ஆசைப் பட்டால், விடவும் மாட்டார்கள். அதையும் மீறி தொலைதூரங்களுக்கு ஓடிப் போன சிறுமிகளும் இருக்கிறார்கள். ஆனால் என்ன. கண்ணில் படாமல் இருக்க வேண்டும். கண்டுபிடித்து விட்டால், தோலை உருத்துத் தொங்கப் போடுவார்கள். தவிர, பத்து நாளைக்கு அடைத்துப் பட்டினி போடுவார்கள்.

தேவதாசி என்றால் தேவர் அடியார்

சிறுமிகள் சம்பாதிக்கும் சம்பளம், அவர்களின் பெற்றோர்களைச் சென்று சேர்கிறது.  ஒரு வகையில் பார்த்தால், பெற்றோர்களே தங்கள் மகள்களைக் கூட்டிக் கொடுப்பவர்களாகத்தான் எனக்குப் படுகிறது. இப்படி எழுத மனசு வரவில்லை. இருந்தாலும் என்ன செய்வது. இதற்கு வேறு ஒரு பொருத்தமான சொல் இருப்பதாகவும் தெரியவில்லை.




தேவதாசி என்பது ஒரு வடமொழி சொல். தமிழில் தேவர் அடியார். இந்தச் சொல்தான், பின்னாளில் தேவடியாள் எனும் வழக்குச் சொல் வருவதற்கு காரணமாகவும் அமைந்தது. 

ஒரு காலத்தில், கிராமப் புறங்களிலும் மலேசியத் தோட்டப் புறங்களிலும், தமிழர்களிடையே தேவடியாள் எனும் அந்தச் சொல் ஓர் இழிவுச் சொல்லாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது. இப்போது ரொம்பவும் குறைவு.

ஏழை எளியவர்களைப் பலி கொடுக்கும் பலிக்கூடம்

உண்மையில் பார்க்கப் போனால், நடனக் கலைகளின் வழியாக ஆலயத்திற்குச் சேவை செய்யும் உயர்ந்த நிலைப் பெண்களே தேவதாசிகள் ஆகும். ஆனால், அதே அந்தப் பெண்கள், அப்போதும் இப்போதும்  பண பலம் படைத்தவர்களுக்குப் பாலியல் பொருட்களாக மாற்றப் பட்டனர் என்பது தான் உண்மையிலும் உண்மை.  அதை நினைத்தால்  காலா காலத்திற்கும், வேதனைதான் மிஞ்சிப் போய் நிற்கும்.




தேவதாசி முறை என்பது குறிப்பிட்ட ஒரு மதம் நடத்திய பாலியல் பலாத்காரம் என்று சிலர் சொல்கிறார்கள். வசதி படைத்தவர்கள், ஏழை எளியவர்களைப் பலி கொடுக்கும் ஒரு பலிக்கூடம் என்றும் வேறு சிலர் சொல்கிறார்கள்.
   
உஷா எனும் வைகறைத் தெய்வம்


தேவதாசி முறை என்பது இந்தியாவில் மட்டும் இல்லை, உலகம் முழுமையும் பரவலாக இருந்து இருக்கிறது. பழம்பெரும் நாகரீகங்களில் இறை பணிகளுக்காகத் தங்களை அர்பணித்துக் கொண்ட ஒரு கலைஞர் கூட்டமே இருந்து இருக்கிறது.  




இந்துக்களின் ரிக் வேதத்தில், வைகறைத் தெய்வம் என்று அழைக்கப்படுபவள் உஷா. அவள் ஓர் ஆடல் அரசியாக வர்ணிக்கப் படுகிறாள். மற்ற இதிகாசப் புராணங்கள், உஷாவை நல்ல ஒரு நடனப் பெண்மணியாகவே காட்டுகின்றன.

சுமேரிய, பாபிலோனிய நாகரீகங்களை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். அங்கே இருந்த வழிபாட்டுக் கூடங்களில், நாட்டியப் பெண்கள்  நல்ல சுத்தமான கலைச் சேவைகளுக்காக தங்களை அர்ப்பணித்து உள்ளனர். அதற்கு ஆதாரங்கள் உள்ளன. 

1947-ஆம் ஆண்டு தேவதாசி ஒழிப்புச் சட்டம்


தேவதாசி என்ற சொல், இந்தியாவின் பல இடங்களில் பலவிதமாக அழைக்கப் படுகிறது. ஆந்திரப் பகுதியில் மாதங்கி அல்லது விலாசினி. மராட்டியத்தில் பாசவி. கர்நாடகாவில் சூலி அல்லது சானி. ஒரிசாவில் மக. உத்திர பிரதேசத்தில் பாமினி. சங்ககால தமிழ் நூல்கள் இவர்களைப் பதியிலாள், மாணிக்கம், தளிச்சேரி பெண்டுகள் என்று அழைக்கின்றன.




பொட்டு கட்டிவிடுதல் எனும் தேவதாசி முறைக்கு 1947-ஆம் ஆண்டே தேவதாசி ஒழிப்புச் சட்டம் மூலமாக ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைக்கப் பட்டது. இருந்தாலும், தமிழ்நாட்டில் உள்ள வேலூர், திருவள்ளூர், விழுப்புரம் மாவட்டங்களிலும், ஆந்திரா, கர்நாடகாவிலும் தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. ஓய்ந்த பாடில்லை.

தில்லானா மோகனம்பாள் படத்தைப் பாருங்கள்

19-ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் தேவதாசிகளைப் பற்றியோ அல்லது அந்த சமூகத்தைப் பற்றியோ பேசக்கூடாது. அப்படிப் பேசினால், “பேசியவன் நாக்கு எரிந்துவிடும்” என்று எச்சரிக்கை செய்தார்கள். அந்த அளவுக்கு தேவதாசி முறைக்கு மதிப்பு கொடுத்து வந்தார்கள். ஆனால் போகப் போக மன்னர்களும், நிலப்பிரபுக்களும், முக்கியப் பிரமுகர்களும் தேவதாசிகளைத் தவறாகப் பயன்படுத்தத் தொடங்கினர்.

தில்லானா மோகனம்பாள் படத்தைப் பாருங்கள். ஓரளவுக்கு உண்மை தெரிய வரும். அதன் பிறகு தேவதாசி என்பது பொதுமகளிர் என்பதாகப் பொருள் கொள்ளப்பட்டு விட்டது.

20-ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் படித்தவர்கள், பக்தர்கள் இந்த தேவதாசி முறையை ஒழிக்க வேண்டும் என எதிர்ப்பு தெரிவித்தனர். பருவம் வராத குழந்தைகளைக் கோயிலுக்கு அர்ப்பணம் செய்யக்கூடாது. அப்படிச் செய்தவர்களை இந்தியாவில் இருந்து வெளியேற்றுவதற்கும் சட்டம் வழி செய்கிறது. அப்போதைய பிரிட்டிஷ் இந்திய அரசாங்கத்தில் அமைச்சராக இருந்த தாதாபாய், 1912 செப்டம்பர் 18-இல் “பெண்கள் குழந்தைகள் பாதுகாப்புச் சட்டம்” எனும் பெயரில் ஒரு சட்டத்தையே அறிமுகம் செய்து வைத்தார்.

விராலிமலையில் தேவதாசிகள் இன்றும் உள்ளனர்


1947-இல் சென்னை மாநிலத்தின் முதல்வராக ஒ.பி.ராமசாமி இருந்தார். அந்தச் சமயத்தில் தான், சென்னை தேவதாசி தடுப்பு மசோதா ஒரு சட்டமாக்கப் பட்டது. சட்டமும் நிறைவேறி விட்டது. இருந்தாலும் சம்பிரதாய ரீதியாக தேவதாசி முறையை ஒழிக்க முடியவில்லை. தொட்ட குறை விட்ட குறையாக, இன்று வரை தொடர்ந்து போய்க் கொண்டுதான் இருக்கிறது.

காரைக்குடி பகுதியில் உள்ள சில சமூகத்தவர்கள் இன்றும் தேவதாசி முறையை விடாப்பிடியாகப் பிடித்து வருகின்றனர். விராலிமலையில் தேவதாசிகள் இன்றும் உள்ளனர். புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் இந்தப் பழக்கம் இன்னும் நடைமுறையில் உள்ளது. அழிக்க முடியவில்லை. உலகம் அழிந்தாலும் தேவதாசி முறையை அழிக்க முடியாது போலத் தெரிகிறது.

கணவன்-மனைவி அங்கீகாரம் மட்டும் கிடைக்காது

இன்னும் சில தகவல்கள். தேவதாசியை யார் வேண்டுமானாலும் வைப்பாட்டியாக வைத்துக் கொள்ளலாம். மனைவியைப் போல் நடத்தலாம். ஆனால், கணவன்-மனைவி அங்கீகாரம் மட்டும் கிடைக்காது. ஒர் எடுத்துக்காட்டு. தமிழ்நாட்டில் நடந்தது. பழனியம்மாள் என்பவர் பொட்டுக் கட்டப் பட்டவர். 14 ஆண்டுகள், ராஜன் என்பவருடன் வாழ்ந்தார். குடும்பம் நடத்தினார்கள். ஒரு நாள் ‘உன்னை விட்டு விலகிக் கொள்கிறேன்’ என்று ராஜன் பிரிந்து போய் விட்டான்.

பழனியம்மாவால் ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை. எந்த உரிமையும் கொண்டாட முடியவில்லை. இப்போது தவிக்கிறார். விவசாயக் கூலியாக வேலை செய்து வருகிறார். அவர் பிழைப்பு அப்படி ஓடுகிறது. இது விராலிமலையில் நடந்த நிகழ்ச்சி.

வேலூர் மாவட்டத்தில் உள்ள பல கிராமங்களில் தேவதாசி முறை, இன்றும் மறைமுகமாகப் பின்பற்றப்படுகிறது. சில நிகழ்வுகள் வெளிச்சத்திற்கு வருகின்றன. சியோலம் கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர் தீபா. இப்போது அவருக்கு 25 வயது. பத்து வயது சிறுமியாக இருக்கும் போது அவருக்கு இருதய நோய். அவருடைய பெற்றோர்கள் தீபாவைக் சாமிக்குக் காணிக்கையாகத் தானம் செய்து விட்டனர். தீபா தேவதாசியாகி விட்டார். இனி சாகும் வரையில் அவர் ஒரு தேவதாசி.

நித்தியச் சுமங்கலி சடங்கு செய்வதில் பெற்றோர்கள் உறுதி

அந்திலி கிராமத்தில் ராஜவேணி என்ற ஓர் எட்டு வயதுச் சிறுமி. குலதெய்வம் மாரியம்மனுக்கு நேர்ந்து விடப்பட்டார். மூன்றாம் வகுப்பு படித்து வரும் ராஜவேணிக்கு விரைவில் பொட்டுக் கட்ட முடிவு செய்து இருக்கிறார்கள். அவளுக்கு, நித்தியச் சுமங்கலி சடங்கு செய்து வைப்பதில் பெற்றோர்கள் உறுதியாக இருக்கின்றனர். தெய்வம் கண்ணைக் குத்திவிடும் என்று சிறுமியைப் பயமுறுத்தி வைத்து இருக்கிறார்கள்.

ராஜவேணிக்கு துளியும் விருப்பம் இல்லை. ராஜவேணிக்கு தொடர்ந்து படிக்க வேண்டும் என்கிற ஆசை.  இந்த மாதிரியான பெற்றோர்களை என்ன செய்யலாம் என்று நினைக்கிறீர்கள். ராஜவேணிக்குப் பொட்டுக் கட்டினால், அவள் கோயில் சொத்தாகிப் போவாள். வயதான ஜொல்லு ’பார்ட்டி’களுக்கு வரப்பிரசாதமாக அமையும். அந்தச் சிறுமி நம்ப பக்கத்து ஊரில் இருந்தால் பரவாயில்லை. எப்படியாவது உதவி செய்யலாம்.

பொட்டுக் கட்டி விட்டால் குடும்பத்துக்கு விடியல்


கிருஷ்ணவேணி எனும் இன்னும் ஒரு 15 வயதுப் பெண். உளுந்தூர் பேட்டையில் படித்து வருகிறார். ராமகிருஷ்ணன் - அஞ்சலி தம்பதியினருக்கு இரண்டாவது மகள். இவர்களுக்கு மூத்தமகள் ராஜலட்சுமி. இந்த ராஜலட்சுமியின் கணவர் கொஞ்ச நாளைக்கு முன்பு தற்கொலை செய்து கொண்டார். அந்த அதிர்ச்சியில் இருந்து குடும்பம் இன்னும் மீளவில்லை. ஆக, இரண்டாவது மகள் கிருஷ்ணவேணிக்கு பொட்டுக் கட்டி விட்டால்தான் குடும்பத்துக்கு விடியல் என்று ஒரு பெரிசு பற்ற வைத்து விட்டது. இப்பொழுது நெருப்பு  கூரையைப் பொத்துக் கொண்டு எரிகிறது.

கிருஷ்ணவேணியை நித்திய கல்யாணியாக்குவது என்று அம்மா அப்பா முடிவு செய்து விட்டனர். இந்த நிலையில் சமூகநல ஆர்வலர்கள் சிலர், இந்தப் பிரச்சிசனையை உயர் அதிகாரிகளின் கவனத்திற்குக் கொண்டு சென்றனர். இப்போது கிருஷ்ணவேணி அரசு நடத்தி வரும் தங்கும் விடுதியில் இருந்து படித்து வருகிறார். ஓர் உயிர் தப்பியது.

மூத்தப் பெண் குழந்தை தேவதாசியாக அர்ப்பணம்

செங்கல் பட்டு மாவட்டத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். அங்கு உள்ள நெசவாளர்கள் தங்களுடைய மூத்தப் பெண் குழந்தையைத் தேவதாசியாக அர்ப்பணம் செய்வது ஒரு வழக்கம். சில கர்ப்பிணிப் பெண்கள் தங்களுக்கு நல்ல சுகப் பிரசவம் வேண்டும் என்பதற்காக, மூத்தப் பெண் குழந்தையைக் சாமிக்கு அர்ப்பணம் செய்வதாக வேண்டிக் கொள்வார்களாம். அப்படியே கோயிலுக்குத் தானமும் செய்து விடுவார்களாம். நல்ல வேண்டுதல். திருந்தாத ஜென்மங்கள்.

முன்பு தேவதாசியாக அர்ப்பணிக்கப் பட்ட பெண்கள், கோயில் நிர்வாகிகளின் தேவைகளை நிறைவு செய்து வந்தனர். பெண்பிள்ளைகள் ஆறு வயது முதல் எட்டு வயதிற்குள் இருக்க வேண்டும். கோயில் பூசாரி திருமணச் சடங்குகளைச் செய்வார். தெய்வத்தின் பெயரைச் சொல்லி, அவரே அந்தப் பெண்ணின் கழுத்தில் தாலியைக் கட்டுவார். அதன் பின்னர் நட்டுவன் அல்லது நடன ஆசிரியர் வந்து அந்தப் பெண்ணுக்கு இசை, நாட்டியம் கற்றுக் கொடுப்பார். அப்புறம் அந்தச் சிறுமி, வயசிற்கு வருவதற்கு முன்னாலேயே அர்ச்சனை நடக்கும். புரியும் என்று நினைக்கிறேன். பெருமூச்சு வருகிறது.


ஆயிரம் பெரியார்கள் ஆயிரம் அம்பேத்கார்கள் வந்தாலும் முடியாது

கடவுளுக்குச் சேவை செய்யப் பிறந்தவர்கள் என்று சொல்லி, பெண்களில் சிலருக்குப் பொட்டுக் கட்டி, தெய்வங்களுக்குத் திருமணம் செய்து வைத்தனர். தேவதாசிகளின் தனிமை வாழ்க்கையை சில ஆண்கள் சாதகமாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டனர். அது அப்போது. தேவதாசிகள் என்றால் விலைமாதர் என்னும் நிலைக்கு அவர்களைக் கொண்டு வந்துவிட்டனர். இது இப்போது. அதையே நடைமுறைப் படுத்தியும் விட்டனர்.

பால்ய விவாகம், சதிக் கொடுமை, சாதிக் கொடுமை போலவே தேவதாசிக் கொடுமையும் ஒன்று. அந்தக் கொடுமை, நான் சார்ந்த சமயத்தில் இன்னும் தாண்டவம் ஆடிச் சிரிக்கின்றது. இன்னும் ஆயிரம் பெரியார்கள் வரலாம். இன்னும் ஆயிரம் அம்பேத்கார்கள் வரலாம்.

ஆனால், காலாவதியான ஒரு சில தமிழர்களின் மூடநம்பிக்கைகளை மட்டும் மாற்றவே முடியாது. கட்டையில் வேகும் போதுகூட, மாரைத் தட்டிக் கொண்டு எழுந்து நின்று வீரவசனம் பேசுவார்கள். திருந்தாத ஜென்மங்களுக்கு வாழ்த்துகள்.

(இந்தக் கட்டுரை போதுமான வரலாற்றுச் சான்றுகளுடன் எழுதப் பட்டது.)

19 அக்டோபர் 2014

ஔவை சண்முகி

சிரித்து வாழ வேண்டும். பிறர் சிரித்து வாழ்ந்திடாதே என்று எல்லோரையும் சிரிக்க வைத்தார். இன்றைக்கு அந்த எல்லோரையும் அழ வைத்து விட்டுப் போய் விட்டார். உற்றார் உறவினர்கள் சொந்த பந்தங்கள் என்று அவர்களுடன் சேர்ந்து உலகமே அழுது கொண்டு இருக்கிறது. ஓர் அற்புதமான கலைஞரை உலகம் இழந்து விட்டது. 



மனத்தின் அழுத்தங்கள் ஓர் எல்லைக்குள் அடங்கிப் போக வேண்டும். தாண்டிப் போனால் மன உலைச்சல்கள் விஸ்வரூபம் எடுக்கும். மனிதனை மரணப் படுக்கையில் சாய்த்துவிடும். இதற்கு அமெரிக்க ஔவை சண்முகி நல்ல ஒரு சான்று. கோலிவூட்டிற்கு கமல்ஹாசன் ஓர் ஔவை சண்முகி என்றால் ஹாலிவூட்டிற்கு ரொபின் வில்லியம்ஸ் ஓர் ஔவை சண்முகி. 

சுத்த பத்தமான வெள்ளந்தி

மன அழுத்தங்களைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியாமல், அந்தக் கலைஞன் தற்கொலை செய்து கொண்டான் என்பது ஒரு வதந்தியாக இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். இல்லை என்றால் அதை நம்மாலும் தாங்கிக் கொள்ள முடியாது.


அதிகம் பேசாமலேயே அசட்டுத் தனமான உடல் அசைவுகளினால், உலக மக்களைக் கட்டிப் போட்டவர். நவரச நாயகன் கமல்ஹாசனின் மானசீக குருவாக வலம் வந்தவர். மன்மதலீலைகளை வாசிக்கத் தெரியாத சுத்த பத்தமான வெள்ளந்தியாக வாழ்ந்தவர். 

கலை நகர்வுக்கு புதிய வடிவம்

மிஸ்டர் பீன்ஸ் நிகழ்ச்சி தெரியும் தானே. அதற்கு ஆரத்தி எடுத்து ஆலாபனை செய்தவர் இந்த ரொபின் வில்லியம்ஸ் தான். எதார்த்தமான உடல் கோணங்கித் தனத்தினால் மற்றவர்களை மகிழ்ச்சிப் படுத்த முடியும் எனும் ஒரு கலை நகர்வுக்கு புதிய வடிவம் கொடுத்த அந்த மனிதரை நினைத்துப் பார்ப்போம். சார்லி சாப்ளின், ரோவன் அட்கின்சன் (மிஸ்டர் பீன்) வரிசையில் ரொபின் வில்லியம்ஸுக்கு இரண்டாம் இடம் கொடுக்கலாம்.


அவருக்கு அதிகமானப் புகழ். அதிகமானச் செல்வாக்கு. இரண்டும் ஒன்றாய்ச் சேர்ந்தன. துணைக்கு மன உலைச்சலைச் சேர்த்துக் கொண்டன. அடுத்து அவரை மது போதைக்கு அடிமையாக்கின. இப்போது அந்த மனிதரைப் பலிக்கடாவாகவும் ஆக்கி விட்டன. ஒரு நல்ல நடிகரை உலகம் இழந்து விட்டது.

புகழ்பெற்ற ஹாலிவூட் நடிகர்

மனிதச் சாமான்ய வாழ்க்கையில் பணம், பெயர், புகழ், செல்வாக்கு போன்றவற்றினால் மன நிம்மதி, மன அமைதி, மன மகிழ்ச்சி, மன நிறைவுகளைப் பெற முடியாது என்பதற்கு ரொபின் வில்லியம்ஸ் நல்ல ஓர் எடுத்துக் காட்டு. 


ரொபின் வில்லியம்ஸ் என்பவர் புகழ்பெற்ற ஹாலிவூட் நடிகர். அகடாமி விருதுகளுக்கு மூன்று முறை முன் மொழியப் பட்டவர். ஆனாலும், Good Will Hunting எனும் படத்திற்கு அகடாமி விருது கிடைத்தது. அகடாமி விருது என்பது இந்தியாவின் திரைப்பட தேசிய விருதிற்குச் சமமானதாகும். இரண்டு முறை எமி விருதுகள், இரண்டு முறை அமெரிக்கத் திரைப்பட விருதுகள், நான்கு முறை கோல்டன் குளோப் விருதுகள், ஐந்து முறை கிராமி விருதுகள் பெற்றவர்.

கணவர் எனக்கு ஒரு நல்ல தோழர்

அவருடைய இறப்புச் செய்தியைக் கேட்டு உலகமே அதிர்ந்து போனது. நேற்று வரை சிரித்துப் பேசிக் கொண்டு நல்லா தானே இருந்தார். திடீரென்று என்ன ஆனது. இத்தனைக்கும் பெரிய வயது இல்லை. இன்னும் பல ஆண்டுகள் வாழ்ந்து இருக்கலாம். உலக மக்களை இன்னும் கொஞ்ச நாட்களுக்கு மகிழ்ச்சிப் படுத்தி இருக்கலாம். அவருடைய மனைவி சூசன் என்ன சொல்கிறார் தெரியுமா. 


என்னுடைய கணவர் எனக்கு ஒரு நல்ல தோழராகவே இருந்தார். வாழ்ந்தார். யாரும் அழக்கூடாது என்று எப்போதும் சொல்வார். அமெரிக்கப் போர் வீரர்கள் ஈராக்கில் சண்டை போட்டுக் கொண்டு இருக்கும் போது, அவர் அங்கே போனார். ஆடிப் பாடி நகைச்சுவை வழங்கி எல்லாரையும் சிரிக்க வைத்தார். சண்டை வேண்டாம் சமாதானமாகப் போவோம் என்று சொன்னவர் இப்போது அழ வைத்துவிட்டுப் போய் விட்டார் என்று சொல்கிறார்.


1993-ஆம் ஆண்டு மிஸஸ் டவுட்பையர் (Mrs. Doubtfire) எனும்  படத்தில் ஆண் பெண் இரட்டை வேடங்களில் நடித்து உலகத்தையே அசத்திக் காட்டியபர் இந்த ரொபின் வில்லியம்ஸ். 25 மில்லியன் பட்ஜெட் படம். ஆனால், 441 மில்லியன் வசூல் செய்து ‘பாக்ஸ் ஆபிஸ்’ சாதனை படைத்தது. இந்தப் படத்தைத் தழுவி, 1996-ஆம் ஆண்டு, தமிழில் ஔவை சண்முகி படம் எடுக்கப் பட்டது. தமிழ் மக்களிடையே பரிச்சயம் ஆனது. கமல்ஹாசனின் நவரசங்களுக்கு முத்தாய்ப்பு வைத்தது.

கமல்ஹாசன் இரங்கல் செய்தி 

தமிழகத்தைப் பொறுத்த வரையில் ரொபின் வில்லியம்ஸை அதிகமாய்த் தெரிந்து வைத்து இருந்தவர் உலக நாயகன் கமல்ஹாசன்.  இறப்புச் செய்தியைக் கேட்டு துயரத்தில் ஆழ்ந்து இருக்கிறார். கமல்ஹாசன் தன்னுடைய இரங்கல் செய்தியில் இப்படிச் சொல்கிறார். 

’தொடர்ந்தால் போல வேடிக்கையான முகபாவத்தை வைத்து இருப்பது மன அழுத்தத்தைத் தரும். அந்த வகையில் ரொபின் வில்லியம்ஸ் இயற்கையாகக் கண்ணீர் சிந்தி நடிப்பவர். அவரது படங்களில் அதைத் தெளிவாகக் காண முடியும். ஆணின் அழுகைக்கு ஒரு கண்ணியமான அர்த்தத்தைத் தந்தவர் ரொபின் வில்லியம்ஸ். அவரது திறமைக்காகவே நான் அவரைப் பெரிதும் விரும்புகின்றேன். 

கமலஹாசன் கவலை

ஆனால் அவரது மரணம் தற்கொலை என்பது உறுதியானால், அந்தச் செயலை வெறுக்கிறேன். திறமை வாய்ந்த ஒரு நடிகரான அவரிடம் இருந்து, இப்படிப்பட்ட ஒரு முடிவை நான் எதிர்பார்க்கவில்லை என்று கமலஹாசன் கவலையுடன் கூறினார். 

ரொபின் வில்லியம்ஸ்க்கு எல்லாம் இருந்தன. ஆனால், மன நிம்மதியும் மன அமைதியும் மட்டும் கிடைக்கவே இல்லை. மாற்றுவழியாக மது போதைக்குப் பாதை மாறினார். ஒட்டு மொத்தமாக அவற்றுக்கு அடிமையாகியும் போனார். கடைசியில் என்ன ஆனது. தன் உயிரையே அடமானம் வைக்க வேண்டி வந்தது. 

அதிகமான போதைப் பொருட்கள்

இரண்டு முறை மதுப் பழக்கத்தில் இருந்து வெளியாகி புனரமைப்பு மையங்களில் புதிய வாழ்க்கை தேடி இருக்கிறார். பல ஆண்டுகள் அந்தத் தறுதலைகளின் பக்கம் தலை வைக்காமல் பயணித்தும் இருக்கிறார். இருந்தாலும், சில சமயங்களில் தொட்டுக் கொள்ள ஊறுகாய் மாதிரி இருந்தது கடைசியில் கள்ளிக் காயாக மாறிப் போனது.

அவர் அதிகமான போதைப் பொருளைப் பயன்படுத்தித் தற்கொலை செய்து கொண்டு இருக்கலாம் என்று வதந்தி நிலவுகிறது. அதிகமாக மதுவையும் போதைப் பொருட்களையும் பயன்படுத்தியதால் மூச்சுத்திணறல் ஏற்பட்டு இறந்து இருக்கலாம் என்று இன்னொரு வதந்தியும் நிலவுகிறது. 

அவர் தூக்குப் போட்டு தற்கொலை செய்து கொண்டு இருக்கலாம் என்பது மூன்றாவது வதந்தி. எது எப்படியோ அவர் இறந்து விட்டார். இப்போது நம்மிடம் இல்லை, மன உலைச்சலின் காரணமாக மது மயக்கத்திற்கு அடிமையாகிப் போனது என்பது என்னவோ உண்மை.  

மனைவியினால் பிரச்சினை தொடங்கியது

ஔவை சண்முகி படத்தில் கமல்ஹாசன் எப்படி நடித்து இருந்தாரோ, அதைவிட மிஸஸ் டவுட்பையர் படத்தில் ரொபின் வில்லியம்ஸ் சிறப்பாகவே நடித்து இருந்தார். அந்தப் படத்தை நானும் பார்த்து இருக்கிறேன். அதனால்தான், ரசிகர்களால் ரொபின் வில்லியம்ஸின் இறப்பை அவ்வளவு எளிதாகக் கிரகித்துக் கொள்ள முடியவில்லை.

இப்படி உலகத்து மக்கள் எல்லோரையும் சிரித்து மகிழ்வித்த இவருக்கு வீட்டிலே தான் பிரச்சினை ஆரம்பமானது. அவருடைய மனைவியினால் தான் பிரச்சினை தொடங்கியது. மனைவின் பெயர் வாலரி வாலார்டி. 1978-இல் திருமணம். அப்போது அவருக்கு வயது 27. 

மணவாழ்க்கையில் பல சிக்கலகள்

குடும்பம் நன்றாகத் தான் போய்க் கொண்டு இருந்தது. வாலரி வாலார்டி தன்னைவிட வயது குறைந்த ஒருவருடன் நெருக்கமாக இருப்பதை அறிந்த ரொபின் வில்லியம்ஸ் குடிக்க ஆரம்பித்தார். அதனால் பலப் பல சிக்கல்கள். கடைசியில் பத்தாண்டுகள் கழித்து விவாகரத்து செய்து கொண்டார்கள். 

அடுத்து மார்ஷா கார்சே என்பவரை ரொபின் வில்லியம்ஸ் திருமணம் செய்து கொண்டார். இரண்டாவது மனைவின் காலத்தில் தான், ஆங்கில ஔவை சண்முகி (மிஸஸ் டவுட்பையர்) படத்தில் நடித்துப் புகழ் பெற்றார். 19 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அந்தத் திருமணமும் விவாகரத்தில் போய் முடிந்தது. 

மூன்று ஆண்டுகள் கழித்து சூசன் சினேய்டர் எனும் பெண்னைத் திருமணம் செய்து கொண்டார். இங்கேயும் பிரச்சினைதான். இருந்தாலும் வாழ்க்கையை அமைதியாக ஓட்டிக் கொண்டு வந்தார். ஏற்கனவே வாழ்ந்த மனைவிகள் ஜீவனாம்சம் கோரி வழக்கு மேல் வழக்கு போட்டு, அவரை ரொம்பவும் அலைகழித்து விட்டார்கள். 

மகள் புகழ்பெற்ற ஹாலிவூட் நடிகை

மன உலைச்சல்களில் இருந்து அவரால் மீள முடியவில்லை. மறுபடியும் குடிக்க ஆரம்பித்தார். அப்புறம் போதைப் பொருட்களுடன் சகவாசம் ஏற்பட்டது. கடைசியில், இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னர் குடி, போதைப் பொருட்களால் தன் வாழ்க்கையையும் முடித்துக் கொண்டார். ஒரு சகாப்தம் முடிவுக்கு வந்தது.

இவருக்கு மூன்று பிள்ளைகள். இரண்டு மகன்கள். ஒரு மகள். பெயர் செல்டா வில்லியம்ஸ். இவரும் புகழ்பெற்ற ஹாலிவூட் நடிகை என்பதைச் சொல்லி விடுகிறேன். இதுவரை 15 படங்களில் நடித்து இருக்கிறார். செல்டா தன் தந்தையுடன் சேர்ந்து ’ஹவுஸ் ஆப் டி’ எனும் படத்தில் நடித்து இருக்கிறார். 

தவிர, தந்தையும் மகளும் சில பாடல்களைப் பாடி தொகுப்பாக வெளியிட்டு இருக்கின்றனர். எமி விருதும் கிடைத்து இருக்கிறது. செல்டா வில்லியம்ஸ் 2007-ஆம் ஆண்டு அமெரிக்க நடிகைகளில் அழகான நடிகையாகத் தேர்வு செய்யப் பட்டவர். தன் தந்தையாரின் செல்லப் பிள்ளையாக வளர்ந்தவர். தந்தையாரின் மறைவு இவரை மிகவும் பாதித்துவிட்டது. ஒரு மாதத்திற்குத் தன் படப் பிடிப்புகளை நிறுத்தி வைத்து இருப்பதாகக் கேள்வி.

தனிமை வாழ்க்கை

ரொபின் வில்லியம்ஸ், 1951 ஜூலை மாதம் 21-ஆம் தேதி சிக்காகோவில் பிறந்தவர். நல்ல வசதியான குடும்பத்தில் பிறந்து வளர்ந்தவர். பெரிய வீடு. தனிமையிலேயே வாழ்ந்து இருக்கிறார். நெருங்கிய நண்பர்கள் யாரும் இல்லை. சின்னச் சின்ன பொம்மை போர் வீரர்கள் தான் நண்பர்கள். அவர்கள்தான் அவருக்குத் துணை. அம்மாவிடம் அடிக்கடி நகைச்சுவைகளை அள்ளி வீசி அட்டகாசம் செய்வார்.

வில்லியம்ஸின் தந்தையார் எப்போதும் வீட்டில் இருப்பது இல்லை. அப்படியே வீட்டில் இருந்தால் ரொபின் வில்லியம்ஸின் அடிவயிறு கலங்கும். அம்மாவும் வேலைச் செய்தார். அதனால் பெரும்பாலும் வேலைக்காரிகளின் பராமரிப்பிலேயே வாழ்ந்தார். அவர் வளர்க்கப்பட முறைதான் அவரிடம் ஒரு புறக்கணிப்பு உணர்வை ஏற்படுத்தி விட்டதாக ரொபின் வில்லியம்ஸ் சொல்கிறார். அந்த உணர்வை ‘லவ் மி சிண்ட்ரோம்’  (Love Me Syndrome) என்று சொல்லி வந்தார்.

1978-ஆம் ஆண்டு தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிகளில் பங்கெடுத்தார். படிப்படியாக முன்னேறி அமெரிக்காவின் ஔவை சண்முகி எனும் அவதாரத்தையும் எடுத்து விட்டார். எல்லாவற்றையும் பார்த்துவிட்ட அவர், தனக்குத் தானே தண்டனையை விதித்துக் கொண்டது தான் வேதனையான விஷயம். ஓடி ஆடி சிரிக்க வைத்த ஒரு சிரிப்பு ராஜாவை மனுக்குலம் இழந்து விட்டது.