கவரி மானும் கவரிங் மானும்

சிரம்பான், மந்தினில் முப்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் நடந்த நிகழ்ச்சி. புதிதாகத் திருமணம் செய்து கொண்டவர்கள். அவர்களுக்குள் ஒரு சின்ன ஊடல். மனைவிக்கு மானம் போகிற விசயம்.

அப்படி என்னதான் நடந்தது. மனைவி ஆசையாய் ஒரு கிளியை வளர்த்து இருக்கிறாள். அது கணவனுக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஓர் உயிரை அந்த மாதிரி கூண்டுக்குள் போட்டு அடைத்து வைக்கக் கூடாது. அது பாவம் என்று மனைவியைக் கண்டித்து இருக்கிறான்.

திடீரென்று ஒருநாள் அந்தக் கிளி பறந்து போய் விட்டது. கணவன்தான் திறந்து விட்டு இருக்க வேண்டும் என்று மனைவிக்கு சந்தேகம்.

அதனால் அவன் வளர்த்த நாயை, மனைவி அவிழ்த்து விட்டு இக்கிறாள். விடுதலையான நாய், மகிழ்ச்சியில் திக்குமுக்காடிப் போய், பக்கத்து வீட்டுக்காரனைக் கடித்துவிட்டது.

அதனால் புருசனுக்கும் மனைவிக்கும் வாய்ச் சண்டை. அதுவே பேய்ச் சண்டையானது. மனைவியை கைநீட்டி அடித்தும் விட்டான். மனைவிக்கு ஆத்திரம். மூட்டைப்பூச்சி மருந்தை வாங்கிக் குடிக்கப் போய் இருக்கிறாள்.

அதைக் கணவன் தடுத்து நிறுத்தி இருக்கிறான். ‘நான் கவரிமான் பரம்பரையைச் சேர்ந்தவள்’ என்று மனைவி சொல்ல, ‘நானும் ஒரு கவரிமான்தான். மருந்தைக் கொண்டுவா.

நானும் குடிக்கிறேன்’ என்று சொல்லி போத்தலைப் பிடுங்கி இருக்கிறான். இரண்டு பேருக்கும் மல்லுக்கட்டு. அதில் மருந்து போத்தல் கீழே விழுந்து உடைந்து போனதுதான் மிச்சம்.

அப்புறம் என்ன. இரண்டு கவரிமான்களும் சண்டை போடுவதை நிறுத்திவிட்டு, கட்டிப் பிடித்து அழுது இருக்கின்றன. வருடங்கள் பல ஆகிவிட்டன. நல்லபடியாக குடும்பம் நடத்தி, நாலு பிள்ளைகளுக்கு அப்பா அம்மா ஆகிவிட்டார்கள்.

இதில் வேடிக்கை என்ன தெரியுமா. இவர்களின் பெரிய மகள் இப்போது சிரம்பானில் ஒரு புகழ்பெற்ற மருத்துவர். மூட்டைப்பூச்சி மருந்தைக் குடித்தவர்களுக்கு மருத்துவம் செய்து வருகிறார்.

ஆக, ஒருவர் கவரிமான் பரம்பரையில் இருந்து வந்தால் என்ன. இல்லை வராவிட்டால்தான் என்ன. அதற்காக உயிரைப் போக்கிக் கொள்ள பூச்சிமருந்தைக் குடிக்க வேண்டுமா? இல்லை மானம் போகிறது என்பதற்காக, கவரிமானைப் பிடித்து வம்புக்கு இழுக்க வேண்டுமா? சொல்லுங்கள்.

சரி, கவரிமான்… கவரிமான்… என்று சொல்கிறார்களே, அந்தக் கவரிமானை நீங்கள் பார்த்து இருக்கிறீர்களா. நான் பார்த்தது இல்லை. பார்க்க ஆசைதான். ஆனால், பார்க்க முடியாதே. சரி, விசயத்திற்கு வருகிறேன்.

கவரிமானைப் பார்க்க எல்லோருக்கும் ஆசைதான். ஆனால், அப்படிப்பட்ட ஒரு மான் இருந்தால்தானே பார்ப்பதற்கு. அப்படி ஒரு மான் உலகத்திலேயே இல்லையே. அப்புறம் எப்படி பார்க்க முடியும்.  

அப்படி என்றால் வள்ளுவர் சொன்னது தப்பா என்று நீங்கள் கேட்கலாம். அவர் தப்பாகச் சொல்லவில்லை. தப்பாக எழுதவும் இல்லை. சரியாகத்தான் சொல்லி இருக்கிறார். அவர் சொன்னதை நன்றாகப் பாருங்கள்.

மயிர் நீப்பின் வாழாக் கவரிமா அன்னார்
உயிர் நீப்பர் மானம் வரின்
(969-ஆம் குறள்)

என்று வள்ளுவர் எழுதி இருக்கிறார். அந்தக் குறளில் கவரிமா என்றுதான் சொல்லி இருக்கிறார். கவரிமான் என்று சொல்லவே இல்லை. அந்தக் குறளை மறுபடியும் கவனமாகப் பாருங்கள். அதில் சொல்லப்பட்டு இருப்பது கவரி மான் அல்ல. கவரி மா என்றுதான் சொல்லப்பட்டு இருக்கிறது.

கவரி மா என்பது ஒரு விலங்கு. அப்படி ஒரு விலங்கு இருக்கிறது. அதை ஆங்கிலத்தில் Yak Bos Grunniens என்று அழைப்பார்கள். அதைத்தான், நம் தமிழ் மக்கள் கவரி மான் என்று போட்டுக் குழப்பி விட்டனர். ’மா’ எனும் எழுத்திற்கு காது குத்தி, மூக்குத்தியும் போட்டு விட்டார்கள்.

புறனானூற்றில் ஒரு பாடல் வருகிறது..

நரந்தை நறும்புல் மேய்ந்த கவரி
தண் நிழல் பிணி யோடு வதியும்
வட திசை யதுவே வான் தோய் இமயம்…

இமயமலைப் பகுதியில், கவரிமா என்ற விலங்கு இருக்கிறது. அது நரந்தை எனும் புல்லைச் சாப்பிடும். அங்கே தன் துணையுடன் ஜாலியாக வாழும். அர்த்தம் புரிகிறதா. புரியவில்லை என்றால் புறநானூற்றைப் புரட்டிப் பாருங்கள்.

அறிவியல் ரீதியில் கவரிமா என்பது தமிழ் நாட்டு விலங்கு இல்லவே இல்லை. அது இமயமலையில் வாழும் விலங்கு என்பது முதல் ஆச்சரியம்.

கவரிமா என்பது மான் வகையை சார்ந்தது அல்ல. முடி சடை போல தொங்கக் கூடிய ஒரு விலங்கு. அதாவது சடைமுடியுடன் வாழும் விலங்கு. இன்னோர் ஆச்சரியம் என்ன தெரியுமா. அது மான் இல்லை. மாடு வகையை சார்ந்தது என்பதாகும்.

கவரி என்றால் மயிர். மா என்றால் விலங்கு. சிங்கத்தை அரிமா என்று சொல்லவில்லையா. அதைப் போல கவரிமா என்பது ஒரு மாட்டைக் குறிக்கும் பெயர்ச் சொல் ஆகும்.

இமயமலையில் கடுங்குளிரில், பனிப்பொழிவில் வாழும் இந்த மாடு வாழும். தன் உடம்பில் உள்ள மயிரை இழந்துவிட்டால், குளிரில் தாக்குப்பிடிக்க முடியாமல் அது இறந்துவிடும்.

இதைத்தான் திருவள்ளுவர், ‘மயிர்நீப்பின் உயிர்வாழாக் கவரிமா’ என்கிறார். மற்றபடி கவரிமான் என்று அவர் சொல்லவே இல்லை. இந்தக் கவரிமான் என்பது நாமாக உருவாக்கிய ஓர் உயிரினம்தான்.

ஆக, அன்னப்பறவை எனும் பறவையைப் போல, கவரிமான் எனும் மான் இல்லவே இல்லை. அன்னப்பறவையைப் பற்றி பின்னர் ஒரு கட்டுரையில் எழுதுகிறேன்.

"மானம் பெரிது என்று வாழும் மனிதர்களை மான் என்று சொல்வதில்லையா என்று ஒரு திரைப்பாடல் வேறு இருக்கிறது. இதில் கவிஞர் எந்த மானைச் சொல்கிறார் என்றும் தெரியவில்லை.

வள்ளுவரின் குறளுக்குப் பொருள் எழுதிய சிலர், இந்தக் கவரிமா எனும் சொல்லுக்குத் தவறான விளக்கத்தைக் கொடுத்து இருக்கின்றனர். ஆனால், பரிமேளழகர் மிகச் சரியான விளக்கம் கொடுத்து இருக்கிறார்.

கவரிமா என்பது ’யாக்’ என்று அழைக்கப்படும் ஒரு மாடு. அந்த மாட்டின் வாழ்வியலைச் சரியாகப் புரியாமல் விளக்கம் கொடுக்கலாமா.  இமயமலையைச் சார்ந்த பகுதிகளில் வாழும் மாடு அல்லது எருமை இனத்தைச் சேர்ந்த ஒரு காட்டு விலங்குதான் கவரிமா.

கலைஞர் தன் உரையில் ’கவரிமான் தன் முடியை இழந்தால் உயிர் வாழாது என்று சொல்கிறார். அதே போல மானம் மிக்க மனிதர்கள், மானம் இழந்து உயிர் வாழ மாட்டார்கள்’ என்றும் விளக்கம் கொடுக்கிறார்.

அது சரியான விளக்கம். இந்தக் கவரிமான், கவரிமா சர்ச்சையில் கலைஞர் சிக்காதது பாராட்டுக்குரிய செய்தி.

கவரிமானைப் புள்ளிமானுக்கு ஒப்பிட்டும் சொல்வார்கள். அது தவறு. கவரிமான் என்ற ஒன்று இல்லாத போது புள்ளிமானை எப்படி அதற்கு ஒப்பிடுவது. புள்ளிமான் இந்தியா, இலங்கை, நேப்பாளம், வங்காளதேசம், பூட்டான் ஆகிய நாடுகளின் காட்டுப் பகுதிகளில் வாழும் மான் இனம் ஆகும். பாகிஸ்தானிலும் சிறு அளவில் காணப்படுகிறது.

புள்ளிமானின் தோல் பழுப்பு நிறத்திலும் வெள்ளைப் புள்ளிகளுடன் இருக்கும். அதன் காரணமாகவே, அதற்கு புள்ளிமான் என்று பெயர் வந்தது. புள்ளிமான் ஆண்டுக்கு ஒரு முறை தன் கொம்பினை உதிர்க்கும்.

ஆண் மான்கள் பெண் மான்களை விடப் உருவில் சற்றுப் பெரிதாக இருக்கும். 14 ஆண்டுகள் வரை உயிர் வாழும்.

’சவரி முடி’ என்று நீங்கள் கேள்விபட்டு இருக்கலாம். இந்த முடியை ’கவரி முடி’ என்று அழைப்பார்கள். இது கவரி மாட்டில் இருந்து கிடைக்கும் முடியாகும். அன்றைய பெண்கள் பயன்படுத்திய பொய்முடி. முன்பு சீனாவில் இருந்து மலாயாவிற்கு இறக்குமதியானது.

இப்போது வருகின்றதா என்று தெரியவில்லை. ‘கவரிமுடி’ எனும் சொல்தான் ‘சவரிமுடி’ என்று மாறியதாகவும் சொல்கிறார்கள்.

எது எப்படியோ, இல்லாத ஒரு மானைப் பிடித்து வந்து, அதற்கு கவரி மான் என்று பெயரைச் சூட்டி விட்டார்கள். அப்புறம் அதற்கு கவரிங் நகைகளைப் போட்டு அழகு பார்த்தார்கள்.

ஆனால், இப்போது அதற்கு கவரிங் நகைகளும் இல்லை. கலரிங் நகைகளும் இல்லை. யாராவது கவரிமானைப் பற்றி பேசினால், இந்த உண்மையைச் சொல்லுங்கள்.

அப்படியே அடம் பிடித்தால் இதையும் சொல்லுங்கள். பாவம் கவரிமான். காட்டிற்குள் ஓடிவிட்டது. பிடிக்கப் போய் இருக்கிறார்கள். பிடித்ததும் குறும்செய்தி வரும் என்று சொல்லுங்கள்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
14.09.2012



 

மலேசிய தேசிய கீதம் நெகாராகூ வரலாறு

பேராக் மாநிலத்தின் 26-ஆவது அரசர் சுல்தான் அப்துல்லா முகமட் ஷா (Sultan Abdullah Muhammad Shah). இவர்தான் நம்முடைய தேசியப் பாடலான நெகாராகூ தோன்றுவதற்குக் காரணமாக அமைந்தவர். நெகாராகூ பாடலின் பின்னணியில் ஒரு வரலாறு உள்ளது.

Sultan Abdullah Muhammad Shah, the 26th King of Perak is the main figure behind our national anthem Negaraku. There is a long history behind this anthem.

ஜேம்ஸ் பர்ச் (JWW Birch). பேராக் மாநிலத்தின் ஆங்கிலேய மேலாளராகப் பதவி வகித்தவர். இவர் 1875 நவம்பர் 2-ஆம் தேதி, மகாராஜா லேலே என்பவரால் பேராக், பாசீர் சாலாக் எனும் இடத்தில் கொலை செய்யப் பட்டார்.

James Birch (JWW Birch). He served as a colonial Resident for the State of Perak. He was assassinated on November 2, 1875, by Maharaja Lela at Pasir Salak, Perak.

ஜேம்ஸ் பர்ச் கொலையில் பேராக் சுல்தான் அப்துல்லா முகமட் ஷாவிற்கும் தொடர்பு இருந்ததாகச் சொல்லி, அவரைச் சீஷெல்ஸ் தீவிற்கு நாடு கடத்தினார்கள்.

Suspected involvement in the assassination, Sultan Abdullah Mohammed Shah was deported to the Seychelles.

சீஷெல்ஸ் தீவு (Seychelles) இந்தியப் பெருங்கடலில் ஆப்பிரிக்காவிற்குக் கிழக்கே 1500 கி.மீ. தொலைவில் உள்ளது. அந்தச் சீஷெல்ஸ் தீவில் 19-ஆம் நூற்றாண்டில் *லா ரோசாலி* (La Rosalie) எனும் ஒரு பாடல் புகழ்பெற்று விளங்கியது. பிரெஞ்சு நாட்டுக் கவிஞர் பியர் ஜீன் டி பெரஞ்சர் (Pierre Jean de Beranger) எழுதிய பாடல்.

In the 19th century, a song called *La Rosalie* was famous at Seychelles Island. The song written by French poet Pierre Jean de Beranger.

சுல்தான் அப்துல்லா முகமட் ஷா அவர்கள் சீஷெல்ஸ் தீவில் இருந்த போது லா ரொசாலி எனும் அந்தப் பாடலின் இனிமையில் ஈர்க்கப் பட்டார். அவரும் ஓர் இசைப் பிரியர். அந்தப் பாடல் அவர் மனத்தில் நீங்காத ஓர் இடம் பிடித்துக் கொண்டது.

Sultan Abdullah Mohammad Shah was impressed by the melody of the song La Rosalie when he was on the Seychelles Island. He is also a music lover. The song took a deep impression in him.

1883-ஆம் ஆண்டு சுல்தான் அப்துல்லா முகமட் ஷா விடுதலையானார். சீஷெல்ஸ் தீவின் இசைச் சுமையுடன் மலாயாவிற்கு வந்தார்.

சுல்தான் அப்துல்லா முகமட் ஷா

In 1883, Sultan Abdullah Mohammed Shah was released. He arrived to Malaya with a musical melody from the Seychelles Island.

வந்ததும் அதே அந்தப் பாடலை இறைவன் சுல்தானின் ஆயுளை நீட்டிப்பாராக (Allah Lanjutkan Usia Sultan) எனும் தலைப்பில் மலாய் மொழியில் மொழியாக்கம் செய்தார். அதையே பேராக் மாநிலப் பண்ணாகவும் மாற்றி அமைத்தார்.

Our national anthem, "Negaraku" originated from a French song, called "La Rosalie", then it was adapted and recomposed as "Terang Bulan".  This Malay song was selected as the Perak state anthem until 1956, which the song was chosen as the national anthem of Malaysia.

1957-ஆம் ஆண்டு மலாயா சுதந்திரம் அடைந்த போது மலாயாவில் இருந்த 11 மாநிலங்களுக்கும் சொந்தமான மாநிலப் பாடல்கள் இருந்தன. ஆனால் கூட்டரசு மலாயாவிற்கு மட்டும் தேசிய அளவில் பாடல் இல்லை. அதாவது தேசிய கீதம்.

அப்போது கூட்டரசு மலாயாவின் முதலமைச்சராகத் துங்கு அப்துல் ரஹ்மான் அவர்கள் இருந்தார். மலாயாவுக்கு ஒரு தேசிய கீதம் எழுதும் போட்டி உலகளாவிய நிலையில் நடத்தப் பட்டது.

தேசிய பாடலை தேர்வு செய்த குழுவினர்.

போட்டிக்கு 514 பாடல் பதிவுகள் உலகம் முழுமையில் இருந்தும் வந்தன. ஆனால் எதுவுமே சிறப்பாக, பொருத்தமாக அமையவில்லை.

கடைசியில் பேராக் மாநிலக் கீதத்தின் இனிமையான மென்மை பலருக்கும் பிடித்துப் போகவே அதையே நம் மலேசிய நாட்டின் தேசியப் பாடலாக மாற்றி அமைத்தார்கள்.

1990-களில் நெகாராகூ பாடலின் இசை இந்தோனேசியா நாட்டுப் பாடலான *தெராங் புலான்* (Terang Bulan) பாடலில் இருந்து மருவியது என இந்தோனேசியா பிரச்சினை பண்ணியது. பெரிய பிரச்சினையாகவும் உருவானது.

கடைசியில் வரலாற்றுச் சான்றுகள் முன் வைக்கப் பட்டன. அதோடு இந்தோனேசியா அடங்கிப் போனது. இதுதான் நம்முடைய தேசிய கீதத்தின் வரலாறு. இதுவும் ஒரு வரலாற்றுத் தகவல். மீண்டும் ஒரு தகவலுடன் சந்திக்கிறேன். நன்றி.

Malaysian national anthem Negaraku is originated from a French song called "La Rosalie". It was adapted and recomposed as "Terang Bulan". This song was selected as the Perak state anthem until 1956, since then, the song was chosen as the national anthem of Malaysia.

தேசிய பாடலின் வரிகளை எழுதிய கவிஞர் சைபுல் பகாரி எலியாஸ்

தேசியப் பாடலின் மலாய் மொழியில் வரிகளை எழுதியவர் சைபுல் பகாரி எலியாஸ் (Saiful Bahri bin Elyas). 1957 ஆகஸ்டு மாதம் 5-ஆம் தேதி அவருக்கு 1000 மலாயா டாலர் சன்மானமாக வழங்கப்பட்டது. 

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
31.08.2023

 

மலாயா தமிழர்கள்: கெமுனிங் தோட்டம் சுங்கை சிப்புட் 1870

கெமுனிங் தோட்டம் சுங்கை சிப்புட் நகரில் இருந்து மூன்று மைல் தொலைவில் இருந்தது. இன்னும் இருக்கிறது. மலாயாவில் மிகப் பழைமையான தோட்டங்களில் இதுவும் ஒன்றாகும். 1870-ஆம் ஆண்டுகளில் தோற்றுவிக்கப் பட்டது.

Kamuning Estate, three miles from Sungai Siput, Perak. It is one of the oldest estates in Malaya. Developed in 1870s. In several respects Kamuning Estate is unique among rubber properties. It stands in the enviable position of being absolutely free from government rent, having been granted in 1870s, in perpetuity to D.H. Hill by the Perak Government in recognition of his pioneering work in the country.

பேராக் அரசாங்கம் டி.எச்.ஹில் என்பவருக்கு அந்தத் தோட்டத்தை அன்பளிப்பாக வழங்கியது. இவர் பேராக் மாநிலத்தில் பல கள ஆய்வுப் பணிகளில் ஈடுபட்டு இருந்தார். அதனால் நிலவரி இல்லாமல் அவருக்கு அந்தத் தோட்டம் வழங்கப்பட்டது.

1900-ஆம் ஆண்டுகளில் A.D.Machado என்பவர் நிர்வாகியாகப் பணிபுரிந்தார். 6000 ஏக்கர் பரப்பளவைக் கொண்டது.

Under the management of A.D. Machado it has been the scene of many experiments and at the time has at once the oldest rubber estate in the district.

முதலில் 1870-ஆம் ஆண்டுகளில் இந்தத் தோட்டத்தில் மரவள்ளிக் கிழங்கு நடப்பட்டது. பின்னர் அராபிக்கா காபி நடப்பட்டது. அதன் பின்னர் 1897-ஆம் ஆண்டில் ரப்பர் பயிர் செய்யப் பட்டது. கெமுனிங் தோட்டம் திறக்கப்பட்ட போது 60 தமிழர்கள் வேலை செய்தார்கள்.

Cassava was first planted in this estate in the 1870s. Then Arabica coffee was planted. Subsequently, in 1897, rubber was cultivated. 60 Tamils were employed when the Kamuning estate was first opened for cultivation.

ஆள் சேர்ப்பு செய்வதற்காக ஓர் ஐரோப்பியத் துணை நிர்வாகி இந்தியாவுக்கு அனுப்பப் பட்டார். கங்காணி எவரும் அனுப்பபடவில்லை. ஏன் என்றால் கங்காணி முறை அந்தக் கட்டத்தில் மலாயாவில் அமல்படுத்தப் படவில்லை.

An European assistant was sent to India for laborers recruitment. No Kangani was sent. Because the Kangani system was not implemented in Malaya at that time.

ஆரம்பக் காலங்களில் தோட்டத்தில் அதிக வருமானம் இல்லை. இருப்பினும் இந்தத் தோட்டத்தில் ஈய்ச் சுரங்கங்கள் இருந்தன. அவற்றைச் சீனர்களுக்கு வாடகைக்கு விட்டார்கள். அதன் மூலம் வருமானம் கிடைத்தது. அதன் பின்னர் தமிழர்கள் 380 பேர் வரவழைக்கப் பட்டார்கள். அந்தக் காலக் கட்டத்தில் சுங்கை சிப்புட் பகுதியில் மிகப் பெரிய தோட்டமாக விளங்கியது.

In the early days Kamuning estate had also a distinction that, although it is a rubber estate, the bulk of its revenue so far had been derived from rubber source, but from tin-mining, the estate having many strips of rich tin - land within its boundaries. These mines are worked by Chinese in tribute, and yield a very handsome profit.

தோட்டத்தில் வேலை செய்த தமிழர்களுக்காக ஒரு மருத்துவமனையையே கட்டிக் கொடுத்து இருக்கிறார்கள் என்றால் அந்தத் தோட்டம் எவ்வளவு பெரிய தோட்டமாக இருந்து இருக்க வேண்டும். அத்தாப்பு கூரைகள் வேய்ந்த மருத்துவமனை.

An atap roofed hospital was built for the Tamils who worked in the estate. Just imagine how big the estate must have been.

இங்கு பப்பாளி சாறு செய்வதற்கு 300 ஏக்கர் பரப்பளவில் பப்பாளி மரங்களும் நடப்பட்டன. ரப்பர் வருவதற்கு முன்னர் 20 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் நடந்த நிகழ்ச்சி.

கொஞ்ச காலம் எலுமிச்சை புல் செடிகள், மிளகு எல்லாம் பயிர் செய்து இருக்கிறார்கள். மலாயா வரலாற்றில் கெமுனிங் தோட்டம் தலையாய மிளகுத் தோட்டமாகும். இப்போதுகூட அதற்கு மிளகுத் தோட்டம் என்று செல்லப் பெயர் உண்டு.

In addition to rubber and tin, the property produced papaya juice, lemon-grass oil, coffee, and a little pepper for export.

ஆக 1840-ஆம் ஆண்டுகள் தொடங்கி மலாயாவுக்கு வந்து இந்த நாட்டை வளப்படுத்திய இந்தியர்கள் (தமிழர்கள்) வந்தேறிகளா? அப்படிச் சொல்லும் பொது கொஞ்சமாவது வெட்கம் வர வேண்டாமா?

மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்
16.05.2020

சான்றுகள்:

1. Wright, Arnold; Twentieth century impressions of British Malaya; Page 412 - 413. Britain Publishing Company, 1908, p

2. http://www.biship.com/fleetlists/fleet1879-1889.htm

3. http://seasiavisions.library.cornell.edu/catalog/

4. Indian Labour Immigration to Malaysia 1844 - 1941

6. Sandhu, K.S (2010), Indian in Malaya: Some Aspects of Their Immigration and Settlement (1786-1957)



 

இந்தோனேசியா தமிழர்களின் ஈராயிரம் ஆண்டு வரலாறு

தமிழ் மலர் - 08.12.2020

இந்தோனேசியா தமிழர்களின் வரலாறு நீண்டு நெடியது. ஈராயிரம் ஆண்டுகளையும் தாண்டிப் போய் இதிகாசம் பார்க்கின்றது. மலாயா தமிழர்களின் வரலாற்றையும் பின்னுக்குத் தள்ளுகின்றது. முன்னுக்குப் போய் முத்திரையும் பதிக்கின்றது. பொய் இல்லை. உண்மை. மலாயா தமிழர்களின் வரலாறு 2000 ஆண்டுகள் பழைமை என்றால் இந்தோனேசியா தமிழர்களின் வரலாறு 2500 ஆண்டுகள் பழைமையானது.

இந்தோனேசியாவில் வணிகம் செய்யப் போன தமிழர்கள் வரலாறு படைத்தார்கள். அந்த வரலாற்றிலேயே இப்போது முத்திரையும் பதிக்கின்றார்கள். தொப்புள் கொடி உறவுகளில் கரைந்தும் கரையாமல் காவியங்கள் படைக்கும் அந்த அழகிய ஜீவன்களுக்கு முதல் வணக்கம். முதல் மரியாதை.

Two thousand years history of Indonesian Indians (Tamils). The history of Indonesian Indians is indeed lengthy story. The epic goes back to more than two thousand years. It also precedes the history of the Indians in Malaya. One would say if the history of Malayan Indians is 2000 years old; then the history of Indonesian Indians is much older; dates back to some 2500 years.

ஒரு காலத்தில் தமிழர்களின் கலைச் சுவடுகளும் காலச் சுவடிகளும் தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகள் முழுவதும் பரவி இருக்கின்றன. அதற்கு மூல காரணம் அந்தக் காலத்துத் தமிழர்கள் கடல் பயணத்திலும் கலைக் கலாசாரத்திலும் அதீத வளர்ச்சிப் பெற்று இருந்தனர். தலையாய காரணம்.

1024-ஆம் ஆண்டு இராஜேந்திர சோழர் இந்தோனேசியாவின் மீது படை எடுத்தார். பலருக்கும் தெரிந்த தகவல். இருப்பினும் அதற்கு முன்னரே தமிழர்கள் அங்கே போய் விட்டார்கள்.

சின்னச் சின்ன அரசுகளை உருவாக்கி இருக்கிறார்கள். அந்த அரசுகளைப் பெரிய பேரரசுகளாக மாற்றி இருக்கிறார்கள். பெரிய பெரிய சாதனைகளை எல்லாம் செய்து இருக்கிறார்கள். பெருமையாக இல்லை. பெரும் வியப்பாக உள்ளது.

In 1024 Rajendra Chola invaded Indonesia. However before this conquest the Tamils from India had done their migration. They created small villages; and then smaller states at the course of migration. They turned those states into great empires.

Asoka's Kalinga War in India about 2200 years ago...  Several thousand people survived the war and escaped.

அப்போது பிறந்து அதைப் பார்த்து இருக்கலாமே எனும் ஆசையும் வருகிறது. இப்போது ஒரு சில அரசியல்வாதிகளின் கோமாளிக் கூத்துகளைப் பார்க்காமல் ஒரு புண்ணியம் செய்து இருக்கலாமே எனும் ஒரு நப்பாசையும் அப்படியே வந்து போகிறது. விடுங்கள். மலாயா தமிழர்கள் வாங்கி வந்த வரம் அல்ல. வரப்பிரசாதம். நம் பிள்ளைகள் பேரப் பிள்ளைகளுக்காகப் போராடிக் காட்டுவோம். வேறு வழி இல்லை. கண்கள் பனிக்கின்றன.

People of Odisha; Andhra; Tamil Nadu; Bengal escaped the calamity. They migrated to Southeast Asia by sea. They emigrated to Java, Bali, Sumatra, Borneo, the Philippines, Vietnam, Annam, Burma and Thailand. And they established smaller states; eventually empires and ruled them until the 14th century.

The descendants of the Sailendra kings who ruled Java are from India. They also ruled southern Siam (present-day Thailand). At the same time they ruled Peninsular Malaysia.

ஏறக்குறைய 2200 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் இந்தியாவில் அசோகரின் கலிங்கப் போர். இதுவும் பலருக்குத் தெரிந்த தகவல். அந்தக் கொலைவெறி ஆட்டத்தில் இருந்து தப்பித்தவர்கள் பல ஆயிரம் பேர். பல ஆயிரம் தென்னிந்தியர்கள்.

ஒடிசா மக்கள்; ஆந்திரா மக்கள்; தமிழ்நாட்டு மக்கள்; வங்காள மக்கள். இவர்கள் கடல் மார்க்கமாகத் தென்கிழக்காசிய நாடுகளுக்குப் புலம் பெயர்ந்தார்கள். அப்படி புலம் பெயர்ந்த நம்முடைய மூதாதையர்கள் ஜாவா, பாலி, சுமத்திரா, போர்னியோ, பிலிப்பைன்ஸ், வியட்நாம், அன்னான், பர்மா, தாய்லாந்து ஆகிய நாடுகளில் 14-ஆம் நூற்றாண்டு வரை ஆட்சி செய்து இருக்கிறார்கள்.  

இப்போதும்கூட தாய்லாந்து நாட்டு மன்னர்கள் இராமாயணத்தில் வரும் ராமரின் பெயரைத் தங்களின் புனைப் பெயர்களாக சூட்டிக் கொள்கின்றனர். தெரியும் தானே. இராமாயணக் காவியம் தாய்லாந்து அரண்மனைச் சுவர்களில் ஓவியங்களாகப் பொறிக்கப்பட்டு உள்ளன.

அந்த வகையில் தென்னாட்டு இந்தியர்களின் கலாசார இந்திர மந்திரங்கள் இந்தோனேசியாவிலும் நிலையான இடத்தைப் பெற்று உள்ளன.

ஆக அப்போது அந்தக் காலக் கட்டத்தில்தான் தமிழர்களின் முதல் தென்கிழக்காசியப் புலம்பெயர்வும் நடைபெற்று உள்ளது. ஒரு செருகல். வணிகம் செய்யப் போன தமிழர்களை அந்தக் கணக்கில் சேர்க்க வேண்டாம்.

அவர்களின் வணிக நோக்கத்தின் புலம்பெயர்வை இதில் சேர்க்க இயலாது. ஆயிரக் கணக்கில்; இலட்சக் கணக்கில் மக்கள் இடம் பெயர்வதைப் பெரும் திரள் புலம்பெயர்வு (Mass Exodus) என்று சொல்வார்கள்.

ஒரு சில ஆயிரம் பேர் அவ்வப்போது வணிகம் செய்ய தென்கிழக்காசிய நாடுகளுக்குப் போய் இருக்கலாம். ஆனால் வணிகர்கள் மூலமாக; ஒட்டு மொத்தமாக ஒரு பெரிய அளவில் புலம்பெயர்வு நடைபெறவில்லை. கலிங்கப் போருக்குப் பின்னர்தான் தமிழர்களின் பெரும் திரள் புலம்பெயர்வு நடைபெற்று உள்ளது.

இந்தக் காலக் கட்டத்தில் தான் கலிங்கர்கள் தீபகற்ப மலேசியாவில் குடியேறி இருக்கிறார்கள். ஆக ஆதிகால மலாயா தமிழர்கள் இந்தக் கலிங்கப் பரம்பரையில் இருந்து வந்தவர்களாக இருக்கலாம்.

(Sadasivan, Balaji Sadasivan 2011)

ஜாவாவை ஆட்சி செய்த சைலேந்திரா மன்னர்களின் பரம்பரையினர் கலிங்கத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். இவர்கள் தென் சயாமையும் (இப்போதைய தாய்லாந்து) ஆட்சி செய்தார்கள். அதே சமயத்தில் தீபகற்ப மலேசியாவையும் ஆட்சி செய்தார்கள்.

இந்தச் செய்திகளை எல்லாம் இப்போதைய வரலாற்றில் பார்க்க முடியாது. தேடினாலும் கிடைக்காது. சொந்த காப்பியங்களை எழுதி சொந்த இராமாயணங்களைப் படைக்கும் அறிவுஜீவிகள் இருக்கும் வரையில் வரலாற்றுக்கு வரட்டுக் காய்ச்சல். புந்தோங் பக்கிரிசாமி புலம்புகிறார்.

(Coedes, George 1968. Walter F. Vella)

7-ஆம் நூற்றாண்டில் இந்தோனேசியா ஜாவா தீவில் கலிங்கா பேரரசு எனும் ஓர் அரசு உருவானது. இந்தியாவின் கலிங்கப் பேரரசின் பெயரே இந்தோனேசியாவின் கலிங்கப் பேரரசிற்கும் வைக்கப் பட்டது. கி.பி. 650-ஆம் ஆண்டில் இருந்து கி.பி.850-ஆம் ஆண்டு வரை கலிங்கப் பேரரசு இந்தோனேசியாவை ஆட்சி செய்து இருக்கிறது.

கலிங்கப் பேரரசு ஆட்சி செய்த காலத்தில் மேலும் இரு பேரரசுகள் இந்தோனேசியாவில் இருந்து உள்ளன. முதலாவது கூத்தாய் பேரரசு; மற்றொன்று தர்மநகரா பேரரசு.

மேலும் ஒரு செய்தி. கலிங்கப் பேரரசு; கூத்தாய் பேரரசு; தர்மநகரா பேரரசு. இந்த மூன்று பேரரசுகளும் தான் இந்தோனேசியாவின் வரலாற்றில் மிக மிகப் பழமையான பேரரசுகள். நினைவில் கொள்வோம்.

ஸ்ரீ விஜய பேரரசு; மஜபாகித் பேரரசு; சிங்காசாரி பேரரசு; சைலேந்திரா பேரரசு போன்ற அரசுகள் தோன்றுவதற்கு முன்னரே கலிங்கப் பேரரசு இந்தோனேசியாவில் உச்சம் பார்த்து ஆட்சி செய்து விட்டது.

அந்தக் காலக் கட்டத்தில் இந்தோனேசியாவில் இருந்து தமிழர்கள் மலாயாவுக்குள் புலம் பெயர்ந்து இருக்கிறார்கள். இந்தோனேசியா வரலாற்று ஆசிரியர் பூர்வாந்தாவின் (H Purwanta 2012) ஆய்வு அறிக்கையில் இருந்து இந்த உண்மையை இங்கே பதிவு செய்கிறேன். சரி.

இராஜேந்திர சோழர், ஸ்ரீ விஜய பேரரசின் மீது தாக்குதல் நடத்திய பின்னர், இந்தோனேசியாவில் தமிழர்களின் பொருளாதார நடவடிக்கைகள் குறிப்பிடத்தக்க அளவிற்கு அதிகரித்து உள்ளன. தற்போதைய வடக்கு சுமத்திரா மேடான் பகுதியில் அமைந்து உள்ள ஒரு பண்டைய வர்த்தக நகரத்தைக் கோத்தா சீனா இந்தியா என்று அழைக்கிறார்கள். சோழர் படையெடுப்பின் நேரடி விளைவுகளில் இதுவும் ஒன்றாகும்.

வட சுமத்திரா, அந்தாம் தேவி மாவட்டத்தில் லோபு துவா எனும் கிராமத்தில் 1873-ஆம் ஆண்டில் ஒரு கல்வெட்டு கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. அதன் பெயர் லோபு துவா கல்வெட்டு (Lobu Tua Inscription). பாரஸ் கல்வெட்டு என்றும் அழைப்பார்கள். தமிழ் மொழியில் எழுதப்பட்டது. 1088-ஆம் ஆண்டில் தமிழ்நாட்டு வணிகர்கள் அங்கே வணிகம் செய்து உள்ளதாகப் பதிவுகளில் உள்ளன. வருடத்தைக் கவனியுங்கள். 1088-ஆம் ஆண்டு.

Lobu Tua Inscription, also called Barus Inscription, is an inscription written in Tamil language which was discovered in 1873 in the village of Lobu Tua, Andam Dewi district of Central Tapanuli Regency, in North Sumatra Province, Indonesia.

This inscription is dated 1010 Saka, or 1088 AD. This inscription was reported in the Madras Epigraphy Report of 1891-1892 by E. Hultzsch, an English epigraphist in India.

சுமத்திரா பாருஸ் துறைமுகத்தில் ஒரு தமிழ் தொழிற்சங்கம் இருந்ததை அந்தக் கல்வெட்டு குறிப்பிடுகிறது. அந்தத் தொழிற்சங்கத்திற்கு "ஆயிரம் திசைகளில் ஐந்து நூறு" (Disai-Ayirattu-Ainnurruvar) என்று பெயரிடப்பட்டது.

தஞ்சாவூர் தமிழ் பல்கலைக்கழகத்தைச் சேர்ந்த பேராசிரியர் சுப்பராயலு ஆய்வின்படி அந்தத் தொழிற்சங்கத்தின் மற்றொரு பெயர் அயயாவோல் (Ayyavole). இதே போல மற்றொரு தமிழ் மொழி கல்வெட்டையும் வட சுமத்திரா ஆச்சே நகரில் கண்டு எடுத்து இருக்கிறார்கள். இந்தக் கல்வெட்டு இப்போது இந்தோனேசியாவின் தேசிய அருங்காட்சியகத்தில் பாதுகாப்பாக உள்ளது.

The inscription mentions the existence of a Tamil trade union in the Barus region. The trade union was named "The Five Hundreds of a Thousand Directions" (Disai-Ayirattu-Ainnurruvar).

According to Prof. Y. Subbarayalu from Tamil University, Thanjavur, this trade union's other name was Ayyavole, which also left a Tamil-language inscription in Aceh. The inscription is stored in the National Museum of Indonesia.

ஆயிரம் ஆண்டுகள் பழைமையான கல்வெட்டுகள். ஒரு கல்வெட்டில் உள்ள சில தமிழ்ச் சொற்கள்:

சுவாதி ஸ்ரீ சர்க்கரை  - svasti sri cakarai
ஆயிரத்து - ayirattu
செலானி - cellani
திங்கள் - tinkal
வரோசன மாதம் - varocana matan
வல்லவட்டம் திசை - vallavat teci
கொண்ட - konta
தினத்து வெள்ளப்புரட்டு - tinattu velapurattu
நிறைந்த - niranta
விளங்கு திசை ஆயிரம் - vilanku ticai ayira
நாமக்கண்ணார் நகர சேனப்பர் - nammakanar nakara senapa

இப்படி நிறைய தமிழ் எழுத்துகள் அந்தக் கல்வெட்டில் உள்ளன.

உலக வரலாற்றில் பற்பல நாகரிகங்கள் வந்தன. பார் புகழப் புகழாரம் பாடின. அவற்றில் உச்சம் பார்த்த சில நாகரிகங்கள் இடம் தெரியாமல் சிதைந்து போயின. அவற்றில் சில அட்ரஸ் இல்லாமலேயே மறைந்தும் போயின. இவை அனைத்தும் நவீன காலத்து மனிதர்களால் காலா காலத்துக்கும் மறக்கப்பட்ட நாகரிகங்கள்.  

அவற்றில் தென் இந்தியர்கள் நாகரிகம் மட்டும் ஏனோ தெரியவில்லை. திசை திரும்பிய இடம் எல்லாம் தழைத்தோங்கியது. பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாகச் செழித்து வளர்ந்தது. அந்த நாகரிகத்தின் கலாச்சார சுவடுகளும் கலைச் சுவடிகளும் தென்கிழக்கு ஆசியாவின் மூலை முடுக்குகளில் எல்லாம் பரந்து விரிந்து படர்ந்து போய் கிடந்தன.

ஆனால் இப்போது நேற்று வந்த சாதி சனங்களால் ஓரங்கட்டப்பட்டு ஒதுக்கப்பட்டு பாவப்பட்ட பிள்ளையாய் பரிதவித்து நிற்கிறது. கிளற வேண்டாம். கொரோனா காலம். நெஞ்சு அடைத்துக் கொள்ளலாம். இந்தக் கட்டுரையின் தொடர்ச்சி மேலும் இடம்பெறும்.

சான்றுகள்:

1. International Journal of Advanced Research in ISSN: 2278-6236. Management and Social Sciences Impact Factor: 6.284. Vol. 5 | No. 6 | June 2016 www.garph.co.uk IJARMSS | 937

2. THE MIGRANTS OF KALINGA: FOCUS ON THEIR LIFE AND EXPERIENCES (2016) Janette P. Calimag, Kalinga-Apayao State College, Bulanao Tabuk City, and Kalinga.

3. Sadasivan, Balaji, Singapore: Institute of Southeast Asian Studies, [2011] 313 p.

4. The Indianized states of Southeast Asia, Author: George Coedes, Honolulu, East-West Center Press [1968]

5. Madras Epigraphy Report of 1891-1892 by E. Hultzsch



 

மலேசியத் தமிழ் சீனப் பள்ளிகளில் ஜாவி

தமிழ் மலர் - 08.12.2020

நாட்டில் உள்ள அனைத்து தமிழ் மற்றும் சீனப் பள்ளிகளில் ஜாவி போதனை முறை தொடரும் என்று துணைக் கல்வியமைச்சர் முஸ்லிமின் யாஹ்யா நேற்று நாடாளுமன்றத்தில் தெரிவித்தார்.

தமிழ் மற்றும் சீனப் பள்ளிகளில் ஜாவி பாடப் போதனையை மீட்டுக் கொள்ளும் திட்டத்தைக் கல்வி அமைச்சு கொண்டு இருக்கவில்லை.

தாய்மொழி மற்றும் தேசியப் பள்ளிகளில் ஜாவி மொழிப் பாடத்தைப் போதிப்பதை, 2019-ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்டு மாதம் அப்போதைய பக்காத்தான் ஹராப்பான் அரசாங்கம் முடிவு செய்தது. அந்த முடிவைக் கல்வி அமைச்சு தொடர்ந்து அமல்படுத்தி வரும். இவ்வாறு துணைக் கல்வியமைச்சர் நேற்று நாடாளுமன்றத்தில் கேள்வி நேரத்தின் போது தெரிவித்தார்.

பழைய அரசாங்கம் எடுத்த அந்த முடிவை கொள்கை நிலையில் கல்வி அமைச்சு தொடர்ந்து பின்பற்றும். இதில் மாற்றம் இல்லை என்று ஜெராய் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் சப்ரி எழுப்பிய கேள்விக்கு அவர் இவ்வாறு பதில் அளித்தார்.

ஜாவி பாடத்தைப் பயில்வதைக் குறுகிய சிந்தனையோடு பார்க்க வேண்டாம். மலேசிய ரிங்கிட் நாணயத் தாளிலும் தற்போது ஜாவி எழுத்துகள் இடம்பெற்று இருப்பதையும் அவர் சுட்டிக் காட்டினார்.

பகாசா மலேசியா பாடத் திட்டத்தில் மூன்று பக்கங்களுக்கு மட்டுமே ஜாவி பாடம் இடம்பெற்று இருக்கும் என்ற முடிவு 2021-ஆம் ஆண்டிலும் தொடரும் என துணைக் கல்வியமைச்சர் தெரிவித்தார்.