தாம்பிரலிங்கா பேரரசு

இந்தோனேசியாவைப் பெரும் பெரும் இந்தியர் பேரரசுகள் ஆட்சி செய்து உள்ளன. ஸ்ரீ விஜய பேரரசு, மஜபாகித் பேரரசு, சைலேந்திரா பேரரசு, மத்தாரம் பேரசு, சிங்காசாரி பேரரசு. இப்படி நிறைய பேரரசுகள். ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக இவை இந்தோனேசியாவை ஆட்சி செய்து உள்ளன. 
 

இந்த இந்தியர் பேரரசுகள் ஆட்சி செய்வதற்கு முன்னரே தீபகற்ப மலேசியாவில் இன்னோர் இந்தியர் பேரரசும் ஆட்சி செய்து உள்ளது. அந்தப் பேரரசின் பெயர் தான் தாமிரலிங்கா எனும் தாம்பிரலிங்கா (Tambralinga) பேரரசு.

பொதுவாக தாமிரலிங்கா பேரரசு என்று சொல்வார்கள். கி.பி. 600-ஆம் ஆண்டுகளில் தீபகற்ப மலேசியாவின் வட பகுதிகளை இந்தத் தாமிரலிங்கா பேரரசு ஆட்சி செய்து இருக்கிறது.

தீபகற்ப மலேசியாவின் வட பகுதிகளைத் தவிர தாய்லாந்தின் தென் பகுதியையும் தாமிரலிங்கா பேரரசு ஆட்சி செய்து இருக்கிறது. அது மட்டும் அல்ல. ஆகக் கீழே துமாசிக் வரை அதன் ஆட்சி பரந்து விரிந்து இருக்கிறது. சிங்கப்பூரின் பழைய பெயர் தான் துமாசிக்.
 

சொல்லப் போனால் முக்கால்வாசி தென்கிழக்கு ஆசியாவையே அந்த தாமிரலிங்கா ஆட்சி செய்து இருக்கிறது. சில நூறாண்டுகளுக்கும் மேலாக ஆட்சி.

தாமிரலிங்கா பேரரசிற்குப் பின்னர் வந்தவை தான் இந்தோனேசியாவின் ஸ்ரீ விஜய பேரரசு, மஜபாகித் பேரரசு போன்ற பெரும் பேரரசுகள். ஆக தென்கிழக்கு ஆசியாவில் இந்திய ஆளுமைக்குப் பிள்ளையார் சுழி போட்ட ஓர் இந்திய அரசு இருந்தது என்றால் அது இந்தத் தாமிரலிங்கா பேரரசு தான்.

பூஜாங் சமவெளியை (Bujang Valley) இந்திய அரசர்கள் ஆட்சி செய்து இருக்கிறார்கள். தெரிந்த விசயம். அங்கே இந்து சமயமும் புத்த சமயமும் சம காலத்தில் வளர்ச்சி கண்டு இருக்கின்றன. தெரிந்த விசயம்.
 

இந்தப் பூஜாங் சமவெளியில் முதன்முதலில் கால் பதித்தது தாமிரலிங்கா பேரரசாகத் தான் இருக்க முடியும். நான் சொல்லவில்லை. வரலாற்று ஆசிரியர்களின் ஒருமித்தக் கருத்தும் அப்படித் தான் இருக்கிறது. இதையே மலேசிய வரலாற்று ஆசிரியர் டத்தோ நடராஜாவும் உறுதி படுத்துகிறார்.

ஒரு காலக் கட்டத்தில் தாமிரலிங்கா பேரரசு வரலாற்றில் இருந்து காணாமல் போய் விட்டது. எப்படி என்று கேட்க வேண்டாம். வரலாற்றுப் பதிவுகளில் இருந்து அடிபட்டுப் போய் விட்டது.

தாமிரலிங்கா எனும் ஓர் அரசு இருந்ததாகப் பலருக்கும் தெரியாமல் போனது. ஆனால் அண்மைய காலத்தில் தான் தாமிரலிங்கா பேரரசைப் பற்றிய உண்மைகள் தெரிய வந்து உள்ளன. 
 

1368-ஆம் ஆண்டில் இருந்து 1644-ஆம் ஆண்டு வரை சீனாவை மிங் அரசர்கள் (Ming dynasty) ஆட்சி செய்தார்கள். இவர்களின் காலத்தில் தான் சீன வரலாறு ஓரளவிற்கு முழுமையாக எழுதப் பட்டது.

அப்படி எழுதப்பட்ட வரலாற்றில் தான் தென்கிழக்காசிய வரலாற்றுப் பதிவுகளும் பதிவு செய்யப்பட்டு உள்ளன. சூ கோசென் (Zhu Guozhen); ஹு இங்லின் (Hu Yinglin), இன் சிங் (Yǐn Qìng) போன்ற சீன வரலாற்று ஆசிரியர்களை இங்கே குறிப்பிடுகிறேன்.

அந்தப் பதிவுகளில் தாமிரலிங்காவைப் பற்றி அந்தச் சமயத்தில் அவர்கள் கேட்டதை; அவர்கள் பார்த்ததை எல்லாம் பதிவு செய்து இருக்கிறார்கள்.
 

(சான்று: http://link.library.canton.ma.us/portal/Coswells-guide-to-Tambralinga--a-novel-by/3iTEgdh6Ves/ - Coswell's guide to Tambralinga : a novel, by Scott Landers; Landers, Scott, 1952; New York, Farrar, Straus and Giroux, 2004)

இந்தத் தாமிரலிங்கா வரலாற்றுப் பார்வையில் ஒரு சிக்கலான இடத்தில் வந்து நிற்கிறோம். எப்படி புரிய வைக்கிறது என்று சற்றே தடுமாறுகின்றேன். இருந்தாலும் சமாளித்து விடுவோம். சரிங்களா.

முன்பு காலத்தில் அதாவது 10-ஆம் நூற்றாண்டில் நாகர ஸ்ரீ தர்மராஜா (Nagara Sri Dharmaraja) அரசு எனும் ஓர் அரசு தாய்லாந்தை ஆட்சி செய்து வந்து இருக்கிறது. எந்த ஆண்டு? பத்தாம் நூற்றாண்டு. சரிங்களா.

இந்த நாகர ஸ்ரீ தர்மராஜா அரசின் அப்போதைய அசல் பெயர் அதே நாகர ஸ்ரீ தர்மராஜா தான். ஆனால் அந்த அரசின் இப்போதைய பெயர் நாக்கோன் சி தாமராட் (Nakhon Si Thammarat). புரிந்து கொண்டீர்களா. 
 

பழைய பெயர் நாகர ஸ்ரீ தர்மராஜா. புதிய பெயர் நாக்கோன் சி தாமராட். இது ஒரு சயாமிய மொழிச் சொல்.

ஆக இப்போதைய தாய்லாந்து வரலாற்றில் நாகர ஸ்ரீ தர்மராஜா எனும் பழைய பெயர் இல்லை. நாக்கோன் சி தாமராட் எனும் புதுப் பெயர் தான் இருக்கிறது. அந்தப் பெயரில் தான் அழைக்கப் படுகிறது. தாய்லாந்து பள்ளிப் பாடப் புத்தகங்களிலும் சொல்லப் படுகிறது.

தாமரலிங்காவின் முக்கியமான அரசர்களில் ஒருவர் சந்திரபானு ஸ்ரீதர்மராஜா. அவருடைய பெயரில் இருந்த பேரரசின் பெயர் நாக்கோன் சி தாமராட் என்று மாற்றம் கண்டது. தாய்லாந்து மொழியில் தாமராட் என்றால் தாமரை.
 

(சான்று: http://link.library.canton.ma.us/portal/Coswells-guide-to-Tambralinga--a-novel-by/3iTEgdh6Ves/ - Coswell's guide to Tambralinga : Landers, Scott, 1952; New York, Farrar, Straus and Giroux, 2004)

மறுபடியும் கவனமாகக் கேளுங்கள். இந்த நாக்கோன் சி தாமராட் எனும் நாகர ஸ்ரீ தர்மராஜா இருக்கிறதே இந்த அரசின் முன்னைய பெயர் தான் தாமிரலிங்கா பேரரசு.

முதன்முதலாக தாமிரலிங்கா என்று அழைத்து இருக்கிறார்கள். அதன் பின்னர் நாகர ஸ்ரீ தர்மராஜா என்று அழைத்து இருக்கிறார்கள். அதன் பின்னர் நாக்கோன் சி தாமராட் என்று அழைத்து இருக்கிறார்கள். இப்போதும் அழைத்து வருகிறார்கள்.
 

ஆக இந்தத் தாமிரலிங்கா பேரரசு எனும் பெயர் தான் வரலாற்றில் இருந்து மறக்கப்பட்டு மறைந்து போன ஓர் இந்தியப் பெயர்.

தாமிரலிங்கா பேரரசை ஆட்சி செய்த அனைவருமே இந்திய வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர்கள். பெரும்பாலும் இலங்கையின் மீது போர் தொடுத்தவர்கள்.

தாமிரலிங்கப் பேரரசின் வரலாறு ஓர் உண்மையான வரலாறு. அந்த வரலாற்று உண்மையை தாய்லாந்து மக்களும் ஏற்றுக் கொள்ள்கிறார்கள். அந்த வகையில் தாய்லாந்து நாட்டு மக்கள் வரலாற்றை வரலாறாகப் பார்க்கின்றார்கள்.

இந்தப் பக்கம் இந்தோனேசியர்கள் எப்படி இந்தியர்ப் பேரரசுகளின் வரலாற்றைத் தங்களின் வரலாறாகப் போற்றிப் புகழ்கிறார்களோ அதே போலத் தான் தாய்லாந்து மக்களும் தாமிரலிங்கா பேரரசை வாயாரப் போற்றுகின்றார்கள்; புகழ்கின்றார்கள். 
 

ஆனால் என்ன. நாக்கோன் சி தாமராட் என்று பெயரை மாற்றிப் புகழ்கின்றார்கள். மற்ற இடங்களில் அப்படியா. வரலாற்றுச் சுவடுகளை அவிழ்த்துப் போட்டு அந்தச் சுவடுகள் வெட்கப்படும் அளவிற்குச் சிதைத்து விடுகிறார்கள். வேதனையாக இருக்கிறது.

பின்னர் காலத்தில் அதாவது 12-ஆம் நூற்றாண்டில் இந்தத் தாமிரலிங்கா பேரரசு தான் ஸ்ரீ விஜய பேரரசின் ஆளுமையின் கீழ் வந்தது. இந்தோனேசியாவை ஆட்சி செய்த ஸ்ரீ விஜய பேரரசைத் தான் சொல்கிறேன்.

அந்த வகையில் கூட்டிக் கழித்து வகுத்துப் பார்த்தால் பூஜாங் சமவெளியை இந்தத் தாமிரலிங்கா பேரரசு தான் ஆட்சி செய்து இருக்க வேண்டும். இந்தத் தாமிரலிங்கா பேரரசிற்குப் பின்னர் தான் பூஜாங் சமவெளியை ஸ்ரீ விஜய பேரரசு ஆட்சி செய்து இருக்கிறது.

மாறன் மகாவம்சன் எனும் பாண்டிய இளவரசனை விட்டு விடுவோம். ஏன் என்றால் இந்தத் தாமிரலிங்கா அரசு வருவதற்கு முன்னாலேயே ஓர் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னாலேயே கடாரத்தில் கால் வைத்து விட்டுப் போய் விட்டார்.
 

கி.பி. 1025-ஆம் ஆண்டு ராஜேந்திர சோழன் என்பவர் கடாரத்திற்கு வந்தார். அந்தப் பச்சை மண்ணை மிதித்துத் துவைத்துக் காயப் போட்டு விட்டுப் போனாரே அந்தச் சமயத்தில் பூஜாங் சமவெளியின் ஆட்சி ஸ்ரீ விஜய பேரரசின் கீழ் இருந்தது. இந்தக் காலக் கட்டத்தைத் தான் இப்போது குறிப்பிடுகிறேன்.

அந்தப் பார்வையில் பார்க்கும் போது ஸ்ரீ விஜய பேரரசிற்கு முன்னர் தாமிரலிங்கப் பேரரசு தான் ஒரு கட்டத்தில் தீபகற்ப மலேசியாவின் வட பகுதியை ஆட்சி செய்து இருக்கிறது.

(சான்று Munoz, Paul Michel, Early kingdoms of the Indonesian archipelago and the Malay Peninsula. Singapore: Editions Didier Millet, 2006.)

சரி. இனி தாமிரலிங்கா வரலாற்றுச் சான்றுகளைப் பார்ப்போம்.

கி.பி.600-ஆம் ஆண்டுகளில் தாங் வம்சாவளியினர் (Tang dynasty) சீனாவை ஆட்சி செய்து வந்தார்கள். அவர்களின் ஆட்சிக் காலத்தில் அதாவது கி.பி.616-ஆம் ஆண்டு காவ் சூ (Emperor Gaozu) எனும் அரசர் சீனாவை ஆட்சி செய்து இருக்கிறார்.

இவர் ஆட்சி செய்யும் போது தாமிரலிங்கா அரசு சீனாவிற்குப் பாதுகாப்புக் காப்பீடு வழங்கி உள்ளது. சுருக்கமாகச் சொன்னால் கப்பம் கட்டி இருக்கிறது.

தாமிரலிங்கா என்றால் என்ன என்றும் சீனக் காலச் சுவடுகள் விளக்கம் கொடுத்து இருக்கின்றன. அவை தாங் (Tang dynasty) வம்சாவளிக் காலச்சுவடுகள்; மிங் (Ming dynasty) வம்சாவளிக் காலச் சுவடுகளில் காணப்படுகின்றன.

கி.பி.640; கி.பி.648;  கி.பி.818; கி.பி.860; கி.பி.873-ஆம் ஆண்டுகளில் தாமிரலிங்கா அரசர்கள் சீனாவிடம் கப்பம் கட்டி இருக்கிறார்கள். அந்தச் சுவடுகளின்படி தாமிரலிங்கம் என்பது ஒரு சமஸ்கிருதச் சொல். தாமரை எனும் சொல்லும் லிங்கம் எனும் சொல்லும் இணைந்து வருவதைக் கவனியுங்கள்.
 

இந்தத் தாமிரலிங்கா அரசைத் தாம்பிரலிங்கா அர்சு என்றும் சொல்வார்கள். தாம்பிரம் என்றால் செம்பு. இது சிவப்பு நிறத்தையும் குறிக்கும். லிங்கா என்றால் இந்துக்களின் சின்னம். சிவபெருமானைக் குறிக்கும் ஒரு தெய்வீகத் தன்மை என்று அந்தச் சுவடுகள் சொல்கின்றன.   

(சான்று: Cœdès, George, The Indianized states of Southeast Asia. Canberra: Australian National University Press, 1975.)

(சான்று: http://www.ayutthaya-history.com/References.html - The late David K. Wyatt was the John Stambaugh Professor Emeritus of History at Cornell University until his retirement.)

தாமிரலிங்கா அரசு ஒரு காலக் கட்டத்தில் ஸ்ரீ விஜய பேரரசின் கீழ் இருந்து இருக்கிறது. ஸ்ரீ விஜய பேரரசைச் சீனர்கள் சான்போகி (Sanfoqi) என்று அழைத்து இருக்கிறார்கள்.

தாமிரலிங்கா அரசு தீபகற்ப மலாயாவின் மத்தியப் பகுதியை ஆட்சி செய்து வந்து இருக்கிறது. இந்தத் தீபகற்ப மலாயாவின் மத்தியப் பகுதி தான் இப்போதைய தென் தாய்லாந்து ஆகும்.

மலாயாவுக்கு வந்த இலங்கை வணிகர்கள் தாமிரலிங்காவைச் சாவகம் (Savaka) என்று அழைத்து இருக்கிறார்கள்.

அராபிய வணிகர்கள் சபாஜ் (Zabaj) என்றும் சபாக்கா (Zabaka) என்றும் அழைத்து இருக்கிறார்கள்.

தென்னிந்திய வணிகர்கள் தாமிரலிங்கம் (Tambralingam) என்றும் வட இந்திய வணிகர்கள் தாம்பிரலிங்கராத் (Tambralingarath) என்றும் அழைத்து இருக்கிறார்கள். பாரசீக மொழியில் ராத் என்றால் நாடு.

தாமிரலிங்காவின் தலைப்பட்டினம் எதுவாக இருந்து இருக்கும் என்பதைப் பற்றி இன்றும்கூட ஆய்வு செய்து வருகிறார்கள். கிரேக்க நாட்டு அறிஞர் குளோடியஸ் தாலமி (Claudius Ptolemy) பற்றி கேள்விப்பட்டு இருப்பீர்கள். இவர் ஒரு புவியியலாளர்; ஒரு வானியலாளர்; ஒரு சோதிடர்.

பல அறிவியல் நூல்களை எழுதியவர். அவர் எழுதிய நூல்களில் மிகவும் புகழ்பெற்றது வானியல் துறை சார்ந்த அல்மாகெஸ்ட் (Almagest) எனும் நூலாகும். அடுத்தது ஜியோகிரபியா (Geographia) எனும் புவியியல் தொடர்பான நூல். 
 

இந்த நூலில் தான் தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகளைப் படம் வரைந்து காட்டி இருக்கிறார். கி.பி.100-ஆம் ஆண்டுகளில் தென்கிழக்காசியாவில் தக்கோலா (Takola Emporium) எனும் ஒரு துறைமுகம் மிகவும் பிரசித்தி பெற்று விளங்கி இருக்கிறது.

இந்தத் துறைமுகம் கிரா குறுநிலத்தின் (Isthmus of Kra) மேற்குக் கரையில் இருந்தது என்று எழுதி இருக்கிறார்.

ஒரு செருகல். மலாயாவையும் தாய்லாந்து நாட்டையும் இந்தக் கிரா குறுநிலம் தான் இணைக்கிறது. சரி.

தாமிரலிங்கா அரசின் தலைப் பட்டணமாகத் தக்கோலா துறைமுகம் இருந்து இருக்கலாம் என்று வரலாற்று ஆசிரியர்கள் கருத்து கூறுகின்றனர்.

தக்கோலா துறைமுகத்தில் தென்னிந்தியாவின் கலிங்கத்தைச் சேர்ந்த தமிழர்கள் அதிகமாகக் குடியேறியதாகவும் அகழாய்வுச் சான்றுகள் கூறுகின்றன.

(சான்று: http://www.globalsecurity.org/military/world/malaysia/history-takola.htm - Judging from the only ancient inscription fromTakopa district the settlers from India are Dravidians from East coast of India where Tamil was spoken.)

ஆனாலும் அந்தத் தமிழர்கள் அங்கே ஓர் அரசாங்கத்தை உருவாக்கி இருக்க முடியாது என்பதே வரலாற்று ஆசிரியர்கள் பலரின் பொதுவான கருத்து. 
 

எது எப்படி இருந்தாலும் தாமிரலிங்கா எனும் ஓர் இந்தியர் அரசு மலாயா தீபகற்பத்திலும் தாய்லாந்து நாட்டிலும் கோலோச்சி இமயம் பார்த்து இருக்கிறது. பற்பல போர்க் கோலங்களில் உச்சம் பார்த்து இருக்கிறது.

இந்தப் பேரரசைப் பற்றிய கல்வெட்டுகள் அல்லது அகழ்வாய்வுகள் எதுவும் அதிகமாகக் கிடைக்கவில்லை. சீன வரலாற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டு தான் அப்படி ஓர் அரசு இருந்ததாக வரலாறும் சொல்கிறது.

பின்னர் காலத்தில் இந்தப் பேரரசை இமயவர்மன்; சூரியவர்மன் கெமர் அரசர்களும் ஆட்சி செய்து இருக்கிறார்கள்.

பூஜாங் சமவெளியில் மேலும் ஆழமான அகழாய்வுகள் செய்தால் தாமிரலிங்க அரசைப் பற்றிய ரகசியங்கள் வெளியே வரலாம். மலாயா வரலாற்றையே மலைக்க வைக்கும் ரகசியங்கள் மீட்கப் படலாம். ஆனால் அகழாய்வுகள் செய்ய விடுவார்களா.

பூஜாங் சமவெளியைப் பற்றி அக்குவேர் ஆணிவேராகப் பிட்டு பிட்டு வைத்த டத்தோ நடராஜன் அவர்களையே தடுமாற வைத்து விட்டார்கள். அப்புறம் என்னங்க. அவருக்குத் துணையாக நிற்கும் என்னுடைய கோத்தா கெலாங்கி வரலாற்றுப் போராட்டங்களும் அடிபட்டுப் போகின்றன. வேதனையாக இருக்கிறது.

மலேசியத் தமிழ் அறவாரிய அமைப்புகள் இப்படிப்பட்ட வரலாற்று ஆய்வுகளுக்கு உதவி செய்ய முன்வர வேண்டும். உதவி செய்வார்களா? இதுவும் ஒரு மில்லியன் டாலர் கேள்வி.

(இந்தக் கட்டுரையை வரலாற்றுச் சான்றுகளாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம். இருப்பினும் கட்டுரையைத் தயாரித்தவரின் காப்புரிமை (Credit) காட்சிப்படுத்த வேண்டும். காப்புரிமை விதிமுறைகளை மீறிப் போகாமல் கவனித்துக் கொள்ளுங்கள். நன்றி.)

பரமேஸ்வராவின் வரலாற்று மலாக்கா பயணம்

மஜாபாகித் அரசு சிங்கப்பூரின் மீது தாக்குதல்கள் நடத்தியதற்கு வேறு ஒரு காரணமும் சொல்லப் படுகிறது. பரமேஸ்வராவின் அந்தர்ப்புரத்தில் நிறைய சேவகப் பெண்கள்; வேலைக்காரப் பெண்கள்; மனைவிமார்கள் இருந்தார்கள். சேவகப்  பெண்களில் ஒருவருக்கும் வேறு ஓர் ஆடவருக்கும் நெருக்கமான  பழக்கம் ஏற்பட்டு உள்ளது. 

பரமேஸ்வராவின் மூத்த அமைச்சர்களில் ஒருவர் அதைப் பற்றி பரமேஸ்வராவிடம் சொல்லி இருக்கிறார். அமைச்சரின் வார்த்தைகளைத் தெய்வ வாக்காக நினைப்பவர் பரமேஸ்வரா. அமைச்சர் சொன்னது உண்மையாகத் தான் இருக்கும் என்று நம்பினார். இருந்தாலும் முழுமையாக நம்பவில்லை.

ஒருநாள் பரமேஸ்வராவிற்கு கோபம் எல்லை மீறிப் போனது. அந்தப் பெண்ணை வரவழைத்துக் கடும் தண்டனையை வழங்கி இருக்கிறார். என்ன தண்டனை தெரியுமா.

அரண்மனை வளாகப் பொதுச் சபையில் நிர்வாணக் கோலம் போடும் தண்டனை. அதாவது நிர்வாணமாக நின்று சபையோர் பார்க்கும் படியான தண்டனை. அது கடும் தண்டனை அல்ல. கொடும் தண்டனை. இப்படிப்பட்ட ஒரு தண்டனையைப் பரமேஸ்வரா வழங்கி இருக்கிறார். 

ஒன்றை மட்டும் உறுதியாகச் சொல்லலாம். தன்னுடைய மூத்த அமைச்சரின் ஆலோசனையின் பேரில் தான் பரமேஸ்வரா அந்தத் தண்டனையை வழங்கி இருக்கிறார். தண்டனை வழங்கப்படும் போது பரமேஸ்வரா அரண்மனை வளாகத்தில் இல்லை. வேறு எங்கோ இருந்து இருக்கிறார். சான்றுகள் உள்ளன.

அதனால் அந்தப் பெண்ணின் தகப்பனார் ராஜுனா தாப்பா (Rajuna Tapa) என்பவருக்கு பரமேஸ்வராவின் மீது அளவு கடந்த கோபம் ஏற்பட்டது. பரமேஸ்வராவின் அமைச்சர்களில் ராஜுனா தாப்பாவும் ஒருவராக இருந்தவர். அமைச்சர்களில் இவர் நிதியமைச்சர். 

ஒரு மகளுக்கு இப்படி ஒரு தனடனை கொடுக்கப் பட்டால் எந்தத் தகப்பனுக்குத் தான் கோபம் வராது. எப்படியாவது பரமேஸ்வராவைப் பழி வாங்க வேண்டும் என்று வஞ்சம் வளர்த்துக் கொண்டார். (F2)

[#F2]  Succeeded as ruler of Singapura Temasek on the death of his father, ca 1399. Expelled from Temasek by the Batara of Majapahit working in collusion with the Bendahara, Sang Ranjuna Tapa, 1401.

அப்போது சுமத்திராவில் மஜபாகித் பேரரசின் அரசராக விக்கிரமா வர்த்தனா (Wikramawardhana) என்பவர் இருந்தார். இந்த விக்கிரமா வர்த்தனாவிற்கு அந்தப் பெண்ணின் தகப்பனார் ரகசியமாக ஒரு செய்தி அனுப்பினார். 

சிங்கப்பூரின் மீது படை எடுக்க இதுதான் மிகச் சரியான நேரம். அப்படி நீங்கள் படை எடுத்து வந்தால் உங்களின் மஜபாகித் அரசிற்கு முழு ஆதரவு வழங்குவதற்குத் தயாராக இருக்கிறேன். இதுதான் அமைச்சர் ராஜுனா தாப்பா அனுப்பிய அந்தச் செய்தி.

காலம் காலமாகக் காத்துக் கொண்டு இருந்த விக்கிரமா வர்த்தனா சும்மா இருப்பாரா. உடனடியாகக் களம் இறங்கினார். 300 போர்க் கப்பல்கள், பல நூறு சிறு கப்பல்கள் பலேம்பாங் துறைமுகத்திற்கு வரவழைக்கப் பட்டன. 

அந்தக் கப்பல்களில் 200,000 மஜபாகித் போர் வீரர்கள் பயணித்தனர். சிங்கப்பூர் கடல் பகுதியைத் தாண்டிய மஜபாகித் வீரர்கள் சிங்கப்பூரைத் தாக்கினார்கள்.

இருந்தாலும் பரமேஸ்வராவின் கோட்டையைத் அவ்வளவு எளிதாகத் தாக்கிச் சிதைக்க முடியவில்லை. அத்துடன் கோட்டையின் உள்ளே செல்லவும் முடியவில்லை. பரமேஸ்வராவின் கோட்டை பலம் வாய்ந்த கோட்டையாக இருந்து இருக்கிறது. கருங்கற்களால் கட்டப்பட்ட கோட்டை. இது 1398-ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற நிகழ்ச்சி. (1. Tsang, Susan; Perera, Audrey - 2011)
[#1] Tsang, Susan; Perera, Audrey (2011), Singapore at Random, Didier Millet, ISBN 978-981-4260-37-4, p. 120

மஜபாகித் படையினர் கோட்டையின் வெளிப்புறத்தில் முற்றுகையிட்டு தாக்குதல்களை நடத்தி வந்தார்கள். அதனால் கோட்டையின் உள்ளே இருந்த போர் வீரர்களும் பொது மக்களும் வெளியே போக முடியவில்லை. 

அந்த வகையில் அவர்களுக்குச் சரியாக உணவும் குடிநீரும் கிடைக்கவில்லை. பசி பட்டினியால் வாட வேண்டிய ஓர் இக்கட்டான நிலைமை.

இந்தத் தாக்குதல் நடைபெறுவதற்கு முன்னர் கோட்டையின் சேமிப்புக் கிடங்கில் நிறையவே உணவு தானியப் பொருட்களைச் சேகரித்து வைத்து இருந்தார்கள். வெளியே இருந்து உணவுப் பொருட்கள் வருவதற்குத் தடை ஏற்பட்டதும் பரமேஸ்வராவின் படை வீரர்களுக்குள் கலகம் மூண்டது. பரமேஸ்வராவிற்கு எதிராகவே வெறுப்பு உணர்வுகள் தோன்றின.

நிலைமை மோசமாகி வருவதைக் கண்ட பரமேஸ்வரா ஒரு கட்டளை பிறப்பித்தார். கோட்டையின் உள்ளே தற்காப்புப் போரில் ஈடுபட்டு இருக்கும் போர் வீரர்களுக்கு உணவுப் பொருட்களைச் வழங்கும்படி அரச கட்டளை. (2. Sabrizain, Sejarah Melayu)
[#2] Sabrizain, Sejarah Melayu - A History of the Malay peninsula - http://www.sabrizain.org/malaya/

சமயம் காத்து இருந்த ராஜுனா தாப்பா உணவு எதுவும் இல்லை என்று சொல்லி கோட்டைக் கதவுகளைத் திறந்து விட்டார். மஜபாகித் படையினர் கோட்டைக்குள் நுழைந்தனர். தயவு தாட்சண்யம் இல்லாமல் எல்லோரையும் வெட்டிக் கொன்றார்கள்.

சிங்கப்பூர் ஆற்றில் இரத்தப் பிரளயமே கரை புரண்டு ஓடி இருக்கிறது. இனியும் அங்கே இருந்தால் உயிருக்கு ஆபத்து என்று எண்ணிய பரமேஸ்வரா அரண்மனையில் தப்பிச் சென்றார். (3. A. Samad, Ahmad, Sulalatus Salatin)
[#3] A. Samad, Ahmad (1979), Sulalatus Salatin (Sejarah Melayu), Dewan Bahasa dan Pustaka, ISBN 983-62-5601-6, pp. 69–70

இந்த நிகழ்விற்குப் பின்னர் தான் மலாக்கா எனும் பெயரே மலாயா வரலாற்றில் இடம் பெறுகிறது.

ஸ்ரீ மகாராஜா பரமேஸ்வரா தன்னுடன் சில நேர்மையான விசுவாசிகளையும் அழைத்துக் கொண்டு சிங்கப்பூரின் செலாத்தார் (Seletar) பகுதிக்கு வந்தார். இது சிங்கப்பூரின் வட பகுதியில் உள்ளது. மலாயாவின் பெருநிலப் பகுதிக்குள் நுழைந்தார். மலாயாவின் வடக்குப் பக்கமாக முன்னேறி வரும் போது மூவார் எனும் இடத்தை அடைந்தார்.

மூவார் பகுதியில் பியாவாக் பூசோக் (Biawak Busuk - அழுகிப் போன உடும்பு) எனும் ஓர் இடம் இருக்கிறது. அதற்கு அருகாமையில் கோத்தா பூரோக் (Kota Buruk) எனும் மற்றோர் இடமும் இருக்கிறது.

இந்த இரு இடங்களில் ஏதாவது ஓர் இடத்தில் தன்னுடைய புதிய அரசை உருவாக்கலாம் என்று பரமேஸ்வரா தீர்மானித்தார். (4. The Indianized States of South-East)

நன்கு ஆராய்ந்து பார்த்தார். அந்த இடங்கள் இரண்டுமே பரமேஸ்வராவுக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஒரு புதிய அரசை அமைப்பதற்குப் பொருத்தமாகவும் அமையவில்லை. ஆகவே அவர் தொடர்ந்து வட திசையை நோக்கிப் பயணத்தை மேற்கொண்டார்.

அப்படி போகும் போது சுங்கை ஊஜோங் (Sungai Ujong) எனும் இடத்தை அடைந்தார். இந்த இடத்தில் இருந்து சற்று தள்ளி ஒரு மீன்பிடி கிராமம் தென்பட்டது. அந்தக் கிராமம் பெர்த்தாம் ஆற்றின் துறைமுகத்தில் இருந்தது. பெர்த்தாம் ஆறு தான் இப்போது மலாக்கா ஆறு (Bertam River - former name of the Malacca River) என்று அழைக்கப் படுகின்றது.

1403-ஆம் ஆண்டு தன் அரண்மனையைக் கட்டிக் கொண்டார். இப்போது செயிண்ட் பால் குன்று (St Paul's Hill) என்று அழைக்கப்படும் இடத்தில் தான் அந்த அரண்மனை கட்டப் பட்டது. 

உதவிக்கு சுமத்திரா தீவில் இருந்து பூகிஸ் மக்கள் பலரையும் அழைத்துக் கொண்டார். தன்னுடைய பெயரை ஸ்ரீ ரத்னா ஆதிவிக்ரம ராஜா (Sri Ratna Adivikrama di-Raja - Seri Rama Adikerma Raja) என்று மாற்றிக் கொண்டார். (F3)

பரமேஸ்வரா தேர்ந்து எடுத்த அந்த மீன்பிடி கிராமம் தான் இப்போதைய மலாக்கா மாநகரம். இதைப் பற்றி இன்னும் ஒரு கதை இருக்கிறது.

ஒரு நாள் ஒரு மரத்தின் அடியில் பரமேஸ்வரா ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டு இருந்தார். அப்போது நடைபெற்ற ஒரு நிகழ்ச்சி மலாக்கா வரலாற்றுக்கு புதிய வடிவம் கொடுத்தது. அவருடன் இருந்த நாய்களில் ஒன்றை ஒரு சருகுமான் எட்டி உதைத்து ஆற்றில் தள்ளியது.

சருகுமானின் துணிச்சலைக் கண்டு பரமேஸ்வரா அதிசயித்துப் போனார். அவர் ஓய்வு எடுத்த இடத்திலேயே ஓர் அரசை உருவாக்கலாமே எனும் ஓர் எண்ணம் அவருக்குத் தோன்றியது.

அதன்படி மலாக்கா எனும் ஊர் உருவானது. அந்த ஊரே இப்போதைய மலேசிய வரலாற்றில் மலாக்கா பேரரசு என்று பீடு நடை போடுகிறது. அப்படித் தான் இப்போதைய மலாக்காவிற்குப் பெயரும் வந்தது.

இன்னும் ஒரு வரலாற்றுப் பதிவும் உள்ளது. சருகு மானுக்கும் நாய்க்கும் நடந்த மோதலின் போது பரமேஸ்வரா ஒரு மரத்தின் மீது சாய்ந்து இருந்தார். அந்த மரத்தின் பெயர் மலாக்கா மரம். (மலாய்: Pokok Melaka. ஆங்கிலம்: Phyllanthus emblica). அந்த மரத்தின் பெயரையே புதிய இடத்திற்கும் பரமேஸ்வரா  வைத்ததாகச் சொல்லப் படுகிறது. (5. Beyond the Monsoon, Douglas Bullis)

இந்தக் காலக் கட்டத்தில் நிறைய சீன வணிகர்கள் மலாக்காவிற்கு வந்தனர். அவர்களின் வாணிக ஈடுபாடுகளும் அதிகரித்தன. பெருமிதம் அடைந்தார் பரமேஸ்வரா. அந்த வகையில் மலாக்காவில் புக்கிட் சீனா எனும் ஒரு குன்றுப் பகுதியைச் சீனர்களுக்கு ஒதுக்கிக் கொடுத்தார்.

கடல் கடந்து மலாக்காவில் வியாபாரம் செய்ய வணிகர்கள் வந்தனர். வாணிகம் அனைத்தும் பண்ட மாற்று வியாபாரமாக இருந்தது. வணிகப் பெருக்கத்தினால் மலாக்கா குறுகிய காலத்திலேயே மிகுந்த வளம் அடைந்தது. இந்த வளர்ச்சி சயாமியர்களைப் பெரிதும் கவர்ந்தது.

இந்தச் சமயத்தில் வட சுமத்திராவில் சமுத்திரா பாசாய் (Samudra Pasai) எனும் ஒரு சிற்றரசு வளர்ச்சி பெற்று இருந்தது. இது கடல் கரையோரமாக இருந்த ஒரு சிற்றரசு. சுமத்திரா எனும் சொல் சமுத்திரம் எனும் சமஸ்கிருதச் சொல்லில் இருந்து உருவானது. சுமத்திராவின் அசல் பெயர் சுமத்திரபூமி (Sumatrabhumi). 

மார்க்கோ போலோ எழுதிய மார்க்கோ போலோவின் பயணங்கள் எனும் நூலில் சுமத்திராவை சமாரா (Samara) என்றும்; சமார்ச்சா (Samarcha) என்றும் குறிப்பிட்டுள்ளார். (6. Malacca_Sultanate)

சுமத்திராவில் பாசாய் எனும் சிற்றரசு இருந்தது. அந்தச் சிற்றரசின் இளவரசியைத் தான் பரமேஸ்வரா 1409-ஆம் ஆண்டு திருமணம் செய்து கொண்டார். அந்த இளவரசியின் பெயர் மாலிக் உல் சாலே (Malik ul Salih).

திருமணத்திற்குப் பிறகு அவர் இஸ்லாமிய சமயத்தில் இணைந்ததாகச் சொல்லப் படுகிறது. தன் பெயரை இஸ்கந்தார் ஷா (styled himself) என்று மாற்றிக் கொண்டதாகவும் சொல்லப் படுகிறது. ‎

ஷா என்பது பாரசீகத்தில் பல்லவர்கள் பயன்படுத்திய அரசச் சொல் ஆகும். பாரசீகம் என்பது ஈரானைக் குறிக்கும். அப்போதும் சரி இப்போதும் சரி ஈரானிய அரசர்களின் பெயர்களுக்குப் பின்னால் பல்லவ (Pahlawa) எனும் சொல் வருவதைக் கவனித்து இருக்கலாம். இந்தச் சொல் பல்லவர் எனும் சொல்லில் இருந்து உருவானதாகும்.

ஆகவே பரமேஸ்வரா என்பவர் பல்லவர் அரச பாரம்பரியத்தைச் சார்ந்தவர் என்பதை நினைவு கூறுகிறேன். இதைப் பற்றி இன்னும் ஆய்வுகள் செய்து கொண்டு இருக்கிறேன். அந்த வகையில் பரமேஸ்வரா மதம் மாறவில்லை. உலகக் கலைக் களஞ்சியங்கள் உறுதி கூறுகின்றன. (7. The Travels of Marco Polo)

ஒன்று மட்டும் உண்மை. பரமேஸ்வரா தன் பெயரை ஷா என்று மாற்றிக் கொண்டார். உண்மை. ஆனால் வேறு மதத்திற்கு மதம் மாறவில்லை என்பது தான் உண்மை. அதற்கான சான்றுகள் உள்ளன. ஷா என்பது ஓர் அரசரைக் குறிக்கும் பாரசீகச் சொல்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன் எழுதி வரும் பரமேஸ்வரா ஆய்வு நூலில் இருந்து தொகுக்கப் பட்டது)

சான்றுகள்:
[#4] The Indianized States of South-East Asia:https://books.google.com.my/books?id=iDyJBFTdiwoC&redir_esc=y)
[#5]  http://archive.aramcoworld.com/issue/200104/beyond.the.monsoon.htm -  Beyond the Monsoon, Written by Douglas Bullis
[#6]  http://www.newworldencyclopedia.org/entry/Malacca_Sultanate
[#7]  The Travels of Marco Polo - Harmondsworth, Middlesex; New York: Penguin Books, Penguin Classics, 1958
[#9]  http://malaysiansmustknowthetruth.blogspot.my/2011/09/parameswara-is-certified-singaporean.html - Raja Secander Shah, and his son, and his son's son NEVER converted. It was actually his great-grandson Raja Kichil Besar, who converted.
[#10] https://zaidpub.com/2017/01/16/the-original-lineage-of-malacca-rulers-are-indian/ - THE ORIGINAL LINEAGE OF MALACCA RULERS ARE INDIAN
[#11] https://blog.limkitsiang.com/2011/01/20/malay-history-what%E2%80%99s-missing-from-the-textbooks/ - What’s missing from the textbooks
[#12] http://ktemoc.blogspot.my/2016/05/discarding-own-culture-and-history.html - Discarding own culture and history?  

Footnotes:
[#F1]  The 'Sejarah Melayu' does not mention a ruler called Parameswara between Pekerma Wira and Iskandar Shah. The only ruler mentioned is Seri Maharaja.

[#F2]  Succeeded as ruler of Singapura Temasek on the death of his father, ca 1399. Expelled from Temasek by the Batara of Majapahit working in collusion with the Bendahara, Sang Ranjuna Tapa, 1401.

[#F3]  Established a settlement and constructed his palace at Malacca (on St Paul's Hill) ca 1403, encouraging the Bugis to settle there with immigrants from Aru. Succeeded as ruler on the death of his father in late 1413, and installed as Sri Ratna Adivikrama di-Raja [Seri Rama Adikerma Raja]. He subsequently removed the capital there after his accession.

[#F4]  In 1409, Parameswara married Malik ul Salih, a princess of Pasai, adopted the Persian title Shah, and styled himself as Sultan Iskandar Shah although he remained a Hindu to his death. Although he did not convert to Islam, his marriage to the Muslim princess encouraged a number of his subjects to embrace Islam.

சாவித்திரி பாய் புலே

இந்தியாவின் முதல் பெண் ஆசிரியர்

சாதியின் சங்கிலிகளை அறுத்து எறிந்தவர். வாழ்வே சேவை என வாழ்ந்த ஓர் அழகிய ஜீவன். அவரின் பிறந்த நாள் இன்று. அவரை நினைப்போம். வாழ்த்துவோம்.

சாவித்திரிபாய் புலே (Savitribai Jyotirao Phule)  மராட்டிய மாநிலத்தில் உள்ள சதாரா மாவட்டத்தில் நைகான் எனும் சிற்றூரில் ஒரு விவசாயக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர். கல்வி வாய்ப்பு இல்லாத பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பைச் சார்ந்தவர்.

இவரின் கணவர் ஜோதிராவ் (Mahatma Jyotirao Govindrao Phule). ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்காகப் போராடியவர்.

ஆங்கிலேயர் காலத்தில் பெண் உரிமைக்காகவும் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் கல்விக்காகவும் சாவித்திரிபாய் அரும்பாடு பட்டவர். பெண் கல்விக்காக முதல் பள்ளியைப் பூனாவிற்கு அருகில் நிறுவியவர். 

அந்தக் கால வழக்கப்படி சாவித்திரிபாய் தன் 9-ஆம் வயதில் ஜோதிராவ் புலே (13 வயது) என்பவரை 1840-ஆம் ஆண்டில் திருமணம் செய்து கொண்டார். ஜோதிராவ் புலே தன் மனைவி சாவித்திரிபாயைச் சாதீய, பெண் ஒடுக்கு முறைக்கு எதிரான போராட்டத்தில் களம் இறக்கினார்.

இவர்களுக்குக் குழந்தைகள் இல்லை. ஒரு பிராமண விதவையின் குழந்தையைத் தத்தெடுத்து வளர்த்தனர். ஜோதிராவ் புலே தன் மனைவி சாவித்திரிபாய்க்குச் சொந்தமாகக் கல்வி போதித்தார். 

ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கு மறுக்கப்பட்ட கல்வியைத் தாங்களே அவர்களின் பிள்ளைகளுக்குக் கற்றுத் தருவோம் என்று சொல்லி 1846-ஆம் ஆண்டில் ஒரு பள்ளியைத் தொடங்கினார்கள். அந்த வகையில் இந்தியாவின் முதல் பெண் ஆசிரியராகப் பெயர் பெற்றவர் சாவித்திரிபாய். 

பின்னர் 1848-ஆம் ஆண்டு சாவித்திரிபாய் ஆசிரியர் பயிற்சி பெற்றார். மீண்டும் 1848-ஆம் ஆண்டு புனேவில் 9 மாணவிகளுடன் ஒரு பள்ளியைத் தொடங்கினார். அதில் சாவித்திரிபாய் தலைமையாசிரியராகப் பணி செய்தார்.

சுமார் ஆறு மாதங்களுக்குப் பின் அப்பள்ளி மூடப்பட்டு வேறோர் இடத்தில் தொடங்கப் பட்டது. பழமைவாதிகளும் மேல்சாதியினரும் சாவித்திரிபாய் கல்விப் பணி செய்வதைக் கடுமையாக எதிர்த்தனர்.
 
அவர் பள்ளிக்கு நடந்து போகிற பொழுது எல்லாம் ஆதிக்கச் சாதியினர் அவர் மீது கற்களையும் சாணத்தையும் வீசிப் பற்பல தொல்லைகள் கொடுத்தனர்.

கணவர் ஜோதிராவிடம் இவர் அதைச் சொல்லிப் புலம்பினார். "அழுக்கு ஆடைகளை அணிந்து கொண்டு போ! அதன் பின் பள்ளிக்குப் போய் நல்ல சேலையை அணிந்து கொள்" என்று சொல்லித் தொடர்ந்து பயணிக்க ஊக்கம் அளித்தார்.

சாவித்திரிபாய் தினமும் பள்ளிக்குச் செல்லும் போது பழைய ஆடைகளை அணிந்து செல்வார். பள்ளிக்குச் சென்றதும் வேறோர் சேலையை அணிந்து கொள்வார். பல துன்பங்களுக்கு இடையில் கல்விப் பணியாற்றினார்.

தவித்த வாய்க்கு *தீண்டத் தகாதவர்* என்று சொல்லி ஆதிக்கச் சாதியினர் தண்ணீர் கொடுக்க மறுத்தனர்.  அந்தக் கொடுமைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்து தங்கள் வீட்டிலேயே எல்லா ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கும் தண்ணீர் எடுக்க அனுமதித்தனர். 

பால்ய விதவை ஆன பெண்களின் தலையை மழித்து விடும் கொடிய நடைமுறை அப்போது அமலில் இருந்தது. அந்த மழிக்கும் பணியைச் செய்யும் மக்களை வைத்தே அதை நாங்கள் இனி செய்ய மாட்டோம் என அறிவிக்கச் செய்தார்.

விதவை மறுமணங்களைத் தொடர்ந்து நடத்திக் காட்டினார் சாவித்திரிபாய். இவர் ஒரு நல்ல கவிஞரும் கூட. மராத்தியத்தின் நவீன கவிதைப் போக்கு இவரில் இருந்தே தொடங்குகிறது. இயற்கை, சமூகம், வரலாறு, கல்வி என்று பல்வேறு தளங்களில் அவரின் கவிதைகள் பயணித்தன.

1852-ஆம் ஆண்டு இவர் 'மஹிளா சேவா மண்டல்' எனும் பெண்கள் சேவை மையத்தைத் தொடங்கினார். இந்த மையம் மனித உரிமைகள், சமூக அங்கீகாரங்களுக்காகப் போராடியது. பெண்களிடையே விழிப்புணர்வை வளர்ப்பதற்கு அரும்பாடுபட்டது.

1876-1878-ஆம் ஆண்டுகளில் பஞ்ச காலத்தில் ஏற்பட்ட நெருக்கடிகளைப் போக்குவதற்குத் தம் கணவரோடு கடுமையாக உழைத்தார். மக்களின் துயரங்கள் தீர்வதற்கான பல்வேறு ஆலோசனைகளையும் முன்வைத்தார்.

பல மையங்களில் ஜாதி வேற்றுமை பாராட்டி ஒடுக்கப்பட்ட, மறுக்கப்பட்ட நிலையில் கூட  இருவரும் இலவச உணவுகளைப் பரிமாறினார்கள். பஞ்சத்தினால் அனாதைகளான 52 குழந்தைகளுக்கு உறைவிடப் பள்ளியைத்  தொடக்கினார்கள்.

மகாராஷ்ட்ராவை பிளேக்கு நோய் தாக்கிய பொழுது ஆங்கிலேய அரசு நோய்த் தொற்று பரவாமல் இருக்க கடுமையான பிளேக்குச் சட்டங்களைப் போட்டது. பாதிக்கப்பட்ட மக்களிடம் இருந்து மற்றவர்களைப் பிரித்து வைத்தது.

மருத்துவம் படித்து இராணுவத்தில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்த இவரின் வளர்ப்பு மகன் யஸ்வந்த் தென் ஆப்பிரிக்காவில் இருந்து வந்தார்.

அவரைக் கொண்டு சாவித்திரி பாய் ஊருக்கு வெளியே மருத்துவமனை ஒன்றைத் தொடங்கினார். அவரே அறுபத்தி ஆறு வயதிலும் பல பேரை தூக்கிக் கொண்டு வந்து அவர்களின் உயிர்களைக் காக்கப் போராடினார்.

பத்து வயது சிறுவன் பாண்டுரங் பாபாஜி என்பவனைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்த பொழுது அவருக்கும் பிளேக்கு நோய் தொற்றிக் கொண்டது. சாவித்திரி பாய் மரணம் அடைந்தார். ஆனால் அந்தச் சிறுவன் பிழைத்துக் கொண்டான். அப்போது சாவித்திரி பாய்க்கு அவருக்கு வயது 66.

சாவித்திரிபாய் அவர்களின் 186-ஆவது ஆண்டு நிறைவைக் கூகுள் (Google) நிறுவனம் சிறப்பு செய்தது. 2017 ஜனவரி 3-ஆம் தேதி ”கூகுள் டூடுள்” (Google Doodle) கொண்டு உலகளாவிய நிலையில் அவரை அடையாளப் படுத்திச் சிறப்பித்தது.

மகாராஷ்டிரா அரசு சாவித்திரிபாய் பெயரில் ஒரு விருதினை ஏற்படுத்தியது. 2015-ஆம் ஆண்டில் புனே பல்கலைக்கழகத்தின் பெயர் சாவித்திரிபாய் புலே பல்கலைக்கழகம் என மாற்றம் செய்யப் பட்டது. 10.03.1998-ஆம் தேதி இந்திய அஞ்சல் துறை சாவித்திரிபாய் நினைவாக அஞ்சல் தலை வெளியிட்டது.

இவரின் பெயரில் இரு கவிதை நூல்கள் Kavya Phule (1934). மற்றொன்று Bavan Kashi Subodh Ratnakar (1982) வெளியிடப்பட்டு உள்ளன.

பான் பான் இந்தியப் பேரரசு

மலாயாவின் வரலாறு பரமேஸ்வரா காலத்தில் தொடங்கி முகமட் ஷா காலத்தில் முடியவில்லை. சீனத்து இளவரசி ஹங் லீ போ காலத்தில் தொடங்கி மன்சூர் ஷா காலத்தில் முடியவில்லை. மலையூர் மலாயா காலத்தில் தொடங்கி மஜபாகித் காலத்திலும் முடியவில்லை. 

மாறாக மாமாங்கங்கள் பல தாண்டி மலாயா மைந்தர்களின் கதைகளில் போய் முடிகின்றது. அந்தக் கதைகளில் ஒன்றுதான் பான் பான் (Pan Pan) எனும் இந்தியப் பேரரசின் கதை. 

தென்கிழக்காசிய வரலாற்றில் ஏறக்குறைய 2000 ஆண்டுகள் காலத்திற்கு மலாயா இந்தியர்களின் வரலாறு ஆழமாய்த் தடம் பதித்து உள்ளது. அவர்களின் வரலாறுகளை மீட்டு எடுப்போம். எதிர்காலச் சந்ததியினருக்கு ஒரு வரலாற்று விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்துவோம். அதுவே நம்முடைய இனம் சார்ந்த நோக்கமாக இருக்க வேண்டும். 

கி.பி. 300-ஆம் ஆண்டுகளில் மலாயா, தாய்லாந்துப் பெருநிலங்களை ஆட்சி செய்த ஓர் இந்தியப் பேரரசின் கதை. இது ஒரு சினிமாக் கதை அல்ல. உண்மையாக நடந்த கதை. ஒரு வரலாற்றுக் கதை. ஒரு வாழ்வியல் கதை. தொடர்ந்து படியுங்கள்.

முன்பு காலத்தில் அதாவது கி.பி. 3-ஆம் நூற்றாண்டில் இருந்து கி.பி. 7-ஆம் நூற்றாண்டு வரை பான் பான் எனும் பேரரசு மலாயாவின் கிளாந்தான், திராங்கானு மாநிலங்களை ஆட்சி செய்த ஓர் இந்து அரசாகும். 

A brick terrace with floral votive on top

மலாயா தாய்லாந்து நாடுகளில் புத்த மதம் தோன்றுவதற்கு முன்பாக இந்து மதம் சார்ந்த இந்திய அரசுகளே தென்கிழக்காசியாவில் ஆழமாய்த் தடம் பதித்து ஆலாபனைகள் செய்து உள்ளன.

(சான்று: Dougald J. W. O'Reilly (2007). Early Civilizations of Southeast Asia. Rowman Altamira. ISBN 0-7591-0279-1.)

பான் பான் எனும் சொல்லில் இருந்து தான் பான் தான் நீ (Pan tan i); பட்டாணி (Pattani) எனும் பெயர்கள் தோன்றின. வரலாற்று ஆசிரியர்கள் ஆணித்தரமாகச் சொல்கின்றார்கள்.

கிளாந்தான், திராங்கானு மாநிலங்களைத் தவிர தாய்லாந்தில் இருக்கும் சூராட் தானி (Surat Thani), நாக்கோன் சி தாமராட் (Nakhon Si Thammarat) எனும் இரு மாநிலங்களையும் பான் பான் பேரரசு ஆட்சி செய்து இருக்கிறது.

வருடத்தைக் கவனியுங்கள். கி.பி. 300-ஆம் ஆண்டுகள். ஏறக்குறைய 1700 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் நடந்த நிகழ்ச்சி. அதுவே மலாயாவில் ஓர் இந்திய அரசாங்கம் அரசாட்சி செய்து இருக்கும் ஒரு வரலாற்றுச் சாசனம். உங்களால் நம்ப முடிகிறதா. ஆனால் நம்பித் தான் ஆக வேண்டும். 

ஏன் தெரியுங்களா. வரலாறு பொய் சொல்லாது. தெரியும் தானே. அதுதான் விசயம்.

ஆக அந்த வரலாற்றில் இருந்து மறைந்து போன இந்தியர்களின் இரகசியங்களை மீட்டு எடுக்கும் போது சில உண்மைகள் கசக்கவே செய்யும். அதற்காக உண்மையைச் சொல்லாமல் இருக்க முடியுமா. சொல்லுங்கள். சரி. நம்ப விசயத்திற்கு வருவோம்.

இந்தப் பான் பான் அரசு தோன்றுவதற்கு முன்னதாகவே பேராக் மாநிலத்தில் புருவாஸ் பகுதியில் கங்கா நகரம் (Gangga Negara) எனும் இந்திய அரசு உருவாகி விட்டது. கி.பி. 2-ஆம் நூற்றாண்டில் கங்கா நகரம் உருவானது. அதையும் நினைவு படுத்துகிறேன்.

(சான்று: https://www.amazon.com/Ancient-Indian-History-Civilization-Sailendra/dp/8122411983 - Ancient Indian History and Civilization; Paperback – 1999; By Sailendra Nath Sen; Pg: 521)

கங்கா நகரத்திற்கு அடுத்து மலாயாவில் தோன்றிய மற்றோர் இந்துப் பேரரசு லங்காசுகம் (Langkasuka). இந்த லங்காசுகம் கெடா மாநிலத்தின் மேற்கு கரையில் தான் முதன்முதலில் தோற்றுவிக்கப் பட்டது. பின்னர் சன்னம் சன்னமாகத் தாய்லாந்தின் பட்டாணி மாநிலம் வரை பரந்து விரிந்து படர்ந்து போனது. 

அன்றைய பர்மாவில் இருந்து குடியேறிய மோன் (Mon) குடிமக்கள் தான் இலங்காசுகத்தைத் தோற்றுவித்தார்கள். முதலில் இந்துக்களாக இலங்காசுகத்திற்கு வந்த இந்த மோன் மக்கள் பின்னர் புத்த மதத்தைத் தழுவினர். இதுவும் கி.பி. 2-ஆம் நூற்றாண்டில் தொடங்கிய ஒரு வரலாற்றுப் படிவம்.

ஒரு செருகல். இந்துப் பேரரசு என்று தான் சொல்கிறேன். இந்தியப் பேரரசு என்று சொல்லவில்லை. ஏன் என்றால் பர்மாவில் இருந்து வந்த மோன் குடிமக்கள் இந்து மதத்தைச் சார்ந்தவர்கள்.

இந்துப் பேரரசு என்பது வேறு. இந்தியப் பேரரசு என்பது வேறு. இந்தியர்ப் பேரரசு என்பது வேறு. மூன்று வெவ்வேறு வகையான ஆளுமைகள் உள்ளன.

இந்து மதத்தைச் சார்ந்தவர்கள் ஆட்சி செய்தால் அது இந்துப் பேரரசு. இந்தியக் கண்டத்தைச் சார்ந்தவர்கள் ஆட்சி செய்தால் அது இந்தியப் பேரரசு. இந்தியர் வம்சாவளியைச் சார்ந்தவர்கள் ஆட்சி செய்தால் அது இந்தியர்ப் பேரரசு.

The Bhairava of Wiang Sa

பர்மாவில் இருந்து வந்த மோன் இந்துக்கள் தான் பின்னர் காலத்தில் புத்த மதத்தைத் தழுவினார்கள். ஆகவே இலங்காசுகத்தைத் தோற்றுவித்தவர்கள்  மோன் இந்துக்கள் என்பதை நினைவில் கொள்வோம்.

இலங்காசுகத்தைச் சீனா நாட்டு வணிகர்கள் டுன்சுன் (Dunxun) என்று அழைத்து இருக்கிறார்கள். அந்தக் காலக் கட்டத்தில் சீனாவை லியாங் அரசப் பரம்பரையினர் (Liang Dynasty) ஆட்சி செய்தனர். 

கி.பி. 539-ஆம் ஆண்டு இலங்காசுக அரசாங்கம் ஒரு தூதுக் குழுவையும் சீனாவிற்கு அனுப்பி வைத்து இருக்கிறது. சீன வரலாற்று ஏடுகளில் சொல்லப்பட்டு இருக்கிறது. சரி.

அதற்கும் அடுத்து மூன்றாவதாக வந்தது தான் பான் பான் பேரரசு.

இந்தப் பான் பான் அரசிற்குப் பின்னர் நான்காவதாக வந்தது தாம்பிரலிங்கா (Tambralinga) பேரரசு. இந்தத் தாம்பிரலிங்கா பேரரசைப் பற்றி 09.08.2017 தமிழ் மலர் நாளிதழில் ஓர் ஆய்வுக் கட்டுரை வெளியிடப்பட்டு உள்ளது. இந்த வலைப்பதிவிலும் பதிவு செய்யப்பட்டு உள்ளது. அதன் முகவரி:

https://ksmuthukrishnan.blogspot.com/2018/03/blog-post.html

படித்துப் பாருங்கள்.

The newly discovered linga of the Panpan kingdom

பான் பான் பேரரசின் தலைநகரம் சையா (Chaiya). இந்த நகரம் இன்னும் தாய்லாந்தில் இருக்கிறது. கிரா குறுக்குநிலம் (Kra Isthmus) என்று கேள்விப்பட்டு இருப்பீர்கள். தாய்லாந்தையும் மலாயாவையும் பிரிக்கும் ஒரு குறுக்குநிலம்.

அங்குதான் கிழக்குக் கரை பக்கமாக இந்தச் சையா நகரம் இருக்கிறது. இந்த நகரம் தான் முன்பு காலத்தில் பான் பான் பேரரசின் தலைநகரமாகவும் விளங்கி இருக்கிறது.

(சான்று: Munoz, Paul Michel (2006). Early Kingdoms of the Indonesian Archipelago and the Malay Peninsula. Singapore: Editions Didier Millet. pp. 130–131. ISBN 981-4155-67-5.)

1920-ஆம் ஆண்டில் இந்த நகரத்தில் அகழாய்வு செய்தார்கள். மண்ணுக்குள் பல மீட்டர்கள் ஆழத்தில் கட்டடச் சிதைவுகள்; சிலைச் சிதைவுகள், கரும்பாறைச் சிதைவுகள்; சிலை பீடங்கள்; கோயில் கருவறைத் தூண்கள் கிடைத்தன.

அந்தச் சிதைவுகள் மூலமாகத் தான் பான் பான் பேரரசு எனும் ஓர் அரசு இருந்ததற்கான சான்றுகளும் கிடைத்தன. அப்படி ஓர் இந்திய அரசு இருந்தது எனும் செய்தியும் வெளியுலகத்திற்குத் தெரிய வந்தது.

மலாயா வரலாற்றை அலசி ஆராய்ந்து பார்க்கும் போது, மண்ணின் மைந்தர்கள் என்று சொல்லுக்கு மிகச் சரியானவர்கள் யார் யார் என்பது தெளிவாகத் தெரிய வரும். 

அந்த வரலாற்றுப் பார்வையில் மலாயாவுக்கு வந்த இந்தியர்களின் அடிச்சுவடிகளும் அழகாய்த் தெரிகின்றன. இது உண்மையிலும் உண்மை. இதை யாராலும் மறுக்க முடியாது.

தாய்லாந்தில் இருக்கும் நாக்கோன் சி தாமராட் மாவட்டத்தில் சிச்சோன் (Sichon), தா சாலா (Tha Sala) எனும் புறநகர்ப் பகுதிகளில் மட்டும் 30-க்கும் மேற்பட்ட தொல் பொருள் சிதைவு இடங்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு உள்ளன. அதாவது பான் பான் காலத்துச் சிதைவுகள்.

பெரும்பாலானவை இந்துச் சரணாலயங்கள். இந்தச் சரணாலயங்களில் காணப்பட்ட சிலைகள் அனைத்துமே சிவபெருமான் சிலைகளின் சிதைவுகள் ஆகும்.

(சான்று: https://southeastasiankingdoms.wordpress.com/tag/panpan-kingdom/ - Vestiges of former Hindu sanctuaries, mostly Shivaite, built from the fifth to the seventh centuries.)

கி.பி. 424; கி.பி. 453-ஆம் ஆண்டுகளில் பான் பான் அரசு சீனாவிற்குத் தூதுக் குழுக்களை அனுப்பி வைத்து இருக்கிறது. அப்போது பான் பான் அரசை கவுந்தய்யா II (Kaundinya II) எனும் இந்து அரசர் ஆட்சி செய்து இருக்கிறார். 

The modest brick remains of Wat Mokhlan Archaeological Site

இந்த அரசர் தான் பூனான் சாம்ராஜ்யத்தில் இந்து மதத்தைப் பரப்புவதற்கு முயற்சிகள் செய்து இருக்கிறார். பூனான் சாம்ராஜ்யம் என்பது கம்போடியாவைச் சார்ந்த ஒரு பேரரசாகும்.

(சான்று: Hall, D.G.E. (1981). A History of South-East Asia, Fourth Edition. Hong Kong: Macmillan Education Ltd. p. 38. ISBN 0-333-24163-0.)

சீனாவிற்குத் தூதுக் குழுக்களை அனுப்பிய பிறகு பான் பான் அரசு திறை செலுத்தத் தொடங்கியது. திறை என்றால் கப்பம். ஒரு சிறிய நாடு ஒரு பெரிய நாட்டின் பாதுகாப்பு கேட்டு அன்பளிப்பு செய்வதே திறை அல்லது கப்பம் ஆகும்.

கி.பி. 529; கி.பி. 533; கி.பி. 534; கி.பி. 535; கி.பி. 571-ஆம் ஆண்டுகளில் திறை செலுத்தப் பட்டது. அந்தச் சமயத்தில் லியாங் (Liang dynasty) எனும் அரசப் பரம்பரையினர் சீனாவை ஆட்சி செய்து வந்தனர்.

பின்னர் 50 ஆண்டுகள் கழித்து தாங் அரசப் பரம்பரையினர் (Tang dynasty) ஆட்சிக்கு வந்தனர். அவர்களுக்கும் பான் பான் அரசு கப்பம் கட்டி வந்து இருக்கிறது.

Albert E. Dien, Six Dynasties Civilization. Yale University Press, 2007 ISBN 0-300-07404-2. Partial text on Google Books. P. 190.

ஏறக்குறைய 500 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக பான் பான் அரசு நல்லபடியாகப் போய்க் கொண்டு இருந்தது. இருந்தாலும் பான் பான் அரசின் செல்வச் செழிப்பு கீழே இருந்த ஸ்ரீ விஜய பேரரசின் கண்களை ரொம்ப நாட்களாக உறுத்தி வந்தது.

அப்புறம் என்ன. ஒரு நல்ல நாள் பார்த்து பான் பான் அரசை  ஸ்ரீ விஜய பேரரசு கொத்திக் கொண்டு போய் விட்டது. அப்போது ஸ்ரீ விஜய பேரரசின் அரசராக தர்மசேது (Dharmasetu) என்பவர் இருந்தார்.

இது நடந்தது கி.பி. 775-ஆம் ஆண்டில். அதோடு பான் பான் அரசாட்சியும் ஒரு முடிவிற்கு வந்தது. இப்படித் தான் இந்துக்களுக்கும் இந்தியர்களுக்கும் சொந்தமான ஏராளமான நில புலனங்களும் சொத்துப் பத்துகளும் காலாவதியாகிப் போயின. எல்லாம் அடிபிடி கோளாற்றினால் ஏற்பட்ட தவிடு பொடிகள்.

இப்போது இங்கே மட்டும் என்னவாம். நமக்குள் அடித்துக் கொள்ளவில்லையா. எல்லாம் தொட்டால் சிணுங்கி கேஸ் தான். இப்போது நடக்கிற மாதிரி தான் அப்போதும் நடந்து இருக்கிறது. இதில் என்ன பெரிய பேச்சு வேண்டிக் கிடக்கிறது. இந்தியர்களுக்கே சொந்தமான பரம்பரை புத்தி அவர்களை விட்டுப் போய் விடுமா என்ன.

அந்தக் காலத்தில் ஒட்டு மொத்த தென்கிழக்கு ஆசியாவையே ஆட்சி செய்த இந்தியர்கள் கொஞ்சம் விட்டுக் கொடுத்துப் போய் இருந்தால் இப்போதைய சந்ததியினர் அஞ்சுக்கும் பத்தும் கையேந்தி நிற்க வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டு இருக்காது. என்ன செய்வது. வாங்கி வந்த வரம்.

இன்னும் ஒரு முக்கியமான விசயம். வரலாற்று உண்மைகளைத் தேடிப் பிடித்து வரிந்து கட்டி எழுதுவதால் நம் மீது வழக்குப் பிணக்குகள் வரலாம். சொல்ல முடியாது. உண்மையைத் தானே எழுதுகிறோம். அதுவும் வலுவான சான்றுகளுடன் எழுதுகிறோம். சரிங்களா.

மலாயா வரலாற்றில் மறக்க முடியாத மைந்தர்களின் பட்டியலில் மலாயா இந்தியர்கள் முதல் இடத்தில் இருந்து இருக்கிறார்கள். இந்த உண்மையைச் சொல்ல வேண்டி இருக்கிறது. மலாயா இந்தியர்கள் என்று தான் சொல்கிறேன். மலேசிய இந்தியர்கள் என்று சொல்லவில்லை.

கடைசியாக ஒரு விசயம். இந்தோனேசியாவிலும் சரி; தாய்லாந்திலும் சரி; தடம் பதித்துச் சென்ற இந்தியர்களின் வரலாறுகளை அந்த நாட்டு மக்களே தோண்டி எடுத்துப் போற்றிப் புகழ்கிறார்கள். உச்சி முகர்ந்து பார்க்கிறார்கள். தலைப்பா கட்டி தண்டோரா போடுகிறார்கள்

சில இடங்களில் அப்படியா. இல்லையே. வேதனையாக இருக்கிறது. புதைந்து கிடக்கும் இந்திய வரலாறுகளைத் தோண்டி ஒன்றும் எடுக்க வேண்டாம். மண்ணுக்குள் அப்படியே கிடந்துவிட்டுப் போகட்டும். ஆனால் கண்ணுக்குத் தெரிகிற இந்தியர்களின் தடய விசயங்களை மட்டும் அழிக்காமல் பழிக்காமல் அப்படியே விட்டால் போதுங்க. பெரிய புண்ணியம்.

(-மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்-)