குனோங் தகான் மலையேற்றம் - 2

 தமிழ் மலர் - 26.11.2019

குனோங் தகான் மலைக்குப் போக வேண்டும் என்றால் முதலில் ஜெராண்டுட் நகருக்குச் செல்ல வேண்டும். அங்கு இருந்து 16 கி.மீ. தொலைவில் கோலா தெம்பிலிங் படகுத் துறை. இந்த இடத்தில் இருந்து தான் கோலா தகான் மலை அடிவாரத்திற்குப் படகுகள் செல்கின்றன. மூன்று மணி நேரப் பயணம். 

ஒரு வழி படகுப் பயணத்திற்குக் கட்டணம் 55 ரிங்கிட். சாலை வழியாகவும் செல்லலாம். 68 கி.மீ.

குனோங் தகான் மலைக்கு அடிவாரத்தில் கோலா தகான் எனும் ஒரு சிறு நகரம். ஒரு காலத்தில் மீன்பிடி கிராமம். இப்போது வணிகத் தளமாக மாறி, அப்படியே பணம் பார்க்கும் வணிகத் தளமாகவும் மாறி விட்டது. வேதனை.

இங்கு தாமான் நெகாரா வனவிலங்கு காட்டுத் துறை அலுவலகம் உள்ளது. (Taman Negara Pahang, Kuala Tahan). குனோங் தகான் மலையின் உச்சிக்குக் கொண்டு செல்லும் பொருட்களை எல்லாம் ஒரு பட்டியல் போட வேண்டும்.

மலை ஏறுவதற்கு முன்னல் அந்தப் பட்டியலைத் தாமான் நெகாரா வனவிலங்கு காட்டுத் துறை அதிகாரிகளிடம் ஒப்படைக்க வேண்டும். 

உங்களுடைய முதுகுச்சுமைப் பையில் (haversack) உள்ள எல்லாப் பொருட்களையும் வெளியே எடுத்து அவர்களிடம் காட்ட வேண்டும். அனுமதி இல்லாமல்  எந்த ஒரு பொருளையும் மேலே மலை உச்சிக்கு எடுத்துச் செல்ல முடியாது.

ஒரு தீப்பெட்டி என்றாலும் அதற்கும் கணக்கு காட்ட வேண்டும். கத்தி, கோடாரி எதையும் கொண்டு போக முடியாது. ஆனாலும் ஒரு பத்து பேர் குழுவிற்கு இரண்டு பாராங் கத்திகளை அனுமதிப்பார்கள்.

ஆனால் அனுமதியின் பேரில் துப்பாக்கிகளை எடுத்துச் செல்லலாம். நாங்கள் போகும் போது ஒருவரிடம் ஒரு துப்பாக்கியும் 48 ரவைகளும் இருந்தன. உயிருக்கு ஆபத்து வரும் போது மட்டுமே துப்பாக்கியைப் பயன்படுத்த முடியும் என்கிற கட்டுப்பாடு இன்னும் இருக்கிறது.

அதற்கும் கையெழுத்து வாங்கிக் கொள்வார்கள். தவிர மலைக்கு எடுத்துச் செல்லும் எல்லாவற்றுக்குமே கணக்கு காட்ட வேண்டும். கைக்குட்டையில் இருந்து உள்ளாடைகள் வரை எல்லாமே அந்தக் கணக்கில் வருகின்றன.

பிலாஸ்டிக் பைகளை எடுத்துச் சென்றால் எத்தனைப் பைகள் என்பதையும் எழுதி வைத்துக் கொள்வார்கள். திரும்பி இறங்கி வரும் போது காலியான அந்தப் பிலாஸ்டிக் பைகளை அவர்களிடம் காட்ட வேண்டும். ஒரு பை குறைந்தது என்றாலும் அபராதம் கட்ட வேண்டி வரும்.

குனோங் தகான் மலைப் பகுதியில் பிலாஸ்டிக் பொருட்களைப் பார்ப்பது அரிது. அப்படி கண்டிசனாக இருந்தும் மேலே சில இடங்களில் குப்பைகளைப் பார்க்கலாம். ரொம்பவும் இல்லை. ஒன்று இரண்டு பிலாஸ்டிக் பைகள். சமயங்களில் ஒரு சில பிலாஸ்டிக் பாட்டில்கள்.

இருந்தாலும் சிலர் திருட்டுத் தனமாகப் பொருட்களை எடுத்தும் செல்வார்கள். அந்த மாதிரி தவறுகளைக் கண்டுபிடித்தார்கள் என்றால் அவ்வளவுதான். கறுப்புப் பட்டியல் தயார். அப்புறம் பல வருடங்களுக்கு அந்தப் பக்கம் தலைவைத்துப் படுக்க முடியாது. 

தாமான் நெகாரா காட்டுத் துறை அதிகாரிகள் மலை ஏறுபவர்களுக்கு அவர்களே வழிகாட்டிகளை நியமிப்பிப்பார்கள். அந்த வழிகாட்டிகளுக்கு மலை ஏறுபவர்கள் தான் ஊதியம் வழங்க வேண்டும். பொதுவாக ஒரு வழிகாட்டிக்கு 1200 ரிங்கிட்டில் இருந்து 1500 ரிங்கிட் வரை ஊதியம். அதாவது 10 நாட்கள் சம்பளம்.

எல்லாம் முடிந்த பிறகு மலை ஏறுவதற்கான ஓர் அனுமதிக் கடிதம் வழங்குவார்கள்.

தாமான் நெகாராவில் இருந்து 13 கி.மீ. தொலைவில் முதல் நிறுத்தம். அந்த இடத்தின் பெயர் மெலாந்தாய் (Melantai). அங்கே தான் முதல் நாள் இரவு தங்க வேண்டும். அந்த இடத்தை அடைவதற்கு முன்னால் ஐந்தாறு குன்றுகளை ஏறி இறங்க வேண்டும்.

மெலாந்தாய் நிறுத்தத்தை அடையும் போது லேசாக இருட்டிவிடும். நீங்கள் எவ்வளவு தான் வேகமாக நடந்தாலும், அடர்ந்த காட்டுப் பாதையில், ஒரு நாளைக்கு 15 கி.மீ. தூரத்திற்கு மேல் நடக்க முடியாது. பல ஆண்டுகள் காடு மேடுகளில் அலைந்து திரிந்த எங்களால்கூட 15 கிலோ மீட்டருக்கும் மேல் பேர் போட முடியாது. 

அதுவும் தாழ்வான பகுதிகளில் தான் 15 கி.மீ. தூரம். மற்றபடி மலை உச்சிக்குப் போகப் போக ஒரு நாளைக்கு 10 கி.மீட்டருக்கும் மேல் தாண்ட முடியாது. பத்து மணி நேரத்தில் பத்து கிலோ மீட்டர் நடந்தாலே பெரிய விசயம். அடர்ந்த காட்டில் பெரிய சாதனை.

இன்னும் ஒரு விசயம். மலையில் ஏறும் போது கால் வலிக்காது. இறக்கத்தில் இறங்கும் போது தான் கால் வலிக்கும். அதுவும் ஐந்தாவது ஆறாவது நாட்களில் சொல்லவே வேண்டாம். உயிர் போகிற மாதிரி வலிக்கும்.

இறக்கத்தில் கால் முட்டிகள் தொடர்ந்தால் போல இடித்துக் கொள்வதால் அந்த வலி ஏற்படும். ஐந்து நிமிடம் வேகமாக இறங்கினால் ஒரு நிமிடம் நிற்க வேண்டும்.

தொடர்ந்து நிற்காமல் இறங்கலாம். முடியாது என்று சொல்லவில்லை. ஆனால் கால் வீணாகிப் போய்விடும். அப்புறம் ஹெலிகாப்டருக்குப் போன் போட்டு வர்ச் சொல்ல வேண்டி இருக்கும்.

ஆபத்து அவசர நேரத்தில், உயிருக்கு ஆபத்தான நேரத்தில் வனவிலாகா அதிகாரிகளுக்குப் போன் செய்யலாம். மீட்புப் பணிகளுக்கு ஏற்பாடு செய்வார்கள். நிலைமை மிக மோசமாக இருந்தால் ஹெலிகாப்டரை அனுப்பி வைப்பார்கள்.

மெலாந்தாய் நிறுத்தத்தில் ஓர் ஆறு. அதன் பெயர் மெலாந்தாய் ஆறு. இந்த ஆற்று ஓரத்தில் தான் பெரும்பாலும் கூடாரம் போடுவார்கள். இந்த இடத்தில் தான் காட்டு யானைகளின் சாணங்களை அதிகமாகப் பார்க்கலாம். புதிய சாணமாக இருந்தால் துணிந்து கூடாரம் போடலாம்.

ஒன்பது நாட்கள் பயணத்தில் எங்கு எங்கு நீர் வசதி இருக்கிறதோ அங்கே கூடாரம் போடுவது வழக்கம். அங்கேயே சமைத்துக் கொள்வது. மறுநாளுக்கான மதிய உணவையும் விடியல் காலையில் சமைத்துக் கொள்வார்கள்.

கூடாரம் போடும் இடத்தில் மர வேர்கள், செடி கொடிகள் இல்லாமல் இருப்பதையும் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும். இல்லை என்றால் இராத்திரி முழுவதும் அந்த வேர்கள் உடலை உறுத்திக் கொண்டே இருக்கும். கிடைக்கிற கொஞ்ச நேரத் தூக்கத்தையும் கெடுத்து விடும்.

கட்டில், மெத்தை, தலையணை சகலமும் சொப்பனக் கனவுகளான பிறகு சற்று உருப்படியான தூக்கம் தேவை.

அன்றிரவு மழை வருமா என்று அதையும் யூகித்து அறிந்து கொள்ள வேண்டும். மழை வருவது உறுதியானால், கூடாரத்தைச் சுற்றிலும் மழைநீர் வழிந்தோட சின்ன வடிகால்களை வெட்ட வேண்டும்.

நாங்கள் போன போது அந்த இரவு ஓர் அசம்பாவிதம். கூடாரத்திற்கு அப்பால் ஓர் அரை கி.மீ. தொலைவில் ஒரு குன்று. அந்தக் குன்றில் இருந்து பயங்கரமான பிளிறல் சத்தம். மறுபடியும் சத்தம். இந்த முறை அந்தச் சத்தம் எங்களை நோக்கி வருவது போல இருந்தது.

பொதுவாகக் காட்டு யானைகள் வந்தால் ஒரு கூட்டமாக வரும். அவற்றுக்கு மனித வாடை அரை கி.மீ. தொலைவிலேயே தெரிந்துவிடும். ஆகவே எதற்கும் தயார் நிலையில் மரத்தில் ஏறி கயிறுகளைக் கட்டிவிட வேண்டிய நிலை.

ஓர் ஆள் கட்டி அணைக்கும் அளவிற்கு பெரிய மரம். தேக்கு மரத்தைச் சேர்ந்த மரம். சாதாரணமாக அந்த மரத்தை யானைகள் முட்டி மோதித் தள்ளிவிட முடியாது. 

ஏறுவதற்கும் சற்று சிரமம்தான். வேறு என்ன செய்ய முடியும். உயிருக்கு ஆபத்து வரும் நேரத்தில் இதை எல்லாம் பார்க்க முடியுமா. மல்லுக்கட்டிக் கயிற்றைப் பிடித்து மேலே ஏறி உட்கார்ந்து கொள்ள வேண்டும்.

எல்லோரும் மரத்தில் ஏறுவதற்குத் தயாராக இருந்தார்கள். எங்கள் அதிர்ஷ்டம். யானைகள் நாங்கள் இருந்த இடத்திற்கு வரவில்லை.

ஒரு பெரிய கற்பாறைக்கு அடியில் கூடாரம் போட்டு இருந்தோம். கற்பாறை என்றால் சாதாரண கற்பாறை அல்ல. ஐந்து மாடி உயரத்திற்கும் மேல் உயரமான கற்பாறை.

யானைகள் அந்தக் கற்பாறையின் மேலே இருந்து கீழே இறங்க முடியாமல் பாதையை மாற்றிக் கொண்டு வேறு இடத்திற்குச் சென்று விட்டன. கீழே இறங்கி வந்து இருந்தால் நல்லா தான் இருக்கும். துண்டைக் காணோம் துணியைக் காணோம் என்று எல்லோரும் மரத்தில் ஏற வேண்டி வந்து இருக்கும். 

கொர்பு மலையில் - 2004

தலைக்கு வந்தது தலைப் பாகையோடு போனது. முதல் நாளே நல்ல சகுனம் இல்லை. அன்று இரவு யாருக்கும் சரியாகத் தூக்கம் வரவில்லை. மலை ஏறும் போது இந்த மாதிரியான சம்பவங்கள் நிறையவே நடக்கும். எல்லாவற்றையும் சமாளித்துப் பேர் போட வேண்டி இருக்கும்.

மலை ஏறுபவர்கள் சில சமயங்களில் தங்களின் கூடுதலான உணவுப் பொருட்களைப் பிலாஸ்டிக் பையில் கட்டி மரக் கிளைகளில் தொங்கவிட்டுப் போவார்கள்.

அதில் குறிப்பு எழுதி வைத்து இருப்பார்கள். பொருட்களை விட்டுச் செல்லும் குழுவின் பெயர், தேதி; மறுபடியும் திரும்பி வந்து மீட்டுக் கொள்ளும் நாள் போன்ற விவரங்கள் இருக்கும்.

அதனால் மற்ற மலையேறிகள் அந்தப் பொருட்களைப் பயன்படுத்த மாட்டார்கள். முடிந்தால் தங்கள் பொருட்களையும் கூடுதலாக வைத்து விட்டுப் போவார்கள். இது காடுகளில் மனிதர்களின் எழுதப் படாத நியதி.

போகும் பாதையில் காட்டு டுரியான் மரங்களைப் பார்க்கலாம். பழங்கள் கீழே கொட்டிக் கிடக்கும். அபூர்வமாக மரத்தின் அடி வரையிலும் காய்த்து இருக்கும். அதிர்ஷ்டம் இருந்தால் பார்க்கலாம். ஒரு முறை பார்த்து இருக்கிறேன். படம் பிடிக்க முடியவில்லை. காமிரா மழையில் நனைந்து விட்டது.

காட்டு டுரியான் பழங்கள், சீத்தா பழங்களைப் போல குண்டு குண்டாக இருக்கும். இவற்றுக்குப் போதை தரும் தன்மை உண்டு. இரண்டு மூன்று சுளைகளைச் சாப்பிட்டால் விஸ்கி, பிராண்டி குடித்தது மாதிரி, போதை தலைக்கு ஏறி விடும்.

யானைகள் அப்படி அல்ல. எல்லாச் சுளைகளையும் அப்படியே ஒரேடியாக உறிஞ்சிச் சப்பிக் கொட்டைகளைத் துப்பி விடுமாம். ஓராங் அஸ்லி வழிகாட்டி சொல்லி இருக்கிறார்.

சமயங்களில் கொட்டையோடு விழுங்கி விடுமாம். யானைகள் எங்கே எல்லாம் சாணம் போடுகின்றனவோ அங்கே எல்லாம் இந்தக் கொட்டைகள் முளைத்து பெரிய மரங்களாகி விடுகின்றன. அதனால் காடுகளில் நிறைய இடங்களில் காட்டு டுரியான் மரங்களைப் பார்க்க முடிகின்றது.

அடுத்து வருவது கோலா பூத்தே எனும் இரண்டாவது நிறுத்தம். இங்கே தான் தெமிலியான் (temelian), லம்பாம் (lampam) மீன்களை அதிகமாகப் பார்க்க முடியும்.

மலை உச்சியில் இருந்து கிளந்தான் பாதையில் இறங்கி வரும் போது ரேலாவ் எனும் ஓர் இடம் இருக்கிறது. அங்கே கெலா (kelah) எனும் தங்க நிறத்திலான மீன்களைப் பார்க்கலாம்.

ஓர் ஆச்சரியமான விசயம். மெலாந்தாய் ஆற்றில் கால்களை வைத்தால் தெமிலியான் மீன்கள் வேகமாக நீந்தி வந்து சின்னதாய்க் கடித்து விட்டுப் போகும். உடல் கூசும். அவை ராஜ தந்திரமான, சாணக்கியமான மீன்கள். எப்படி என்பதைப் பற்றி நாளைய கட்டுரையில் பார்ப்போம்.

(தொடரும்)

குனோங் தகான் மலையேற்றம் - 1

 தமிழ் மலர் - 25.11.2019

இயற்கை அன்னையின் அருட்கொடையில் மலேசியா ஓர் அழகிய அவதாரம். அங்கே இறைந்து கிடக்கும் அலை அலையான மழைக் காடுகள். ஆனந்தமாய்ச் சஞ்சரிக்கும் மலைக் காட்டுப் பனி மேகங்கள்.

பச்சைப் பசும் வெளியில் பெயர்ந்து போகும் அடைமழைத் தூரல்கள். அந்தப் போர்வையில் அவதானித்துச் சிலிர்க்கும் உச்சி மலைச் சிகரங்கள். அவை அனைத்திலும் உச்சம் பார்க்கும் ஓர் இமயம். அதுதான் குனோங் தகான்.

தீபகற்ப மலேசியாவில் மிக உயர்ந்த மலை. 7,175 அடி உயரம். தகான் மலை என்று தமிழில் செல்லமாய் அழைக்கிறோம். இந்த மலையில் என்னுடைய அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொள்கிறேன். 

குனோங் தகான் உச்சியை அடையும் போது

பல மலைகளை ஏறிய அனுபவம். அதைப் பற்றித் தான் இன்றைய பகிர்வு. இது சுயபுராணம் அல்ல. கல்விசார் தகவல். பலருக்கும் பயன் உள்ளதாய் இருக்கும்.

தீபகற்ப மலேசியாவில் ஆயிரம் ஆயிரம் மலைகள் காவியங்கள் படைக்கின்றன. அவற்றில் ஆக உயர்ந்த மலை தான் இந்தக் குனோங் தகான். பெயரைக் கேட்டதுமே கொஞ்சம் பயமும் வருகிறது. கொஞ்சம் பக்தியும் வருகிறது.

மலேசியர்களின் மதிப்பையும் மரியாதையையும் பெற்ற இந்த மலை, ஏறுபவர்களுக்குப் பல்வேறு சோதனைகளையும் வேதனைகளையும் கொடுக்கும்.  இமயமலையில் ஏறிச் சாதனை செய்த மோகனதாஸ்; மகேந்திரன் இருவரும் முதலில் இந்த மலையில் ஏறித் தான் அடிப்படைப் பயிற்சிகளைப் பெற்றார்கள். அதன் பின்னர் பேராக் தஞ்சோங் ரம்புத்தான் பகுதியில் இருக்கும் கொர்பு மலையில் தீவிரப் பயிற்சிகள் எடுத்தார்கள்.

குனோங் தகான் மலையின் உச்சியை அடைவதற்கு வேறு ஐந்து பெரிய பெரிய மலைகளில் ஏறி இறங்க வேண்டும். அது மட்டும் அல்ல. இருபது முப்பது குட்டி குட்டி மலைகளையும் ஏறி இறங்க வேண்டி வரும். கணக்குத் தெரியவில்லை.

குட்டி மலைகள் என்றால் குட்டிக் குன்றுகள் என்று நினைத்துவிட வேண்டாம். அவை எல்லாம்  2000 - 3000 அடிகளுக்கும் மேல் உயரமானவை. நிறைய அனுபவங்கள். உயிர் போய் உயிர் வந்த அனுபவங்கள் எல்லாம் உள்ளன. முடிந்த வரையில் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

தகான் மலையை, குனோங் தகான் மலை என்றுதான் பலரும் அழைக்கிறார்கள். ஆக நாமும் அப்படியே அழைப்போமே.

குனோங் தகான் மலையின் அடிவாரத்தில் பாடாங் என்கிற ஓர் இடம். பாலைவனம் போன்று பச்சைப் பசேல் என்று பாசிகள் நிறைந்த ஓர் அழகிய அற்புதமான இடம் இருக்கிறது. காஷ்மீர் தோற்றது போங்கள். 

குனோங் தகான் ஆற்றின் ஒரு பகுதியைக் கடக்கும் போது...
முதுகில் இருபத்து ஐந்து கிலோ சுமையுடன்...

விதம் விதமான பச்சைத் தாவரங்கள். விநோதமான பூக்கள். முன்பின் பார்த்து இருக்க முடியாத தாவரங்கள். பச்சைப் பாசிகள். கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரையில் நிறைந்து வழியும்.

வெள்ளைப் பனி அப்படியே உரசிக் கொண்டு போகும். மேகத்தைக் கையில் பிடிக்கலாம். நான் பிடித்துப் பார்த்து இருக்கிறேன். சும்மா சொல்லவில்லை. உண்மை. ஈரப் பசையாக இருக்கும்.

இந்த இடத்தில் ஒரு விமானத்தின் சிதைந்த பாகங்களைப் பார்க்கலாம். இரண்டாம் உலகப் போரின் போது ஆங்கிலேயர்கள் பயன்படுத்திய ஒரு சின்ன விமானம். மலை உச்சிக்குப் போகிறவர்கள் இந்த இடத்தைக் கடந்து தான் போக வேண்டும்.

குனோங் தகான் மலை பகாங், திரங்கானு, கிளந்தான் மூன்று மாநிலங்களின் எல்லையில் நடுநாயக மைந்தனாகத் துறவறம் பூண்டு நிற்கிறது. இந்த மலையில் ஏறி இறங்க குறைந்தது ஒன்பது நாட்கள் பிடிக்கும்.

இரண்டாவது நாள்...

அதே சமயத்தில் 110 கி.மீ. தூரம் ஏறி இறங்க வேண்டும். மறுபடியும் சொல்கிறேன். 110 கிலோ மீட்டர்கள்.

போகப் போக உயரம் உயர்ந்து கூடிக் கொண்டே போகும். சும்மா சொல்லக் கூடாது. மூச்சு வாங்கும். தொண்டை அடைக்கும். தலை கிறுகிறுக்கும். சமயங்களில் உடல் நடுங்க ஆரம்பிக்கும். குளிரினால் அல்ல. உடல் பலம் குறையக் குறைய உடல் நடுங்கத் தொடங்கி விடும். என் அனுபவங்கள்.

மலை ஏறுவது என்பது துணிச்சல் கலந்த பொழுது போக்கு. ஆனால் உயரமான மலைகளில் ஏறுவது என்றால் ரொம்பவும் துணிச்சல் வேண்டும்.

மலை ஏறுவதற்கு உடல் வலிமையும் தேவை. மனவலிமையும் தேவை. உடல் நலம் நன்றாக இருக்க வேண்டும். இதய நோய், நீரிழிவு நோய், மற்றும் சற்றுக் கடுமையான நோய் உள்ளவர்கள் இந்த மாதிரியான விசப் பரீட்சையைத் தவிர்ப்பது நல்லது.

அப்படிப் பட்டவர்கள் ஆகக் கீழே அடிவாரத்தில் சுற்றி வரலாம். மேலே ஏறுவதை மட்டும் கண்டிப்பாகத் தவிர்த்துவிட வேண்டும். ஒரு நேரம் போல இருக்காது.

பதினைந்தாவது அடுக்கு மலை நீர்வீழ்ச்சிகள்

மலை ஏறுபவர்களுக்கு ஒரு சின்ன அறிவுரை. ஆபத்து அவசர நேரத்தில் உயிரே போகும் நிலை ஏற்பட்டாலும்கூட மன வலிமையை மட்டும் இழந்துவிடக் கூடாது. இழக்கவே கூடாது.

உங்கள் முன்னால் ஒரு புலி வந்தால்கூட பயப்படக் கூடாது. சாகப் போகிறோம் என்று தெரிந்த பின்னர் ஓடி ஒளியலாமா. சொல்லுங்கள். அந்த மாதிரியான நிலை ஏற்படலாம். ஆனால் தைரியம் இருக்க வேண்டும்.

என்னுடைய காட்டு அனுபவத்தில் இரண்டு முறை புலிகளை நேருக்கு நேர் காட்டில் சந்தித்து இருக்கிறேன். தனியாக அல்ல. நண்பர்கள் கூட்டமாக இருக்கும் போது தான். தனியாக இருந்து இருந்தால் அம்புட்டுத்தான். அந்தப் புலிகளுக்குத் அன்றைக்குத் திருப்பதி லட்டு கிடைத்த மாதிரி.

யானைகள் இரு தடவைகள். கரடிகளை மூன்று முறை பார்த்து இருக்கிறேன். காட்டுப் பன்றிகளைப் பற்றிச் சொல்லவே வேண்டாம். பல தடவைகள். மூன்று முறை இராட்சச மலைப் பாம்புகளைக் கடந்து போய் இருக்கிறோம். இந்த அனுபவங்கலைப் பற்றி வேறு ஒரு கட்டுரையில் பார்ப்போம். ஒரு செருகல்.

குனோங் கெடோங் சமவெளியில்... 

இதைத் தாண்டிய பின்னர் குனோங் தகான்...

மலைகள் ஏறுவதற்கு முதன்முதலில் குனோங் லேடாங் மலையில் தான் பயிற்சிகள் எடுத்தேன்.

மலாக்கா, டுரியான் துங்கல், காடிங் தோட்டத்தில் இருந்து குனோங் லேடாங் மலை 45 கி.மீ. தொலைவு. நான் பிறந்து வளர்ந்து படித்தது எல்லாம் இதே இந்த காடிங் தோட்டத்தில் தான்.

அதன் பின்னர் ஜாசின் தமிழ்ப்பள்ளியில் பணி. சாரணர் இயக்கத்தின் ஆசிரியர். பள்ளி விடுமுறை வந்தால் மாணவர்களை அழைத்துக் கொண்டு குனோங் லேடாங் மலைக்குப் போய் விடுவேன்.

அதன் பின்னர் தொடர்ந்து தொடர்ச்சியாகப் பல மலைகள் ஏறிய அனுபவம்.

தித்திவாங்சா மலைத்தொடரில் பிரிஞ்சாங் மலை (பகாங்), குனோங் தகான் மலை, திரிங்காப் மலை (பகாங், கேமரன் மலை), தம்பின் மலை (நெ.செ.), ஜெமிந்தா மலை (ஜொகூர்), சிகாமட் மலை (ஜொகூர்), யோங் பெலார் மலை (பேராக் - கிளந்தான்), காயோங் மலை (Gayong - பேராக்), யோங் யாப் மலை (பேராக் - கிளந்தான்), கெடோங் மலை (Gedung - பகாங்), ராஜா மலை (பேராக் - பகாங்), தாங்கா 15 அடுக்கு மலை (Tangga 15 - பகாங்). கெடாவில் குனோங் ஜெராய் மலை.

ஆறாவது நாள் இறங்கி வரும் போது
கிளந்தான் குவா மூசாங் மலைப்
பகுதியில் இருந்து குனோங் தகான்

பிரேசர் மலை (சிலாங்கூர்), மெக்சுவல் மலை (பேராக்), கொர்பு மலை (பேராக்),  உலு காலி மலை (சிலாங்கூர்),  பெலுமுட் மலை (ஜொகூர்), புரோகா மலை (சிலாங்கூர்), லம்பாக் மலை (ஜொகூர்). இவை அனைத்தும் 5000 - 10,000 அடி உயரம். இன்னும் சில மலைகள் மேலே உள்ள பட்டியலில் இல்லை. பெயர்கள் மறதி.

2006-ஆம் ஆண்டில் குனோங் தகான் மலையில் முதன் முதலாக கால் வைத்த போது பெரும் சிலிர்ப்புகள். பயமாக இருந்தது. ஏற முடியுமா என்கிற பயம் தான்.

இவற்றில் மிகவும் சிரமப் பட்டது இரு மலைகள். முதலாவது குனோங் தகான் மலை; இரண்டாவது குனோங் ஜெராய் மலை. அவற்றுள் குனோங் தகான் மலையில் உயிருக்கே ஆபத்து ஏற்பட்டது. அதன் அடிப்படையில் தான் ‘தேன் சிந்துதே வானம்’ எனும் நாவலை எழுதினேன். குனோங் லேடாங் மலையில் 8 முறை ஏறிய அனுபவம்.

குனோங் தகான் மலை, தீபகற்ப மலேசியாவில் மிக உயர்ந்த மலை. 7,175 அடி உயரம். ஏறுவதற்கு 5 நாட்கள். இறங்குவதற்கு 4 நாட்கள். ஆக மொத்தம் 9 நாட்கள் பிடிக்கும். மிக மிக வேதனையான அனுபவங்கள்.

குனோங் தகான் மலைக்கு பகாங், கோலா தகான் வழியாக ஏறினோம். திரும்பவும் அதே பாதையில் இறங்க முடியவில்லை. நிலச்சரிவு என்று எங்களுக்கு அலைபேசி வழியாகச் செய்தி வந்தது.

குனோங் தகான் மலை உச்சியில் நான்காவது நாள்...
எல்லோருக்குமே உடல் காயங்கள்...
என் முட்டிக்கால்களைக் கவனியுங்கள்

அதனால் கிளந்தான் குவா மூசாங் காட்டு வழியாக இறங்க வேண்டிய நிலை. ரொம்பவும் சிரமப் பட்டுப் போனோம்.

கால் முட்டிகள் நகர்ந்து உயிர் போகிற வலி. ரொம்பவும் இடுப்பு வலி. உடம்பு பூராவும் வலிக்கும். பற்றாக் குறைக்கு முதுகுப் பையில் 15 - 25 கிலோ சுமை. உடம்பு பூராவும் சிராய்ப்புக் காயங்கள்.

இதில் அட்டைகளின் தொல்லைகள். கறுப்பு சிகப்பு மஞ்சள் பச்சை என கலர் கலரான அட்டைகள். இரத்தம் குடித்து ஆள்காட்டி விரல் அளவுக்கு தடித்துப் போய் இருக்கும்.

அவற்றைப் பிடுங்க முடியாது. பிடுங்கினால் இரத்தம் கொட்டிக் கொண்டே இருக்கும். உப்பு போட்டு அகற்றலாம். அல்லது சிறுநீர். மற்ற எதற்கும் அவை அசையா. சுனைப்புக் கத்தியால் வழித்து எடுக்கலாம்.

ஆனால் அட்டைகளின் பற்கள் நம்முடைய தோலில் அறுபட்டு விடும். பின்னர் சில நாட்களில் அந்த இடத்தில் சலம் வைத்து விடும். ஆகவே அவற்றிற்கு ராஜ மரியாதை கொடுத்து அகற்ற வேண்டும்.

ஏறும் போது நின்று அட்டைகளை அகற்ற முடியாது. ஏன் என்றால் பொழுது சாய்வதற்குள் ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தை அடைந்துவிட வேண்டும். அதனால் கடித்தால் கடிக்கட்டும் என்று கண்டு கொள்ள மாட்டோம்.

அப்படியே இரத்தத்தை உறிஞ்ச விட்டு மலையில் ஏறிக் கொண்டே இருப்போம். அப்புறம் அந்த அட்டைகள் போதுமான இரத்தம் குடித்து முடிந்ததும் அவையே தானாக கீழே விழுந்து விடும். இது எல்லாம் காட்டு அனுபவங்களில் சர்வ சாதாரணம்.

நடுவழியில் முகாம் போட்டால் சமயங்களில் காட்டு யானைகள் மிதித்துக் கொன்று விடலாம். ஆகவே இரவு நேரத்தில் பாதுகாப்பான இடத்தில் கூடாரம் போட வேண்டும். யானைகள் புதிதாகச் சாணம் போட்டு இருந்தால் அந்த இடத்தில் கூடாரம் அமைக்கலாம். இப்படி நிறைய அனுபவப் பூர்வமான விசயங்கள்.

எடுத்து வைக்கும் ஒவ்வோர் அடியையும் எச்சரிக்கையாக வைக்க வேண்டும். ஒரு சின்ன தவறு. அவ்வளவுதான். அதல பாதாளத்தில் உடல் நொறுங்கிப் போகும். சமயங்களில் யானைகள் ஏறிச் சென்ற பாதையிலேயே நாங்களும் ஏறிச் செல்வோம்.

தொலைவில் காட்டு யானைகள் பிளிறும் சத்தம் கேட்கும். இதில் புலிகளின் பயம் வேறு. எந்த நேரத்திலும் தாக்கலாம். அதற்கும் தயாராக இருக்க வேண்டும்.

மலை அடிவாரத்தில் மலைப்பாம்புகள், காட்டுப் பன்றிகளின் தொல்லைகள். மிகவும் கவனமாகக் கூடாரங்களை அமைக்க வேண்டும். சமயங்களில் காட்டு வெள்ளம். ஆற்றைக் கடக்க முடியாது. வெள்ளம் வடியும் வரையில் காத்து இருக்க வேண்டும்.

குனோங் தகான் மலை ஏறும் போது குறைந்த பட்சம் முப்பது முறைகளாவது ஆற்றைக் கடக்க வேண்டும். பெரும்பாலும் கழுத்து அளவு நீர்.

உச்சியில் நீர் கிடைப்பது சிரமம். மழை பெய்தால் அந்த நீரைப் பிடித்துப் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம். இல்லை என்றால் மலை உச்சியின் பஞ்சு பாசிகளைப் பிழிந்து நீரை எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.

தவிர சமயங்களில் தொடர்ச்சியாக அடை மழை. முழுக்க முழுக்க நனைந்து கொண்டே ஏற வேண்டும். நின்று ஓய்வு எடுக்க எல்லாம் முடியாது. இதில் பயங்கரமான கடும் காட்டுக் குளிர்.

மலேசியாவில் பல உயரமான மலைகளை ஏறிய அனுபவம் நிறையவே உள்ளது. இப்போது முடியவில்லை. வயதாகி விட்டது என்று சொல்ல முடியாது. உடல் வலிமை இடம் கொடுக்க வில்லை. மனவலிமை இருந்தாலும் மலை ஏறுவதற்கு உடல் வலிமை முக்கியம். நாளைய கட்டுரையில் காட்டு யானைகளின் கதை வருகிறது.

(தொடரும்)

சிறந்த பத்திரிகையாளர் விருது 2022

 

-BEST JOURNAL ARTICLE AWARD-
சிறந்த பத்திரிகையாளர் விருது 2022

நம்பிக்கை குழுமத்தின் 25-ஆம் ஆண்டு வெள்ளி விழாவின்; நம்பிக்கை நட்சத்திர விருதுகள் விழாவில்; ’சிறந்த பத்திரிகை கட்டுரையாளர் விருது’ மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன் அவர்களுக்கு வழங்கப்பட்டது.

இந்த விழா 08 அக்டோபர் 2022 (சனிக்கிழமை) இரவு 7.30 மணிக்கு கோலாலம்பூர் உலக வணிக மையத்தில் (PWTC) நடைபெற்றது.

மலேசிய நாட்டில் மலேசிய இந்தியர்களின் அடையாளத்தை நிலைநிறுத்தப் பாடுபடும் சாதனையாளர்களை அங்கீகரித்து அவர்களைக் கௌரவிக்கும் ஓர் உன்னத நோக்கத்துடன் இந்த விழா ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது.

டத்தோ ஸ்ரீ இக்பால் தலைமையிலான நடுவர் குழுவினர் வெற்றியாளர்களைத் தேர்வு செய்தனர். கலை, பொழுதுபோக்கு மற்றும் சமூக ஊடகங்கள் தொடர்பான விருதுகளுக்கு, மக்களின் 200,000 வாக்குகளின் அடிப்படையில் வெற்றியாளர்கள் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டார்கள்.

மலேசியாவின் மனிதவள அமைச்சர் டத்தோ ஸ்ரீ சரவணன் வெற்றியாளர்களுக்கு விருதுகளை வழங்கிச் சிறப்பு செய்தார்.

இந்த விழா இன்றைய மிகச் சிறந்த தலைவர்களை அடுத்த தலைமுறைக்கு அடையாளம் காட்டும் என்றும் நம்பிக்கை நட்சத்திர விழாக் குழுவினர் நம்பிக்கை தெரிவிக்கின்றனர். நன்றி.

மலேசிய பெண்ணுரிமை போராளி மேரி சாந்தி தைரியம்

மலேசிய மனித உரிமை போராட்டவாதி. அனைத்துலகப் பெண்ணுரிமைப் போராளி. ஐக்கிய நாட்டுச் சபையின் மனித உரிமை தலைமை அதிகாரி. மலேசியாவில் குடும்ப வன்முறைச் சட்டம் இயற்றப் படுவதற்கு மூல காரணமாக இருந்தவர். அழகிய அறிவார்ந்த பெண்மணி. மலேசியத் தமிழ்ப் பெண்ணியவாதி. மேரி சாந்தி தைரியம். கைகூப்புகிறோம்.

மலேசியாவின் மகளிர் உதவி அமைப்பு (Women’s Aid Organisation (WAO) தோன்றுவதற்கும் முன்னோடியாக இருந்தவர். ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் பாலினத்திற்கான சம உரிமைக் குழுவில் இருந்தவர். ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் பெண்களுக்கு எதிரான பாகுபாட்டை ஒழிக்கும் குழுவிலும் (Committee on the Elimination of All Forms of Discrimination against Women) பணியாற்றியவர்.

மேரி சாந்தி தைரியம் (Mary Shanthi Dairiam). ஓர் அற்புதமான மலேசியச் சமூகச் சேவகி. மலேசியாவில் பலருக்கும் இவரைத் தெரியாது. வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டு வர வேண்டியது நம் கடமையாகும்.

இப்படி உலகப் பெண்களுக்காகப் போராடிய பெண்கள்; போராடும் பெண்களை எல்லாம் மேலாதிக்கப் பெரும் தலைவர்கள் கண்டு கொள்ள மாட்டார்கள். இனவாதத்தில் மனவாதம் கலந்தால் மனிதவாதம் மறைந்து போகலாம். அந்த வகையில் இந்தப் பெண்மணியும் மறக்கப்பட்டு இருக்கலாம். ஒரு செருகல்.

தயிர் ரசம், மிளகு ரசம், பருப்பு சாம்பார் காணொலிகள் செய்து ஒரே நாளில் உலகப் புகழ் பெறும் சோடா புட்டிகளுக்குத் தான் இன்றைய காலத்தில் மவுசு அதிகம். விளம்பரங்களும் அதிகம். அப்படிப் பட்டவர்களுக்குத் தான் அதிகம் வெளிச்சமும் கிடைக்கிறது. அசலுக்கு மவுசு குறைவு.

மேரி சாந்தி தைரியம். குடும்ப வன்முறைகளுக்கு எதிராக 1980-ஆம் ஆண்டுகளில் மலேசிய நாடாளுமன்ற வளாகத்தில் தொடர்ந்து பல மாதங்களுக்குப் பரப்புரைகள்; கண்டனக் குரல்கள் எழுப்பியவர். குடும்ப வன்முறை மசோதாவைச் சட்டமாக்குவதற்கு (Domestic Violence Act) போராட்டம் செய்து வெற்றியும் கண்டவர்.

அவரின் தொடர் பரப்புரைகளினால் தான் 1994-ஆம் ஆண்டு குடும்ப வன்முறைச் சட்டம் (Domestic Violence Act 1994) மலேசிய நாடாளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றப் பட்டது. 2012-ஆம் ஆண்டில் அந்தச் சட்டம் மறுதிருத்தம் செய்யப் பட்டது. பின்னர் 2017-ஆம் ஆண்டு (Domestic Violence (Amendment) Act 2017) என்று மறுபடியும் திருத்தம் செய்யப்பட்டது.

ஒரு குடும்பத்தில் உள்ள ஒருவரைச் சும்மா கையை நீட்டி ஓர் அடி அடித்தாலே போதும். கையில் விலங்குடன் அந்தச் சட்டம் ஓடி வந்து எட்டிப் பார்க்கும். மேரி சாந்தி கொண்டு வந்த சட்டம்.

இது பெண்களுக்கு மட்டும் உதவும் சட்டம் அல்ல. ஆண்களுக்கும் உதவுகிறது. கோபத்தில் மனைவி ஒரு கரண்டியை எடுத்து புருசன்காரன் மீது ஒரு வீசு வீசி... அது படாத இடத்தில் பட்டு...  ஒரு சின்ன சிராய்ப்புக் காயம் பட்டு... ரெண்டு சொட்டு இரத்தம் வந்து... அது போதுங்க. பொம்பளைய பிடிச்சு உள்ளுக்கு வச்சிடலாம்.

‘வாராயோ தோழி வாராயோ’ என்று குடும்ப வன்முறைச் சட்டம் கதவைத் தட்டும். அப்புறம் அந்த ராணி லலிதாங்கி கம்பி எண்ண வேண்டி வரலாம்.

ஒரு குடும்பத்தில் உள்ள ஒரு பெண்ணின் மீது அல்லது ஓர் ஆணின் மீது வார்த்தைகளால் வன்முறை நிகழ்ந்தாலும் இந்தச் சட்டம் பாயும். சரிங்களா.

குடும்ப வன்முறை என்றால் என்ன. ஒரு குடும்ப உறுப்பினர் இன்னும் ஒரு குடும்ப உறுப்பினர் மீது பயன்படுத்தும் உடல் அல்லது உளவியல் வன்முறைக்குத்தான் குடும்ப வன்முறை என்று பெயர். இது கணவன், மனைவி மீது அல்லது மனைவி, கணவன் மீது செலுத்தும் வன்முறையைப் பொதுவாகச் சுட்டுகின்றது.

அது யாராக இருந்தாலும் சரி; துணையைத் துன்புறுத்தல் பல வடிவங்களில் வெளிப்படலாம். அடித்தல், பயமுறுத்தல், பாலியல் வற்புறுத்தல், உளவியல் முறையில் வற்புறுத்தல், திருமண முறிவு என்று பயமுறுத்தல், குடும்பத்தை விட்டு வெளியேறி விடுவேன் என்று பயமுறுத்துதல் என்று பல வழிகளில் இது வெளிப்படலாம்.

கணவன் மனைவி என்று இல்லை. குடும்ப அமைப்பில் உள்ள ஆண் பெண் எவராக இருந்தாலும் இந்தக் குடும்ப வன்முறைச் சட்டம் மூலமாக நீதி கேட்கலாம்.

’நான் தாலி கட்டியவன். நான் சொன்னால் நீ கேட்கணும்டி’ என்று வறுபுறுத்தி படுக்கை அறைக்கு இழுத்துக் கொண்டு போவது எல்லாம் தப்பு. மனைவியின் சம்மதம் இல்லாமல் கணவன் தன் மனையைத் தொட்டாலே அது ஒரு வகையான வன்முறைதான். அது சட்டப்படி குற்றம். அதற்காக இதை வைத்துக் கொண்டு கணவனை மிரட்ட வேண்டாம் பெண்களே.

புருசன்காரன் தானே என்று குடும்பப் பெண்கள் பெரும்பாலும் பெரிது படுத்தாமல் விட்டுக் கொடுத்துப் போய் விடுவார்கள். பெண்களுக்கே உள்ள இயல்பான குணம். கணவனுக்கு விட்டுக்கொடுத்துப் போகும் குணம். இருந்தாலும் வற்புறுத்தலின் பேரில் விட்டுக் கொடுப்பதும் சட்டப்படி குற்றமாகும். இந்த இடத்தில் வற்புறுத்தல் வந்து நிற்கிறது. வற்புறுத்தல் என்பது ஒரு வகையில் பயமுறுத்துவது போலாகும்.

’நான் சொல்லி நீ கேட்கவில்லை. உனக்கு இனிமேல் ஒரு காசு தர மாட்டேன் போடி’ என்று சொல்வது குற்றம் அல்ல. ஆனால் அதைச் சொல்லி வறுபுறுத்தி அவளை இணங்க வைப்பது குற்றமாகும். புரியும் என்று நினைக்கிறேன்.

‘வந்து தொலை... வாங்கி வந்த வரம்’ என்று ஒரு மனைவி சொல்வதிலும் வன்முறை தொக்கி நிற்கிறது. நன்றாகக் கவனியுங்கள். வற்புறுத்தலைத் தாங்க முடியாமல் அந்தப் பதில் வருகிறது. ஆக இது ஆண் மீதான வன்முறைக் குற்றம்.

ஆக இந்தச் சண்டைச் சச்சரவுகளைத் தவிர்க்கச் சமாதானமாகப் பேசி விட்டுப் போகலாமே. ’இகோ’ தனமையைத் தவிர்ப்பதால் என்ன குறைந்து விடப் போகிறது.

’உலகத்திலேயே நீ தாண்டி அழகி. உன்னைத் தவிர வேறு எவளும் அப்ரஸ் இல்லடி’ என்று இரண்டு வார்த்தை ஆசையாகப் பேசினால் போதுங்க. கதை முடிஞ்சது. மறுபேச்சு இல்லை. காலடியில் வந்து விழுந்து விடுவாள். அப்புறம் எதற்கு பலாத்காரம். சண்டை; பிணக்கு; முறைப்பு எல்லாம்.

அல்வா இனிப்பான பொருள். அதை ஒரேயடியாக ’லபக்’ என்று முழுங்குவதைக் காட்டிலும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்ச் சாப்பிட்டுப் பாருங்கள். சுவையே வேறு மாதிரியாக இருக்கும். சமயங்களில் தமிழ்க் கட்டுரைகளில் துணுக்கு ஆங்கிலச் சொற்களைப் பயன்படுத்துகிறோமே. அந்த மாதிரி என்று நினைத்துக் கொள்ளுங்கள்.

மனைவியைப் புகழ்ந்து பேசி காரியத்தைச் சாதிப்பதை விட்டு விட்டு, அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்துவதில் எனக்கு உடன்பாடு இல்லை. அதே சமயத்தில் புருசன்காரன் அமைதியாக அன்பாக இருக்கிறானே என்று பெண்கள் சிலர் புருசன்காரனை ஏறி மிதிப்பதும் உண்டு. நடக்கிற காரியம் தான். சான்றுகள் உள்ளன.

எல்லாக் குடும்பங்களிலும் அல்ல. சில குடும்பங்களில் நடப்பது உண்டு. அப்படிப்பட்ட மனைவியை இரண்டு நாள்களுக்குக் கண்டு கொள்ள வேண்டாம். அவள் சமைத்ததைச் சாப்பிட வேண்டாம். மூன்றாவது நாள் அவளே இறங்கி வந்து விடுவாள்.

ஆக இப்படிப்பட்ட ஒரு குடும்ப வன்முறைச் சட்டம் கொண்டு வரப் படுவதற்கு அல்லும் பகலும் உழைத்த மேரி சாந்தி தைரியம் அம்மாவுக்குத் தாராளமாக ஒரு கைதட்டல் கொடுக்கலாமே. அதில் ஓரவஞ்சனை வேண்டாமே.

மேரி சாந்தி தைரியம், 1939-ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 17-ஆம் தேதி பிறந்தவர். சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்தில் படித்தவர் (முன்பு University of Madras). 1991-ஆம் ஆண்டு இங்கிலாந்து சுசேக்ஸ் பல்கலைக்கழகத்தில் (University of Sussex) மாஸ்டர்ஸ் பட்டம் செய்தவர். ஆங்கில மொழி ஆசிரியராகப் பணிபுரிந்தவர். இன்றும் அதே இளமைத் துடிப்புடன் மனித உரிமைப் போராட்டவாதியாகப் பயணித்துக் கொண்டு வருகிறார்.

ஐக்கிய நாட்டுச் சபையின் அறிவுரைஞராகவும் சேவை செய்து இருக்கிறார். அவருடைய மனித உரிமைச் சேவைகள் தொடர்ந்து பயணிக்க வாழ்த்துவோம்.

ஐ. நா. சபையின் பாலினத்திற்கான சம உரிமைக் குழு (UN's Gender Equality Task Force); பெண்களுக்கு எதிரான பாகுபாட்டை ஒழிக்கும் குழு போன்றவற்றில் பணியாற்றியவர்.

2010-ஆம் ஆண்டு இஸ்ரேல் நாட்டு காசா போரைப் பற்றிய ஆய்வறிக்கையைத் தயாரிக்க ஐக்கிய நாட்டுச் சபை மூன்று பேரை அங்கு அனுப்பி வைத்தது. அந்த மூவரில் மேரி சாந்தி தைரியம் அவர்களும் ஒருவர். இப்படி ஒரு பெரிய அமைதித் தூதுவராகப் பணியாற்றியவர்.

பெண்களுக்கு எதிரான அனைத்து விதமான பாகுபாடுகளையும் நீக்க ஒரு காப்பகம் தோற்றுவிக்கப்பட்டது. அது அனைத்துலகப் பெண்ணுரிமை காப்பகம். அந்தக் காப்பகத்தின் ஆசியப் பிரிவின் நிறுவனர்; தற்போதைய இயக்குனரும் இவரே. (International Women's Rights Action Watch - Asia Pacific)

இவர் பல பசிபிக் நாடுகளுக்கு பெண்ணுரிமை அறிவுரைஞராகவும் திகழ்கிறார். இவர் எழுதிய ’ஒரு பெண்ணின் சமத்துவ உரிமை: சிடாவின் வாக்குறுதி’ (A Woman’s Right To Equality: The Promise Of Cedaw) எனும் நூல் தாய்லாந்து பாங்காக் நகரில் பெண்ணுரிமை மாநாட்டில் (Beijing +20 conference) வெளியிடப் பட்டது.

இப்படிப்பட பெண்களை உலகத்திற்கு அறிமுகம் செய்ய வேண்டும். பெண்களுக்குப் பெருமை சேர்க்க வேண்டும். பெண்ணியத்திற்கு மரியாதை செய்ய வேண்டும். ரசம் அதிரசம் காணொலிகள் தயாரிக்கும் போலி விளம்பரப் பிரியர்களுக்கு அல்ல; சிறுபான்மை இனத்தைச் சிறுமைப் படுத்தும் சின்னக் கொசுறுகளுக்கு அல்ல.

உண்மையாக இந்த நாட்டை உருமாற்றியவர்களின் உயரத்தை ஏற்க முடியாமல் காழ்ப்புணர்ச்சியோடு பெண்டத்தாங், பெனும்பாங் என்று பிதற்றி, உளறிக் கொட்டும் அரை வேக்காடுகளுக்கு அல்ல.

அதிரசம் பாரம்பரியச் சொத்து; ரசம் எங்க பாட்டி செஞ்ச பருப்பு சாம்பார் என்று சொல்லும் சோடா புட்டிகளைக் கண்டும் காணாமல் போய்விட வேண்டும்.

பேஸ்புக் ஊடகத்தில் பகாங் சத்யா ராமன் ஒரு வாசகம் எழுதி இருந்தார். நினைவிற்கு வருகிறது. "குருணை அரிசியும் கழுத்தறுத்தான் கருவாடும்" ஒரு நாவலுக்கு ஏற்ற தலைப்பு.

தோட்டங்களில் நாம் சொந்தமாகக் காய்கறிகளைப் பயிரிட்டு சமைத்து உண்டு வந்த வேளையில்; இன்று சொகுசு பேசும் சோம்பேறிகள் பலரின் அன்றைய உணவே அதுதானே?

இந்த வேதாந்தத்தை மறந்து விட்டவர்கள் இன்று ஒரு நாடே தங்களுடையது என்று சித்தார்த்தம் பேசுகிறார்கள். கங்கையில் குப்பை எரிந்தால் கங்கையின் மவுசு எப்போதுமே குறைந்து விடாது. அப்படித்தான் நாமும் இங்கே... என்று எழுதி இருக்கிறார். சரி.

மேரி சாந்தி தைரியம் போன்ற இந்தியப் பெண்கள் நிறைய பேர் இங்கேயும் எங்கேயும் ஜொலிக்கின்றார்கள். இருந்தாலும் மேலாண்மையின் அதிகார ஆதிக்க அழுத்தங்களின் காரணமாகப் பலர் இன்னமும் இலை மறை காய்களாகவே மறைந்து போய் நிற்கின்றார்கள். இதையே காலத்தின் கொடுமை என்று பலரும் சொல்கின்றார்கள்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
04.07.2021

சான்றுகள்:

1. Mary Shanthi Dairiam (Malaysia) (pdf). Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights.

2. Mary Shanthi Dairiam - https://en.wikipedia.org/wiki/Mary_Shanthi_Dairiam

3. Malaysian human rights and women's rights advocate - http://www.dtp.unsw.edu.au/mdm-mary-shanthi-dairiam

4. A Woman’s Right To Equality: The Promise Of Cedaw - https://www.star2.com/people/2015/01/01/fighting-for-equality/

5. International Expert Leads High Level Anti-Discrimination Forum for Royal Government of Cambodia". UNIFEM.

 

கடாரம் கங்கா நகரம் - 1

தமிழ் மலர் - 02.05.2019

இராஜேந்திர சோழன் கி.பி. 1025-ஆம் ஆண்டு தென்கிழக்காசிய நாடுகள் மீது படை எடுத்தார். அந்தப் படையெடுப்பினால் தென்கிழக்காசியாவில் பல இந்துமத அரசுகள்; பௌத்தமத அரசுகள்; ஜாவானிய அரசுகள்; சுமத்திரா நாட்டு அரசுகள்; போர்னியோ சுதேசி அரசுகள் காணாமல் போயின. 

இன்றைய வரைக்கும் அந்த அரசுகள் தொலைந்து போன அவற்றின் அரிச்சுவடிகளைத் தேடிக் கொண்டு இருக்கின்றன. அவற்றின் பெயர்கள் இருக்கின்றன. ஆனால் அடையாளங்கள் காணாமல் போய் விட்டன.

இராஜேந்திர சோழனின் தென்கிழக்காசிய நாடுகள் மீதான படையெடுப்பு உலகத் தமிழர்களின் வரலாற்றில் புகழ்மிக்க ஒரு காலச் சுவடு. தாராளமாகச் சொல்லலாம். அதுவே மலேசியத் தமிழர்களின் வரலாற்றில் வேதனைமிக்க காலப்பதிவு. அதையும் நாம் மறந்துவிட வேண்டாம்.

இராஜேந்திர சோழன் தென்கிழக்காசிய நாடுகள் மீது படை எடுத்ததைப் பற்றி நாம் எந்தவிதத்திலும் குறைவாக மதிப்பீடு செய்யவில்லை. ஒரு தவறான மதிப்பீடும் செய்யவில்லை. ஆனால் முக்கியமான ஒரு விசயத்தை நாம் மறந்து விடுகிறோம்.

ஒரு காலக் கட்டத்தில் உலகத்திலேயே மாபெரும் கடல் படையைக் கொண்ட வல்லரசு நாடாகச் சோழப் பேரரசு விளங்கியது. உண்மை. பல நாடுகளைத் தங்களின் வலிமை மிக்க கடல் படையினால் இறுக்கிப் பிடித்து ஆட்சி செய்தது. உண்மை.

ஆனால் அந்தப் படையெடுப்பு நிகழாமல் இருந்து இருக்குமானால் கடாரத்தில் ஒருக்கால்… மீண்டும் சொல்கிறேன்… ஒருக்கால்… இந்தியர்களின் ஆளுமை சற்றே நீண்ட காலம் நிலைத்து இருக்கலாம். அல்லது அந்த ஆளுமையின் இடையில் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டு இருக்கலாம்.

மலேசியாவில் பேராக் மாநிலத்தில் புருவாஸ் கங்கா நகரம் அழிந்து போகாமல் நீடித்து இருக்கலாம். ஜொகூர் மாநிலத்தில் கோத்தா கெலாங்கி எனும் மாயிருண்டகம் நிலைத்து இருக்கலாம். 

இந்தோனேசியாவில் ஸ்ரீ விஜய பேரரசு அழிந்து போகாமல் சற்றே நீண்ட காலம் உயிர் வாழ்ந்து இருக்கலாம். இது என்னுடைய கருத்து. இது என்னுடைய பார்வை. 

இருக்கலாம். இல்லாமலும் இருக்கலாம். ஆனால் இந்தியர்களின் ஆளுமை சில நூற்றாண்டுகளுக்கு மேலும் நீடித்து இருக்கலாம் என்பது ஒரு சின்ன நப்பாசை.

இத்தனை அரசுகள் அழிந்து போனதற்கு இராஜேந்திர சோழன் என்பவரை மட்டும் காரணம் சொல்ல இயலாது. அவர் மீது ஒட்டு மொத்தப் பழியையும் போடவும் முடியாது. அது மிகவும் தப்பு. 

அந்தப் படையெடுப்பு நடப்பதற்கு ஊதுபத்தி ஏற்றி சூடம் கொளுத்தி சாம்பிராணி போட்டதே ஸ்ரீ விஜய பேரரசு தான். அதை நாம் நினைவில் கொள்வோம்.

சோழப் பேரரசிற்கும் சீனப் பேரரசிற்கும் நீண்ட காலமாக இருந்த நட்புறவிற்கு தடைக் கல்லாக அமைந்தது ஸ்ரீ விஜய பேரரசு. அதனால் சினம் அடைந்த சோழப் பேரரசு ஸ்ரீ விஜய பேரரசின் மீது தாக்குதல் நடத்தியது. அதன் விளைவாகப் பற்பல அரசுகளும் அழிந்து போயின.

இராஜேந்திர சோழனின் படையெடுப்பைப் பெருமையாக நினைத்துக் கொள்ளலாம். தப்பு இல்லை. ஆனால் அதே சமயத்தில் மலாயாவில் சில பல இந்தியர்களின் அரசுகள் அழிந்து போனதையும் நாம் நினைத்துப் பார்க்க வேண்டும். 

அழிக்கப்பட்ட இந்தியர்கள் அரசுகள் பெரிதாகத் தெரிகிறனவா அல்லது இராஜேந்திர சோழனின் படையெடுப்பு மட்டும் நமக்குப் பெருமையாகத் தெரிகின்றதா. நீங்களே முடிவு செய்து கொள்ளுங்கள்.

இந்தோனேசியாவை ஆட்சி செய்த இந்தியப் பேரரசுகளில் மிகவும் புகழ் பெற்றது சைலேந்திரா பேரரசு. ஜாவா தீவில் கோலோச்சிய அந்தப் பேரரசை தரநீந்தரன் எனும் அரசர் ஆட்சி செய்து வந்தார். 

அவருடைய காலத்தில் ஒரு பெரிய ஆட்சி மாற்றம் ஏற்பட்டது. இது கி.பி. 775-ஆம் ஆண்டு நடந்த நிகழ்ச்சி.

அந்தக் கட்டத்தில் சுமத்திராவில் ஸ்ரீ விஜய பேரரசு. ஜாவாவில் சைலேந்திரா பேரரசு. இந்த இரண்டு பேரரசுகளும் ஒன்றாக இணைந்தன. ஒரே பேரரசாக மாறி ஒன்றாக ஆட்சி செய்தன. ஸ்ரீ விஜய எனும் பெயரில் அந்த ஆட்சி நடைபெற்றது.

அப்படி கூட்டாக இணைந்த ஸ்ரீ விஜய பேரரசின் கீழ் தான் கடாரம் எனும் பூஜாங் சமவெளி ஆட்சியும் நடைபெற்றது. 

கடாரத்தைக் ஆகக் கடைசியாக ஆட்சி செய்தவர் சங்கராமா விஜயதுங்கவர்மன். இவர் இந்தோனேசியாவில் இருந்து கடாரத்திற்கு வந்தவர். ஒரு ஸ்ரீ விஜய அரசர். இவர்தான் கடார மண்ணில் கடைசி கடைசியாகக் கால் பதித்து ஆட்சி செய்தவர். சுங்கை மெர்போக் ஆற்றில் கப்பல் ஓட்டியவர். 

சுங்கை மெர்போக் ஆறு என்பதைச் சின்ன ஆறாக நினைத்துவிட வேண்டாம். மலாக்கா நீரிணையில் அந்த ஆறு இணையும் இடத்தில் அந்த ஆற்றின் அகலம் நான்கு கிலோ மீட்டர்கள். அவ்வளவு பெரிய ஆறு. தொடுவானத்தில் கடலும் ஆறும் ஒன்றாகக் கலந்து நிற்கும். கண்கொள்ளாக் காட்சி.

இந்த ஆற்றில் மூன்று முறை படகு பயணம் செய்த அனுபவம் உள்ளது. பயணம் செய்யும் போது கடாரத்து அரசர்களும் இராஜேந்திர சோழனும் நினைவில் வருவார்கள். ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் அவர்கள் பயணம் செய்த அதே ஆற்றில் நாமும் பயணம் செய்கிறோம் எனும் பெருமையும் ஏற்படும். 

ஆசிய வரலாற்றைப் பாருங்கள். இந்தியாவிற்கும் இந்தோனேசியாவிற்கும் எப்போதுமே நல்ல ஓர் உறவுமுறை இருந்து வந்தது. கி.பி. 9, 10-ஆம் நூற்றாண்டுகளில் நல்லவிதமான பண்டமாற்று வணிகங்கள் நடைபெற்று உள்ளன. இந்து சமயப் பண்பாட்டு மாற்றங்களும் பாரம்பரியக் கலாசாரப் பரிவர்த்தனைகளும் நன்றாகவே தடம் பதித்து உள்ளன. 

அந்தத் தடங்கள் அப்படியே கொடுக்கல் வாங்கல் வரை போய் இருக்கின்றன. கொடுக்கல் வாங்கல் என்றால் பெண் எடுத்துப் பெண் கொடுக்கும் முறையாகும். 

கொடுக்கல் வாங்கலில் பொன்னும் மணியும் கோடிக் கோடியாய்ப் புழங்கி இருக்கின்றன. அந்தக் காலத்து அரசர்கள் பொன்னும் மணியும் சேர்ப்பதில் கெட்டிக்காரர்கள். மலை மலையாய்ச் சேர்த்து அழகு பார்ப்பதிலும் வல்லவர்கள்.

இந்தியாவில் ஆட்சி செய்த இந்திய அரசர்களின் அத்தகைய பலகீனங்களைத் தெரிந்து கொண்ட பின்னர் தானே இந்தியாவின் மீது பற்பல அந்நியத் தாக்குதல்கள் நடந்து இருக்கின்றன. 

கிரேக்கர்கள்; அராபியர்கள்; துருக்கியர்கள்; ஈரானியர்கள்; ஆப்கானியர்கள்; மங்கோலியர்கள்; கில்ஜிகள்; துக்ளக்குகள்; லோடிகள் எனும் பட்டியல் இரயில்வண்டி பாதை போல நீண்டு கொண்டே போகும். இவர்கள் பல நூற்றாண்டுகளாக இந்தியாவின் மீது படை எடுத்து வந்து இருக்கிறார்கள். 

யானைகள் மீது அம்பாரிகள் வைத்து இந்தியாவின் சொத்துக்களைக் கோடிக் கோடியாய்த் தூக்கிக் கொண்டு போய் இருக்கிறார்கள். கஜ்னி முகமது, கோரி முகமது; பாபர், நாடீர் ஷா, செர் ஷா போன்ற படையெடுப்பாளர்களை அதில் சேர்க்கலாம். சரி.

நல்ல உறவு முறையில் இருந்த சோழர்களுக்கும் ஸ்ரீ விஜய அரசர்களுக்கும் இடையே ஏன் பிரச்சினை வந்தது. அதனால் எப்பேர்ப்பட்ட இழப்புகள் ஏற்பட்டு உள்ளன. அதைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ளப் போகிறோம். 

இராஜேந்திர சோழனின் படையெடுப்பிற்குச் சில பல காரணங்கள் சொல்லப் படுகின்றன. உண்மையிலேயே அந்தக் காரணங்களை வரலாற்று வேதனைகள் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். தப்பாக நினைக்க வேண்டாம்.

தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகள் மீது படையெடுப்பை நடத்தியது இராஜாராஜ சோழன் அல்ல. அவருடைய மகன் இராஜேந்திர சோழன். அந்தப் படையெடுப்பிற்குக் கட்டளை போட்டது இராஜாராஜ சோழன். படையெடுப்பை நடத்திக் காட்டியது அவருடைய மகன் இராஜேந்திர சோழன். 

இராஜாராஜ சோழன் என்பவர் இராஜேந்திர சோழனின் தந்தையார். 
இராஜேந்திர சோழன் என்பவர் இராஜாராஜ சோழனின் மகனார்.

தென்கிழக்கு ஆசியாவில் சோழப் பரம்பரைக்குப் போட்டியாக இருந்த அத்தனை அரசுகளையும்; அந்த அரசுகளுக்குக் கீழ் இருந்த சிற்றரசுகளையும் அடித்துத் துவைத்துக் காயப் போட்டு விட்டுப் போய் விட்டார்கள். அந்தப் படையெடுப்பு ஓராண்டு காலமாக நடந்து இருக்கிறது. காயங்கள் இன்னும் ஆறவில்லை.

அந்த அவலத்தின் கோலங்களில் பல பேரரசுகள் சின்னா பின்னமாகிப் போயின. பல சிற்றரசுகள் நார் நாராய்க் கிழிந்து சின்னா பின்னமாகிப் போயின. இந்தியர்களின் அரசுகள் மட்டும் மாட்டிக் கொள்ளவில்லை. ஜாவானியப் பூர்வீக அரசுகளும்; போர்னியோ பூர்வீக அரசுகளும் மாட்டிக் கொண்டன. 

தாய்லாந்திலும் பர்மாவிலும் சில அரசுகள் மாட்டிக் கொண்டன. அதைப் பற்றி பின்னர் விரிவாகச் சொல்கிறேன்.

சைலேந்திரா பரம்பரையினரின் வழி வந்தது ஸ்ரீவிஜய பேரரசு. அந்த அரசு இழந்து போன தன் முகவரியை இன்று வரையிலும் தேடிக் கொண்டு இருக்கிறது. மீண்டும் சொல்ல வேண்டி வருகிறது.

ஆசிய வரலாற்றில் அந்தப் படையெடுப்பு ஒரு பெரிய கரும்புள்ளி என்றே சொல்ல வேண்டும். ஏன் என்றால் அந்தப் படையெடுப்பினால் பல இலட்சம் பேர் பலியானார்கள். கடார மண்ணில் மட்டும் பல்லாயிரம் பேர் இறந்து போய் இருக்கிறார்கள். 

சண்டை போட்டு மறைந்து போன வீரர்களின் பட்டியல் ஒரு புறம் இருக்கட்டும். அமைதியாய் ஆனந்தமாய் அப்பாவித் தனமாய் வாழ்ந்த ஆயிரம் ஆயிரம் பொதுமக்கள் அநியாயமாக இறந்து போய் இருக்கிறார்களே. அந்தப் பட்டியலை எதில் கொண்டு போய் சேர்ப்பதாம். சொல்லுங்கள்.

பூஜாங் பள்ளத்தாக்கில் ஸ்ரீ விஜய பேரரசின் அரசர் சங்கராமா விஜயதுங்கவர்மன் நடை பயின்ற இடங்கள் எல்லாம் இப்போது காடு மேடுகளாய்க் காட்சி அளிக்கின்றன. ஓர் ஆயிரம் ஆண்டுகளாகப் புழுதிப் படலங்கள் நிறைந்து உயர்ந்து மலை போல் நிற்கின்றன. 

கடாரத்தின் வரலாற்றில் உச்சம் பார்த்த மலைகளில் வானுயர்ந்து நிற்கும் வானகத்து நெடு மரங்கள் தெரிகின்றன. நெடும் காலமாய்க் கதிரொளியைக் காணாமல் கலங்கி நிற்கும் சின்னச் சின்னச் செடி கொடிகள் தெரிகின்றன. அந்தப் பச்சைத் தாவரங்களுக்கு அடியில் ஓராயிரம் கடாரத்து மர்மங்கள் விசும்புவதும் கேட்கின்றன. 

அந்த மர்மக் குவியல்களைப் பற்றி முறையான ஆய்வுகள் செய்து மீட்டு எடுப்பதற்கு தடங்கலாகப் பல வரலாற்றுச் சித்தர்கள் எங்கேயும் இருக்கிறார்கள். இதற்கு இடையில் கடாரத்து வரலாற்றை மீட்டு எடுப்போம் என்று கங்கணம் கட்டும் இந்தியப் பெருமக்கள் எங்கேயும் இருக்கவே செய்கிறார்கள். 

(தொடரும்)

மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்
02.05.2019

சான்றுகள்

1. Nilakanta Sastri, K.A. (2000). A History of South India. New Delhi: Oxford University Press. ISBN 0195606868.

2. Vasudevan, Geeta (2003). Royal Temple of Rajaraja: An Instrument of Imperial Chola Power. Abhinav Publications. ISBN 0-00-638784-5.

3. Zvelebil, Kamil (1974). A History of Indian literature Vol.10 (Tamil Literature). Otto Harrasowitz. ISBN 3-447-01582-9.

4. S. R. Balasubrahmanyam, B. Natarajan, Balasubrahmanyan Ramachandran. Later Chola Temples: Kulottunga I to Rajendra III (A.D. 1070-1280), Mudgala Trust, 1979.