கரு கொலை சிசு கொலை

தமிழ் மலர்  - 27.11.2020

குழந்தையும் தெய்வமும் கொண்டாடும் இடத்திலே. இது பழைய பழமொழி. குழந்தையும் குண்டுமணியும் குப்பைத் தொட்டியிலே. இது புதிய இழிமொழி. படிக்கப் போகிற பதின்ம வயசுகள் குழந்தையைப் பெற்று கழிவறையில் கடாசிவிட்டுப் போகும் கலாசாரம். இழிநிலை பார்க்கும் இழிவுக் கலாசாரம். சாதாரணமாகி வருகிறது.

உடல் ஆசைகளில் உயிர்களை உருவாக்குவது மனித மரபு. மனித இயல்பு. காலம் காலமாக தொடரும் பிறப்பியல்பு. ஆனால் அந்த ஆசைகள் இப்போது அப்படி இல்லீங்க. வக்கிரமான கொடூரமான ஆசைகளாக மாறி வருகின்றன.

மலேசியாவில் சில பல இடங்களில் அந்த மாதிரியான வக்கிரங்கள் தலை விரித்து ஆறு தலையாய் ஆடி இருக்கின்றன. ஏழு தலையாய் ஆடியும் வருகின்றன. அடிக்கடி சத்தம் கேட்கின்றன. செய்திகளில் பார்க்கிறோம். கேட்கிறோம்.

அண்மையில்கூட பிறந்து கண் திறக்காத ஒரு பச்சைக் குழந்தை. பத்தாவது மாடியில் இருந்து தூக்கி வீசப்பட்டது. எப்படி மனசு வருகிறதோ. என்ன ஜென்மங்களோ. மனிதமா மிருகமா. தெரியவில்லை.

சாலை ஓரங்களில், பாழ் அடைந்த குடிசைகளில், அடுக்குமாடி அறைகளில் துடிதுடிக்கும் பச்சைச் சிசுகளை மீட்டு எடுத்து இருக்கிறார்கள். ஈச்சமரக் காடுகளில் எறும்பு முசுடுக் கடிகளில் எலும்புக் கூடுகளாய்ப் பால் சிசுக்களைக் கண்டு எடுத்து இருக்கிறார்கள். வேதனை. வேதனை.

இந்தியாவில் சில மாநிலங்களில்; சில கிராமங்களில் பெண் குழந்தைகள் பிறந்தவுடன், அந்தப் பச்சை சிசுக்களின் தொப்புள் கொடி ஈரம் காய்வதற்கு முன்னரே கள்ளிப் பால் விசம் கொடுத்துக் கொன்று விடுகிறார்கள்.

முன்புதான் அப்படி என்றால் இப்போதும் அதே மாதிரி சனி பகவானுக்குச் சங்கு ஊதுகிறார்கள். நல்லாதான் போகிறார்கள். வருகிறார்கள். நாண்டுகிட்டு சாகாமல் நாத்திகம் பேசுகிறார்கள்.

ஒரு சில கிராமத்து எல்லைகளில் மாட்டுச் சாணம் போட்டு கள்ளிச் செடிகளை வளர்த்து வருகிறார்களாம். பத்திரிகைச் செய்தியில் படித்த நினைவு. கள்ளிப் பாலைக் கொடுத்து சிசுக்களைக் கொல்வது ஒருபுறம் இருக்கட்டும். என்னைக் கேட்டால் அவர்களைத்தான் முதலில் விசம் வைத்துக் கொல்ல வேண்டும்.

பிறந்த மறுநாளே கழுத்தை நெரித்துக் கொள்ளும் அளவுக்கு மனித மனம் மிருகமாகிப் போகிறதே! ஈவு இரக்கத்தில் ஈரப் பசை இல்லாத சில தாய்ப் பேய்மைகளை என்னவென்று சொல்வது. மனசிற்கு ரொம்பவும் சங்கடமாக இருக்கிறது!

சிசுவைப் புதைத்த இடத்தில்
கண்ணீர் வடிக்கிறது பனித்துளி
பாலூட்ட வழி தெரியாமல்
பதறித் துடிக்கிறது கள்ளிச் செடி

கவிதையைப் பாருங்கள். எழுதிய கவிஞரின் மனக் குமுறலைப் பாருங்கள். ஆக எப்படி மனம் வருகிறது என்று யோசித்துப் பார்க்கின்ற விசயம் இல்லை. எப்படி எல்லாம் குறுக்கு புத்தி கோணலாகிப் போகிறது என்று யோசிக்கின்ற விசயம்.

இப்படியே பெண் பிள்ளைகளை அழித்துக் கொண்டு போனால் அப்புறம் பெண்களே இல்லாமல் போய் விடுவார்களே. அழகிற்கும் வேண்டும் ஆசைக்கும் வேண்டும். ஆனால் பெண் குழந்தைகள் என்றால் அது மட்டும் வேண்டாமாம்.

என்னய்யா அக்கிரமம். எல்லா இடங்களிலும் அல்ல. உலகில் ஒரு சில இடங்களில் தான். பெண்கள் இல்லாமல் ஆண்களால் ஓர் அணு அளவுகூட அசைய முடியாது. ஓர் அறிஞர் சொல்லி இருக்கிறார். சத்தியமான உண்மை.

ஆக பெண் சிசுக் கொலைகளைப் பார்த்து பார்த்து பூமாதேவிக்கே பொறுக்காமல் போய்விட்டது போலும். அதனால் தானோ என்னவோ அடிக்கடி காட்டு வெள்ளப் பிரளயங்கள். கடல் சுனாமிச் சூறாவளிகள் ஆர்ப்பரித்துப் போகின்றன.

பெண் பிள்ளைகளை ஈவு இரக்கம் இல்லாமல் கொன்றுவிடும் பாவச் செயல்களுக்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைக்க வேண்டும். அந்த நோக்கத்தில் தான் தமிழ்நாட்டில் தொட்டில் குழந்தை திட்டம் எனும் திட்டத்தைக் கொண்டு வந்தார்கள். நல்ல ஒரு மனிதநேயத் திட்டம்.

இந்தத் திட்டம் 1992-ஆம் ஆண்டு இந்தியாவிலேயே முதல் முறையாகத் தமிழ்நாட்டில்தான் அறிமுகம் செய்யப்பட்டது. தொட்டில் குழந்தை திட்டத்தை உருவாக்கிய பெருமை முதல்வர் ஜெயலலிதா அவர்களைச் சாரும். நன்றி சொல்வோம்.

சேலம் மாவட்டத்தில் இந்தத் திட்டம் முதன்முறையாக நடைமுறைக்கு வந்தது. நல்ல மனுசி. அவரும் போய்ச் சேர்ந்து விட்டார்.

பின்னர் அந்தத் திட்டம் மதுரை, தேனி, திண்டுக்கல், ஈரோடு, நாமக்கல் மற்றும் தருமபுரி மாவட்டங்களுக்கு விரிவுபடுத்தப் பட்டது. அதன் பின்னர் குடலூர், அரியலூர், பெரம்பலூர், வில்லிபுரம் போன்ற இடங்களுக்கும் விரிவாக்கம் செய்யப் பட்டது.

தமிழ்நாடு முழுமையும் ஏறக்குறைய 200-க்கும் மேற்பட்ட தொட்டில் குழந்தை மையங்கள் உள்ளன. ஒவ்வொரு மையத்திற்கும் ஆண்டுக்கு 60 - 80 இலட்சம் ரூபாய் செலவாகிறது.

இதுவரை 3,800 பெண் குழந்தைகள் 662 ஆண் குழந்தைகள் காப்பாற்றப் பட்டு உள்ளனர். இவர்களில் 3,200 குழந்தைகள் தத்து கொடுக்கப் பட்டு உள்ளனர். தவிர 260 பெண் குழந்தைகள் 44 ஆண்குழந்தைகளை வெளிநாட்டவர் தத்து எடுத்து உள்ளனர்.

தமிழ்நாட்டில் பத்தாண்டுகளுக்கு முன் அதாவது 2001-இல் 1000 ஆண்களுக்கு 942 பெண்களாக இருந்த நிலைப்பாடு 2011-இல் 1000 க்கு 946 ஆக உயர்ந்து உள்ளது. மகிழ்ச்சியான செய்தி. 2019-இல் 965-ஆக உயர்வு கண்டு உள்ளது. மகிழ்ச்சி.

தமிழ்நாட்டில் மட்டும் அல்ல. இந்தியாவின் பல மாநிலங்களிலும் பெண் குழந்தைகளை ஒரு பெரிய சுமையாக நினைக்கும் வழக்கம் உள்ளது. அதாவது பரவாயில்லை.

அதையும் தாண்டிய நிலையில் ஐரோப்பிய நாடுகளைப் பாருங்கள். பிறந்த குழந்தையே பெற்றவர்களுக்கு ஒரு சுமையாகிப் போகிறதாம். இப்படியும் ஒரு நவீனக் கலாசாரம். அதைப் பற்றி என்ன சொல்லப் போகிறீர்கள்.

வந்தார்கள் வென்றார்கள் சென்றார்கள் என்பதை எல்லாம் வேண்டும் என்றால் வரலாற்றில் படிக்கலாம். வீரவசனம் பேசிக் கொள்ளலாம். இப்போதைக்கு அப்படி எல்லாம் இல்லீங்க. வந்தார்கள் பார்த்தார்கள் படுத்தார்கள் என்பதுதான் அங்கே நடக்கிற கசுமாலக் கூத்துகள். காடு மேடு தெரியாமல் சகட்டு மேனிக்கு கூடு கட்டி வாழ்கிறார்களாம்.

புருசன் பெண்சாதி ஆகமாலேயே பிள்ளையைப் பெற்றுக் கொள்கிறார்கள். அது புது பேசனாம். என்ன பேசனோ என்ன சட்டியோ என்ன இழவோ. கண்கூசும் கண்ராவிச் செய்திகள்.

அதைப் பற்றி கருத்து சொல்ல என் மனசுக்கும் பக்குவம் இல்லை. வேண்டாம். நிறுத்திக் கொள்வோம். ரொம்ப பேசினால் சண்டைக்கு வருவார்கள்.

இந்தியாவின் சில இடங்களில், பெண் குழந்தை பிறந்தவுடன் அந்தக் குழந்தையின் பிறந்த ஈரம் காய்வதற்குள் அரிச்சுவடி தெரியாமல் அதன் முகவரியைச் சுத்தமாகத் துவைத்துத் துடைத்துக் காயப் போட்டு விடுகிறார்கள்.

இங்கே மலேசியாவில் மட்டும் என்னவாம். கொஞ்சம் வேறு மாதிரி. வந்ததும் தெரியாமல்; போட்டுத் தளுவதும் தெரியாமல் போய்க் கொண்டே இருக்கிறார்கள். இதில் என்ன சிறப்பு என்றால் இங்கே ஆண் குழந்தை பெண் குழந்தை என்கிற பேதம் இல்லை. இரண்டும் ஒரே கேஸ்.

ஆக, இங்கே மட்டும் என்ன ஒசத்தி என்று கேட்க வேண்டாம். அது ஒன்றுதான் பாக்கி. குழந்தைகளைப் பெற்று வீசி எறியும் கலாசாரத்திற்கு மலேசியா மட்டும் விதிவிலக்கு அல்ல. ஒரே குட்டையில் ஊறிய மட்டைகள். ஒன்றாக ஊறிய மட்டைகள் நன்றாகத்தான் ஊறிப் போய் இருக்கும்.

குப்பைத் தொட்டிகளில், பேரங்காடிகள், கோயில் குளங்களில் இருந்து சிசுக்கள் மீட்கப் படும் அவல நிலைகளை அடிக்கடி பார்த்துக் கொண்டுதானே வருகிறோம். எல்லாரையும் சொல்லவில்லை. ஈவு இரக்கத்தில் ஈரப் பசை இல்லாமல் போகும் ஒரு சில மனிதப் பிண்டங்களைத்தான் சொல்கின்றேன்.

அண்மையில் தேசிய சேவைக்குப் போன ஒரு பதின்ம வயதுப் பெண் பிள்ளை. குளியல் அறையிலேயே ஒரு குழந்தையைப் பெற்று எடுத்து இருக்கிறாள். ஒட்டு மொத்த மலேசியர்களும் மயக்கம் போட்டு விழாதக் குறைதான். மன்னிக்கவும்.

மலேசிய அரசியல்வாதிகள் அடிக்கடி சொல்லும் ’மலேசியா போலே’ எனும் வாசகம் வேறு நேரம் காலம் தெரியாமல் வந்து கதவைத் தட்டுகிறது. விடுங்கள்.

இதற்கு எல்லாம் காரணம் என்ன. கணவனை விட்டுப் பிரிந்த பெண்களுக்குப் பிறந்த குழந்தைகள்; திருமணம் செய்யாமலே பிறந்த குழந்தைகள்; கணவன் இருந்தும் அவனுக்குத் தெரியாமல் பிறந்த குழந்தைகள்; கருவைக் கலைத்த பின்னர் பிறந்த குழந்தைகள்; பதின்ம வயதில் பக்குவப் படாத ஆசைகள்; வயதுக்கு மீறி வரைமுறை இல்லாத வாலிபக் கோளாறுகள்.

அப்புறம் இதை எல்லாம் தாண்டிய நிலையில், கல்யாணம் ஆகாமலேயே பிறந்த குழந்தைகள். ஆக இப்படி அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம்.

குழந்தையைப் பெற்று எடுத்தவர்களுக்கு அந்தக் குழந்தை வேண்டாம் என்கிற ஓர் இக்கட்டான நிலைமை எப்படியோ வந்து விடலாம். அல்லது அவர்களுடைய ஆசாபாசங்களுக்கு அந்தக் குழந்தைகள் இடைஞ்சலாகிப் போகலாம்.

அந்த மாதிரியான இரக்கம் இல்லாத செயல்களைத் தடுத்து நிறுத்த மருத்துவமனைகள், ஆதரவற்றோர் இல்லங்கள், சுகாதார மையங்கள் போன்ற இடங்களில் குழந்தைத் தொட்டில்கள் வைக்கப் படுகின்றன.

ஒரு குழந்தையைக் கொலை செய்வதற்குப் பதிலாக அப்படியே அந்தக் குழந்தையைக் ’குழந்தைத் தொட்டிலில்’ விட்டுச் செல்லலாமே. அந்த உயிர் காப்பாற்றப் படலாமே.  பின்னர் தொட்டில் குழந்தை மையங்களில் சேர்க்கப் படலாம். முறையாக வளர்க்கப் படலாம். முறையாக யாரிடமாவது சேர்க்கப் படலாம்.

2011-ஆம் ஆண்டு. தமிழ்நாட்டில் ஒரு மக்கள் தொகைக் கணக்கெடுப்பு. பெண் குழந்தைகளின் எண்ணிக்கை கடலூர், அரியலூர், பெரம்பலூர், விழுப்புரம் மற்றும் திருவண்ணாமலை போன்ற மாவட்டங்களில் மிக மிக மோசமாகக் குறைந்து வருவதைக் கண்டுபிடித்தார்கள்.

அதனால் அந்த மாவட்டங்களில் தொட்டில் குழந்தைத் திட்டம் உடனடியாக விரிவாக்கம் செய்யப்பட்டது. ஜெயலலிதாவின் உத்தரவு.

தமிழகத்தில் பெண் சிசுக்கொலை தொடக்கக் காலங்களில் நீலகிரி மாவட்டத்தில் மட்டும் தான் கொஞ்சம் அதிகமாக இருந்தது. 1980-ஆம் ஆண்டுகளில் தமிழகத்தின் தென் பகுதியான மதுரை மாவட்டம், உசிலம்பட்டி, தேனி போன்ற பகுதிகளுக்கும் கோவிட் கொரோனா மாதிரி தொற்றிக் கொண்டது. நீலகிரி குளிர்க்காற்று உசிலம்பட்டிக்கு குளிர் காய வந்து இருக்கலாம்.

அடுத்து 1990-ஆம் ஆண்டுகளில் தமிழகத்தின் வட மாவட்டங்களில் குறிப்பாக சேலம், தர்மபுரி, திருவண்ணாமலை மாவட்டத்திலும் இந்தக் கொடூரப் பழக்கம் வேர் விட்டுப் பரவியது.

’மனிதம்’ இல்லாத இந்தச் செயலில் ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்தவர் மட்டுமே ஈடுபட்டு வருவது சமூக ஆய்வின் மூலமாகக் கண்டு அறியப் பட்டது. எந்தச் சமூகத்தவர் என்று கேட்க வேண்டாம்.

அதன் பின்னர், பெண்களுக்காக, பெண்களின் விழிப்பு உணர்வுகளுக்காகப் பல சமூகப் பொருளாதாரத் திட்டங்கள் உருவாக்கப் பட்டன. பெண் குழந்தைகளுக்குப் பாதுகாப்பு உத்தரவாதங்கள் கொடுக்கப் பட்டன. இருந்தாலும், சிசுக்கொலை, கருக்கொலைகள் குறையவே இல்லை. தொடர்ந்தன.

தமிழகத்தில் பெண் சிசுக் கொலையைத் தடுக்கும் வகையில் 1991-ஆம் ஆண்டில் தொட்டில் குழந்தை திட்டம் பல மாவட்டங்களில் தீவிரப் படுத்தப் பட்டது. தர்மபுரியில் இந்தத் திட்டத்துக்குப் பெரும் அளவில் ஆதரவு கிடைக்கவில்லை.

தொட்டில் குழந்தை திட்டம் தொடர்பாகத் தமிழ்நாடு அரசு பல்வேறு விழிப்புணர்வு நடவடிக்கைகளைச் செயல் படுத்தி வருகிறது. அந்தத் திட்டத்தின் கீழ் பெண் குழந்தைகளின் எண்ணிக்கையும் இப்போது அதிகரிக்கத் தொடங்கி உள்ளது.

தொட்டில் குழந்தை திட்டம் என்பது சிசுக் கொலையைத் தவிர்க்கும் திட்டம் என்பது எல்லாருக்கும் தெரியும். இப்போது நிலைமை மாறி வருகிறது. இரு நாட்களுக்கு ஒரு குழந்தை எனும் விகிதத்தில் தொட்டில் குழந்தைகளின் தொகை அதிகரித்து வருகிறது.

மறுபடியும் சொல்கிறேன். இரண்டு நாட்களுக்கு ஒரு குழந்தை. அப்படி என்றால் என்ன வேகத்தில் கலாசாரம் பரவிக் கொண்டு இருக்கிறது என்பதைக் கற்பனை செய்து கொள்ளுங்கள்.

குழந்தை என்றால் அதில் ஆண் குழந்தை பெண் குழந்தை என்கின்ற பேதம் வேண்டாம். கல்யாணம் பண்ணும் போது ஓர் ஆண் ஒரு பெண்ணைத் தானே தேடிப் போக வேண்டி இருக்கிறது. குழந்தையும் தெய்வமும் கொண்டாடும் இடத்திலே எனும் பழமொழி ஒரு தெய்வ மொழியாக மாற வேண்டும். அதுவே நம் ஆசையும் கூட!

ஒரு கள்ளிச் செடியின் பக்கத்தில் சின்ன ஒரு புதைமேடு. அங்கே இருந்து கீச் குரல். அம்மா என்கிற அழுகைச் சத்தம். உங்களுக்கு கேட்கிறதா? இந்த மாதிரி எத்தனையோ ஆயிரம் குழந்தைகள் இன்னும் கள்ளிச் செடி புதைமேடுகளில் அழுது கொண்டு இருக்கிறார்கள். அவர்களுடன் சேர்ந்து அந்த ஆண்டவனும் அழுகிறார். நானும் அழுகிறேன்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
27.11.2020