கேமரன் மலை ஓராங் அஸ்லி தடயங்கள்

தமிழர்கள் எங்கே போனாலும் சரி; அவர்களின் தடயங்கள் எங்கேயாவது எப்படியாவது ஒட்டிக் கொண்டு இருக்கும். ஆர்டிக் துருவத்திற்குப் போய்ப் பாருங்கள். அங்கே யராவது ஒரு தமிழன் அங்கே உள்ள ஓர் ஐஸ்கட்டி பெண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொண்டு இக்ளு ஐஸ் வீட்டுக்குள் குடும்பம் நடத்திக் கொண்டு இருப்பான்.

மங்கோலியாவுக்குப் போய்ப் பாருங்கள். அங்கே ஒரு தமிழன் ஒரு மஞ்சள் தோலுக்குத் தாலி கட்டி மணிமேகலையைப் பற்றிச் சொல்லிக் கொண்டு இருப்பான். சகாரா பாலைவனத்துக்குப் போய்ப் பாருங்கள். அங்கே ஒரு தமிழின் ஒரு மாசாய் பெண்ணை இழுத்துப் போட்டு பத்துப் பதினைந்து பிளைகளைப் பெற்றுப் போட்டு பத்துப் பதினைந்து ஓட்டகங்களை மேய்த்துக் கொண்டு இருப்பான்.

அடுத்து மலாக்காவில் மலாக்கா செட்டிகள். பரமேஸ்வரா வருவதற்கு முன்னதாகவே மலாக்காவிற்கு வந்தவர்கள். 700 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த கதை. வியாபாரம் செய்ய வந்தவர்கள். அவர்களில் ஒரு குழுவினரின் கப்பல் தஞ்சோங் கிளீங் பகுதியில் பாறையில் மோதி சிதறியது.

அதில் இருந்த இருபது முப்பது தமிழர்கள் திரும்பிப் போக முடியாத நிலை. இங்கேயே தங்கி விட்டார்கள். அப்படியே உள்ளூர்ப் பெண்களைத் திருமணம் செய்து கொண்டார்கள். பிள்ளைக் குட்டிகளைப் பெற்றுக் கொண்டு இங்கேயே செட்டில் ஆகி விட்டார்கள். அப்படித் தான் மலாக்கா செட்டிகள் வரலாறு உருவானது.

ரொம்ப வேண்டாம். பாபுவா நியூகினி. காட்டுமிராண்டிகள் வாழ்ந்த இடம். மனிதர்களைச் சாப்பிடும் மனிதர்கள் வாழ்ந்த இடம். அங்கேயும் தமிழர்கள் விட்டு வைக்கவில்லை. அங்கே போன சக்திவேல் என்கிற தமிழர் அந்த நாட்டிற்கே அமைச்சராகி வரலாறு படைக்கிறார். இப்படி அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம்.

சும்மா சொல்லக் கூடாது. அந்தக் காலத்துத் தமிழர்கள் மன்மத ராசாக்களாகப் பயணித்து இருக்கிறார்கள். அப்படித்தான் தோன்றுகிறது. கெடா பேராக் மாநிலங்களில் வாழும் ஓராங் அஸ்லி மக்கள் பலரின் முகத் தோற்றங்களில் தமிழர்களின் சாயல் இருப்பதைக் கவனிக்கலாம்.

2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் இங்கு வணிகர்களாக வந்த தமிழர்களில் ஒரு சில இளைஞர்கள் ஓராங் அஸ்லி பெண்களைத் திருமணம் செய்து அவர்களோடு அப்படியே காட்டுக்குள் ஐக்கியமாகி விட்டார்கள். திரும்பி வர மனசு இல்லை. சரி.

கேமரன் மலையில் தமிழர் - ஓராங் அஸ்லி கலவைகள் உள்ளன. நெகிரி செம்பிலான் பெரெனாங், மந்தின் காடுகளிலும் தமிழர் - ஓராங் அஸ்லி கலவைகள் உள்ளன. கிமாஸ் தம்பின் காடுகளிலும் தமிழர் அஸ்லி கலவைகள் இன்றும் உள்ளன.

மேலும் ஒரு செய்தி. கேரித் தீவில் முன்பு காலத்தில் மா மெரி எனும் பூர்வீக மக்கள் வாழ்ந்தார்கள். இவர்களின் பெண்களில் சிலரை மலாயா தமிழர்கள் திருமணம் செய்து உள்ளார்கள் என்று கேரி தீவு பூபதி சொல்கிறார். சரி.

1920-ஆம் ஆண்டுகளில் கேமரன் மலைக் காடுகளில் சாலைகள் அமைக்கப் போன தமிழர்கள் சிலர் அங்குள்ள ஓராங் அஸ்லி பெண்களைத் திருமணம் செய்து கொண்டார்கள். காட்டுக்குள் ஒரு புதிய சமுதாயத்தையே உருவாக்கிக் கொண்டார்கள்.

இந்த நிகழ்ச்சி, நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் கேமரன் மலையில் நடந்த ஓர் ஆச்சரியமான அதிசயமான கதை. இந்தக் கதையைப் பற்றி ஏற்கன்வே எழுதி இருக்கிறேன். பரவாயில்லை. மீண்டும் அசை போட்டுப் பார்ப்போம். எங்க தமிழர் இனமும் ஒசத்தி என்று வெளிச்சம் போட்டு காட்ட வேண்டாமா. நாங்க ஒன்னும் வந்தேறிகள் இல்லடா என்று சொல்லிக் காட்ட வேண்டாமா. சரி.

இந்தக் கேமரன் மலை கதை இருக்கிறதே இது கொஞ்சம் மாறுபட்ட கதை. மலாயா தமிழர்களின் வரலாற்றில் பழைமையும் புதுமையும் கலந்த ஒரு வரலாற்றுக் கதை.

கேமரன் மலை ஓராங் அஸ்லி தமிழர்க் கலவையின் வாரிசுகள் சிலரை ரிங்லெட் நகரில் இன்றும் பார்க்கலாம். சமயங்களில் இஸ்கந்தர் நீர்வீழ்ச்சிப் பகுதிகளில் உள்ள கிராமங்களில் பார்க்கலாம். சமயங்களில் மலைக்குப் போகும் சாலையின் ஓரங்களில் அத்தாப்புக் குடில்களை அமைத்து டுரியான் பழங்கள்; பெத்தாய் காய்கள்; விற்றுக் கொண்டு இருப்பார்கள்.

முகத்தைப் பார்த்தாலே தெரிந்து விடும். இருந்தாலும் நன்றாக உற்றுக் கவனிக்க வேண்டும். இந்தியச் சாயல் ’பளிச்’சென்று நன்றாகவே தெரியும். அவர்களின் மூக்கு, கண்களில் ஒரு மாறுபட்ட தோற்றம் இருப்பதைக் கவனிக்க முடியும்.

அவர்களில் ஒரு சிலரைச் சந்தித்துப் பேசும் வாய்ப்பு சிலருக்கு கிடைக்கலாம். ஆனால் அவர்களில் பலருக்கும் தமிழ் மொழி தெரியாது என்பதே வேதனையான செய்தி.

1885-ஆம் ஆண்டு ஆங்கிலேயரின் ஆட்சிக் காலத்தில், அவர்களின் ஓய்வுத் தளமாக கேமரன் மலை விளங்கியது. வருடத்தைக் கவனியுங்கள். குதிரை வண்டிகளிலும்; எருமை மாட்டு வண்டிகளிலும் ஆங்கிலேயர்கள் ஏறிப் போய் இருக்கிறார்கள். முதன்முதலில் அங்கே போனவர்கள் யானைகளைப் பயன்படுத்தி இருக்கிறார்கள்.

இருந்தாலும் 1925-ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகுதான் கேமரன் மலை புகழ் பெற்றது. அடர்ந்த காடுகளாக இருந்த பகுதிகளில் முதலில் ஒரு குறுகலான மண்பாதை அமைக்கப் பட்டது.

தாப்பாவில் இருந்து 19-ஆவது கல் வரையில் அந்தப் பாதை போடப் பட்டது. அதற்கு முன்னர் தஞ்சோங் ரம்புத்தான் வழியாகவும் கேமரன் மலைக்கு ஒற்றையடிப் பாதை இருந்தது. சிம்பாங் பூலாய் வழியாகவும் ஒரு குறுக்குப் பாதை இருந்தது.

அதன் பிறகு சற்றே பெரிய சாலைகளை ரிங்க்லெட் வரை அமைத்தார்கள். ஒரு குதிரை வண்டி போகும் அளவிற்குப் பாதை. தமிழர்கள் நிறையவே சாலை அமைப்புகளில் ஈடுபட்டார்கள். அந்த வகையில் கேமரன் மலை வரலாற்றில் தமிழர்களின் பங்கு அளப்பரியது. சரி.

மலேசிய நாட்டில் இயற்கை அன்னை வஞ்சகம் இல்லாமல் சீதனமாகச் சீர் சிறப்புகளை வாரி வழங்கிவிட்டுப் போய் இருக்கிறார். அந்தப் பார்வையில் இயற்கைச் சீதனத்தின் சிகரமாய் விளங்குவது கேமரன் மலை.

தீபகற்ப மலேசியாவின் மத்திய மலைத் தொடரில் அமைந்து உள்ள மலைப் பிரதேசம் கேமரன் மலை. வருடம் முழுமைக்கும் குளிராகவே இருக்கும். இருந்தாலும் இப்போது அப்படி இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. வேலை தேடிப் போன வெளிநாட்டுப் புலம்பெயர்வுகளால் வெயில் அதிகமாகி விட்டது என்று உள்ளூர்வாசிகள் சிலர் புலம்புவதும் உண்டு.

கேமரன் மலையின் அசல் சொந்தக்காரர்கள் என்று சொன்னால் அவர்கள் தான் ஓராங் அஸ்லி மக்கள். பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாகத் தீபகற்ப மலேசியாவிலும்; கேமரன் மலையிலும் வாழ்ந்து வருகிறார்கள். இவர்களுக்குப் பின்னர் கேமரன் மலையில் குடியேறியவர்கள் ஆங்கிலேயர்கள்; அதன் பின்னர் இந்தியர்கள்; சீனர்கள்.

1920-ஆம் ஆண்டுகளில் இந்தியர்கள் தான் அதிகமாக இருந்தார்கள். 6000 பேர் இருந்ததாகப் புள்ளிவிவரங்கள் சொல்கின்றன. விரல்விட்டும் எண்ணும் அளவிற்கே சீனர்கள். இப்போது நிலைமை எல்லாம் தலைகீழாக மாறிவிட்டது.

1926-ஆம் ஆண்டு ஜான் அர்ச்பால்ட் ரசல் (John Archibald Russell) என்பவர் கேமரன் மலையில் போ தேயிலைத் தோட்டத்தை (Boh Tea Estate) உருவாக்கினார். முதன்முதலில் அவருக்கு வழிகாட்டிகளாக இருந்தவர்கள் ஓராங் அஸ்லி மக்கள். இதை நாம் மறந்துவிடக் கூடாது.

காடுகளை அழித்து தேயிலைத் தோட்டங்களை உருவாக்கியவர்கள் தமிழர்கள். இருந்தாலும் காடுகளில் ஒற்றையடிப் பாதைகளை அமைத்தவர்கள் ஓராங் அஸ்லி மக்கள் ஆகும்.

ஓராங் அஸ்லி மக்கள் உண்மையிலேயே வெள்ளந்திகள். காட்டு மரங்களை வெட்டி வந்து சொந்தமாக வீடுகளைக் கட்டிக் கொள்வார்கள். காட்டில் கிடைக்கும் தாவரங்களைக் கொண்டு ஆடைகளைப் பின்னிக் கொள்வார்கள். அதே காட்டில் கிடைக்கும் காய் கனி விலங்குகளை உணவுப் பொருட்களாகப் பயன்படுத்திக் கொள்வார்கள்.

வெளி உலகத் தொடர்புகள் இல்லாமல் வாழ்ந்து வரும் அழகிய மனிதர்கள். ஆனால் இப்போது அப்படி இல்லை. அவர்களிடம் பெரும் மாற்றங்கள். எல்லோரிடமும் கைப்பேசிகள் உள்ளன; மோட்டார் சைக்கிள்கள் உள்ளன. ’ரேய்பேண்ட்’ முகக் கண்ணாடி போட்டு அழகு காட்டுகிறார்கள் என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.

சர் வில்லியம் கார்டன் கேமரன் (Sir William Gordon Cameron). இவர்தான் கேமரன் மலை எனும் அழகு ஓவியத்தை அன்புச் சீதனமாய் அன்பளிப்புச் செய்து விட்டுச் சென்ற அழகிய மைந்தர்.

மலாயாவை ஆட்சி செய்த ஆங்கிலேயர்கள் பல நல்ல காரியங்களைச் செய்துவிட்டுப் போய் இருக்கிறார்கள். அதில் உலகமே திரும்பிப் பார்க்கிற மாதிரி கேமரன் மலையின் கலா அழகிற்கு மெருகேற்றி விட்டுப் போய் இருக்கிறார்கள். நன்றி சொல்வோம்.

1885-ஆம் ஆண்டு ஆங்கிலேயரின் ஆட்சிக் காலத்தில், கேமரன் மலை அவர்களின் ஓய்வுத் தளமாக விளங்கியது. வருடத்தைக் கவனியுங்கள். இருந்தாலும் 1925-ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகே புகழ் பெற்றது. அடர்ந்த காடுகளாக இருந்த பகுதிகளில் முதலில் ஒரு குறுகலான மண்பாதை போடப் பட்டது.

1926-ஆம் ஆண்டு தாப்பாவில் இருந்து கேமரன் மலைக்கு ஒரு சாலையை அமைக்க மலாயா ஆங்கிலேய அரசு திட்டம் வகுத்தது. பத்து மில்லியன் மலாயா டாலர்கள் செலவாகும் என்றும் கணக்கிடப் பட்டது. இப்போதைய கணக்குப்படி பார்த்தால் முன்னூறு நானூறு மில்லியன் ரிங்கிட்டைத் தாண்டிப் போகலாம்.

சாலை அமைப்பிற்கு போக்டென் பிரிஸ்பர்ன் கம்பெனி (Messrs. Fogden, Brisbane and Company) எனும் ஆஸ்திரேலிய நிறுவனத்திற்கு 250,000 டாலர்கள் முன்பணம் வழங்கப் பட்டது. 1928 ஜனவரி முதல் தேதி சாலை அமைப்புப் பணிகள் தொடங்கின. 1930 நவம்பர் 14-ஆம் தேதி முடிவுற்றது.

அது ஒரு சவால் மிக்க நிர்மாணிப்புப் பணி. குதிரை அல்லது மாட்டு வண்டிகளில் தளவாடப் பொருட்கள் தாப்பா நகரில் இருந்து கேமரன் மலைக்குக் கொண்டு செல்லப் பட்டன.

பின்னர் நீராவி இயந்திரங்கள் மூலமாக இரும்புத் தளவாடப் பொருட்கள் மேலே கொண்டு செல்லப் பட்டன. கல் பாறைகளை உடைப்பதற்கு அதிக நீர் அழுத்தத்தில் பாறைகளை உடைக்கும் இயந்திரங்களைப் பயன்படுத்தினார்கள். கேமரன் மலை சாலையின் நீளம் 51 மைல்கள்.

ஒவ்வொரு நாளும் 500 லிருந்து 3000 பேர் வேலை செய்தார்கள். ஏறக்குறைய 375 பேர் மலேரியா காய்ச்சலினால் பாதிக்கப் பட்டார்கள். சிலர் காடுகளிலேயே இறந்தும் போனார்கள். வேலை செய்த தமிழர்கள் சிலர் காட்டுக்குள் ஓடிப் போனார்கள். அப்படி ஓடிப் போனவர்கள், காட்டுக்குள் அப்படியே ஒளிந்து கொண்டார்கள். வெளியே வரவில்லை.

பல மாதங்கள் ஓராங் அஸ்லி மக்களுடன் வாழ்ந்தார்கள். அப்படியே  ஓராங் அஸ்லி பூர்வீகப் பெண்களையும் திருமணம் செய்து கொண்டார்கள். காட்டுக்குள் ஒரு மறைவு வாழ்க்கை. சாலை நிர்மாணிப்புப் பணிகள் முடிந்தததும் இவர்களும் வெளியே நடமாட ஆரம்பித்தார்கள்.

ஆனால் சொந்த ஊர்களுக்கு அவர்கள் திரும்பிச் செல்லவில்லை. ஏன் என்றால் அவர்களுக்குக் காட்டிலேயே குடும்பம் அமைந்து விட்டது. விட்டுப் போக மனம் இல்லாமல் அவர்களும் ஓராங் அஸ்லி மக்களைப் போல வாழ ஆரம்பித்தார்கள்.

அந்த மாதிரி காட்டுக்குள் போன மன்மத ராசாக்கள் அங்கேயே ஒரு புதிய சமுதாயத்தை உருவாக்கி இருக்கிறார்கள். இந்த விசயம் எத்தனை பேருக்குத் தெரியும். அவர்களின் வாரிசுகள் சிலரை ரிங்லெட் நகரில் இன்றும் பார்க்கலாம். முகத்தைப் பார்த்தாலே தெரிந்து விடும். தமிழர்ச் சாயல் ’பளிச்’சென்று நன்றாகவே தெரியும்.

சும்மா சொல்லக் கூடாது. இந்தியச் சாமுத்திரிகா இலட்சணம் எங்கே எல்லாம் போய் விளையாடி இருக்கிறது பாருங்கள். பெருமூச்சு விட்டுக் கொள்ளுங்கள்.

1920 - 1950-ஆம் ஆண்டுகளில் வெள்ளைக்கார முதலாளிகளின் தரகர்களைத் தமிழ் நாடு, நாமக்கல் வட்டாரப் பகுதிகளுக்கு அனுப்பி வைத்தார்கள். அங்கு இருந்து நூற்றுக் கணக்கான தமிழர்கள் கேமரன் மலையில் உள்ள போ தோட்டத்திற்குக் கொண்டு வரப் பட்டார்கள். தவிர அருகாமையில் ஏழு தேயிலைத் தோட்டங்களை அமைப்பதற்கும் கொண்டு வரப்பட்டார்கள்.

அன்று தமிழர்களால் உருவாக்கப்பட்ட தேயிலைத் தோட்டங்களில் நூற்றுக் கணக்கான; ஆயிரக் கணக்கான தமிழர்க் குடும்பங்கள் வேலை செய்தார்கள். ஆனால் அதே இடத்தில் இன்று சில பத்து தமிழர்க் குடும்பங்கள் மட்டுமே.

இப்போது கேமரன் மலையில் உள்ள தேயிலைத் தோட்டங்கள்; பூந்தோட்டங்கள்; விவசாய நிலங்கள் அனைத்திலும் வெளிநாட்டவரின் ஆதிக்கம். வங்களாதேசிகள், இந்தோனேசியர்கள், நேப்பாளிகள், மியன்மாரிகள் என ஆயிரக் கணக்கான அந்நிய நாட்டவர்கள். கேமரன் மலையில் தடுக்கி விழுகிற இடங்களில் எல்லாம் வெளிநாட்டவர்கள்.

கேமரன் மலை தமிழர்கள் இன்றும் உழைப்பதிலும் சேமிப்பதிலும் கெட்டிக்காரர்கள். சீனர்களுக்கு ஈடாக கேமரன் மலை தமிழர்கள் தொடர்ந்து வளர்ச்சி அடைந்து வருகிறார்கள் என்று கேமரன் மலை தமிழ் ஆர்வலர் குமார வேல்முத்து சொல்கிறார்.

அன்றைய கேமரன் மலையின் புகழைச் சொல்லி மாளாது. இன்றைய கேமரன்மலை நிலையின் சோகத்தை சொன்னால் மனம் தாங்காது. இன்னும் ஒரு விசயம்.

உலகின் எட்டாவது அதிசயமாக இருந்த கேமரன் மலையை இப்போது எந்த இடத்தில் வைப்பது என்றுதான் தெரியவில்லை. விவசாயம் என்கிற பேரில் சுற்று வட்டாரக் காடுகளை எல்லாம் சிலர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அழித்து விட்டார்கள்.

அழகு அழகான பறவைகளை எல்லாம் அடித்து விரட்டி விட்டார்கள். ஆடு மாடுகளைப் போல சுற்றித் திரிந்த புலிகளை எல்லாம் வறுத்து எடுத்து விட்டார்கள்.

அடுத்து மனிதர்கள்தான் பாக்கி. அடுத்து எங்க இனம் தான் ஒசத்தி என்று சொல்லி ஓர் இனம் இருக்கிற தமிழர்களையும் ஒரு வழிபண்ணி விடுவார்கள் போலும்.

காட்டுக்குள் மாயமாய் மறைந்து போன தமிழர்களின் வாரிசுகளைத் தேடிப் பிடிப்பது பெரிய வேலை. இரு தடவை அவர்களைத் தேடிப் போய் இருக்கிறேன். சரியான விவரங்கள் கிடைக்கவில்லை.

மலேசியத் தமிழர்கள் எனும் சொல்லில் உயிர் ஊஞ்சலாடுகிறது. மலாயா தமிழர்கள் எனும் சொல்லில் உயிர் கொப்பளிக்கிறது.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
18.02.2021

ஒராங் அஸ்லி வரலாற்றில் மலாயா தமிழர்கள்

தமிழ் மலர் 18.02.2021

மலாயாவில் நடந்த கதை. ஏறக்குறைய 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் நடந்த கதை. அந்தக் காலக் கட்டத்திலும் சரி. அதற்கு முந்தைய ஆயிரம் ஆண்டு கால கட்டத்திலும் சரி; மலாயாவில் முதன்முதலில் தடம் பதித்தவர்கள் தமிழர்கள் தான்.

இவர்களுடன் மேற்கே இருந்து வந்தவர்கள் அராபியர்கள். வடக்கே இருந்து வந்தவர்கள் சீனர்கள். இந்த மூன்று வெளிநாட்டுக்காரர்கள் தான் இந்த நாட்டில் வாழும் ஒராங் அஸ்லி பழங்குடி மக்களுடன் நெருங்கிப் பழகிய முதல் வெளியுலக மனிதர்கள்.

வாழ்வியல் நாகரிகத்தை அறிமுகம் செய்து வைத்தவர்கள். இவர்களில் கொஞ்சம் ஆழமாய்ப் போய் பழகியவர்கள் தமிழர்கள்.

தோல் நிறத் தோற்றத்தில் ஒராங் அஸ்லி மக்களைப் போல இருந்ததால் தமிழர்களுடன் பழகுவதற்கு அவர்களுக்குப் பிடித்துப் போய் இருக்கலாம். சொல்ல முடியாது. அந்தக் காலத்தில் பாய்மரக் கப்பல்களில் வந்தவர்கள் போனவர்கள் பெரும்பாலும் எல்லோருமே ஆண்கள் தான். பெண்கள் மிக மிகக் குறைவு.

இந்தக் காலத்தைப் போல தோலில் ஒரு பையை மாட்டிக் கொண்டு உலகத்தைச் சுற்றி எல்லாம் வந்து விட முடியாது. அந்தக் காலத்தில் பெண்களைப் பெட்டிப் பாம்பாக அடக்கிப் போட்டு வாசித்தார்கள்.

பிள்ளைகளைப் பெற்றுப் போடும் தொழிற்சாலையாக நினைத்தார்கள். மன்னிக்கவும். இப்படிச் சொல்வதில் தப்பு இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. உண்மை தானே. ஒரு செருகல்.

இப்போது பாருங்கள். ‘லெவலே’ வேறங்க. புருசனைப் பார்த்து வாடா போடா என்று கூப்பிடும் அளவிற்கு முற்றிப் போயிடுச்சு. தமிழக இறக்குமதிச் சீரியல்கள் அல்லது டிக் டாக் பாருங்கள். உண்மை தெரியும்.

நம்ப நாட்டு தொலைக்காட்சிப் படங்கள் மட்டும் என்னவாம். நாங்களும் உப்புமா சுப்புமா கிண்டுவோம் என்று ரொம்பவும் முன்னேறி விட்டார்கள். சரி.

இது என்ன 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தமிழர்களும் ஓராங் அஸ்லி மக்களும் சொந்த பந்தமா பழகினார்களா? என்ன புதுக் கதை என்று கேட்க வேண்டாம். உண்மைக் கதைங்க. படியுங்கள்.

எங்க இனம்தான் உலகத்திலேயே ரொம்ப ஒசத்தி என்று சிலர் மார்தட்டிக் கொள்வார்கள். அந்த மாதிரிச் சொல்லிப் பெருமைப் பட்டுக் கொள்வதைக் காட்டிலும்; எங்க இனம் தான் நாகரிகத்தைச் சொல்லி கொடுத்தது என்று சொல்வதில் என்னங்க தப்பு. பெருமை பட வேண்டிய விசயம் தானே.

ஏறக்குறைய 2000 - 2500 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தமிழர்கள் மலாயாவில் தடம் பதித்தார்கள். சிலருக்குத் தெரியும். பலருக்குத் தெரியாது. அவர்கள் வரும் வரையிலும் அஸ்லி பழங்குடியினர் வெளித் தொடர்புகள் இல்லாமல் உட்புறக் காட்டுப் பகுதிகளிலேயே வாழ்ந்து வந்தார்கள்.

அந்த வகையில் ஓராங் அஸ்லி மக்களைச் சந்தித்த முதல் வெளிநாட்டு மக்கள் தமிழர்களாக இருக்கலாம் என்று வரலாற்று ஆசிரியர் அல்பெர்ட்டோ கோமஸ் கூறி இருக்கிறார்.

அவர் ’மலேசியாவின் ஒராங் அஸ்லி’ எனும் ஆய்வு நூலை 2004-ஆம் ஆண்டு எழுதினார். அந்த நூலில் அதைக் குறிப்பிட்டு இருக்கிறார். தமிழர்கள் இந்த நாட்டிற்கு வரும் வரையில் ஓராங் அஸ்லி மக்கள் வெளியுலகத் தொடர்புகள் இல்லாமலேயே காடுகளில் வாழ்ந்து வந்து உள்ளார்கள் என்றும் சொல்கிறார்.

ஒராங் அஸ்லி பழங்குடியினர் நறுமணக் கட்டைகள், தோகைகள், பிசின் (களிம்பு) போன்றவற்றைக் காடுகளில் இருந்து சேகரித்து வந்தார்கள். அவற்றைத் தென் இந்தியாவில் இருந்து வந்த தமிழர்களிடம் கொடுத்தார்கள்.

காட்டுச் சேகரிப்புப் பொருள்களுக்குப் பதிலாக உப்பு, துணிமணி, இரும்புக் கருவிகளைத் தமிழர்களிடம் இருந்து பண்டமாற்று செய்து கொண்டார்கள் என்று அல்பெர்ட்டோ கோமஸ் எழுதி இருக்கிறார்.

ஓராங் அஸ்லி மக்களுடன் தமிழர்கள் நெருங்கிப் பழகினார்கள். பச்சைக் குத்துவதை அறிமுகம் செய்து வைத்தார்கள். வெற்றிலைப் பாக்கு போடுவதைக் கற்றுக் கொடுத்தார்கள். மூங்கில்களில் புல்லாங்குழல் செய்து வாசிக்கக் கற்றுக் கொடுத்தார்கள்.

அந்த பாவனையில் பூர்வீகப் பெண்களையும் திருமணம் செய்து கொண்டார்கள். பிள்ளைகள் பெற்றுக் கொண்டார்கள். தமிழர்களில் சிலர் காடுகளில் குடியேறி ஓராங் அஸ்லி மக்களுடன் வாழ்ந்தார்கள்.

காட்டுக்குள் போய் திரும்பி வர முடியாமல் சிக்கிக் கொண்டவர்கள் இருக்கிறார்கள். அப்படியே கரைந்து போனவர்களும் இருக்கிறார்கள். ஒரு சிலர் திரும்பித் தங்கள் நாட்டிற்குச் செல்லும் போது ஓராங் அஸ்லி பெண்களைத் தங்களுடன் அழைத்தும் சென்றும் இருக்கிறார்கள்.

ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் ஓராங் அஸ்லி மக்களுடன் காடுகளில் அடைக்கலமாகி திரும்பி வராமல் போன தமிழர்கள் என்ன ஆனார்கள் என்று சரியாகத் தெரியவில்லை. அவர்கள் எங்கே இருக்கிறார்கள் என்றும் தெரியவில்லை.

பல நூறு ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. இனத்தோடு இனம் சேர்ந்து கரைந்து போய் இருப்பார்கள். ஆனால் டி.என்.ஏ. எனும் மரபணுக்கள் பொய் சொல்லா. சோதனை செய்தால் கண்டிப்பாகத் தெரிந்துவிடும். ஆனால் விடுவார்களா? இருப்பதையே அழித்து ஒழித்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். இதில் டி.என்.ஏ. ஆராய்ச்சியா?

அது மட்டும் அல்ல. அந்தத் தமிழர்களின் சுவடுகளைத் தேடி பேராக்; பகாங் காடுகளுக்குள் போக வேண்டும். சுவடுகளைத் தேடிப் பிடிக்க வேண்டும். சாதாரண விசயம் அல்ல.

அதே வேளையில் தமிழ்நாட்டிற்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்ட ஓராங் அஸ்லி பெண்கள் பற்றிய விவரங்களும் நமக்குக் கிடைக்கவில்லை. எங்கே போய் தேடுவதும் என்று தெரியவில்லை.

கீழ்க்காணும் இணைய முகவரியில் அல்பெர்ட்டோ கோமஸ் எழுதிய அந்த நூலின் பி.டி.எப். கோப்புகள் உள்ளன. தரவிறக்கம் செய்து நீங்களும் படித்துப் பார்க்கலாம். ஒராங் அஸ்லி பழங்குடியினர் முதன்முதலில் சந்தித்தவர்கள் தமிழர்கள் எனும் உண்மை தெரிய வரும்.

இந்த உலகில் இரண்டாவது மூத்த இனம் என்று சொல்லும் இனத்தவர்கள், அந்தக் காலக் கட்டத்தில் இந்த ஒராங் அஸ்லி பழங்குடியினரைச் சந்தித்து இருப்பார்களா பழகி இருப்பார்களா என்றுகூடத் தெரியவில்லை. புத்தகத்தைப் படித்துப் பாருங்கள். உண்மை தெரிய வரும்.

மலேசியாவில் வாழும் பழங்குடி மக்களை 18 பிரிவுகளாகப் பிரிக்கலாம். அவர்கள் அனைவரையும் ஒராங் அஸ்லி என்று பொதுவாக அழைக்கிறார்கள். ஆனாலும் அவர்களின் மொழி, கலாசாரப் பண்புகள் ஒவ்வொரு பிரிவிற்கும் மாறுபட்டவை. மூன்று பெரும் பிரிவுகளாகப் பிரித்துப் பார்க்கலாம்.

இவர்களில் செமாங் (Semang) அல்லது நெகிரிட்டோ இனத்தவர்கள் தீபகற்ப மலேசியாவின் வட எல்லைப் பகுதிகளில் வாழ்கின்றனர். செனோய் (Senoi) இனத்தவர் தீபகற்ப மலேசியாவின் மத்திய பகுதியில் வாழ்கின்றனர்.

புரோட்டோ மலாய் (Proto Malay) இனத்தவர் அல்லது மலாய்ப் பூர்வக் குடியினர் தீபகற்பத்தின் தென்பகுதியில் வாழ்கின்றனர். புரோட்டோ என்றால் முந்தைய என்று பொருள்.

செமாங் பூர்வீக மக்கள் தென் இந்தியாவில் உள்ள ஆதிக்குடிகளின் வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று மனிதவியலாளர்கள் (Ethnologists) சொல்கிறார்கள். ஏற்கனவே சில கட்டுரைகளில் ஆப்பிரிக்காவில் முதல் மனித இனத்தின் புலம் பெயர்வுகளைப் பற்றி சொல்லி இருக்கிறேன்.

குமரிக் கண்டம் எனும் குமரி நாடு பற்றி கேள்விப்பட்டு இருப்பீர்கள். இந்தியாவின் தெற்கே இந்தியப் பெருங்கடலில் அமைந்து இருந்த ஒரு கண்டம். இலெமூரியா என்று அழைக்கப்படும் ஒரு மூழ்கிய கண்டம். தமிழ் மொழி; தமிழ்க் கலாசாரம்; தமிழர்கள் நாகரிகத்தின் தொட்டில் என கருதப் படுகிறது.

60,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், அந்தக் கண்டத்தைக் கடல் கொள்ளாத போது ஆப்பிரிக்காவில் இருந்து ஆதி குடிமக்கள் அங்கு குடியேறி இருக்கிறாரகள்.

அந்தக் குமரிக் கண்டத்தில் இருந்து கடற்கரை வழியாக மக்கள் மலாயா தீவுக் கூட்டங்களுக்கும் வந்து இருக்கிறார்கள். அப்படி மலாயாவுக்கு வந்தவர்கள் தான் மலாயா பழங்குடி மக்களாகும்.

ஒராங் அஸ்லி பழங்குடியினர் இப்போது பேராக், பகாங், கிளந்தான் போன்ற மலேசியா மாநிலங்களிலும் மடகாஸ்கர், பிலிப்பைன்ஸ், வட ஆஸ்திரேலியா, அந்தமான் தீவுகள் நாடுகளிலும் காணப் படுகிறார்கள்.

அந்த ஓராங் அஸ்லி மக்களில் ஒரு பிரிவினர் தான் செமாங், செனோய் மக்கள். 10,000 - 12,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் அந்தக் குடிப் பெயர்வு நடந்து இருக்கலாம்.

இவர்களுக்குப் புரோட்டோ மலாய் என்று பெயர் வைத்து இருக்கிறார்கள். மலாயாவில் நடந்த குடியேற்றம் என்பதால் புரோட்டோ (மலாய்)  என்று பெயர் வைத்து இருக்கிறார்கள்.

2000-ஆவது ஆண்டு மலேசிய மக்கள் தொகை கணக்கின்படி அஸ்லி பழங்குடியினரின் மக்கள் தொகை 0.5 விழுக்காடு. இவர்களின் மக்கள் தொகை ஏறக்குறைய 148,000. இதில் பெரும்பான்மையினர் செனோய் பூர்வக்குடியினர் 54 விழுக்காடு. புரோட்டோ மலாய் பூர்வக்குடியினர் 43 விழுக்காடு. செமாங் பூர்வக்குடியினர் 0.3 விழுக்காடு.

அஸ்லி பழங்குடியினரின் ஏழ்மை நிலை 76.9 விழுக்காடு. அவர்களில் 35 விழுக்காட்டுப் பூர்வக்குடியினர் வறுமைக் கோட்டின்கீழ் வாழ்பவர்கள்.

அஸ்லி பழங்குடியினர் பெரும்பகுதியினர் புறநகர் பகுதிகளில் குடியேறியுள்ளனர். சிறுபான்மையினர் நகர்புறங்களில் குடியேறியுள்ளனர். 1991-ஆம் ஆண்டில் தேசிய எழுத்தறிவு அளவு 86 விழுக்காடாக இருந்தது.

ஆனால் அஸ்லி பழங்குடியினரின் எழுத்தறிவு 43 விழுக்காடு தான். இவர்களின் சராசரி வாழ்நாள்: ஆண்களுக்கு 53 ஆண்டுகள். பெண்களுக்கு 52 ஆண்டுகள்.

நெகரிட்டோ பழங்குடியினரில் பலதரப்பட்ட துணைப் பிரிவுகளைச் சேர்ந்தவர்கள் இருக்கிறார்கள். கென்சியு, கின்டெக், லானோ, ஜாகை, மென்ரிக், பாடெக் போன்ற பிரிவுகள் உள்ளன.

இவர்களில் பேராக், கெடா, பகாங் மாநிலங்களில் உள்ளவர்களைச் சாக்கே என்று அழைப்பது உண்டு. "சக்காய்" என்பது அடிமை என்று பொருள்.

தவிர கிளந்தான், திரங்கானுவைச் சேர்ந்தவர்களைப் பங்கான் (Pangan) என்று அழைப்பார்கள். பங்கான் என்பது "காட்டு வாசிகள்" என்று பொருள். பல காலத்திற்கு பிறகு புதிய கற்காலத்தில் செனோய், புரொட்டொ - மலாய் பழங்குடியினர் இங்கு புலம் பெயர்ந்து உள்ளனர்.

நாட்டின் மூத்த தொழிற்சங்கவாதிகளில் ஒருவர் அமரர் ஜீவி. காத்தையா. அவர் ‘மலேசியா இன்று’ இணைய இதழில் எழுதிய ’வந்தேறிகள் வரலாறு’ எனும் கட்டுரையின் ஒரு பகுதியை இங்கே பதிவு செய்கிறேன்.

ஓராங் அஸ்லி பழங்குடியினர் மலைகளிலும் காடுகளிலும் வாழ்கிறார்கள். இவர்களின் உறைவிடங்கள் இலைகளினால் மூடப்பட்ட சிறு சிறு பரண்கள். இந்தப் பரண்களின் தரையில் கம்புகள் அடுக்கி அவற்றின் மேல் உறங்குவார்கள்.

உறைவிடங்களில் காட்டுத்தீ மூட்டி வைத்து இருப்பார்கள். போக்குவரவு செய்யப் படகுகள் இல்லை. வாகனங்கள் இல்லை. வீடு வாசல்கள் இல்லை. காடுகளில் கிடைக்கும் காய், கனி, கிழங்கு, பறவை, விலங்கு இவைதான் அவர்களின் உணவு.

சிக்கிமுக்கி கற்கள்; கூர்மையான ஆயுதங்கள்; இவற்றைப் பயன் படுத்தி நெருப்பு உண்டாக்குகிறார்கள். அம்பும் வில்லுமே இவர்களின் முக்கியமான ஆயுதங்கள். இவர்கள் உணவுகளைச் சேமித்து வைப்பது இல்லை.

ஒரு கூட்டமாக ஒரு குழுவாக வாழ்வார்கள். இவர்களுக்கு குழுத் தலைவன் என்று எவரும் இல்லை. மனசில் சூது வாது கள்ளம் கபடம் இல்லாமல் பழகக் கூடியவர்கள்.

செமாங் பழங்குடி மக்கள் இடி; மின்னல் போன்ற இயற்கைத் தன்மைகளை முதன்மைப் படுத்தி வணங்கி வருகிறார்கள். தெய்வங்களாகவும் கருதுகிறார்கள்.
அவற்றைச் சமாதானப் படுத்தத் தங்கள் கெண்டைக் காலின் முன்புறத்தில் சின்னதாய் வெட்டிக் கொள்வார்கள். அங்கு இருந்து இரத்தம் எடுக்கிறார்கள். தெய்வ அன்பளிப்பு செய்கிறார்கள்.

செமாங் பழங்குடி மக்கள் மற்றொரு பழங்குடி மக்களான சக்கேய் இனத்தவருடன் கலப்பு மணம் செய்து கொள்கிறார்கள். பழங்குடி மக்களிடையே ஒரு மாற்றம் ஏற்பட்டு வருகிறது.

சக்கேய் மக்கள் தென் சீனா, யூனான் (Yannan) மலைப் பகுதிகளில் இருந்து வந்து மலாயாவில் குடியேறியவர்கள். மங்கோலிய - இந்தோனேசிய வம்சாவளியினர். மங்கலான மஞ்சள் நிறம் கொண்டவர்கள். இவர்கள் பேசும் மொழி இந்தோசீனாவைச் சேர்ந்த ‘மொன் அன்னம்’ மொழியாகும்.

செமாங் மக்களைவிட அழகிலும் உயரத்திலும் நிறத்திலும் நன்றாக இருப்பார்கள். நீண்ட தலை அமைப்பு. சுருட்டை முடி. பச்சை குத்திக் கொள்வார்கள். நீண்ட ஊதுகுழல் இவர்களின் வேட்டை ஆயுதம். மரங்களின் மீது குடிசை காட்டி வாழ்கிறார்கள்.

தமிழர், சீனர், ஜாவானியர், பூகிஸ்காரர், அராபியர், ஐரோப்பியர் போன்றவர்களிடம் இருந்து பல நாகரிக முறைகளை மண்ணின் மைந்தர்கள் கற்றுக் கொண்டார்கள்.

அந்த வகையில் வரலாற்றை வரலாறாகப் பார்க்க வேண்டும். அவர்களிடம் இருந்தே விவசாயம், வியாபாரம், நாணயப் புழக்கம், இரும்பு, வெள்ளி, தங்கம் இவற்றின் உபயோகம், ஆடை நெய்தல், வீடுகள் அமைத்தல், படகுகள் கட்டுதல், அரசியல் முறைகள் முதலியவற்றைத் தெரிந்து கொண்டார்கள்.

இவர்கள் பேசும் வார்த்தைகளில் பல சொற்கள் அந்நியர்களிடம் இருந்து கடன் வாங்கப் பட்ட சொற்களே. அப்படி இருக்கும் போது சமஸ்கிருத மொழியின் கிளை மொழியே இவர்களின் மொழி என்று சொல்கிறார்கள். எங்கேயோ இடிக்கிறது.

இந்த நாட்டுப் பூர்வீக மக்களுக்கு நாகரிகம் பற்றி ஒரு தெளிவு நிலையை ஏற்படுத்திக் கொடுத்தவர்கள் தமிழர்கள். அப்படிப்பட்ட ஓர் இனத்தை வந்தேறிகள் என்று சொல்லலாமா. சொல்வதற்கு மனசு வரலாமா. ஆட்சி அதிகாரம் கையில் இருக்கிறது என்பதற்காக வரலாற்றைத் திசை திருப்பலாமா?

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
18.02.2021

சான்றுகள்:

1. Gomes, Alberto G. "The Orang Asli of Malaysia". International Institute for Asian Studies.

2. அல்பெர்ட்டோ கோமஸ் - https://scholar.google.com.my/citations?user=vGLzBO8AAAAJ&hl=en

3. World Directory of Minorities and Indigenous Peoples - https://minorityrights.org/minorities/orang-asli/

4. Malaysia's indigenous tribes fight for ancestral land and rights in a modern world - https://www.channelnewsasia.com/news/asia/malaysia-orang-asli-ancestral-land-rights-11848294

5. Cultural Assimilation among Malays and Indians in Malaysia - PDF - Punitha Sivanantham; Kumaran Suberamanian

 

அப்போது வாருங்கள் இப்போது வந்தேறிகள்

தமிழ் மலர் - 17.02.2021

உலகின் அழகான அற்புதமான அதிசயமான நாடு மலேசியா. அழகு அழகான இயற்கை வளங்கள். அழகு அழகான கனிவளங்கள். அழகு அழகான மரங்கள் செடிகள் கொடிகள். அழகு அழகான மனிதர்கள். கலர் கலரான இனங்கள். அதில் கதைகள் சொல்லும் மதங்கள்.

இயற்கை அன்னையே ஆசைப்பட்டு ஓடி ஆடி கண்ணாம்பூச்சி விளையாடிய இனிதான காடுகள் மேடுகள். அதைப் பார்த்து உலகின் எல்லா ஜீவராசிகளுக்கும் ஆசைகள் வந்தன. இடம் தேடி இங்கே வந்தன. வசதியாய் வளமாய் வாழ்கின்றன. அதோடு ஆனந்தமாய் ஆனந்த பைரவிகளையும் அன்றாடம் பாடுகின்றன.

இன்னும் ஒரு செய்தி. இந்த நாடு இறைவன் தந்த ஓர் அட்சயப் பாத்திரம். அர்ப்பணிப்பு வளாகத்தில் மணிமுத்துகளின் சீதனத் தடாகம். இயற்கை அழகில் சொல்லாமல் கொள்ளாமல் அம்சவர்த்தனங்கள். இயற்கை அன்னை சிந்தாமல் சிதறாமல் சீர் சிறப்புகளை வாரி இறைத்துவிட்டுப் போய் இருக்கிறாள். அத்தனையும் பச்சைப் பசேல் சீதனக் கொலுசுகள்.

அதனால் தானோ என்னவோ தெரியவில்லை; மலாயாவைப் பார்த்து கிழக்கு உலகின் அழகிய முத்து என்று ஐரோப்பியர்கள் புகழாரம் செய்தார்கள். அப்படி ஆசை ஆசையாய்ப் பார்க்கப்பட்ட நாடு. அப்படி ஆசை ஆசையாய் வளர்க்கப்பட்ட நாடு.

ஆனால்... ஆனால்... அண்மைய காலங்களில் அந்த ஆசைகள் எல்லாம் கரைந்து முறுகி வருகின்றன. இனவாத மதவாதப் பெரிசுகளின் கண்மண் தெரியாத கதகளி ஆட்டங்கள். இதில் கடன் வாங்கி வாங்கியே ஒரு நாட்டை கடன்காரா நாடாக மாற்றி வருகிறார்கள்.

ஒரு காலத்தில் ஆசிய வளர்ச்சி நிறுவனத்தில் அதிகமாக பணத்தைச் சேர்த்து வைத்து இருந்த நாடு. மற்ற நாடுகளுக்கு அள்ளிக் கொடுத்த நாடு. இப்போது பாருங்கள். கடன்கார நாடுகளின் பட்டியிலில் சிக்கிக் கொண்டு அல்லல் படுகிறது.

சுயநலத்திற்காகவும் சொந்தக் குடும்பத்தின் பந்த பாச நலனுக்காகவும் நாட்டை அடமானம் வைத்து வருகிறார்கள் அரசியல்வாதிகள் சிலர். சீனாவிடம் பல நூறு பில்லியன்கள் கடன். அந்தக் கடன்களை மொத்தமாக அடைத்து முடிக்கப் பல பத்தாண்டுகள் பிடிக்கலாம். வேதனை ஒரு பக்கம். விசும்பல்கள் ஒரு பக்கம்.

பிரதமர் நஜிப் காலத்தில் 22 பில்லியன் டாலர் மதிப்புள்ள திட்டங்களுக்கு சீனா நிதி உதவி செய்தது. 2014 மே மாதம் 31-ஆம் தேதி, பிரதமர் நஜிப் சீனாவுக்கு ஓர் அரசுப் பயணம் மேற்கொண்டார். அப்போது சீனாவின் பிரதமர் லி கெக்கியாங் (Li Keqiang).

சீனாவும் மலேசியாவும் இருதரப்பு வர்த்தகத்தை 2017-ஆம் ஆண்டுக்குள் 160 பில்லியன் அமெரிக்க டாலர்களாக உயர்த்துவதற்கு முடிவு செய்தன. குறிப்பாக ஹலால் உணவு, நீர் பதப் படுத்துதல், ரயில் கட்டுமானம் மற்றும் துறைமுகங்கள் போன்ற கட்டுமானங்கள்.

160 பில்லியன் டாலர் என்பது சாதாரண காசு இல்லை. மலேசியாவில் உள்ள அத்தனை பேருக்கும் ஆளுக்கு 20 ஆயிரம் ரிங்கிட் கொடுக்கலாம். அவ்வளவு பெரிய காசு. ஆனால் சீனா கொடுக்கும் அவ்வளவு பணத்திற்கும் வட்டியும் முதலுமாக நாம் கொடுக்க வேண்டும். முப்பது ஆண்டு ஒப்பந்தம் என்றால் சீனா கொடுக்க நினைத்த அந்தப் பணம் 200 பில்லியனாக எகிறிப் போய் இருக்கும். நல்ல வேளை. மகாதீர் வந்து தடுத்து நிறுத்தினார். சரி.

மலேசியா இன்று இணைய நாளிதழில் அமரர் ஜீவி. காத்தையா அவர்கள் வந்தேறிகள் வரலாறு என்ன சொல்கிறது எனும் தலைப்பில் 2014-ஆம் ஆண்டு ஒரு கட்டுரையை எழுதி இருந்தார். அதில் ஒரு பகுதியை இங்கே பதிவு செய்கிறேன்.

ஜீவி. காத்தையா அவர்கள் அரை நூற்றாண்டிற்கும் மேலாக ஒரு தொழிற்சங்கவாதி; ஒரு சமூகச் செயற்பாட்டாளர்; கட்டுரையாளர்; செய்தியாளர்; களப் போராளி; மலேசியத் தொழிலாளர்களின் வரலாற்றில் மறக்க முடியாத மனிதர். சென்ற 2020-ஆம் ஆண்டில் தம்முடைய 82-ஆவது அகவையில் காலமானார்.

நாட்டின் மூத்த தொழிற்சங்கவாதிகளில் ஒருவர். மலேசியப் பொதுத் தேர்தலில் நாடாளுமன்றத்திற்கு மூன்று முறை போட்டியிட்டவர். 1964-ஆம் ஆண்டில் அகில மலாயா தோட்டச் சிப்பந்திகள் சங்கத்தை (AMESU) உருவாகக் காரணமாக இருந்தவர்.

இவரைப் பற்றி வேறு ஒரு கட்டுரையில் விரிவாகப் பார்ப்போம். இப்போது வந்தேறிகள் பற்றி என்ன சொல்கிறார். அதைப் பார்ப்போம்.

அமெரிக்கா பல இனங்களைக் கொண்ட  நாடு. அங்கு நிற அடிப்படையிலான குமுறல்கள் இன்று வரையில் நீடிக்கின்றன. இருந்தாலும் அந்நாட்டு மக்கள் ஒருவரைப் பார்த்து “வந்தேறி” என்று சொல்ல மாட்டார். “திரும்பிப் போங்க” என்று கொக்கரிக்க மாட்டார். “திரும்பிப் போங்க” என்று சொன்னால் எல்லோருமே திரும்பிப் போக வேண்டும்.

அங்கே யாருமே மண்ணின் மைந்தர்கள் அல்ல. எல்லோருமே வெளிநாடுகளில் இருந்து வந்தவர்கள் தான். “திரும்பிப் போங்க” என்று சொன்னால் சிவப்பு இந்தியர்களைத் தவிர, மற்ற எல்லோருமே அந்த நாட்டை விட்டு வெளியேற வேண்டும். நடக்குமா. நடக்கிற காரியாமா? சிவப்பு இந்தியர்கள் தான் அந்த நாட்டின் மண்ணின் மைந்தர்கள்.

இந்தப் பக்கம் ஓராங் அஸ்லி மக்களை நினைவில் கொள்ளுங்கள். அவர்கள் தான் அசல் மண்ணின் மைந்தர்கள். இவர்கள் எங்கே? இவர்களின் பெயரைச் சொல்லிப் பேர் போட்டுக் கொண்டு இருக்கும் சிலரும் பலரும் எங்கே?

மலேசியாவும் பல்லின மக்களைக் கொண்ட ஒரு நாடு. பல்லின மக்களின் உழைப்பால் செழிப்பும் வளப்பமும் அடைந்த நாடு. இப்படி ஒரு புண்ணிய பூமியில் “வந்தேறிகள்” மற்றும் “திரும்பிப் போங்க” என்கிற கூப்பாடுகள். இன்றைக்கு நேற்றைக்கு அல்ல. ரொம்ப காலமாகவே நீண்ட நெடிந்து வருகின்றன.

ஜீவி. காத்தையா சொல்கிறார்: வந்தேறிகள் எனும் சொல்லுக்கு தூபம் போட்ட பெருமை நாட்டின் பெரும் தலைவர்கள் என்று கூறப்படும் ஓன் பின் ஜாபார்; துங்கு அப்துல் ரஹ்மான்; மகாதிர் முகமட்; மேலும் சில பல தலைவர்கள்.

புழு பூச்சிகளுக்குக்கூட இவர்களின் பின்னணி நன்றாகத் தெரியும். ஆனால் இவர்கள் என்னவோ மலேசிய மண்ணுக்குள் இருந்து லபக் என்று முளைத்தவர்கள் போல் மற்றவர்களைப் பார்த்து திரும்பிப் போ என்று சொல்கிறார்கள்.

அப்போதைய பிரதமர் நஜிப் ரசாக் அவர்களைப் பாராட்டலாம். பகிரங்கமாக சொல்லி இருக்கிறார். தம்முடைய இந்தோனேசியா சுலாவாசி பூர்வீகத்தை ஒப்புக் கொண்டு உள்ளார். பாராட்டுவோம்.

“திரும்பிப் போங்க” என்ற கூப்பாடு  இன்றும் தொடர்கிறது. அந்தக் கூப்பாடு மக்களை அச்சுறுத்தும் அளவிற்கு வளர்ந்து உள்ளது. அதே நேரத்தில் அந்தக் கூப்பாட்டிற்கு எதிர்ப்பும் கண்டனங்களும் வலுத்து வருகின்றன.

ஒரு நாட்டின் குடிமகனை திரும்பிப் போ என்று சொன்னால் அது அவனுடைய உரிமைக்குச் சவால் விடுவது போலாகும். அந்தச் சவால் நாட்டில் நிலவி வரும் அமைதி, நல்லிணக்கம், முன்னேற்றம் போன்றவற்றைச் சீரழிக்கும் தன்மை கொண்டவை. இதைத் தான் மலேசியத் தமிழர்களின் சார்பில் நானும் முன்வைக்கிறேன்.

மலேசியத் தமிழர்களின் அடிப்படை மனித உரிமைகளில் கை வைப்பது தவறு. அதற்கு இடம் கொடுக்கக் கூடாது.

மகாதீரின் மகள் மரினா மகாதீர். அவர் ஒரு முறை சொன்னார். அவர் சொன்னதை இங்கு பதிவு செய்கிறேன். ’நாம் எங்கே பிறந்தோம் என்ற கேள்விக்கு இன்றைய உலகில் இடம் இல்லை. அதில்தான் இந்த நாட்டின் எதிர்காலம் அமைந்து இருக்கிறது.’ சரி.

2014-ஆம் ஆண்டு கெராக்கான் மாநாட்டில் அந்தக் கட்சியின் ஜொகூர் பேராளர் டான் லாய் சூன் என்பவர் கூறியதையும் பதிவு செய்கிறேன்.

இந்த நாட்டில் ஓராங் அஸ்லி, சபா மக்கள்; சரவாக் மக்களைத் தவிர்த்து மற்ற அனைவரும் வந்தேறிகள்தான். மற்ற அனைவரும் வந்தேறிகள் தான்”

“சீனர்களை வந்தேறிகள் என்று அடிக்கடி கூறுபவர்கள்கூட வந்தேறிகள் என்பதைப் பற்றி அவர்கள் சிந்திப்பதே இல்லை” என்று டான் கூறினார்.

பேசுவதற்கு எவ்வளவோ இருக்கிறது. அதை எல்லாம் பேச மாட்டார்கள். எதைப் பேசக் கூடாதோ அதைத்தான் பேசுவார்கள். எப்படி பேசினால் எதைப் பேசினால் மற்றவர்கள் காயப் படுவார்கள் என்று நினைக்கிறார்களோ அதைத் தான் பேசுவார்கள். அத்தனையும் அர்த்தம் இல்லாத பேச்சுகள்.

இதில் ஊரை விட்டு ஊர் ஓடி வந்த ஒருவர்.. அந்த மனுசனாலும் சும்மா இருக்க முடியவில்லை. காலா காலமாக இங்கே வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கும் இந்தியர்களையும் சீனர்களையும் சீண்டிப் பார்க்கிறார். அதில் அவருக்குப் பெரிய சந்தோஷம்.

தமிழகத்தில் கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன்னால் கஜா புயல் ருத்ர தாண்டவம் ஆடியது. அப்படியே சன்னமாய் அடங்கிப் போனது. ஆனால் இங்கே அதே மாதிரியான புயல்காற்று அடிக்கடி விஸ்வரூபம் எடுத்து ஆடி வருகிறது. அப்படியே மலேசிய இந்தியர்களையும் வாட்டி வதைத்து விட்டுப் போகிறது.

நொண்டிக் குதிரைக்கு சறுக்கினது சாக்கு என்பார்கள். அந்த மாதிரி தான் சில நாடுகளில் குறுக்குப் புத்திக் குதிரைகள் குறுக்கு வழியில் விளம்பரம் தேடிக் கொண்டு ஓடுகின்றன.

எல்லாவற்றிலும் அவர்களே ஒசத்தி; எல்லாமே அவர்களுக்குச் சொந்தம். இது நெருப்புக் கோழியின் மயக்கத்தைப் படம் பிடித்துக் காட்டுகிறது. அந்த மயக்கத்தில் இருந்து விடுபட வேண்டும். அந்த வகையில் வரலாறு என்கிற மாத்திரையை அடிக்கடி கொடுக்க வேண்டியது காலத்தின் கட்டாயம் அல்ல. என்னுடைய கடப்பாடு.

ஆச்சு பூச்சு பேச்சுக்கு எல்லாம் வந்தேண்டா பால்காரன் என்று சொல்லி வந்தேறிகள் வந்தேறிகள் என்கிறார்கள். அந்தச் சொல்லை நாம் தூக்கிப் போட்டுவிட்டுப் போய் விடலாம். ஆனால் அந்தச் சொல் தொடர்ந்து அடிக்கடி பயன்படுத்தப் படுவதால் அதற்கு சரியான விளக்கம் கொடுக்க வேண்டிய நிலையில் இருக்கிறோம்.

சில பல நூறாண்டுகளாக வாழ்ந்து கரைந்து போனவர்கள் மலாயா தமிழர்கள். அவர்களைப் பார்த்து ’நீங்கள் வந்தேறிகள்... திரும்பிப் போங்கள்’ என்றால் அதில் அர்த்தம் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. முதலில் அப்படிச் சொல்ல முடியுமா? அப்படிச் சொல்வதற்கும் ஒரு விவஸ்தை வேண்டாமா?

யார் யாரைப் பார்த்து வந்தேறிகள் என்று சொல்வது. மலேசிய தமிழர்களைப் பார்த்து வந்தேறிகள் என்று சொல்லும் போது வேதனை வரவில்லை. சிரிப்பு தான் வருகிறது.

மலாயாவில் கூலிக்கு மாராடிக்க வாங்கோ என்றுதான் அழைத்து வரப்பட்டார்கள். ஆனால் மலாயா தமிழர்கள் அவர்களின் ஒப்பற்ற உழைப்பையும், அப்பழுக்கற்ற உதிரத்தையும் இந்த நாட்டிற்காக அர்ப்பணிப்பு செய்து இருக்கிறார்கள்.

அன்றைய மலாயா இன்று மலேசியாவாக இந்த அளவிற்கு மலர்ச்சியுடன் மிளிர்ந்து நிற்பதற்கு காரணம் யார். மலாயா தமிழர்கள்.

இன்று இந்த நாட்டில் திரும்புகிற இடங்களில் எல்லாம் நிரம்பி வழியும் வங்களாதேசிகள் அல்ல. இந்தோனேசியர்கள் அல்ல. மியான்மார் வாசிகள் அல்ல. நேபாளிகள் அல்ல.

சாட்சாத் இன்னமும் எல்லா நியாயமான உரிமைகளையும் விட்டுக் கொடுத்து... விட்டுக் கொடுத்து... ஏமாந்து போய் நிற்கும் மலாயா தமிழர்களே. அவர்களின் வரலாற்றில் கண்ணீரும், காயங்களும் தான் மிஞ்சிப் போய் நிற்கின்றன அவைதான் மலாயா தமிழர்களுக்குக் கிடைத்த தியாகத்தின் திருவோடுகள்.

மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்
(17.02.2021)

சான்றுகள்:

1. வந்தேறிகள்: வரலாறு என்ன சொல்கிறது? - https://malaysiaindru.my/115047

2. China and Malaysia pledged to increase bilateral trade to US$160 billion by 2017 - https://en.wikipedia.org/wiki/Debt-trap_diplomacy#Malaysia

3. Is Malaysia the cradle of civilisation? - https://www.freemalaysiatoday.com/category/opinion/2020/09/17/is-malaysia-the-cradle-of-civilisation/

4. The Malays were once probably a people of coastal Borneo who expanded into Sumatra and the Malay Peninsula as a result of their trading and seafaring way of life. This expansion occurred only in the last 1,500 years https://www.britannica.com/topic/Malay-people

 

தமிழ் மறவன் பாலன் முனியாண்டி

தமிழ் மலர் - 15.02.2021

உன்னதமான இலட்சியங்களில் உண்மையான இலக்கணங்கள். சாந்தமான கொள்கையில் சத்தியமான சாதனைகள். கிஞ்சிதம் குறையாத சீர்மேகும் செம்மைகள். எளிய எளிமைக் கூறுகள். வாழ்த்துகிறோம் தமிழ் மறவன் பாலன் முனியாண்டி.

தமிழோடு வாழ்கின்ற தனித்துவமான தமிழர். மூச்சு பேச்சு எல்லாம் தமிழ்; தமிழர்; தமிழிரினம்; தமிழ்ச் சமூகம்; தமிழ்ப்பள்ளிகள். மலேசியாவில் தமிழர்கள் சார்ந்த சமூக நிகழ்வுகளின் தலையாய ஆர்வலர்களில் ஒருவராய்ப் பயணிக்கின்றார். நல்ல ஓர் இனிமையான தமிழர். பலருக்கும் அறிமுகம் இல்லாத மனிதர்.

மலேசியத் தமிழர் இனத்திற்கு யார் யார் சேவை செய்கிறார்களோ அவர்களை எல்லாம் அடையாளப் படுத்த வேண்டியது நம் கடமை. அதே வேளையில் இங்கே மலேசியாவில் இப்போதைய தமிழர்ச் சேவையாளர்களைப் போற்ற வேண்டியது காலத்தின் கட்டாயம். புரியும் என்று நினைக்கிறேன். அந்த மாதிரியான சூழ்நிலையில் தான் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறோம். இருக்கிற தமிழர்ச் சேவையாளர்களைத் தட்டிக் கொடுத்து ஊக்குவிக்க வேண்டும். ஒரு செருகல்.

நாம் இங்கே எப்படி எல்லாம் அழுத்தப்பட்டு அமுக்கப்பட்டு வருகிறோம். மேலே எழுந்து வர முடியாமல் தத்தளித்துத் தவித்துக் கொண்டு இருக்கிறோம். தொட்டதற்கு எல்லாம் நம் தமிழர்களைச் சீண்டுவது ஓர் இனத்திற்கு ஒரு பெரிய புழைப்பா போச்சு.

எதற்கு எடுத்தாலும் வந்தேறிகள். உங்க ஊருக்கே திரும்பிப் போங்க எனும் கூப்பாடுகள். முன்பு எல்லாம் இப்படி இல்லீங்க. கொஞ்ச நாளாகத்தான் இந்த மாதிரியான ஆலாபனைகள். இடையில் ஒரு மெகா மனிதர் வந்தார். நல்லாவே சாம்பிராணி போட்டார். நல்லவே புகைச்சல்.

அவர் வந்த பூர்வீகத்தை மறைக்க இந்த நாட்டின் தமிழர்களைப் பலிக்கடா ஆக்கி விட்டார். கட்டுரையில் இருந்து தாண்டிப் போவதாக நினைக்கலாம். இல்லீங்க. வயிற்றெரிச்சல். என் இனத்தின் மீதான ஒரு பற்று. அவ்வளவுதான்.
 
நாட்டில் நடக்கிற சில பல கோலமால்களைக் கொஞ்ச நேரத்திற்கு விட்டுத் தள்ளுங்கள். அவற்றை எல்லாம் தாண்டி நம் நாட்டில் ஒரு சில அருமைத் தமிழர்கள் நல்ல சேவைகளைச் செய்து வருகிறார்கள். நல்ல சேவையாளர்களாகவும் பயணிக்கின்றார்கள்.

பினாங்கில் பலரும் அறிந்த தமிழ்ச் சேவையாளர் பேராசிரியர் இராமசாமி. எல்லோருக்கும் தெரியும். மாநிலத்தின் துணை முதல்வர். தமிழ் மன்றத்தின் தலைமகன். தமிழர்களுக்கு கிடைத்த நல்ல ஒரு சேவையாளர். இளமை மாறாத சாருகேசியில் இவர் ஒரு ராகமாளிகை. அப்படித் தான் நமக்கும் படுகிறது.

உலகம் முழுவதும் வாழும் தமிழர்கள் பல்வேறான அச்சுறுத்தல்கள். மலேசியா, சிங்கப்பூர், மொரிசியஸ் என்று பற்பல நாடுகளில் பற்பல அச்சுறுத்தல்கள். தமிழர்களின் வாழ்வுரிமை; தமிழர்களின் மொழி; தமிழர்களின் கலைக் கலாசாரம்; தமிழர்களின் பண்பாடு; ஆகியவற்றுக்கு பற்பல அச்சுறுத்தல்கள்.

அந்த அச்சுறுத்தல்களுக்கு எதிராகக் குரல் கொடுத்து வரும் மலேசியத் தமிழர்களில் பேராசிரியர் இராமசாமி அவர்களும் ஒருவர். அவரின் குரல் ஒலிப்புகளுக்கு ஆதரவு வழங்குவோம்.

அவரின் நற்சேவைகளுக்கு பக்க பலமாக அமைந்து உறுதுணைச் சேவைகள் செய்து வரும் அமைப்பு பினாங்கு மாநில இந்திய மேம்பாட்டு கழகம். இது ஓர் அரசு சாரா இயக்கம். பினாங்கை அடித்தளமாகக் கொண்டு இயங்கி வருகிறது. அந்த இயக்கத்தின் தலைவர் தான் பாலன் முனியாண்டி.

இந்த இயக்கம் பினாங்கில் மட்டும் அல்ல; கெடா, பெர்லிஸ், பேராக் மாநிலங்களிலும்; மலேசிய அளவிலும் நன்கு அறியப்பட்ட கழகமாகும்.

உடல் ஊனமுற்றோர்; முதியவர்கள்; தனித்து வாழும் தாய்மார்கள்; திக்கற்றவர்கள்; இயற்கைப் பேரிடர்களினால் பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்கள்; அனாதையர் இல்லங்கள்; பி-40 குடும்பங்கள்; வசதி குறைந்த பள்ளி மாணவர்கள்; சுத்த சமாஜங்கள்; ஆலயங்கள் என பற்பல சமூக அமைப்புகளுக்கு உதவிகள் செய்வதில் பினாங்கு மாநில இந்திய மேம்பாட்டு கழகம் முன்மாதிரியாய்த் திகழ்கின்றது.

பினாங்கு மாநில அரசாங்கத்துடன் நல்ல நட்புறவு பேணி பயணிக்கும் கழகம். மணிமணியான உதவியாளர்கள். முத்து முத்தான முதன்மைச் சேவையாளர்கள். அனைவரும் சேவைப் பயணங்களின் மறுபக்கங்கள்.

பினாங்கு மாநில இந்திய மேம்பாட்டு கழகத்தின் செயல்பாட்டு விளிம்பு விழுமியங்களைப் பினாங்கிலும் காணலாம். செபராங் பிறை வட்டாரங்களிலும் காணலாம். கெடாவிலும் காணலாம். ஏன் பேராக் வரையிலும் நீடித்துப் போகிறது.

கடந்த காலங்களில் எண்ணற்ற சமூகக் கலை நிகழ்ச்சிகளைப் படைத்த பெருமை இந்தக் கழகத்தைச் சாரும். தமிழர் சார்ந்த இலக்குகளில்; தமிழர் சார்ந்த முன்னெடுப்புகளில் முன் நின்று உதவிகள் செய்து வருகின்றார்கள்.

காலத்தால் செய்த நன்றி சிறிது எனினும் ஞாலத்தின் மானப் பெரிது என்பது ஒரு முதுமொழி. காலம் அறிந்து; சமூகத்தின் நிலை அறிந்து; சேவை செய்பவர்களைத் தெய்வத்திற்குச் சமமாக ஒப்பிடுவது வழக்கம்.

அந்த வகையில் பினாங்கு மாநில இந்திய மேம்பாட்டு கழகத்தினரின் செயல்பாடுகளை ஒப்பீடு செய்யலாம். தவறு இல்லை. போற்றிப் பகரலாம். தப்பு இல்லை. அவர்களின் இலக்கு கல்வி; பொருளாதாரம்; தலைமைத்துவம். இருந்தோம் போனோம் என்பது முக்கியம் அல்ல. இருக்கின்ற காலக் கட்டத்தில் என்ன செய்தோம் என்பது தான் முக்கியம்.

அண்மையில் 2020-ஆம் ஆண்டு, பினாங்கு மாநில இந்திய மேம்பாட்டு கழக அன்பர்கள் தீபாவளியை முன்னிட்டு; உடல் பேர் குறைந்தோர்; தனித்து வாழும் தாய்மார்களுக்கு  உதவிப் பொருட்களை வழங்கி அவர்களின் மனங்களில் நீங்காத இடங்களைப் பெற்று உள்ளார்கள். அதையும் நினைவு கூர்வோம்.

செய்த தர்மம் தலைகாக்கும். தக்க சமயத்தில் உயிர் காக்கும். இது நான்மறை தீர்ப்பு. இதற்கு ஏற்ப பினாங்கு மாநில இந்திய மேம்பாட்டு கழகம் தனித்து வாழும் தாய்மார்களுக்கான தீபாவளி அன்பளிப்பு பொருட்களை வழங்கிச் சிறப்பு செய்து உள்ளது. வயதானவர்களுக்கு உணவுப் பொருட்களையும் வழங்கி மனம் குளிரச் செய்து உள்ளது.

பினாங்கு மாநில இந்திய மேம்பாட்டு கழக அன்பர்களின் இந்தத் தன்னலமற்ற சேவை மனப்பான்மைக்கு முதல் மரியாதை செய்வோம். தமிழர்ச் சமுதாயம் என்றைக்கும் அவர்களை நினைத்துப் பார்க்கும்.

அரசாங்கத்திடம் இருந்து உதவிகள் பெறலாம். அந்த உதவிகளை அடிமட்டத்திற்குக் கொண்டு போய்ச் சேர்க்க வேண்டுமே. களம் இறங்கி காரியம் சாதிக்க வேண்டுமே. அங்கே தான் பினாங்கு மாநில இந்திய மேம்பாட்டு கழகத்தினர் முன்னோடிகளாய் மிளிர்ந்து நிமிர்ந்து நிற்கின்றார்கள்.

அண்மைய காலத்தில் கொரோனா வைரஸ் தாக்கங்கள். அதன் காரணமாக மலேசியர்கள் பலர் வருமானத்தை இழந்து தவிக்கின்ற ஒரு காலக் கட்டம். அந்த வகையில் செபராங் ஜெயாவில் வாழும் தமிழ் மக்களுக்கு பினாங்கு மாநில இந்திய மேம்பாட்டு கழகத்தினர், உணவுப் பொருள்களை வழங்கி உதவிகள் செய்து உள்ளார்கள்.

மலேசிய நாட்டின் மூத்த மரபுக் கவிஞர் ம.அ. சந்திரன். இவர் பாலன் முனியாண்டியின் தமிழ் உணர்வுகளின் பெருநடையைக் கண்டு கனிந்து போனார். பாலன் முனியாண்டியின் சமூகச் செயல்பாடுகள் கவிஞரைப் பெரிது கவர்ந்து விட்டன.

கல்விமான்கள் புடை சூழ்ந்த ஒரு தமிழர் மாநாட்டு மேடையில் பாலன் முனியாண்டிக்கு ’தமிழ் மறவன்’ என்கிற விருதை வழங்கிச் சிறப்புச் செய்தார். நிறைமதிப் பதஞ்சலியின் சிகரத்தில் உச்சம் பார்க்கச் செய்தார்.

தமிழ் மறவன் பாலன் முனியாண்டி என்பவர் பினாங்கில் நல்ல ஒரு சமூகச் சேவகர்களில் ஒருவராகப் பார்க்கப் படுகிறார். தனக்கென வாழ்லாம். இல்லை என்று சொல்லவில்லை. ஆனால் மற்றவர்களுக்குச் சேவை செய்வதைப் பரிதாகப் பார்க்கலாமே.

செபராங் பிறை செங்காட் தோட்டத்தில் பிறந்து பத்து காவான் தோட்டத் தமிழ்ப் பள்ளியில் படித்தவர். பின்னர் உயர்க் கல்வியைச் செபராங் பிறை; பினாங்கு உயர்க் கல்விக் கழகங்களில் தொடர்ந்தவர். தற்சமயம் பினாங்கு தாசேக் குளுகோர் பகுதியில் வாழ்ந்து வருகிறார்.

இளமைக் காலத்தில் அவருக்குப் பொது வாழ்க்கையில் அதிகமான ஈடுபாடுகள் இல்லை. இந்தக் கட்டத்தில் இவரின் சகோதரர் மாரியப்பன் அவரைப் பொது வாழ்க்கைக்குள் கொண்டு வந்தார். தாசெக் குளுகோர் மணிமன்றத்தில் ஒரு செயலவை உறுப்பினராகக் காலடி எடுத்து வைத்தார். பின்னர் அதே மன்றத்தில் செயலாளர்; தலைவர் பதவிகள்.

அதன் பின்னர் பொது வாழ்க்கை ஈடுபாடுகள். மக்கள் முரசு கோவி தியாகராஜன் அவர்களின் ஆதரவில் பினாங்கு மாநில இந்திய மேம்பாட்டு கழகம் உருவாக்கம் கண்டது. இடையில் டாக்டர் முரளி என்பவரின் ஆதரவு. மலாக்கா ஜெ.பி, வீராசாமியின் ஆதரவு. அதன் பின்னர் கடந்த 15 ஆண்டுகளாக பினாங்கு மாநில இந்திய மேம்பாட்டு கழகத்தின் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்று நடத்தி வருகிறார்.

இவருக்கு மூன்று பிள்ளைகள். மூத்த மகன் பிரவின் குமார். யூ.யூ.எம். (UUM) பல்கலைக்கழகத்தில் கணினி தொழிநுட்பத் துறையில் பட்டம் பெற்று தனியார் துறையில் வேலை செய்து வருகின்றார். மகள் அன்பழகி மலாயா பல்கலைகழகத்தில் தமிழ் இலக்கிய ஆய்வு துறையில் பயின்று வருகிறார். இளைய மகன் உதயகுமார் இடைநிலை பள்ளியில் 4-ஆம் படிவம் பயல்கின்றார்.

நமக்குத் தரப்பட்டதைக் கொண்டு நாம் நடத்துவது பிழைப்பு. நாம் தருவதைக் கொண்டு நாம் அமைத்துக் கொள்வதுதான் வாழ்வு. யார் யாரையோ எப்படி எப்படியோ புகழ்ந்து எப்படி எப்படி எல்லாமோ அழைக்கிறோம்.

அதில் ஏழு தலைமுறைகளுக்குச் சொத்துச் சேர்த்த பெரிய மனிதர்களும் வருகிறார்கள். போகிறார்கள். ஆனால், தமிழ் மறவன் பாலன் முனியாண்டி போன்றவர்கள் தான், நற்சேவையாளர் எனும் சொல்லுக்கான முழு அர்த்தத்துடன் வாழ்கின்றார்கள். வாழ்ந்தும் காட்டுகின்றார்கள்.

தமிழ் மறவன் பாலன் முனியாண்டி அவர்களின் சேவை மனப்பான்மை தொய்வின்றித் தொடர வேண்டும். தமிழ் உலகில் அவர் பீடு நடை போட வேண்டும். தமிழ் மொழிச் சேவையில் உயர்ந்த இடத்தை எட்ட வேண்டும். அவர் சார்ந்த கழகத்தினரின் அரிய சேவைகள் வெளி உலகிற்கு தெரிய வேண்டும்.

உள்ளார்ந்த நல்ல எண்ணங்கள். ஏழை எளியோர்க்கு வழிகாட்டும் அறப்பணிகள். பிறர் வாழ வகை செய்யும் அரும் முயற்சிகள். சேவைக் கலசங்களாய்ப் பயணிக்கும் கழகத்தினரை வழிநடத்தும் நல்ல ஒரு தலைவர். அந்தப் பாவனையில் பாலன் முனியாண்டி ஒரு பாலம் முனியாண்டி.

தமிழ் மறவன் பாலன் முனியாண்டி போன்ற நல்ல சேவையாளர்கள் செய்து வருவது நல்ல புண்ணியமான சேவைகள். அந்த மாதிரியான மனிதர்கள் சிலரால் தான் மழையும் பெய்கிறது. பூமியும் செழித்து வளர்கிறது. வாழ்த்துகள்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
15.02.2021



 

1847-ஆம் ஆண்டில் மலாயாவில் 120,000 தமிழர்கள்

தமிழ் மலர் - 14.02.2021

எருமை மாட்டின் மீது கொக்கு உட்கார்ந்தால் எருமைக்கு லாபம். கொக்கின் மீது எருமை மாடு உட்கார்ந்தாலும் எருமைக்குத் தான் லாபம். எப்படி என்று கேட்கிறீர்களா.

எருமை மாட்டின் மீது கொக்கு உட்கார்ந்தால் எருமை மாட்டின் தோலில் மேயும் உண்ணிகள் குறையும். அது எருமை மாட்டிற்கு லாபம். சரிங்களா.

இசகு பிசகாய் கொக்கின் மீது எருமை மாடு சாய்ந்தால் போதும். உட்கார வேண்டாம். எருமை மாட்டுக்கு கொஞ்ச நேரம் பஞ்சு மெத்தை கிடைத்த மாதிரி இருக்கும்.

Indian Tamil worker at a tea plantation in Ceylon,
The National Geographic Magazine, April 1907

கொக்கு என்னவாகும். தெரிந்த விசயம். இந்தத் தத்துவத்தைத் தான் ஆங்கிலேயர்கள் காலா காலமாகப் பயன்படுத்தி வந்து இருக்கிறார்கள்.

மலாயாவிலும் சரி; இலங்கையிலும் சரி; ஆங்கிலேயர்களின் காலனித்துவ நகர்வுகளுக்கு ஒப்பந்தக் கூலி முறை தான் தூபம் ஏற்றி வைத்தது. அந்த இரு நாடுகளிலும் ஆங்கிலேயர்கள் நம் தமிழர்களை நன்றாகவே பயன்படுத்திக் கொண்டார்கள். தென் இந்தியாவில் பரவி இருந்த சாதி பாகுபாடுகளைச் சாணக்கியமாகவும் பயன்படுத்திக் கொண்டார்கள்

1847-ஆம் ஆண்டில் முதன்முறையாக மலாயாவில் ஒப்பந்த முறை அமலுக்கு வந்தது. வருடத்தைக் கவனியுங்கள். 1847-ஆம் ஆண்டு. அதற்கு முன்னர் பிரான்சிஸ் லைட் பினாங்கைத் திறந்த காலத்தில் இருந்து தமிழர்கள் மலாயாவுக்கு வருவதும் போவதுமாக இருந்து உள்ளார்கள்.

ஆனாலும் 1847-ஆம் ஆண்டுக்குள் ஏறக்குறைய 120,000 தமிழர்கள் மலாயாவில் குடியேறி இருக்கிறார்கள். பெரும்பாலோர் சில ஆண்டுகளில் திரும்பிப் போய் விட்டார்கள். நிரந்தரமாகத் தங்கவில்லை. அப்படி தங்கி இருந்தால் இந்தப் பக்கம் ஒரு மொரீஷியஸ் அல்லது ஒரு ரியூனியன் அல்லது ஒரு குவாடலூப் உருவாகி இருக்கலாம்.

1847-ஆம் ஆண்டில் தான் தென் இந்தியத் தொழிலாளர்கள் அதிகாரப் பூர்வமாக மலாயாவுக்குள் கொண்டு வரப் பட்டார்கள். அப்படி கொண்டு வரப் பட்டவர்கள் மிகவும் மோசமாக; கொஞ்சமும் மனிதாபிமானம் அற்ற நிலையில்; அடிமைத்தனமாக; மிருகத்தனமாக நடத்தப் பட்டார்கள். ஏற்கனவே பாடிய பழைய காம்போதி ராகப் பாடல் தான். ஒன் மினிட் பிளீஸ்.

வானொலியில் போட்டப் பாட்டையே திரும்பத் திரும்பப் போடுவார்கள். ஏன் போடுகிறீர்கள் என்று எவரும் கேட்க மாட்டார்கள். இங்கு நாம் எதையாவது மீண்டும் எழுதினால் அம்புட்டுத்தான். போன் மேல் போன் வரும். செய்தியை ரிப்பீட் பண்றீங்க என்று கோபித்துக் கொள்வார்கள்.

வானொலி நிலையத்துக்குப் போன் போட்டால் அவர்கள் டோஸ் விட்டு விடுவார்கள். அதற்குப் பயந்து கொண்டு ஒரு இளிச்சவாயனைப் பார்த்து முகாரி ராகம் பாடுவார்கள். சரி விடுங்கள். நம்ப இனம் தானே. பழக்க தோசம். பழகிப் போச்சு. சரி.

http://www.newmandala.org/aliens-in-the-land-indian-migrant-workers-in-malaysia/

மலாயாவில் அந்த மாதிரியான அடிமைத்தனமான ஒப்பந்த முறைக்கு இந்தியாவில் பலத்த எதிர்ப்புகள். மலாயாவிலும் கித்தா காட்டுப் புகைச்சல் தான். ஆனாலும் மேலே உயர்மட்டத்தின் பார்வைக்குக் கொண்டு செல்லத் தான் சரியான ஆள் இல்லாமல் போய் விட்டது.

அதன் பின்னர் 1877-ஆம் ஆண்டு இந்தியாவில் இருந்து தொடுவாய்க் குடியேற்றப் பகுதிகளுக்கு (Straits Settlements) தமிழர்கள் நல்ல முறையில் அனுப்பப்பட வேண்டும் என முடிவு செய்யப்பட்டது.

தொடுவாய்க் குடியேற்றப் பகுதிகள் என்றால் மலாயாவில் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தின் நேரடிப் பார்வையில் இருந்த பகுதிகள். மலாயாவில் பினாங்கு, டிண்டிங்ஸ், மலாக்கா, சிங்கப்பூர் பகுதிகள். 1867 ஏப்ரல் மாதம் முதல் தேதி உருவாக்கப்பட்டது.

அதில் செபராங் பிறை பகுதியும் அடங்கும். பின்னர் கிறிஸ்மஸ் தீவு (Christmas Island); கொக்குஸ் தீவு (Cocos Islands); போர்னியோ லாபுவான் தீவுப் பகுதிகளும் சேர்த்துக் கொள்ளப் பட்டன. மலாயா முழுமையும் ஆங்கிலேயர்கள் ஆட்சி செய்தார்கள்.

இப்போது புதுசாக ஒரு கதை. தெரியும் தானே. மலாயாவை ஆங்கிலேயர்கள் ஆட்சி செய்யவில்லை என்கிற கதை. விடுங்கள். அதற்குக் காரணம் சொல்லவே முடியாது. பேராண்மைக் கலக்கத்தில் எதையாவது சொல்லிவிட்டுப் போகட்டும்.

ஒப்பந்த முறைக்கு இந்தியாவில் பலத்த எதிர்ப்புகள் ஏற்பட்டதும் ஒப்பந்தத் தொழிலாளர்களின் நலன்களைக் கவனிக்க இந்தியாவில் ஓர் அதிகாரியும் மலாயாவில் ஓர் அதிகாரியும் நியமிக்கப் பட்டார்கள்.

சென்னை மாநில அரசாங்கம் குடியேற்றப் பாதுகாப்பாளர் (Protector of Emigrants) எனும் அதிகாரியை நியமித்தது. மலாயா அரசாங்கம் நாகப்பட்டினத்தில் குடியேற்ற முகவர் (Emigration Agent) எனும் அதிகாரி ஒருவரை நியமித்தது.

ஓர் ஒப்பந்தத் தொழிலாளர் இந்தியாவில் இருந்து மலாயாவுக்குப் புறப்படுவதற்கு முன்னர் அவருக்குச் சரியான முறையில் வசதிகள் செய்து கொடுக்க ஏற்பாடுகள் செய்யப் பட்டன. நிபந்தனைகளுடன் கூடிய ஏற்பாடுகள்.

Regulations were framed to establish and administer the emigration depots, supervise the methods of recruitment by a system of licensing recruiters, and stipulate the areas where recruitment was to take place.

தவிர அந்தத் தொழிலாளர் தன் சொந்த விருப்பத்தின் பேரில் செல்வதாக மாஜிஸ்டிரேட் முன் வாக்குமூலம் அளிக்க வேண்டும். இப்படி கடுமையான நிபந்தனைகள் இருந்தும் முறைகேடுகள் தொடர்ந்தன.

அப்போது தஞ்சாவூரில் ஓர் ஆங்கிலேய சப்-கலெக்டர் இருந்தார். நாகப்பட்டினத்தில் ஒப்பந்தத் தொழிலாளர்கள் ஒரு வகையில் நாடு கடத்தப் படுவதாக (organised system of kidnapping) ஓர் அறிக்கை தயாரித்து வெளியிட்டார்.

ஒப்பந்தத் தொழிலாளர்களின் உடல்நிலையைப் பற்றி தேர்வாளர்கள் அக்கறை கொள்வது இல்லை. ஆள் சேர்ப்பதில் மட்டுமே கவனம் செலுத்துகின்றார்கள். இளம் வயது பெண்களும் மோசமாக நடத்தப் படுகின்றார்கள்.

புதிய குடியேற்றப் பகுதிகளுக்குப் பெண்கள் பலர் விலைமாதர்களாகவும் தேர்வு செய்யப் படுகின்றார்கள். தவிர கப்பலில் பயணிக்கும் தொழிலாளர்கள் பலர் இறந்து போகின்றார்கள் எனும் விமர்சன அறிக்கை.

தஞ்சாவூர் சப்-கலெக்டர் தயாரித்த அந்த அறிக்கை இந்தியாவில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.

(Report of the Commissioners appointed to Enquire into the State of Labour in the Straits Settlements and Protected Native State 1890).

இந்தக் கட்டத்தில் பண்டிட் மதன் மோகன் மாலவியா (Pundit Madan Mohan Malaviya) எனும் இந்திய தேசியவாதி. ஒப்பந்த முறை அகற்றப்பட வேண்டும் என்று அறைக்கூவல் விடுத்தார். இந்திய தேசிய இயக்கமும் கடும் எதிர்ப்பு தெரிவித்தது. அதன் பின்னர் இந்திய அரசாங்கம் ஒப்பந்த முறைக்கு முற்றாகத் தடை விதித்தது.

(Pillay 1971 : 1 7-3 7) ; (India of Today 1924: 26).

அதனால் 1910-ஆம் ஆண்டு அந்த ஒப்பந்த முறை தடை செய்யப்பட்டது. அதன் பின்னர் கங்காணி முறையில் தொழிலாளர்கள் மலாயாவுக்குள் கொண்டு வரப்பட்டனர். ஏற்கனவே கங்காணி முறையைப் பற்றி சொல்லி இருக்கிறேன்.

ஒரு தோட்டத்திற்குத் தொழிலாளர்கள் தேவைப் பட்டால் ஒரு தென்னிந்தியக் கங்காணி பினாங்கிற்குப் போவார். பினாங்கில் இருந்த குடிநுழைவு இலாகாவில் தொழிலாளர் மனுப்பாரங்களைப் பெற்றுக் கொள்வார்.

அப்படியே கப்பலேறி தென் இந்தியாவிற்குச் செல்வார். அவரின் பயணச் செலவுகளுக்குத் தோட்ட நிர்வாகமே நிதியுதவி செய்து வந்தது.


TABLE: 2.1. Indian Population in Malaya, 1921-57
மலாயாவில் இந்தியர்களின் மக்கள் தொகை 1921 – 1957

கங்காணி முறை
1921 - 1931

தமிழர்கள்    387,509    514,778
மலையாளிகள்    17,190    34,898
தெலுங்கர்கள்    39,986    32,536
வட இந்தியர்    25.495    39,635


சொந்த விருப்பத்தின் பேரில்
1947 - 1957

தமிழர்கள்    460,985    634,681
மலையாளிகள்    44,339    72,971
தெலுங்கர்கள்    24,093    27,670
வட இந்தியர்    54,231    84,934

Source: Fell, H. (1960), 1957 Population Census of the Federation of Malaya, Report No. 14: Kuala Lumpur; Chua, S.C. (1964), State of Singapore: Report on the CMSUJ of Population, Singapore.

மலாயாவில் கங்காணி முறை என்று அழைத்தார்கள். இலங்கையில் ஒப்பந்தக் கூலி முறை என்று அழைத்தார்கள். இரண்டுமே ஒரே குட்டையில் ஊறிய மட்டைகள் தான். இரண்டுமே ஆள்கடத்தும் சதிராட்டங்கள் தான்.

ஒன்று மட்டும் உண்மை. மலாயாவில் கங்காணி முறையை முதலில்  சோதித்துப் பார்த்தார்கள். பக்குவமாக இருக்கிறது என்று டிக்கெட் கொடுத்தார்கள். அதன் பின்னர்தான் இலங்கையிலும் அந்த முறையை அமலுக்கு கொண்டு வந்தார்கள்.

ஒப்பந்தக் கூலி முறை என்றால் ஒரு தொழிலாளியும் ஒரு முதலாளியும் நேரடியாகச் செய்து கொள்ளும் ஓர் ஒப்பந்தம். கங்காணி முறை அப்படி இல்லை. கங்காணி முறையில் கங்காணியே நேரடியாகக் களம் இறங்கிச் செயல் படுவார்.  ஆசை ஆசையாய் ஆயிரம் வார்த்தைகள் சொல்வார்.

கங்காணி போகும் கிராமத்தில் சில நாட்களுக்கு மது வெள்ளம் பெருக்கெடுத்து ஓடும். அதில் கிராமவாசிகள் மயங்கிப் போவார்கள். அப்படியே அவர்களை அள்ளிக் கொண்டு வந்து விடுவார். அப்படித் தான் கிராமத்து வெள்ளந்திகள் ஏமாந்து போனார்கள்.

Indrapala, K The Evolution of an ethnic identity: The Tamils of Sri Lanka, p.214-215

Spencer, J, Sri Lankan history and roots of conflict, p. 23

அலிபாபா குகைகளில் இருந்து தங்கப் பேழைகள் கிடைக்கும் என்று ஆங்கிலேயர்கள் எதிர்பார்க்கவில்லை. ஆங்கிலேயர்களுக்கு 100 விழுக்காட்டுப் புளங்காகிதங்கள். சுரண்டல் கலைக்கு ஒரு பெரிய கலைக் களஞ்சியத்தையே எழுதிய ஆங்கிலேயர்கள் சும்மா இருப்பார்களா.

ஆக சஞ்சிக்கூலிகளின் முன்னோடிகள் யார் என்றால் அவர்கள் தான் இலங்கையின் மலையகத் தமிழர்கள். மலாயாத் தமிழர்கள் அல்ல.

அப்படி போன இலங்கை மலையகத் தமிழர்கள் இரவோடு இரவாகத் தப்பித்துக் காட்டுப் பாதைகளில் நடந்தே போய் இருக்கிறார்கள். போகும் வழியில் யானைகளைப் பார்த்து இருப்பார்கள். புலிகளையும் பார்த்து இருப்பார்கள். ஆனால் நிச்சயமாக பயந்து இருக்க மாட்டார்கள்.

ஏன் தெரியுமா. இவற்றைவிட பெரிய பெரிய கொடிய மிருகங்களை எல்லாம் பார்த்தவர்கள் தானே. பசுத் தோல் போர்த்திய புலிகளைப் பார்த்துப் பார்த்துச் சலித்துப் போன அவர்களுக்கு நிஜப் புலிகள் எல்லாம் சூசூபி

புலிகள் பூனைகள் மாதிரி தெரிந்து இருக்கும். காட்டு மிருகங்களைப் பொருத்த வரையில் அவை எல்லாம் அவர்களுக்கு திருநெல்வேலி அல்வாக்கள்! புலியும் அடித்து இருக்காது. கிலியும் அடித்து இருக்காது. அனுபவம் பேசி இருக்கும்.

ஆனால் மலாயாத் தமிழர்களால் அப்படி எல்லாம் ஒன்றும் தப்பித்து ஓட முடியவில்லை. மீண்டும் கப்பலேறி ஊருக்குத் திரும்பிப் போவது என்பது எல்லாம் என்ன லேசுபட்ட காரியமா. நடக்கிற காரியமா.

அதனால் கஷ்டமோ நஷ்டமோ வாங்கி வந்த வரம் என்று எஞ்சிய நாட்களை எண்ணிப் பொறுதிக் கொண்டு இருக்க வேண்டும்.

2000 மைல்களுக்கு அப்பால் இருக்கும் வயற்காட்டு மண்ணையும் மணல்வீட்டுத் திண்ணை மேட்டையும் நினைத்து நினைத்துப் புலம்பிக் கொண்டு இருக்க வேண்டும். வேதனைப்பட்டது தான் மிச்சம்.

இலங்கையில் இருந்து தமிழ்நாட்டுக்குத் தப்பி ஓடி வந்த மலையகத் தேயிலைத் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் கதை வேறு. தோட்ட முதலாளி போலீஸில் புகார் செய்வார்.

கிராமத்தில் இருக்கும் காவல் துறையினர் தப்பி வந்த தொழிலாளர்களைத் தேடிப் பிடித்துக் கைது செய்வார்கள். மீண்டும் அதே அந்தப் பழைய ராகம். பழைய பாசறைக்கே திருப்பி அனுப்பி வைக்கப் படுவார்கள்.

தப்பித்து வந்தாலும் வெள்ளைக்காரர்களின் குரங்குப் பிடியில் இருந்து தப்பிக்கவே முடியாது. அந்த மாதிரி தப்பிப் போய்ப் பிடிபட்டவர்களுக்கு கசையடிகள் காத்து நிற்கும்.

காட்டு மரத்தில் இரண்டு மூன்று நாட்களுக்குக் கட்டிப் போட்டு எறும்புகளைப் பிடித்து வந்து கடிக்க வைப்பார்கள். சாப்பாடு கொடுக்காமல் பட்டினி போடுவார்கள். கால்களில் சூடு போடுவதும் நடக்கும்.

அதுதான் ஏற்கனவே கையொப்பம் போட்டுக் கொடுத்து விட்டார்களே. அப்புறம் எப்படி முதலாளிகளின் பார்வையில் இருந்து தப்பிக்க முடியும். சொல்லுங்கள். தண்டனையை மனப்பூர்வமாக ஏற்றுக் கொள்ளத் தயார் என்று கைநாட்டு போட்டுக் கொடுத்தாகி விட்டதே. வெள்ளைக்காரன் சும்மா இருப்பானா.

ரொட்டியில் ’பட்டர்’ தடவ கத்தியைத் தேடுகிறவன் பிடிபட்டவர்களை வறுத்து எடுக்காமல் சும்மா விடுவானா. அந்த வேலைகளை வெள்ளைக்காரர்கள் செய்ய வேண்டிய அவசியமே இல்லை.

செய்து கொடுக்கத் தான் கறுப்புக் கங்காணிகள் இருந்தார்களே. அது பற்றாதா? எள் என்றதும் எண்ணெயாய் வடிய ஆள் இருந்தது. வெள்ளைக்காரர்களின் வேலைகள் நன்றாகவே நடந்தன. எளிதாகவே முடிந்தன.

தமிழர்களின் சொந்தக் கதைகள் எல்லாமே சோகத்திலும் சோகமான கதைகள். காலா காலத்திற்கும் கண்கள் பனிக்கும் கண்ணீர்க் கதைகள்.

(Tamils from Tamil Nadu were brought to Ceylon as indentured labourers. These unfortunate Tamils were condemned to virtual slavery under the British, and, after independence, to the Sinhalese masters.)

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
14.02.2021

 சான்றுகள்:

1. George Thornton Pett (1899). The Ceylon Tea-Makers' Handbook. The Times of Ceylon Steam Press, Colombo.

2. Holsinger, Monte (2002). "Thesis on the History of Ceylon Tea". History of Ceylon Tea.

3. Kartikecu, Civattampi (1995). Sri Lankan Tamil society and politics. New Century Book House. p. 189. ISBN 81-234-0395-X.

4. Nadarajan, Vasantha (1999). History of Ceylon Tamils. Toronto: Vasantham. p. 146.

5. Muthiah, Subbiah. (2003). The Indo-Lankans: Their 200-Year Saga. Indian Heritage Foundation. p. 317. ISBN 955-8790-00-1.


பேஸ்புக் பதிவுகள்

Tangga Sornam: கண்ணீர் வராமல் படிக்க முடியவில்லை.தாங்கள் நம் நாட்டின் சொத்து.அனைத்தையும் ஆவணப்படுத்துக்கள் ஐயா.🙏

Raghawan Krishnan: Appreciated for yr valuable Talent Dear MK.

Ranjanaru Ranjanaru: படிக்க படிக்க கண்ணீர்தான் வருகிறது அண்ணா ... எப்படி எல்லாம் கொடுமைப் பட்டிருக்கிறார்கள்... நம் தமிழர்கள்

Sathya Raman: வணக்கம் சார். தங்களின் இந்தப் பதிவை நேற்றைய ஞாயிறு மலரில் பார்த்தேன், படித்தேன். தேயிலைத் தோட்டங்களில் எடுக்கப்பட்ட புகைப்படங்களை இந்த கட்டுரையின் வழி கண்ட போது என் கண்களும் கலங்கத்தான் செய்தன.

என் வாழ்க்கையில் தேயிலை தோட்டங்களே தென்றலாய் வலம் வந்திருக்கின்றன. சுகமும், சோகமும் சொந்தம் கொண்டாடிய கேமரன்மலை போ தேயிலை தோட்டத்தை உங்களின் இந்தப் பதிவு மீண்டும் நினைவுக்குள் கொண்டு வைத்திருக்கிறது.

ரப்பர், கரும்பு தோட்டங்களைப் போலவே தேயிலை தோட்டங்களிலும் தமிழர்கள் கொத்தடிமைகளாக சொற்ப கூலிக்கு நாராய் கிழித்தெடுக்க பட்டார்கள் என்பதே சத்தியமான உண்மை.

செங்கோடன்களும், துரைசாமிகளும், வெள்ளையன்களும் கங்காணிகளாகப் பதவி பிரமாணம் செய்து வைக்கப்பட்டு தொழிலாளர்களை அதுவும் பெண் தொழிலாளர்களைக் கேவலப் படுத்தும், கொச்சை வார்த்தைகளால் வசை பாடவும், கட்டலை, முற்றிய இலைகளை [தேயிலை இலைகளை] பறித்து விட்டால் துண்டுச் சீட்டை கொடுத்து வீட்டுக்கு விரட்டி அடித்து அன்றைய தினக் கூலியில் மண்ணை அள்ளிப் போட்ட புண்ணியம் எல்லாம் இந்த கங்காணி மார்களையே சேரும்.

கங்காணி மார்களின் அடாவாடித்தனத்தையும் அரக்கத் தனத்தையும் கட்டுரையில் நீங்கள் பதித்தது எல்லாம் நிஜமே.

வெள்ளைக்காரத் துரைகள் தோட்டங்களில் வேலை செய்யும் தொழிலாளர்களை இளகாரமாக பார்க்கா விட்டாலும் அந்தப் பங்கை கங்காணி மார்கள் ஆற்றி விடுவார்கள்.

எம் இனம் ஒவ்வொரு தோட்டங்களிலும் எப்படி எல்லாம் சீரழிந்தார்கள்; சிரமப் பட்டார்கள்; உழைத்தார்கள்; உருகுலைந்தார்கள், உதை பட்டார்கள்; அடி வாங்கினார்கள்; அவமானப் பட்டார்கள்; அலைகழிக்கப் பட்டார்கள்; இப்படி ஏகத்துக்கும் "பட்டார்கள்" பாடு பட்டார்கள்.

மலாயாவை வளப் படுத்தினார்கள். அதற்காக இன்று வரை "வந்தேறிகள்" என்று ஏளனப் பட்டங்களை பெற்றுக் கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

இன்று எத்தனையோ தோட்டங்களைத் துண்டாடல் செய்து நவீனமாக நந்தவனங்களை உருவாக்கி இருந்தாலும் இந்த உலகம் சுழலும் வரை எம்மவர்களின் உழைப்பும், உதிரமும் அந்தத் தோட்டங்களிலேயே ஊஞ்சல் கட்டி ஆடிக் கொண்டிருக்கும் என்பதே மறுக்க முடியாத உண்மை.

மற்றும் ஒரு இதயத்தை வருடிய, மனதைக் கனக்கச் செய்த உங்களின் பதிவு சார்.

இந்த நாட்டில் வருங்காலத்தில் நமது வரலாறுகள் வாழ வாய்ப்பு இல்லை. உங்களைப் போன்ற ஆய்வாளர்களையே எம் தமிழ் இனம் நம்பி இருக்கிறது என்பதை ஆணித்தரமாக நம்புகிறோம் சார். நன்றி.

Muthukrishnan Ipoh: நன்றிங்க சகோதரி. நீண்ட பதிவு. தங்களின் மன ஆதங்கத்தைக் கொட்டிக் கொப்பளித்து இருக்கிறீர்கள். அப்படிச் சொல்வதை விட கேமரன் மலையில் உறங்கிக் கிடந்த ஓர் எரிமலை வெடித்துச் சிதறி இருக்கிறது என்று சொல்லலாம். தப்பில்லை.

ஓர் இனத்தை ஓர் இனம் அழித்தது என்றால் உலகில் பல நாடுகளில் அந்த மாதிரி நடந்து உள்ளது. அமெரிக்கவில் சிவப்பு இந்தியர்கள் இனம் அழிந்து போனதற்கு அவர்களிடம் ஒற்றுமை இல்லாமல் போனது ஒரு காரணம். ஒரு குழுவை இன்னொரு குழு அழித்து ஒழித்ததும் தலையாய காரணம்.

இந்தியாவை எடுத்துக் கொண்டால் ஓர் அரசன் இன்னொரு நாடின் மீது படை எடுத்து வெற்றி பெற்றதும் அங்குள்ள ஆண்களை எல்லாம் கொன்று விடுவார்கள். பெண்களையும் குழந்தைகளையும் கடத்திக் கொண்டு போய் அடிமையாக்கி விடுவார்கள். அந்த இழிநிகச்சிகளுக்குக் காரணமாக இருந்தவர்கள் அந்த அரசர்களின் மதிவுரைஞர்கள்; படைத் தளபதிகள். மலாயா பார்வையில் கறுப்புக் கங்காணிகள்.

ஆனால் மலாயாவைப் பொறுத்த வரையில், (மன்னிக்கவும், மலேசியா எனும் சொல்லைப் பயன்படுத்தவில்லை) நம் இனம் ஆங்கிலேயர்களிடம் அவதிப்படவில்லை. ஆங்கிலேயர்கள் ஓரளவிற்கு மனிதாபிமானத்துடன் நடந்து கொண்டார்கள். வரலாற்றுத் தரவுகள் பொய் சொல்வது இல்லை. கறுப்புக் கங்காணிகளிடம் தான் ரொம்பவுமே அவதிப்பட்டுப் போனது.

வெள்ளந்திகளாக வாழ்ந்து பழக்கப் பட்டுப் போன நம் தமிழர்கள்; வாயில்லா பூச்சிகளாகவே வாழ்ந்து கரைந்து மறைந்தும் விட்டார்கள். அவர்களின் எச்சங்கள் தான் நானும் நீங்களும் நம் சந்ததியினரும்; அடுத்து வரும் நம் தலைமுறைகளும்.

கறுப்புத் துரைகளினால் கசக்கிப் பிழியப்பட்ட தமிழர்களுக்குக் கடைசியில் கிடைத்த வெகுமதி வந்தேறிகள் எனும் பட்டயம். பிரச்சினை இல்லை சகோதரி.

கிணற்றுத் தவளை கத்தும். வாய் இருக்கிறது. கத்துகிறது. சும்மா இருக்க முடியவில்லை. அது கத்தியதால் தான் மழை பெய்தது என்றும் நினைத்துப் பெருமைப்பட்டுக் கொள்ளும். கத்திவிட்டுப் போகட்டும். தமிழர்களின் அசலான வரலாற்றைக் காயப் படுத்தட்டும். என்னவென்றாலும் செய்யட்டும். ஆனால் தமிழர் இனத்தை அழிக்கவே முடியாது. அந்த இனம் இந்த உலகம் உய்யும் வரையில் நீண்டு வளரும்.

இருப்பினும் அந்தக் கிணற்றுத் தவளைகளின் கத்தலுக்கு எதிரகாகக் குரல் கொடுக்க தமிழர்கள் ஒரு சிலர் இருக்கவே செய்கிறார்கள். வரலாறுகளைத் தூக்கிப் போட்டு எதிர்காலச் சந்தியினருக்கு ஒரு விழிப்புணர்வையும் ஏற்படுத்தி வருகிறார்கள்.

ஆனாலும் அவர்களும் போய் விடுவார்கள். வயது என்பது எண்களாக இருந்தாலும் அதுவும் அதன் வேலையைச் செய்யும். அவர்களுக்குப் பின்னர் மலாயா தமிழர்களின் வரலாற்றைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள வேண்டுமே.

நம் அடுத்த தலைமுறையினர் நம் வரலாற்றைக் கட்டிக் காப்பார்களா. இல்லை அவர்களும் பத்தோடு பதினொன்றாகி விடுவார்களா. பெரிய ஒரு கேள்விக் குறி.

இருப்பினும் நாம் இருக்கும் வரையில் நம் வரலாற்றை மீட்டு எடுப்போம். நம்முடைய கடமையைச் செவ்வென செய்து விட்டு மறைவோம். தங்களின் நீண்ட பதிவிற்கு நன்றிங்க.

Bobby Sinthuja: சிறப்பான தகவல் ஐயா. நமது வரலாறை முறையாக தெரிவது அசியம்...

Palaniappan Kuppusamy: எனது பெற்றோர்களும் தேயிலைத் தோட்டதில் வேலை செய்தார்கள்.