வாழிய வாழியவே சாரா கலைவாணி

தமிழ் மலர் - 05.07.2021

2018-ஆம் ஆண்டு வரையில் நிர்வாகத் துறை அதிகாரி. சில வணிக நிறுவனங்களுக்கு கருத்துரைஞர். சில பல அதிகாரிகளைச் சந்தித்து நிர்வாகத் துறை பற்றி விளக்கம் கொடுத்தவர். கை நிறைய சம்பளம். மனம் நிறைந்த வாழ்க்கை. இனிதான வாழ்க்கை. இனிதான பயணங்கள்.

2019-ஆம் ஆண்டு இறுதியில் அவருக்கு 29 வயது. வலிமிகு ஓர் அதிர்ச்சி. கால் முடக்குவாதம். நடக்க முடியாமல் போய் விட்டது. அவரைச் சுற்றி இருந்த சொந்த பந்தங்கள் காணாமல் போய் விட்டன. குடும்பத்தாரால் கைவிடப் பட்டார். தனிமை வாழ்க்கை. மிகவும் சிரமப்பட்டார். உதவி கிடைக்கவில்லை.

தங்கி இருக்கும் அறைக்கு வாடகைப் பணம் தர வேண்டும். நடக்க முடியாத நிலையிலும் மருத்துவமனைக்குச் செல்ல வேண்டும். மருந்துகள் வாங்க வேண்டும். அவற்றுக்குப் பணம் இல்லாமல் தவித்தார். இந்தக் கட்டத்தில் சில நல்ல உள்ளங்களும் இருந்தன. இயன்ற வரையில் பொருள் உதவி செய்தார்கள்.

கொஞ்சம் கொஞ்சமாகச் சேகரிக்கும் பணம் சிகிச்சைக்கும் மருந்துகளுக்குமே கரைந்து விடும். இதில் கூடுதலாக வீட்டு வாடகை. ஒவ்வொரு நாளைக்கும் உணவுப் பொருட்கள் வாங்க வேண்டும். அதற்கும் செலவு. இன்னொரு புறம் அன்றாடம் பயன்படுத்த வேண்டிய பொருட்களுக்கான செலவு.

அப்போது அவர் கோலாலம்பூர் அம்பாங் பகுதியில் தங்கி இருந்தார். அங்கு இருந்து பெட்டாலிங் ஜெயாவில் உள்ள மலாயா பல்கலைக்கழக மருத்துவமனை மையத்திற்குச் சென்று வர வேண்டும். வாரத்திற்கு இருமுறை சிகிச்சை. அதற்கான போக்குவரத்துச் செலவு.

அங்கே இங்கே இருந்து கிடைக்கும் கொஞ்ச நஞ்ச பணம் செலவானதும் சாப்பாட்டுக்கே வழி இல்லாமல் போகும் நிலை. கையில் காசு இல்லாமல் பல நாட்கள் பச்சைத் தண்ணீரைக் குடித்து வாழ்க்கையை நகர்த்தி இருக்கிறார். இதை அவரே சொல்லி இருக்கிறார்.

கடந்த ஈராண்டுகளில் கோவிட் காலத்தில் மிகவும் சிரமப் பட்டு இருக்கிறார். அந்தப் பக்கம் மருத்துவமனை; இந்தப் பக்கம் வீடு என்று அலைந்து திரிந்து இருக்கிறார். சிறுகச் சிறுகச் சேர்த்து வைத்த பணம் எல்லாம் போக்குவரத்திற்கும்; மருந்து வாங்குவதற்கும் செல்வழிந்து போனது.
மலேசிய பொது நல அமைச்சின் (Jabatan Kebajikan Masyarakat Malaysia) உதவி கேட்டு இருக்கிறார். இன்னும் கிடைக்கவில்லை. நிலுவையில் உள்ளது. 

 

கோலாலம்பூர் மலிவு வீட்டு உதவிக்கு விண்ணப்பித்து இருக்கிறார். முன்பு நிராகரிக்கப் பட்டது. அண்மையில் மறுபரிசீலனை செய்யப் படுவதாகத் தகவல். கிடைப்பதும் கிடைக்காததும் கிடைக்கும் வரையில் எவருக்கும் தெரியாத மர்மம்.

ஒரு நாள் பொழுது; கொஞ்சம் நிம்மதியுடன் பயணிக்க வீடு என்று ஓர் இடம் இல்லை. வீடு வேண்டாம். இளைப்பாறுவதற்கு; ஓய்வு எடுத்துக் கொள்வதற்கு; உறங்குவதற்கு ஓர் அறை இல்லையே. என்ன செய்வார்? பாவம்.

வாடகை கட்ட முடியாத நிலை. ஓர் இடத்தில் இருந்து இன்னோர் இடத்திற்கு விரட்டப்படும் நிலை. உடல் ரீதியாகவும் துன்புறுத்தப் பட்டு உள்ளார். ஒரு சிலர் இவரை அடித்தும் இருக்கிறார்கள். என்ன காரணமோ. வேதனையாக உள்ளது. சில தடவை உடல் ரீதியான வற்புறுத்தலுக்கும் உள்ளாகி உள்ளார்.

அடுத்த நிமிடம் என்ன நடக்கும் என்று தவிக்கும் ஒரு கேள்விக் குறியான வாழ்க்கை. தவிர அவருக்கு மேலும் ஒரு நோய். தன் உடலை ஆளும் குறைநிலை (Borderline Personality Disorder).

உடல் ஆளுமைக் கோளாறு என்பது ஒரு மனநலக் கோளாறு ஆகும். உங்களைப் பற்றியும் மற்றவர்களைப் பற்றியும் நீங்கள் நினைக்கும் அல்லது உணரும் தன்மைகளைப் பாதிக்கும் நோய். அன்றாட எதார்த்த வாழ்க்கையைச் செயல் படுத்துவதில் பற்பல சிக்கல்களை ஏற்படுத்தும் நோய்.

இப்படி பற்பல சிக்கல்களில் பயணித்த; பயணிக்கும் ஓர் அழகிய பெண்மணியார்தான் சாரா கலைவாணி பூபாலன் (Sarah Kalaivani Pupalan). வயது 32.

அழகு அறிவு ஐஸ்வரியம் அத்தனைக்கும் அழகு சேர்த்த பெண்மணி. நடை ஒப்பனையில் வடிவழகி (மாடலிங்). மலேசியத் தலைநகர் கோலாலம்பூரில் நல்ல ஒரு பதவியில் வாழ்ந்து பார்த்தவர்.

மனித வாழ்க்கையில் எதுவும் எப்போதும் நடக்கலாம். உண்மைதானே. அந்த வகையில் கலைவாணிக்கும் சின்ன வயதில் பெரிய வேதனைகள்.  

கால் முடக்குவாதம் (Rheumatoid Arthritis Disorder); ஒரு நீண்டகால நோய். மூட்டுகளில் வீக்கத்தை ஏற்படுத்தும். குறிப்பாக விரல்கள், மணிகட்டு, கால்கள் மற்றும் கணுக்கால் ஆகியவற்றில் அசைவற்ற தன்மை ஏற்படலாம். இதன் விளைவாக உயிர் போகும் வலி வர்லாம்.

இதில் முடக்கு வாதம் (Rheumatoid arthritis) என்பது ஒரு வகையான் மூட்டு வீக்கம். சன்னம் சன்னமாய் அதிக வலியைக் கொடுக்கும். ஒருவரின் உடலில் உள்ள நோய் எதிர்ப்பு ஆற்றல் சரியாக வேலை செய்யவில்லை என்றால் மூட்டுகளின் புறணிக்குள் கிருமிகள் தாக்கும் போது இந்த நோய் ஏற்படுகிறது. இந்த நோய் ஆண்களைவிட பெண்களைத் தான் அதிகம் பாதிக்கிறது.

இந்தக் கட்டத்தில் எபிட் லியூ (Preacher Ustaz Ebit Lew) எனும் ஒரு சமய போதகர், அவரின் தன்னார்வ அமைப்பின் (Pertubuhan Kasih Umat Malaysia) மூலமாக உதவி செய்யத் தொடங்கினார். சாரா கலைவாணி ஏற்கனவே தங்கி இருந்த அம்பாங் அறையின் மாத வாடகை நிலுவைகள். அவை தீர்க்கப்பட ஏற்பாடுகள் செய்து இருக்கிறார்.

கோலாலம்பூர் அம்பாங் பகுதியில் வாடகை அறை கிடைப்பது சிரமமாக இருந்தது. வாடகையும் அதிகம். அதனால் பெட்டாலிங் ஜெயாவைச் சுற்றி வாடகைக்கு ஒரு அறையைத் தேடினார்கள். 

ஏன் என்றால் மலாயா பல்கலைக்கழக மருத்துவமனை மையம் அங்குதானே உள்ளது. போக்குவரத்துச் செலவு மிச்சப் படலாம். அந்த வகையில் ஓர் அறை கிடைத்து உள்ளது.

சாரா கலைவானியின் பிரச்சினை வெளியே தெரிய வந்ததும் பொதுமக்கள் உதவ முன்வந்துள்ளனர். 

 

அவருக்கான உடைகள்; உணவு போன்ற பிற அடிப்படைத் தேவைகளுக்கு உதவிகள் கிடைத்து வருகின்றன. அவரின் பொழுது போக்கிற்காக சமய போதகர் எபிட் லியூ ஒரு தொலைக்காட்சிப் பெட்டியை வாங்கி அன்பளிப்புச் செய்து உள்ளார். வாழ்க மனிதநேயம்.

எபிட் லியூ போன்றவர்கள் இந்த நாட்டிற்கும் இந்த மண்னிற்கும் மிகவும் தேவை! இனம், நிறம், மதம் பார்க்காமல் மனிதர்களுக்கு உதவும் மனிதநேயக் கரங்கள். அன்புடன் அடுத்த தலைமுறைகளை வார்க்கும் அன்பு வெளிச்சங்கள்.

சாரா கலைவாணிக்கு ஒரு வேலைக்கு ஏற்பாடு செய்தும் இருக்கிறார்கள். வீட்டில் இருந்தே வேலை செய்யலாம். வீடு இல்லை. அவருடைய அறையில் இருந்து ’ஆன் லைன்’ மூலமாக வேலை செய்வது. கோவிட் காலத்திற்குப் பிறகு அவர் அலுவலகத்திற்குச் சென்று வேலை செய்யலாம்.

மனித வாழ்க்கை என்பது நிரந்தரம் இல்லாதது. எந்த நேரத்தில் எது வேண்டும் என்றாலும் நடக்கலாம். அதனால் யாருக்கும் எந்தத் தீங்கும் நினைக்காமல் நல்ல எண்ணங்களுடன் வாழ்வோம். நிரந்தரம் இல்லாத இந்த உலகத்தில் எதன் மீதும்  ஆசை வைப்பதைத் தவிர்ப்போம். எதுவும் நிரந்தரம் இல்லை. இருக்கும் வரை மகிழ்ச்சியாக இருப்போம்.

செய்தி அறிந்து மனம் மிகவும் பாதித்து விட்டது. எப்படியாவது உதவி செய்ய வேண்டும். சாரா கலைவாணி பூபாலன் நம்முடன் இந்தக் கொரோனா கோவிட் காலத்தில் பயணிக்கும் பெண்மணியார்.

கோலாசிலாங்கூரைச் சேர்ந்த அன்பர் ராதா என்பவர் மலேசியம் புலனத்தில் ஒரு பதிவைப் பதிவு செய்து இருந்தார். மனதைப் புரட்டிப் போட்டது.

இது தான் மனித வாழ்க்கை. இவர் நன்றாக இருந்த காலத்தில் இவரைச் சுற்றிலும் சுற்றதார், நண்பர்கள். இவர் நலம் தவறியதால் காணாமல் போய் விட்டார்கள். பெற்றவர்கள், உடன் பிறந்தவர்களும் கூடவா இல்லை. மிக வேதனை.

கோவிட் காலத்தில் நலத்தோடு இருப்பவர்களே சிரமப் படும் போது, இவர் நிலையை நினைக்கும் போது மனம் அழுகிறது. இப்படி ஒரு நிலை இனி யாருக்கும் கொடுக்காதே இறைவா!

இவருக்கு உதவி செய்ய விரும்பும் அன்பர்கள் உதவி செய்யலாம். 

Sarah Pupalan
RHB Bank 16803800069368

மின்னஞ்சல்: sarahpupalaninsurvivalmood@yahoo.com

சான்றுகள்:

1. Ebit Lew offers much-needed shelter to homeless senior citizen and woman with disabilities - https://www.malaymail.com/news/life/2021/05/19/ebit-lew-offers-much-needed-shelter-to-homeless-senior-citizen-and-woman-wi/1975345

2. Preacher Ustaz Ebit Lew - https://www.facebook.com/ebitlewofficialpage/

3. Sarah Kalaivani Pupalan -
https://malaysiam-tamil.blogspot.com/2021/07/blog-post_26.html

4. https://gempak.com/intrend/segala-benda-tiada-yang-kebetulan-tak-sengaja-dan-sengaja-itu-semua-allah-dah-aturkan-pertemukan-ustaz-ebit-lew-50792

பின்னூட்டங்கள்

[10:54 am, 04/07/2021] Ganesan Ulu Tiram: வணக்கம் ஐயா. தங்களின் இக் கட்டுரை கண் கலங்க வைத்தது. மிக்க நன்றி. அவருக்கு நாம் என்ன செய்யலாம் சொல்லுங்க

[10:57 am, 04/07/2021] Ganesan Ulu Tiram: ரவாங்கில் ஒரு நண்பர் வீடு உள்ளது அவர் அங்கு தங்கி கொள்ளலாம். வாடகை வேண்டாம்

[10:57 am, 04/07/2021] Ganesan Ulu Tiram: முடிந்தால் கேட்டு சொல்லுங்கள் ஐயா

மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்: நல்ல மனம் வாழ்க. பெட்டாலிங் ஜெயாவில் ஓர் அறை பார்த்து கொடுக்கப்பட்டு உள்ளது. இவரைப் பற்றிய கட்டுரை நாளைய தமிழ் மலர் நாளிதழில் வெளிவருகிறது.

 

மலேசியப் பெண்ணியவாதி மேரி சாந்தி தைரியம்

தமிழ் மலர் - 04.07.2021

மலேசிய மனித உரிமை போராட்டவாதி. அனைத்துலகப் பெண்ணுரிமைப் போராளி. ஐக்கிய நாட்டுச் சபையின் மனித உரிமை தலைமை அதிகாரி. மலேசியாவில் குடும்ப வன்முறைச் சட்டம் இயற்றப் படுவதற்கு மூல காரணமாக இருந்தவர். அழகிய அறிவார்ந்த பெண்மணி. மலேசியத் தமிழ்ப் பெண்ணியவாதி. மேரி சாந்தி தைரியம். கைகூப்புகிறோம்.

மலேசியாவின் மகளிர் உதவி அமைப்பு (Women’s Aid Organisation (WAO) தோன்றுவதற்கும் முன்னோடியாக இருந்தவர். ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் பாலினத்திற்கான சம உரிமைக் குழுவில் இருந்தவர். ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் பெண்களுக்கு எதிரான பாகுபாட்டை ஒழிக்கும் குழுவிலும் (Committee on the Elimination of All Forms of Discrimination against Women) பணியாற்றியவர்.

மேரி சாந்தி தைரியம் (Mary Shanthi Dairiam). ஓர் அற்புதமான மலேசியச் சமூகச் சேவகி. மலேசியாவில் பலருக்கும் இவரைத் தெரியாது. வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டு வர வேண்டியது நம் கடமையாகும்.

இப்படி உலகப் பெண்களுக்காகப் போராடிய பெண்கள்; போராடும் பெண்களை எல்லாம் மேலாதிக்கப் பெரும் தலைவர்கள் கண்டு கொள்ள மாட்டார்கள். இனவாதத்தில் மனவாதம் கலந்தால் மனிதவாதம் மறைந்து போகலாம். அந்த வகையில் இந்தப் பெண்மணியும் மறக்கப்பட்டு இருக்கலாம். ஒரு செருகல்.

தயிர் ரசம், மிளகு ரசம், பருப்பு சாம்பார் காணொலிகள் செய்து ஒரே நாளில் உலகப் புகழ் பெறும் சோடா புட்டிகளுக்குத் தான் இன்றைய காலத்தில் மவுசு அதிகம். விளம்பரங்களும் அதிகம். அப்படிப் பட்டவர்களுக்குத் தான் அதிகம் வெளிச்சமும் கிடைக்கிறது. அசலுக்கு மவுசு குறைவு.

மேரி சாந்தி தைரியம். குடும்ப வன்முறைகளுக்கு எதிராக 1980-ஆம் ஆண்டுகளில் மலேசிய நாடாளுமன்ற வளாகத்தில் தொடர்ந்து பல மாதங்களுக்குப் பரப்புரைகள்; கண்டனக் குரல்கள் எழுப்பியவர். குடும்ப வன்முறை மசோதாவைச் சட்டமாக்குவதற்கு (Domestic Violence Act) போராட்டம் செய்து வெற்றியும் கண்டவர்.

அவரின் தொடர் பரப்புரைகளினால் தான் 1994-ஆம் ஆண்டு குடும்ப வன்முறைச் சட்டம் (Domestic Violence Act 1994) மலேசிய நாடாளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றப் பட்டது. 2012-ஆம் ஆண்டில் அந்தச் சட்டம் மறுதிருத்தம் செய்யப் பட்டது. பின்னர் 2017-ஆம் ஆண்டு (Domestic Violence (Amendment) Act 2017) என்று மறுபடியும் திருத்தம் செய்யப்பட்டது.

ஒரு குடும்பத்தில் உள்ள ஒருவரைச் சும்மா கையை நீட்டி ஓர் அடி அடித்தாலே போதும். கையில் விலங்குடன் அந்தச் சட்டம் ஓடி வந்து எட்டிப் பார்க்கும். மேரி சாந்தி கொண்டு வந்த சட்டம்.

இது பெண்களுக்கு மட்டும் உதவும் சட்டம் அல்ல. ஆண்களுக்கும் உதவுகிறது. கோபத்தில் மனைவி ஒரு கரண்டியை எடுத்து புருசன்காரன் மீது ஒரு வீசு வீசி... அது படாத இடத்தில் பட்டு...  ஒரு சின்ன சிராய்ப்புக் காயம் பட்டு... ரெண்டு சொட்டு இரத்தம் வந்து... அது போதுங்க. பொம்பளைய பிடிச்சு உள்ளுக்கு வச்சிடலாம்.

‘வாராயோ தோழி வாராயோ’ என்று குடும்ப வன்முறைச் சட்டம் கதவைத் தட்டும். அப்புறம் அந்த ராணி லலிதாங்கி கம்பி எண்ண வேண்டி வரலாம்.

ஒரு குடும்பத்தில் உள்ள ஒரு பெண்ணின் மீது அல்லது ஓர் ஆணின் மீது வார்த்தைகளால் வன்முறை நிகழ்ந்தாலும் இந்தச் சட்டம் பாயும். சரிங்களா.

குடும்ப வன்முறை என்றால் என்ன. ஒரு குடும்ப உறுப்பினர் இன்னும் ஒரு குடும்ப உறுப்பினர் மீது பயன்படுத்தும் உடல் அல்லது உளவியல் வன்முறைக்குத்தான் குடும்ப வன்முறை என்று பெயர். இது கணவன், மனைவி மீது அல்லது மனைவி, கணவன் மீது செலுத்தும் வன்முறையைப் பொதுவாகச் சுட்டுகின்றது.

அது யாராக இருந்தாலும் சரி; துணையைத் துன்புறுத்தல் பல வடிவங்களில் வெளிப்படலாம். அடித்தல், பயமுறுத்தல், பாலியல் வற்புறுத்தல், உளவியல் முறையில் வற்புறுத்தல், திருமண முறிவு என்று பயமுறுத்தல், குடும்பத்தை விட்டு வெளியேறி விடுவேன் என்று பயமுறுத்துதல் என்று பல வழிகளில் இது வெளிப்படலாம்.

கணவன் மனைவி என்று இல்லை. குடும்ப அமைப்பில் உள்ள ஆண் பெண் எவராக இருந்தாலும் இந்தக் குடும்ப வன்முறைச் சட்டம் மூலமாக நீதி கேட்கலாம்.

’நான் தாலி கட்டியவன். நான் சொன்னால் நீ கேட்கணும்டி’ என்று வறுபுறுத்தி படுக்கை அறைக்கு இழுத்துக் கொண்டு போவது எல்லாம் தப்பு. மனைவியின் சம்மதம் இல்லாமல் கணவன் தன் மனையைத் தொட்டாலே அது ஒரு வகையான வன்முறைதான். அது சட்டப்படி குற்றம். அதற்காக இதை வைத்துக் கொண்டு கணவனை மிரட்ட வேண்டாம் பெண்களே.

புருசன்காரன் தானே என்று குடும்பப் பெண்கள் பெரும்பாலும் பெரிது படுத்தாமல் விட்டுக் கொடுத்துப் போய் விடுவார்கள். பெண்களுக்கே உள்ள இயல்பான குணம். கணவனுக்கு விட்டுக்கொடுத்துப் போகும் குணம். இருந்தாலும் வற்புறுத்தலின் பேரில் விட்டுக் கொடுப்பதும் சட்டப்படி குற்றமாகும். இந்த இடத்தில் வற்புறுத்தல் வந்து நிற்கிறது. வற்புறுத்தல் என்பது ஒரு வகையில் பயமுறுத்துவது போலாகும்.

’நான் சொல்லி நீ கேட்கவில்லை. உனக்கு இனிமேல் ஒரு காசு தர மாட்டேன் போடி’ என்று சொல்வது குற்றம் அல்ல. ஆனால் அதைச் சொல்லி வறுபுறுத்தி அவளை இணங்க வைப்பது குற்றமாகும். புரியும் என்று நினைக்கிறேன்.

‘வந்து தொலை... வாங்கி வந்த வரம்’ என்று ஒரு மனைவி சொல்வதிலும் வன்முறை தொக்கி நிற்கிறது. நன்றாகக் கவனியுங்கள். வற்புறுத்தலைத் தாங்க முடியாமல் அந்தப் பதில் வருகிறது. ஆக இது ஆண் மீதான வன்முறைக் குற்றம்.

ஆக இந்தச் சண்டைச் சச்சரவுகளைத் தவிர்க்கச் சமாதானமாகப் பேசி விட்டுப் போகலாமே. ’இகோ’ தனமையைத் தவிர்ப்பதால் என்ன குறைந்து விடப் போகிறது.

’உலகத்திலேயே நீ தாண்டி அழகி. உன்னைத் தவிர வேறு எவளும் அப்ரஸ் இல்லடி’ என்று இரண்டு வார்த்தை ஆசையாகப் பேசினால் போதுங்க. கதை முடிஞ்சது. மறுபேச்சு இல்லை. காலடியில் வந்து விழுந்து விடுவாள். அப்புறம் எதற்கு பலாத்காரம். சண்டை; பிணக்கு; முறைப்பு எல்லாம்.

அல்வா இனிப்பான பொருள். அதை ஒரேயடியாக ’லபக்’ என்று முழுங்குவதைக் காட்டிலும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்ச் சாப்பிட்டுப் பாருங்கள். சுவையே வேறு மாதிரியாக இருக்கும். சமயங்களில் தமிழ்க் கட்டுரைகளில் துணுக்கு ஆங்கிலச் சொற்களைப் பயன்படுத்துகிறோமே. அந்த மாதிரி என்று நினைத்துக் கொள்ளுங்கள்.

மனைவியைப் புகழ்ந்து பேசி காரியத்தைச் சாதிப்பதை விட்டு விட்டு, அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்துவதில் எனக்கு உடன்பாடு இல்லை. அதே சமயத்தில் புருசன்காரன் அமைதியாக அன்பாக இருக்கிறானே என்று பெண்கள் சிலர் புருசன்காரனை ஏறி மிதிப்பதும் உண்டு. நடக்கிற காரியம் தான். சான்றுகள் உள்ளன.

எல்லாக் குடும்பங்களிலும் அல்ல. சில குடும்பங்களில் நடப்பது உண்டு. அப்படிப்பட்ட மனைவியை இரண்டு நாள்களுக்குக் கண்டு கொள்ள வேண்டாம். அவள் சமைத்ததைச் சாப்பிட வேண்டாம். மூன்றாவது நாள் அவளே இறங்கி வந்து விடுவாள்.

ஆக இப்படிப்பட்ட ஒரு குடும்ப வன்முறைச் சட்டம் கொண்டு வரப் படுவதற்கு அல்லும் பகலும் உழைத்த மேரி சாந்தி தைரியம் அம்மாவுக்குத் தாராளமாக ஒரு கைதட்டல் கொடுக்கலாமே. அதில் ஓரவஞ்சனை வேண்டாமே.

மேரி சாந்தி தைரியம், 1939-ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 17-ஆம் தேதி பிறந்தவர். சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்தில் படித்தவர் (முன்பு University of Madras). 1991-ஆம் ஆண்டு இங்கிலாந்து சுசேக்ஸ் பல்கலைக்கழகத்தில் (University of Sussex) மாஸ்டர்ஸ் பட்டம் செய்தவர். ஆங்கில மொழி ஆசிரியராகப் பணிபுரிந்தவர். இன்றும் அதே இளமைத் துடிப்புடன் மனித உரிமைப் போராட்டவாதியாகப் பயணித்துக் கொண்டு வருகிறார்.

ஐக்கிய நாட்டுச் சபையின் அறிவுரைஞராகவும் சேவை செய்து இருக்கிறார். அவருடைய மனித உரிமைச் சேவைகள் தொடர்ந்து பயணிக்க வாழ்த்துவோம்.

ஐ. நா. சபையின் பாலினத்திற்கான சம உரிமைக் குழு (UN's Gender Equality Task Force); பெண்களுக்கு எதிரான பாகுபாட்டை ஒழிக்கும் குழு போன்றவற்றில் பணியாற்றியவர்.

2010-ஆம் ஆண்டு இஸ்ரேல் நாட்டு காசா போரைப் பற்றிய ஆய்வறிக்கையைத் தயாரிக்க ஐக்கிய நாட்டுச் சபை மூன்று பேரை அங்கு அனுப்பி வைத்தது. அந்த மூவரில் மேரி சாந்தி தைரியம் அவர்களும் ஒருவர். இப்படி ஒரு பெரிய அமைதித் தூதுவராகப் பணியாற்றியவர்.

பெண்களுக்கு எதிரான அனைத்து விதமான பாகுபாடுகளையும் நீக்க ஒரு காப்பகம் தோற்றுவிக்கப்பட்டது. அது அனைத்துலகப் பெண்ணுரிமை காப்பகம். அந்தக் காப்பகத்தின் ஆசியப் பிரிவின் நிறுவனர்; தற்போதைய இயக்குனரும் இவரே. (International Women's Rights Action Watch - Asia Pacific)

இவர் பல பசிபிக் நாடுகளுக்கு பெண்ணுரிமை அறிவுரைஞராகவும் திகழ்கிறார். இவர் எழுதிய ’ஒரு பெண்ணின் சமத்துவ உரிமை: சிடாவின் வாக்குறுதி’ (A Woman’s Right To Equality: The Promise Of Cedaw) எனும் நூல் தாய்லாந்து பாங்காக் நகரில் பெண்ணுரிமை மாநாட்டில் (Beijing +20 conference) வெளியிடப் பட்டது.

இப்படிப்பட பெண்களை உலகத்திற்கு அறிமுகம் செய்ய வேண்டும். பெண்களுக்குப் பெருமை சேர்க்க வேண்டும். பெண்ணியத்திற்கு மரியாதை செய்ய வேண்டும். ரசம் அதிரசம் காணொலிகள் தயாரிக்கும் போலி விளம்பரப் பிரியர்களுக்கு அல்ல; சிறுபான்மை இனத்தைச் சிறுமைப் படுத்தும் சின்னக் கொசுறுகளுக்கு அல்ல.

உண்மையாக இந்த நாட்டை உருமாற்றியவர்களின் உயரத்தை ஏற்க முடியாமல் காழ்ப்புணர்ச்சியோடு பெண்டத்தாங், பெனும்பாங் என்று பிதற்றி, உளறிக் கொட்டும் அரை வேக்காடுகளுக்கு அல்ல.

அதிரசம் பாரம்பரியச் சொத்து; ரசம் எங்க பாட்டி செஞ்ச பருப்பு சாம்பார் என்று சொல்லும் சோடா புட்டிகளைக் கண்டும் காணாமல் போய்விட வேண்டும்.

பேஸ்புக் ஊடகத்தில் பகாங் சத்யா ராமன் ஒரு வாசகம் எழுதி இருந்தார். நினைவிற்கு வருகிறது. "குருணை அரிசியும் கழுத்தறுத்தான் கருவாடும்" ஒரு நாவலுக்கு ஏற்ற தலைப்பு.

தோட்டங்களில் நாம் சொந்தமாகக் காய்கறிகளைப் பயிரிட்டு சமைத்து உண்டு வந்த வேளையில்; இன்று சொகுசு பேசும் சோம்பேறிகள் பலரின் அன்றைய உணவே அதுதானே?

இந்த வேதாந்தத்தை மறந்து விட்டவர்கள் இன்று ஒரு நாடே தங்களுடையது என்று சித்தார்த்தம் பேசுகிறார்கள். கங்கையில் குப்பை எரிந்தால் கங்கையின் மவுசு எப்போதுமே குறைந்து விடாது. அப்படித்தான் நாமும் இங்கே... என்று எழுதி இருக்கிறார். சரி.

மேரி சாந்தி தைரியம் போன்ற இந்தியப் பெண்கள் நிறைய பேர் இங்கேயும் எங்கேயும் ஜொலிக்கின்றார்கள். இருந்தாலும் மேலாண்மையின் அதிகார ஆதிக்க அழுத்தங்களின் காரணமாகப் பலர் இன்னமும் இலை மறை காய்களாகவே மறைந்து போய் நிற்கின்றார்கள். இதையே காலத்தின் கொடுமை என்று பலரும் சொல்கின்றார்கள்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
04.07.2021

சான்றுகள்:

1. Mary Shanthi Dairiam (Malaysia) (pdf). Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights.

2. Mary Shanthi Dairiam - https://en.wikipedia.org/wiki/Mary_Shanthi_Dairiam

3. Malaysian human rights and women's rights advocate - http://www.dtp.unsw.edu.au/mdm-mary-shanthi-dairiam

4. A Woman’s Right To Equality: The Promise Of Cedaw - https://www.star2.com/people/2015/01/01/fighting-for-equality/

5. International Expert Leads High Level Anti-Discrimination Forum for Royal Government of Cambodia". UNIFEM.

 

பினாங்கு உருவாக்கத்தில் அந்தமான் தமிழர்கள் - 1786

தமிழ் மலர் 28.06.2021

மலேசியாவில் காபி என்று சொன்னால் போதும். ஈப்போ வெள்ளைக் காபி (Ipoh White Coffee) நினைவுக்கு வரலாம்; காபித்தாம் (Kopitiam) நினைவுக்கு வரலாம்; அப்படியே காபி சாம் (Coffee Cham); காபி சி (Kopi-c); காபி ஓ (Kopi-o); காபி மின் திம் (Kopi min-tim); இப்படி இன்னும் பல வகையான் காபிகள் நினைவுக்கு வரலாம்.

சாப்பிட்டால் சாப்பிட்டுக் கொண்டே இருக்கலாம். அது தொலைக்காட்சியில் ஒரு விளம்பரப் பாணி. அதாவது டிரெண்ட். அந்தப் பாவனையில் குடித்தால் குடித்துக் கொண்டே இருக்கலாம் எனும் என்னுடைய டயலாக்கையும் சேர்த்துக் கொள்ளுங்கள். சரி.

 

மலாயாவுக்கு காபி எப்படி வந்தது. இந்தக் கதை பலருக்கும் தெரியாது. காபி குடிக்கத் தெரியும். கமெண்ட் அடிக்கத் தெரியும். ஆனால் காபி மலாயாவுக்கு வந்த கதை பலருக்கும் தெரியாது. அதோடு மலாயாவில் காபி பயிர் செய்யப்பட்ட கதையும் தெரியாது. ஒன் மினிட் பிளீஸ்.

இந்தக் காபியும் காபிச் செடியும் வருவதற்கு முன்னதாகவே தமிழர்கள் மலாயாவுக்கு வந்து விட்டார்கள். இந்தப் பாயிண்டைப் பிடித்துக் கொள்ளுங்கள். சரி. மெட்ராஸ் மாநிலம் தான் தமிழர்களை இலட்சக் கணக்கில் அனுப்பி வைத்த முதல் மாநிலம். இதுவும் ரொம்ப பேருக்குத் தெரியாது.

வரலாற்றைப் புரட்டிப் பாருங்கள். 1786-ஆம் ஆண்டில் பினாங்குத் தீவிற்குத் தமிழர்கள் கொண்டு வரப்பட்ட வரலாற்றுச் சுவடுகள் அப்போதைய பதிவுகளில் இருக்கும். இப்போது இருக்குமா தெரியவில்லை. அதிரசம் இடியப்பம் காணாமல் போனது மாதிரி அதுவும் அடிபட்டுப் போய் இருக்கலாம். சொல்ல முடியாது. 

ஒரு திருத்தம். காபி பயிர் செய்வதற்காகத் தமிழர்கள் கொண்டு வரப்படவில்லை. மலாயா காடுகளை வெட்டிச் சமப்படுத்த வேண்டும். மனிதர்கள் ஓடிப் பிடித்து விளையாட வேண்டும். அப்படியே குடியிருப்பு பகுதிகளை உருவாக்க வேண்டும். அதற்காகத் தான் தமிழர்கள் கொண்டு வரப்பட்டார்கள்.

1858-ஆம் ஆண்டில் தான் தமிழ்நாட்டில் இருந்து அந்தமான் தீவுகளுக்கு கைதிகள் அனுப்பப் பட்டார்கள். அதற்கு முன்னர் 1780-ஆம் ஆண்டுகளில் மலாயாவுக்கும் பெங்கூலனுக்கும் ஏறக்குறைய 15 ஆயிரம் கைதிகள் அனுப்பப்பட்டு இருக்கிறார்கள். அந்தக் கைதிகள் சிலர் தான் பினாங்கிற்குப் பின்னாட்களில் கொண்டு வரப்பட்டு இருக்கிறார்கள்.

(சான்று: Yang, Anand A. “Indian Convict Workers in Southeast Asia in the Late Eighteenth and Early Nineteenth Centuries.” Journal of World History, vol. 14, no. 2, 2003, pp. 179–208. JSTOR, www.jstor.org/stable/20079205. Accessed 27 June 2021.)

(Indian labourers, most likely former convicts, repairing a road in front of the since demolished Chartered Bank Building along Battery Road, circa 1890. Image reproduced from Liu, G. (1999). Singapore: A Pictorial History 1819–2000. Singapore: Archipelago Press in association with the National Heritage Board.)

India dispatched 4000 - 6000 convicts to Bencoolen between 1787 and 1825 and 15,000 to the Straits Settlements between 1780 and 1860. Another 1,000 - 1,500 were transported from Ceylon to Malacca in the Straits Settlements between 1849 and 1873, and several thousands were sent to Burma and to the areas outside of Southeast Asia, principally Mauritius between 1815 and 1837 and the Andaman Islands after 1857.

(சான்று: Nicholas and Shergold ''Transportation as Global Migration" in Convict Workers p.30, Bernard Bailyn, The Peopling of British North America: An Introduction (Madison, 1986), p.121

அந்தக் கட்டத்தில் பினாங்குத் தீவைத் திறப்பதற்கு கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியாருடன் பிரான்சிஸ் லைட் பேச்சுவார்த்தை நடத்தி வந்தார். பினாங்குத் தீவைத் திறப்பதற்கு ஒப்புதல் கிடைத்தால் கைதிகளில் ஒரு பகுதியினரைப் பினாங்குத் தீவிற்கு அழைத்துச் செல்லலாம் என்றும் எண்ணம் கொண்டு இருந்தார். அதே போல ஒப்புதல் கிடைத்தது. 1786 ஜுலை 17-ஆம் தேதி பினாங்குத் தீவைத் திறப்பதற்கு மூன்று கப்பல்களில் வந்தார்.  

100 தமிழ்நாட்டுச் சிப்பாய்கள்; 30 லாஸ்கார் வீரர்கள் (lascars); 15 பீரங்கிப்படை வீரர்கள்; 5 பிரிட்டிஷ் அதிகார்கள்; கூடவே 40 தமிழர்களையும் அழைத்து வந்தார். இந்தத் தமிழர்கள் தான் பினாங்குத் தீவில் முதன்முதலில் காடுகளை அழிப்பதற்கும் சாலைகள் அமைப்பதற்கும் முன்னோடிகளாக இருந்தவர்கள்.

அந்த வகையில் மலாயாவுக்கு வந்த மூத்த தமிழர்கள் சாதாரண தமிழர்கள் அல்ல. மலையூர் மண்ணின் வளப்பத்திற்கும் செழிப்பிற்கும் மந்திரச் சொற்களை வாசித்துக் முதல் மனிதர்கள்.

மலாயா காடுகளைக் கேளுங்கள். மரம் செடி கொடிகளைக் கேளுங்கள். ரொம்ப வேண்டாம். மக்கிப் போன மரங்களையும் கேட்டுப் பாருங்கள். அவைகூட அழுது கொண்டே பதில் சொல்லும்.

மலாயா தமிழர்கள் வாசித்து வந்த மந்திரச் சொற்களின் சாரலில் அவர்களும் நனைந்து கரைந்து கடைசியில் காணாமல் போய் விட்டார்கள். அந்த வாயில்லா ஜீவன்களுக்கு முதல் வணக்கம். முதல் மரியாதை. 

மலாயா தமிழர்கள் வாசித்த அந்த மந்திரச் சொற்கள் காலத்தால் மறக்க முடியாத உண்மைகள். அந்த உண்மைகளுக்குள் இன்னும் ஓர் உண்மை மறைந்து உள்ளது. அந்தக் கித்தா தோப்பு ஜீவன்களே இந்த நாட்டின் மறக்க முடியாத ஜீவகாருண்யங்கள். அதுதான் மறைந்து கிடக்கும் உண்மை.

வரலாறு தெரியாதவர்கள்; அல்லது வரலாறு படிக்காதவர்கள்; அல்லது அந்த வரலாற்றையே மறைப்பவர்களின் பார்வையில், வேண்டும் என்றால் அந்த வாயில்லா ஜீவன்களுக்குப் பெயர் வந்தேறிகளாக இருக்கலாம். பெனும்பாங் என்றும் இருக்கலாம். ஆனால் வரலாறு தெரிந்தவர்களின் பார்வையில் அவர்கள் வந்தேறிகள் அல்ல. சத்தியமான தியாகச் சீலங்கள்.

உண்மையை உரசிப் பார்த்தால் அந்தக் கித்தா தோப்பு ஜீவன்கள் தான் அச்சு அசலான மைந்தர்கள். அம்சமான மண்வாசனைகள். வாய் இருந்தும் வாய்விட்டுப் பேச முடியாத அந்த வாயில்லா பூச்சிகளினால் தான் மலைநாட்டு மண்வாசனையை இன்னமும் பலர் சுவாசித்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். 

உண்மையைச் சொன்னால் சிலருக்குக் கோபம் வரலாம். சண்டைக்கும் வரலாம். பிரச்சினை இல்லை. சபைக்கு உதவாத சோம்பேறிகளைப் பற்றி பேசுவதினால் யாருக்கும் எவருக்கும் எந்த நன்மையும் இல்லை.

1786-ஆம் ஆண்டில் கெடா சுல்தானிடம் இருந்து பிரான்சிஸ் லைட் (Francis Light) ஓர் ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டார். பினாங்குத் தீவைப் பெற்றுக் கொண்டார். இதுவும் ஒரு பெரிய வரலாறு. 

 

பினாங்குத் தீவு ஆங்கிலேயர்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்ட போது அது ஒரு பெரிய காடாக இருந்தது. மனிதர்கள் எளிதாக நுழைந்து போக முடியாத காடுகள். ஓர் ஆள் உயரத்திற்கு நிரம்பி வழிந்த காட்டுப் புதர்கள். லாலான் காடுகள். அந்தக் காடுகளிலும் அந்தப் புதர்களிலும் பல வகையான விலங்குகள் காட்டு தர்பார் செய்து கொண்டு இருந்தன.

அந்தப் பக்கம் காட்டு யானைகள். இன்னொரு பக்கம் காட்டுப் புலிகள். மற்றொரு பக்கம் மலைப் பாம்புகள். இந்தப் பக்கம் காண்டா கரடிகள். சும்மா சொல்லக் கூடாது. பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாகப் பேரன் பேத்திகள் எடுத்து பெரிய காட்டுக் கூட்டுக் குடும்பமாக வாழ்ந்து இருக்கின்றன. அந்தக் காடுகளை அழிப்பதற்கு அப்போது ஆட்கள் தேவைப் பட்டார்கள்.

அப்போது பினாங்குத் தீவில் பெரும்பாலும் மீனவர்கள் வாழ்ந்தார்கள். எளிய வாழ்க்கை முறை. எளிமையான வாழ்வியல் அமைப்பு. ஒருபுறம் கடலிலும் ஆற்றிலும் கிடைத்த மீன்கள். இன்னொரு புறம் மணல் மேடுகளில் கிடைத்த மரவெள்ளிக் கிழங்குகள். சுட்டுப் பொசுக்கிச் சாப்பிடுவதில் மனநிறைவு. எளிதான வாழ்க்கை. ஆக அப்படி வாழ்ந்தவர்களுக்கு காடுகளை அழிக்கும் வேலைகள் சரிபட்டு வரவில்லை.

பக்கத்தில் இருந்த இந்தோனேசியா ஜாவா தீவில் இருந்து மக்களைக் கொண்டு வந்தார்கள். இவர்கள் நல்ல உழைப்பாளிகள். ஆனால் ஒரு பலகீனம். சம்பளம் போட்டதும் சில நாட்களுக்கு வேலைக்காட்டுப் பக்கமாய்த் தலை வைத்துப் படுக்க மாட்டார்கள். வேலைகள் அப்படி அப்படியே நின்று போகும்.

அதனால் தமிழகத்தில் இருந்து தமிழர்கள் கொண்டு வரப் பட்டார்கள். ஒப்பந்தக் கூலிகளாக அல்ல. இந்தியாவை ஆட்சி செய்த வெள்ளைக்காரர்களின் அரசியல் கைதிகளாக வந்தார்கள். அதாவது நாடு கடத்தப் பட்டார்கள். அப்படி வந்தவர்கள் எல்லாம் அங்கே இந்தியாவின் விடுதலைக்காகப் போராடியவர்கள். முதலில் சின்னச் சின்னக் குற்றங்களைச் செய்தவர்கள் பினாங்கிற்குக் கொண்டு வரப் பட்டார்கள்.

ஆக அப்படிக் கொண்டு வரப்பட்ட தமிழர்கள் தான் பினாங்கு மலைக் காடுகளை வெட்டிச் சீர் செய்தார்கள். காண்டா காடுகளை வெட்டித் துப்புரவு செய்தார்கள். குடியிருப்புப் பகுதிகள் உருவாக்கித் தந்தார்கள். வெள்ளைக்காரர்கள் ’கோல்ப்’ விளையாட திடல்களையும் செய்து கொடுத்தார்கள். காடு மேடுகளாய்ப் பரந்து கிடந்த பினாங்கை, மக்கள் வாழும் திண்ணை மேடுகளாக மாற்றிக் காட்டினார்கள். அதன் பின்னர் தான் 1800-ஆம் ஆண்டுகளில் பினாங்கில் காபி பயிர் செய்யப் பட்டது. 

ஏற்கனவே 1750-ஆம் ஆண்டுகளில் அந்தமான் நிக்கோபார் தீவுகளுக்குத் தமிழர்கள் நாடு கடத்தப்பட்டு வந்தார்கள். இந்தியாவில் வெள்ளையர்களை எதிர்த்தவர்கள் எல்லாம் அந்தமானுக்கு நாடு கடத்தப் பட்டார்கள். 1786-ஆம் ஆண்டு பினாங்குத் தீவு திறக்கப் பட்டதும் அங்கேயும் தமிழர்கள் நாடு கடத்தப் பட்டார்கள்.

ஆக அப்படி வந்த தமிழர்கள் தான் பினாங்கு தீவின் காடுகளை அழித்தார்கள். ரோடுகளைப் போட்டார்கள். மறுபடியும் சொல்ல வேண்டி வருகிறது. இல்லை என்றால் மறந்து போகும். அப்புறம் என்னாங்க. பக்கத்தில் இருக்கும் மனைவியையே மறந்து போகும் காலத்தில் ரொம்ப பேர் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறார்கள். ஆக எல்லாவற்றையுமே இரண்டு மூன்று முறை சொல்ல வேண்டி வருகிறது.
 
மலாயாவுக்கு வந்த தமிழர்கள், மற்றவர்கள் சுகமாய் மகிழ்ச்சியாய் வாழும் அளவிற்கு நல்லது செய்துவிட்டுப் போய் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் போட்டுக் கொடுத்த சாலைகளில் தான் பலரும் இப்போது சொகுசாய்க் கார் ஓட்டிக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். என்னையும் பாருங்க என் அழகையும் பாருங்க என்று செல்பி படங்களையும் எடுத்துக் கொள்கிறார்கள்.

அந்தச் சொகுசு ராசா ராசாத்திகளில் சிலர்; காடுகள் அழித்தவர்களைப் பார்த்து பெனும்பாங் என்கிறார்கள். சரியான லூசுகள். அந்த மேனா மினுக்கி லூசுகளை நினைத்தால் வெட்கமாக இருக்கிறது. நோ சூடு. நோ சொரணை.

இன்னும் ஒரு விசயம். இங்கிலாந்தில் இருந்து ஆஸ்திரேலியாவுக்கு நாடு கடத்தப்பட்ட ஆங்கிலேயர்கள் தான் இப்போது ஆஸ்திரேலியாவின் சொந்தக்காரர்களாக இருக்கிறார்கள். அவர்கள் தான் இன்றைக்கும் ஆஸ்திரேலியாவை ஆட்சி செய்கிறார்கள். ஆனால் பினாங்கிற்குக் கொண்டு வரப்பட்ட தமிழர்கள் என்ன ஆனார்கள். பினாங்கு தண்ணீர்மலை முருகப் பெருமானுக்குத் தான் தெரியும்.

என்னைக் கேட்டால் அட்ரஸ் இல்லாமல் கழற்றிவிடப் பட்டார்கள். அதுவே ஒரு வரலாற்றுக் கொடுமை. ஆக இப்படியும் சொல்லலாம். 1780-ஆம் ஆண்டுகளில் பினாங்கு தீவு என்பது மலாயா கட்டுமானத்தின் முன்வைப்பு. பினாங்கு முன்னோடி பிரான்சிஸ் லைட் அவர்களின் முன்னெடுப்பு. அதுவே தமிழர்களின் முதன்மைப் பங்களிப்பு.

இன்னும் ஒரு விசயம். பினாங்கு தமிழர்கள் தான் பினாங்கு கொடிமலையில் பாதை அமைத்துக் கொடுத்தார்கள். பினாங்கு கொடி மலையில் இருந்து குடி நீரை மாட்டு வண்டிகளில் தோம்பு கட்டிக் கொண்டு வந்தார்கள். ஜார்ஜ் டவுன் நகரத்தில் வாழ்ந்த எல்லா இன மக்களுக்கும் விநியோகம் செய்தார்கள். அவர்கள் கொண்டு வந்து கொடுத்த பச்சைத் தண்ணீரைக் குடித்து அவர்களுக்கே பச்சையாகத் துரோகம் நினைகலாமா?

பினாங்கு வனப்பூங்காவை 150 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக பராமரிப்புச் செய்தார்கள். அது மட்டும் அல்ல. குட்டித் துறைமுகமாக இருந்த பினாங்கு துறைமுகத்தைப் பெரிய பரிமாணத்தில் வார்த்துப் பெருமை செய்து இருக்கிறார்கள். பினாங்கு சாலைகளின் கட்டுமானத்தை அமைத்துக் கொடுத்தவர்களும் மலாயா தமிழர்கள் தான். ரொம்ப வேண்டாம்.

பாயான் லெப்பாஸ் விமானத் திடலை அமைத்துக் கொடுத்தவர்களும் மலாயா தமிழர்கள் தான். பினாங்கு ஜெட்டி துறைமுகத்தை அமைத்துக் கொடுத்தவர்களும் தமிழர்கள் தான். கொடிமலைக்கு இரயில் பாதையைப் போட்டுக் கொடுத்தவர்களும் தமிழர்கள் தான்.

1867-ஆம் ஆண்டு பினாங்கில் வாழ்ந்த தமிழர்கள் பற்றிய ஓர் அபூர்வமான புகைப்படம் உள்ளது. 1800-ஆம் ஆண்டுகளின் தொடக்கத்திலேயே தமிழர்கள் மலாயாவுக்குக் கொண்டு வரப் பட்டதைச் சித்தரிக்கும் படம்.

நமக்கு கிடைத்த சான்றுகளின் படி, 1837-ஆம் ஆண்டு 2000 தமிழர்கள் பினாங்கிற்கு கொண்டு வரப்பட்டு இருக்கிறார்கள். இது அதிகாரப்பூர்வமற்ற குடியேற்றம். மெட்ராஸ் அரசாங்கத்திற்குத் தெரியாமல் நடைபெற்றது. முன்னர் காலத்தில் சென்னை மாநிலத்தை மெட்ராஸ் அரசாங்கம் என்று அழைத்தார்கள்.

சில வரலாற்றுப் படங்கள் கிடைத்து உள்ளன. அந்தப் புகைப்படங்களை எடுத்தவர் கிரிஸ்டன் பீல்பர்க் (Kristen Feilberg). 1867-ஆம் ஆண்டு பாரிஸ் கண்காட்சியில் காட்சிக்கு வைக்கப் பட்டது. இந்த மாதிரியான வரலாற்றுப் படங்கள் இல்லை என்றால் வந்தேறிகள் என்று சொல்கிறார்களே; அவர்களின் சீண்டல்கள் மேலும் அதிகரிக்கும். அவர்களின் வசைமொழிகளைத் தவிர்ப்பவதற்கு, எதிர்காலத்தில் இந்தப் படங்கள் துருப்புச் சீட்டுகளாகப் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும்.

ஒரு கட்டத்தில் மெட்ராஸ் மாநிலத்தில் இருந்த பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளுக்குத் தெரியாமல் தமிழர்கள் பினாங்கில் உள்ள கரும்புத் தோட்டங்களுக்குக் கொண்டு வரப்பட்டு இருக்கிறார்கள். இதுவும் ஓர் அரிய தகவல். 1844-ஆம் ஆண்டில் தான் ஒப்பந்தத் தொழிலாளர்களாகத் தமிழர்கள் மலாயாவுக்கு கொண்டு வரப் பட்டார்கள். 

மலைக்காட்டு மலையகத்தைப் பொன் விளையும் பூமியாக மாற்றிக் காட்டிய மலாயா தமிழர்களுக்கு நாம் எப்போதும் மரியாதை செய்வோம். கொட்டும் மழையிலும் கொக்கரிக்கும் வெயிலிலும் வெறும் வேட்டி முண்டாசு கட்டிக் கொண்டு பினாங்கு தீவின் கட்டுமானத்தில் முதுகெலும்பாய் வாழ்ந்து காட்டியவர்கள். அரசியல் கைதிகளாகவும் அற்றைக் கூலிகளாகவும் பரிணமிததவர்கள். பினாங்குத் தீவின் வளப்பத்திற்கும் ஒட்டு மொத்த மாலாயாவின் வளர்ச்சிக்கும் உறுதுணையாக இருந்தவர்கள்.

இவர்களைப் போய் வந்தேறிகள் என்று சொல்கிறார்களே. என்னங்க சொல்வது. இதில் இப்போது ரவிக்கையும் சேலையும் பாரம்பரிய உடை என்று வேறு சொல்கிறார்கள். எங்கேயாவது மனுசன் இல்லாத காட்டுக்கு ஓடிப் போகலாம் போல இருக்கிறது. அங்கே ஓடினாலும் ரசமும் சாம்பாரும் எங்கள் பரம்பரை சொத்து என்று சொல்லி அங்கேயும் வரலாம். என்னதான் நடக்கிறது. ஒன்னுமே புரியலீங்க.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
28.06.2021

சான்றுகள்:

1.  Sandhu, Kernial Singh (1969), Indians in Malaya-immigration and settlement, Cambridge University Press

2.  Kuppusamy, Baradan (20 March 2008). "Dr P. Ramasamy – from critic to Penang No. 2". The Star.

3. Sinnappah, Anasanatnam (1979), Indians in Malaysia and Singapore, Kuala Lumpur: Oxford University Press

4. Snider, Nancy (1968), "What Happened in Penang", Asian Survey, 12: 960–975

 

அக்கரைச் சீமையின் வீரமகள் அஞ்சலை குப்பன்

கரை ஒதுங்கும் சிப்பிகள். நுரை உமிழும் அலைகள். வானம் தொடும் நீலங்கள். அலை பாயும் நீர்க்குமிழிகள். கரை சேரும் கடல் பச்சைகள். வெள்ளி மீன்களின் நயனங்கள். அனைத்தும் ஒளிர்ந்து வளைந்து நீரிதழ் ஒளிப் பிளந்து மறையும் நளினங்கள். அனைத்தும் அழகின் ஆராதனைகள். அனைத்தும் அசத்தல் ஆழ்க்கடல் பிம்பங்கள். அவற்றின் மறுபக்கமே மொரிசியஸ் என்கிற பூலோகச் சொர்க்கம்.

அத்தனையும் இயற்கை அன்னை அள்ளிக் கொடுத்தவை. அத்தனையும் எழில்மிகுச் சொப்பனங்கள். மொரிசியஸ் தீவைப் படைத்து விட்ட இறைவன் அதே வடிவத்தில் சொர்க்கத்தையும் படைத்தான் என்று பெருமையாகச் சொல்வார்கள். உண்மைதான். அந்தப் பூலோகச் சொர்க்கத்தில் தான் அஞ்சலை குப்பன் எனும் ஒரு தமிழச்சியின் வீர வரலாறும் வருகிறது.

அஞ்சலை குப்பன்; மொரிசியஸ் நாட்டின் ஐரோப்பியக் கொடுங்கோன்மைக்கு எதிராகப் போராடியவர். மொரிசியஸ் நாட்டின் கரும்புத் தோட்ட முதலாளிகளுக்கு எதிராகப் போர்க் கொடி தூக்கியவர். மொரிசியஸ் நாட்டின் மனித உரிமைகளுக்காக தன் உயிரையே தியாகம் செய்தவர். 1940-ஆம் ஆண்டுகளில் மொரிசியஸ் நாட்டில் நடந்த ஒரு வரலாற்று நிகழ்ச்சி.

கப்பலேறி வந்தாலும் சூடு சொரணை உண்டு. கைப்பிடிச் சோற்றிலும் கைத்துளி உப்பு உண்டு. மனித உரிமைகள் மரித்துப் போகா என்று காலனித்துவத்தை எதிர்த்த ஒரு தமிழ்ப் பெண்மணியின் வீர வரலாறு வருகிறது. அவரைச் சற்று நேரம் நினைத்துப் பார்ப்போம். அஞ்சலைக்கு அஞ்சலி செலுத்துவோம்.

மொரிசியஸ் நாட்டில் இப்போது அந்தப் பெண்மணிக்காகச் சிலை வடித்து சீர் செய்கிறார்கள். அஞ்சல்தலை வெளியிட்டு பார்புகழப் பெருமை செய்கிறார்கள். ஒரு விளையாட்டு அரங்கத்தைக் கட்டி மரியாதை செய்கிறார்கள். யார் அந்த அஞ்சலை குப்பன். தொடர்ந்து படியுங்கள்.

வரலாற்றைப் புரட்டிப் பார்த்தால் அஞ்சலை குப்பன் எனும் பெயர் கொஞ்சமாய் மறைந்து மங்கலாகத் தெரியும். ஏன் தெரியுங்களா. இந்தத் தமிழச்சியின் தியாக உணர்வுகள் குறித்து உலகத் தமிழர்களுக்கு அதிகமாய்த் தெரியாது. ரொம்ப வேண்டாம். தெரியவே தெரியாது என்று சொன்னால் தான் சரியாக அமையும்.

இன்னும் ஒரு பத்து ஆண்டுகள் கழித்து இப்படி ஒரு தமிழ்ப் பெண் வாழ்ந்து இருக்கிறார் என்று தெரியாமலேயே போய்விடும். அதனால் முன்கூட்டியே இப்படி ஒரு பதிவைப் பதிவு செய்துவி டுவது சாலச் சிறப்பு என்பது காலத்தின் கணிப்பு அல்ல. ஞாலத்தின் எதிர்பார்ப்பு.

மொரிசியஸ் நாட்டில் இரண்டு பெண்களுக்குச் சிலை வைத்து இருக்கிறார்கள். ஒன்று மொரிசியஸ் தலைநகரில் வைக்கப்பட்டு உள்ள இங்கிலாந்து நாட்டின் விக்டோரியா மகாராணியாரின் சிலை. உலகத்தின் கால பகுதிக்கு மகாராணியாராகக் கோலோச்சியவர்.

மற்றொன்று அஞ்சலை குப்பன் அவர்களின் சிலை. மொரிசியஸ் தலைநகரம் போர்ட் லூயிஸ் (Port Louis) அபரவாசி (Aapravasi Ghat) வளாகத்தில் அந்தச் சிலையை வைத்து இருக்கிறார்கள். வேறு சிலைகள் எதுவும் இல்லை. ஒரு தமிழ்ப் பெண்ணுக்குச் சிலை வைத்து இருக்கிறார்கள். பெருமையாக உள்ளது.

அஞ்சலை குப்பன், மொரிசியஸின் கரும்புத் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் உரிமைகளுக்காகப் போராடியவர். 1943 செப்டம்பர் 27-ஆம் தேதி ஆங்கிலேயர்களின் துப்பாக்கிச் சூட்டில் வீரமரணம் அடைந்தவர். அப்போது அவர் நிறைமாதக் கர்ப்பிணி. அவருக்குத்தான் அங்கு சிலை வைக்கப்பட்டு உள்ளது. சரி.

மொரிசியஸ் (Mauritius) ஒரு சின்ன நாடு. ஆப்பிரிக்கக் கண்டத்திற்குத் தென் கிழக்கு கடலோரப் பகுதியில் ஒரு தீவு. மடகாஸ்கர் தீவுக்கு 900 கி.மீ. கிழக்கே அமைந்து உள்ளது.

இந்தத் தீவின் மொத்த நீளம் 65 கி.மீ. அகலம் 45 கி.மீ. அவ்வளவு தான். தீவின் மொத்த நிலப்பரப்பு 2045 சதுர கி.மீ. 2016 ஜூலை மாதக் கணக்குபடி மொரீஷியஸ் தீவின் மக்கள் தொகை 1,262,132.

மொரிசியஸ் நாட்டில் 68 விழுக்காடு இந்திய வம்சாவழியினர். 27 விழுக்காடு ஆப்பிரிக்க வம்சாவழியினர். 3 விழுக்காடு சீன வம்சாவழியினர். 2 விழுக்காடு பிரிட்டீஷ் வம்சாவழியினர். ஏறக்குறைய 75,000 தமிழர்கள் வாழ்கின்றனர்.  

தமிழர்கள் இந்த நாட்டின் வளர்ச்சியில் மிக முக்கியமானவர்கள். அவர்களில் பலர் அமைச்சர்களாகவும் நீதிபதிகளாகவும் உயர்க் கல்விமான்களாகவும் கிராமத் தலைவர்களாகவும் சேவை செய்து இருக்கிறார்கள். 

இருப்பினும் இவர்களில் 54,000 பேர் தங்களின் தாய்மொழி தமிழ் என்கின்றனர். இவர்களில் 3,650 பேர் மட்டுமே தங்கள் வீட்டில் தமிழை அதிகமாகப் பேசுகின்றனர்.

1729-ஆம் ஆண்டு பாண்டிச்சேரியில் இருந்து தமிழர்கள் மொரிசியஸ் தீவிற்கு முதன்முதலாகக் கொண்டு செல்லப் பட்டார்கள். 1735-ஆம் ஆண்டு மறுபடியும் பாண்டிச்சேரியில் இருந்து கொண்டு செல்லப் பட்டார்கள். சின்னச் சின்னக் கப்பல்கள் கட்டுவது; கட்டடங்கள் கட்டுவது; அதற்காகத் தமிழர்கள் சென்றார்கள்.

அவர்கள் போர்ட் லூயி நகரப் பகுதியில் தங்க வைக்கப் பட்டார்கள். இவர்கள் இதற்கு முன் அங்கே வாழ்ந்த ஆப்பிரிக்க அடிமைகளைப் போல நடத்தப்படவில்லை. கொஞ்சம் நஞ்சமாய் மனித உரிமைகள்; அவற்றில் மிச்சம் மீதியாய் மனிதநேயப் பார்வைகள்.

அதற்கு முன்னர் அங்கே இருந்த ஆப்பிரிக்க அடிமைகள் ஆடுமாடுகளைப் போல நசுக்கி நார் நாராய்க் கிழிக்கப் பட்டார்கள். அதையும் நினைவில் கொள்வோம். தமிழர்களை மட்டும் பேசிவிட்டு ஆப்பிரிக்கர்களை ஒதுக்கிவிட முடியாது. 

அவர்களும் வாயில்லா இரண்டு கால் ஜீவன்களாய் வாழ்ந்தவர்கள் தானே. தோட்டத் தொழிலாளர்களில் தமிழர்களுடன், ஆப்பிரிக்கர் மற்றும் பீகாரிகளும் பெரும் அளவில் இருந்தனர்.

1829 முதல் 1830 வரை நூற்றுக் கணக்கான தமிழர்கள் சென்னை துறைமுகத்தில் இருந்து மொரிசியஸ் தீவிற்குக் குடியேற்றப் பட்டார்கள்.

தமிழர்கள் இந்த நாட்டின் வளர்ச்சியில் மிக முக்கியமானவர்கள். இந்தத் தீவில் தான் அஞ்சலை குப்பன் உரிமைப் போராட்டங்கள் செய்து சாதனை படைத்து இருக்கிறார்.

நவீன மொரிசியஸின் வரலாற்றில் ஒரு முக்கிய மாந்தராகக் கருதப் படுகிறார். மொரிசியஸ் மக்களின் அடையாளச் சின்னமாகவும் மாறியுள்ளார்.

தன் பாட்டியின் மூலம் தொழிலாளர்களின் தொடர் இன்னல்களை அறிந்தவர். அவற்றுக்குத் தீர்வு காண போராட்டக் களத்தில் குதித்தவர். பெண்களின் விடுதலைக்காகவும் போராடியவர். கரும்புத் தோட்டங்களில் வேலை செய்த தொழிலாளர்களை ஒன்று திரட்டி உரிமைப் போராட்டங்களை முன்வைத்தவர்.

அஞ்சலை குப்பன்; அஞ்சலை திவாகரன்; அஞ்சலாய் குப்பன் (Anjalay Tassalam Twakaran); 1911 பிப்ரவரி 17-ஆம் தேதி ரிவியர் டு ரெம்பார்ட் (Riviere du Rempart) எனும் மாவட்டத்தில் பிறந்தார்.

1943 செப்டம்பர் 13-ஆம் தேதி பெல்லி வியூ ஹாரேல் (Belle Vue Harel) எனும் சீனி தோட்டத்தில் ஒரு பெரிய வேலைநிறுத்தம் தொடங்கியது. அதில் அஞ்சலையும் கலந்து கொண்டார். 1943 செப்டம்பர் 27-ஆம் தேதி உயிர் துறந்தார்.

அந்த நாள் மொரீஷியஸ் மக்களால் பெரிதும் போற்றப்படும் நாள். தியாக நாளாகவும் கருதுகிறார்கள். அன்றைய நாளில் தான் பிரிட்டிஷ் காலனித்துவ ஆதிக்கத்திற்கு எதிராகவும்; தோட்டத் தொழிலாளர்களின் உரிமைகளுக்காகவும் போராட்டம் உச்சம் அடைந்த நாளாகும்.

1943 செப்டம்பர் 13-ஆம் தேதி, பெல்லி வ்யூ ஹரேல் (Belle Vue Harel) சர்க்கரை தோட்டத்தில் ஒரு பெரிய வேலை நிறுத்தம் தொடங்கியது. அந்த வேலை நிறுத்தம் பல நாட்கள் நீடித்தது.

கரும்புத் தோட்டங்களில் வேலை செய்த தொழிலாளர்களுக்கு மனநிறைவான ஊதியம் கிடைக்கவில்லை. நல்ல சூழலில் தங்கும் வீட்டு வசதிகளும் இல்லை. இவற்றுக்காகத் தொழிலாளர்கள் தொடர்ந்து பேச்சுவார்த்தைகள் நடத்தினார்கள். நெருக்குதல்களையும் கொடுத்து வந்தார்கள்.

ஆங்கிலேய முதலாளிகள் கேட்பதாக இல்லை. தெரிந்த விசயமாச்சே. வரித்து விடு. பிரித்து விடு. தொலைத்து விடு எனும் சாணக்கியத்தில் ஆங்கிலேயர்கள் பேர் வாங்கியவர்கள். பரம்பரை புத்தி பாதியில் போய் விடுமா.

இந்தப் பக்கம் மலாயாவில் மட்டும் என்னவாம். 1900-ஆம் ஆண்டுகளில் அதே நிலைமை தானே. நாலு தகரத்தில் ஒரு டப்பாவைக் கட்டி வைத்து; அதற்கு கூலி லைன் என்று பெயர் வைத்து; 150 ஆண்டுகளாக மலாயாத் தமிழர்களின் உயிரை வாங்கவில்லையா. எல்லாம் ஒன்னுதான்.

பெல்லி வ்யூ ஹரேல் கரும்புத் தோட்டத்தில், அன்றைய தினம் தொழிலாளர்களை உளவு பார்க்க வந்த காவலர் ஒருவர் தாக்கப் பட்டார். அந்தக் காரணத்தின் அடிப்படையில் காவல்துறை கடும் நடவடிக்கையில் ஈடுபட்டது. துப்பாக்கி சூடு நடத்தினார்கள்.

அந்தக் கலவரத்தில் நால்வர் உயிர் இழந்தார்கள். அஞ்சலை குப்பனைத் தவிர்த்து மேலும் மூவர். கிருஷ்ணசாமி முனுசாமி (Kistnasamy Mooneesamy); முனுசாமி முனியன் (Moonsamy Moonien; மருதை பானப்பன் (Marday Panapen). ஐந்து பேருக்கு படுகாயங்கள்.

இந்த நிகழ்ச்சியைப் பெல்லி வியூ ஹாரேல் படுகொலை (Belle Vue Harel massacre) என்று வர்ணிக்கிறார்கள்.

அஞ்சலை இறக்கும் போது அவருக்கு வயது 32. நிறைமாத கர்ப்பிணி. முதல் பிரசவத்திற்கு முன்னரே பலியானார்.

1968-ஆம் ஆண்டு மொரிசியஸ் சுதந்திரம் அடைந்தது. அதன் பின்னர், 1995-ஆம் ஆண்டில் அஞ்சலை குப்பனுக்குச் சிலை வைக்கப் பட்டது. அப்போதைய மொரிசியஸ் பிரதமர் சர் அனரூட் ஜுக்நாத் (Sir Anerood Jugnauth) திறப்பு விழா செய்தார். சிலயின் உயரம் ஒன்றரை மீட்டர். இரண்டரை டன் எடை. ஹரோல்ட் கெந்தில் (Harold Gentil) எனும் சிற்பி செதுக்கிய சிலை.

தவிர அஞ்சலை குப்பனுக்கு அவருடைய பெயரில் ஒரு விளையாட்டு அரங்கத்தையும் உருவாக்கி இருக்கிறார்கள். அதன் பெயர் அஞ்சலை விளையாட்டரங்கம் (Anjalay Stadium, Belle Vue, Mauritius).

அது மட்டும் அல்ல. 2000 டிசம்பர் 13-ஆம் தேதி அவருக்காக அஞ்சலை தலை வெளியிட்டுச் சிறப்பு செய்தார்கள்.

பள்ளிப் பாட நூலகளில் அவரின் வரலாறு பதிவு செய்யப்பட்டு உள்ளது. மொரீஷியஸ் நாட்டில் முதல் வகுப்பு முதல் ஐந்தாம் வகுப்பு வரை படிக்கும் மாணவர்கள் கட்டாயம் அஞ்சலையின் வாழ்க்கை வரலாற்றை ஆங்கிலம் மற்றும் பிரெஞ்சு மொழியில் படிக்க வேண்டும்.

2015 மார்ச் 8-ஆம் தேதி அனைத்துலக மகளிர் தினம். அதை முன்னிட்டு மொரிசியப் பாலின சமத்துவம், குழந்தைகள் மேம்பாடு மற்றும் குடும்ப நலத்துறை அமைச்சரால் அதிகாரபூர்வமாக அஞ்சலி குப்பன் கெளரவிக்கப் பட்டார். அதன் பின்னர் பாட நூல்களிலும் அவருடைய வரலாறு இடம் பெற்றது.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
27.06.2021

சான்றுகள்:

1. The historical significance of Anjalay Coopen - https://www.lexpress.mu/article/historical-significance-anjalay-coopen

2. Nouvelle d'Ananda Devi, La Mort d'Anjalay dans Au tour des femmes. Ed. B. Pyamootoo & R. Poonoosamy. Port-Louis:  Immedia, 1995: 67-74

3. Anjalay Coopen: Tamil Lady ‘Kabali’ of Mauritius - https://tamizharmedia.com/2019/06/30/anjalay-coopen-tamil-lady-kabali-of-mauritius/

பின்னூட்டங்கள்:

கரு.ராஜா, சுங்கை பூலோ: இந்த கட்டுரையைப் படித்ததும் எனக்கு ஒரே அதிர்ச்சி. இந்த நாட்டிலிருந்து மொரிசியசுக்கு பல குப்பனும் சுப்பனும் சுற்றுலா போய் வந்து சுற்றுலா கட்டுரை எழுதியதை அடியேன் படித்து இருக்கிறேன்.

பத்திரிகை நிருபர்கள் கூட மொரிசியசுக்கு சுற்றுலா போய் வந்து பயணக் கட்டுரைகள் எழுதியதை நான் படித்து இருக்கிறேன். எந்தச் சுப்பனும் தமிழச்சி அஞ்சலை குப்பன் பற்றிய தகவலை எழுதவில்லை. ஏன் என்று எனக்கு விளங்கவில்லை.

ஒரு தமிழச்சியை இந்தக் கேடு கெட்ட வெள்ளைக்காரப் பசங்க அநியாயமா சுட்டு கொலை செய்து இருக்கிறார்கள்.

இப்படி எல்லாம் சுற்றுலா போகிற நம்ம தம்பிங்க மேலோட்டமாகச் சுற்றி திரிந்துவிட்டு வந்து இங்கே வந்ததும் ஆகா... ஓகோ... என்று எதையாவது எழுதி பத்திரிகையில் போட்டு விடவேண்டியது. இப்படிப்பட்ட விசயங்கள் இவர்கள் கண்களுக்கு தென்படதோ. கட்டுரை அருமை நண்பா. வாழ்த்துகள்.

பெருமாள், கோலாலம்பூர்: எனக்கு மொரிசியசில் ஒரு நண்பர் இருக்கிறார். அவர் ஏற்கனவே இந்தக் கட்டுரை விபரங்களைச் சொல்லி அஞ்சலை குப்பன் பற்றியும் என்னுடன் பகிர்ந்து கொண்டார்.

மலேசியா வரும் போது நான் தான் அவரை விமான நிலையம் வரை அனுப்பி வருவேன். அங்குள்ள எரிமலை வெடித்த லார்வா, இன்று வரை வைத்துள்ளதாகவும் கூறினார்.

அந்த தீவு, சுற்றுலா, மீன்பிடி தொழிலுக்கு பேர் பொனதாகவும் கூறியுள்ளார். சாலைகளில் போலீசாரைக் காண்பது அரிதாம். எல்லா வழி தடங்களிலும் CCTV மறைகாணி மயமாம். சம்மன் வீடு தேடி வருமாம்.

மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன் >>>> கரு.ராஜா, சுங்கை பூலோ: நன்றிங்க ராஜா. சுற்றுலா போகும் பத்திரிகையாளர்கள் தமிழர்கள் சார்ந்த வரலாற்றை ஆழமாகப் பார்க்க வேண்டும். இலவசமாக டிக்கெட் கிடைத்தால் வரலாறும் மறக்கப் படலாம் என்பது பரவலான கருத்து.

பனையபுரம் அதியமான்: வியப்பாகவும், பிரமிப்பாகவும், பெருமையாகவும் உள்ளது.

தேவி சர: சிறப்பு 👍🏻👌👏👏👏

பெருமாள், கோலாலம்பூர்: அஞ்சலை குப்பன் வரலாறு மிகவும் சோகமானதாகவே வர்ணிக்கப் படுகிறது. ஏதோ ஒரு சினிமாவை பார்த்தது போல் உள்ளது.

இம்மாதிரியான வரலாற்றுகளை எதிர்கால வாரிசுகளுக்குச் சொல்லிச் செல்வோம் 😢 நன்றி தலைவரே.

டாக்டர் சுபாஷினி: அருமையான பதிவு. தமிழ் மரபு அறக்கட்டளையின் காலாண்டு இதழில் இந்தக் கட்டுரையை இணைத்துக் கொள்கிறோம். நன்றி.

தனசேகரன் தேவநாதன்: நமது தலைவரின்  கைவண்ணம் பார் எங்கும் பரவட்டும் 🌹🙏👌

மலேசியாவில் தமிழர்கள் பெனும்பாங்?

தமிழ் மலர் - 26.06.2021

இரசம் செய்த இரசவாதம்

தமிழர்களின் பாரம்பரியச் சமையல் உணவுகளில் முக்கியமானது இரசம். ஒரு வகையான திரவ உணவுப் பொருள். தமிழர்களின் சமையல் வாழ்வில் அவர்களுடன் ஊறி ஒன்றித்துப் போன ஒரு சமையல் உறவு. 16-ஆம் நூற்றாண்டில் மதுரையைச் சேர்ந்த தமிழர்கள் உருவாக்கியதாகக் கலைகளஞ்சியங்கள் சொல்கின்றன.

ஆனால் தமிழர் இனம் தோன்றிய காலத்தில் இருந்தே இரசம் அவர்களுடன் பயணித்து வந்து இருக்கலாம். ஓர் ஐயாயிரம் ஆண்டு காலமாகத் தமிழர்கள் இரசத்துடன் ஒன்றித்து விட்டார்கள். அந்த வகையில் தமிழர்களையும் இரசத்தையும் பிரிக்க முடியாது. பிரிக்கவே முடியாது. அப்படி ஓர் ஐக்கியம்.

உணவின் செரிமானத்தை அதிகரிப்பதற்கும்; வயிற்றில் ஏற்படும் வாயுத் தொல்லைகளில் இருந்து நிவாரணம் பெறுவதற்கும் உணவில் ரசம் சேர்த்துக் கொள்ளப் படுகிறது. இரசம்; ரசம் இரண்டு ஒன்றுதான். தமிழர்களின் சொல் வழக்கு மொழியில் ரசம். எழுத்து மொழியில் இரசம்.

மிளகு இரசம்; சீரக ரசம்; பருப்பு இரசம்; மைசூர் ரசம்; திப்பிலி இரசம்; எலுமிச்சை இரசம்; தக்காளி இரசம்; வேப்பம்பூ இரசம்; அள்ளிப் பருப்பு ரசம்; இப்படி இரச வகைகள் உள்ளன. இந்த இரசம் அண்மையில் ஓர் இரசவாதத்தை உண்டாக்கி விட்டு விட்டது.

இரசம் பற்றிய ஒரு நிமிடக் காணொலி. நூர் சோபியா ஜொஹாரி (Nor Sufia Johari) என்கிற பெண்மணி டிக் டாக் ஊடகத்தில் ஒரு காணொலியைப் பதிவு செய்து இருக்கிறார்.

அந்தப் பதிவில் ஒரு பிரச்சினை. உரிமை கொள்ளும் பாணியில் சொல்லாடல்கள். அதாவது பாரம்பரிய இந்திய ரசம் அவர் சார்ந்த இனத்திற்குச் சொந்தமானது என்று சொல்லி இருக்கிறார். அதனால் பற்பல வாக்குவாதங்கள். பற்பல குற்றச்சாட்டுகள். அதன் தொடர்ச்சியில், அந்தப் பெண்மணி மலேசியா வாழ் தமிழர்களைப் ‘பெனும்பாங்’ (Penumpang) என்று சொல்லியும் இருக்கிறார்.

அந்தக் காணொலி பதிவானதும் 50 ஆயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட பார்வையாளர்கள் (Netizens) தங்கள் கருத்துகளைப் பதிவு செய்து இருக்கிறார்கள். டி.எச்.ராகா புகழ் பங்கி சங்கரும் தம் கருத்தைப் பதிவு செய்து உள்ளார்.

சிலரும் பலரும் கண்டனக் குரல்கள் எழுப்பி இருக்கிறார்கள். சிலருக்குச் செவிப்பறைகள் நைந்து கிழிந்து போய் இருக்கலாம். சொல்ல முடியாது. புரியும் என்று நினைக்கிறேன். ஒட்டு மொத்த இந்தியர்களையும் ‘பெனும்பாங்’ என்று சொன்னால் சும்மா விடுவார்களா. உடனே அந்தப் பெண்மணி மன்னிப்பு கேட்டு அந்தப் பதிவை அழித்து விட்டார்.

அந்தக் காணொலி இணையத்தில் இருந்து அழிக்கப்பட்டு விட்டாலும், அது விட்டுச் சென்ற ஆழமான வருடல் வடுக்களை அழிக்க முடியவில்லை. அழிப்பதும் சிரமமே. காயம் ஆறுவதற்குள் இன்னொருவர் வந்து கீறி கிளறி விட்டுச் செல்வார். அப்புறம் ஓர் ஊடகச் சண்டை. அப்படியே மறந்து போகும் நேரத்தில் இன்னொரு குளவி வந்து கொட்டிவிட்டுப் போகும்.

அந்தக் கானொலியில் அந்தப் பெண்மணி சொல்கிறார்: இரசத்தில் மலாய்க்காரர்களுக்கு என ஓர் இரச வகை உள்ளது. அதை அவர் குறிபிட்டதாகவும்; அதை மற்றவர்கள் தவறாகப் புரிந்து கொண்டு விட்டதாகவும் சொல்கிறார்.

சீனர்களுக்கு இரசம் இருக்கிறது. இந்தியர்களுக்கு ரசம் இருக்கிறது. அதைப் போல மலாய்க்காரர்களுக்கும் ரசம் இருக்கிறது (Malay-style Rasam). அதைத்தான் நான் சொன்னேன் என்று தற்காத்துப் பேசினார். ஆனால், அதற்கு முன்னர் ரசம் அவர்களின் பாரம்பரிய உணவு என்றும் சொல்லி இருக்கிறார். அதனால் இவ்வளவு பெரிய இடர்பாடுகள்.

அந்தக் காணொலி தொடர்பாக ஊடகப் பயனர்களிடையே வாக்குவாதங்கள் வரும் போது தமிழர்களையும் இந்தியர்களையும் ஒட்டு மொத்தமாக ‘நீங்கள் எல்லாம் பெனும்பாங்’; ஒழுங்காக இருங்கள் என்று சொல்லி இருக்கிறார்.

ஒரே ஒரு கேள்வி. இந்த நாட்டின் மூத்த அரசியல்வாதிகள் சிலர் தங்களின் பூர்வீகம் இந்தோனேசியா என்று ஒப்புக் கொள்கிறார்கள். தங்களின் மூதாதையர் அங்கு இருந்து வந்தார்கள் என்றும் ஒப்புக் கொள்கிறார்கள்.

இதில் முன்னாள் பிரதமர்கள்; துணைப் பிரதமர்களும் ஒப்புக் கொள்கிறார்கள். மேடைகளில் சொல்லியும் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் மேடையில் பேசிய சான்றுகள் உள்ளன. ஆக சரியான வலுவான சான்றுகளை வைத்துக் கொண்டு தான் இந்தக் கட்டுரை தயாரிக்கப் பட்டது. சரி.

இந்த நாட்டிற்கு தமிழர்கள் குடியேறிய பின்னர் தான் ’அவர்கள்’ வந்து இருக்கிறார்கள் என்று நன்றாகவே தெரிகிறது. தமிழர்கள் 1800-ஆம் ஆண்டுகளின் தொடக்கத்திலேயே மலாயாவுக்கு வந்து விட்டார்கள். இந்தோனேசியாவில் இருந்து குடியேறியவர்கள் 1900-ஆம் ஆண்டுகளில் குடியேறி இருக்கிறார்கள். இப்போது சொல்லுங்கள். இவர்களில் யாருங்க பெனும்பாங்?

தொட்டதுக்கு எல்லாம் பெண்டத்தாங்; ஆச்சு பூச்சு என்றால் பெனும்பாங். நினைத்த நேரத்திற்கு நினைத்த இடங்களில் ருத்ர தாண்டவங்கள். மன்னிக்கவும். பெண்டத்தாங் என்கிற வக்கிரத் தாண்டவங்கள். என்னங்க இது. இவர்கள் மட்டும் என்னவாம். சிரிப்பாக இருக்கிறது. பேசுவதில் கொஞ்சம் அர்த்தத்தோடு பேச வேண்டாமா. படுத்துக் கொண்டே அடுத்தவரை உமிழ்ந்தால் என்ன நடக்கும்?

பேசுவதற்கு எவ்வளவோ இருக்கிறது. அதை எல்லாம் பேச மாட்டார்கள். எதைப் பேசக் கூடாதோ அதைத்தான் பேசுவார்கள். எப்படி பேசினால் எதைப் பேசினால் மற்றவர்கள் காயப் படுவார்கள் என்று நினைக்கிறார்களோ அதைத் தான் பேசுவார்கள். அத்தனையும் அர்த்தம் இல்லாத குப்பைகள்.

மலேசியாவில் வசிக்கும் இந்திய ஊடகப் பயனர்கள் இது போன்ற விசயங்களில் சண்டை போடக் கூடாது என்றும் மற்றும் ஒரு காணொலியில், நூர் சோபியா நினைவு படுத்துகிறார்.

அவர் சொன்னது: “நீங்கள் இங்கே பெனும்பாங். தயவுசெய்து ஒழுங்காக வாழுங்கள்.” (“So, where are you staying now? You are staying in Malaysia. Don’t start fights here. You are staying here as ‘penumpang’ right? Then stay properly”)

பின்னர் ஒரு மன்னிப்பு காணொலி செய்து இருந்தார். அதில் மலேசியாவில் உள்ள எல்லா இந்தியர்களையும் சொல்லவில்லை. தன் மீது பாய்ச்சல் காட்டியவர்களை மட்டும்தான் குறிப்பிட்டுச் சொன்னேன் என்றார்.

அந்தக் காணொலியில் அவர் பேசியது: அனைத்து இந்துக்களுக்கும் என் இந்திய நண்பர்களுக்கும் வாழ்த்துக்கள். இந்துக்களையும் இந்திய சமூகத்தையும் அவமதிக்கும் எண்ணம் எனக்கு இல்லை. என் தற்செயலான தவறுக்கு மன்னிப்பு கேட்க விரும்புகிறேன். நான் என் தவறை ஒப்புக் கொள்கிறேன். எல்லோரிடமும் மன்னிப்பு கேட்கிறேன்” என்று அவர் பகிர்ந்து உள்ளார்.

அவர் மன்னிப்பு காணொலியைப் பதிவு செய்யும் போது அவருக்கு அருகில் அவரின் இந்தியர் நண்பர்கள் இருந்து இருக்கிறார்கள். சரி.

மலேசியா பல்லின மக்கள் வாழும் நாடு. நம் நாட்டின் இந்தத் தனித்துவமான அடையாளத்தில் நாம் பெருமிதம் கொள்கிறோம். ஆனால் சில நேரங்களில், தவறான முறையில் நாக்கை நழுவ விட்டால், கண்டிப்பாகப் பிரச்சினைகள் வந்து சேரும்.

இனங்களிடையே அமைதியையும் நல்லிணக்கத்தையும் பேணுகின்ற நுட்பமான சமநிலையில் சறுக்கல்கள் ஏற்படலாம். வார்த்தைகளை அளந்து பேச வேண்டும். கோபத்தில் ஏசிவிட்டு வருத்தப் படுவதில் நியாயம் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

அதனால் செவிப்பறைகள் கிழிந்து போகலாம். முதுகு வீங்கிப் போகலாம். அந்தப் பெண்மணியைச் சொல்லவில்லை. பொதுவாகச் சொல்கிறேன்.

மலேசியா எனும் மலைநாட்டில் பிறந்து வளர்ந்தவர்கள் பெனும்பாங் எனும் வந்தேறிகளா? மற்ற நாடு தெரியாமல் வாழ்ந்துவிட்ட மலேசியத் தமிழர்கள் வந்தேறிகளா? முன்னூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் இந்த நாட்டிற்குப் புலம் பெயர்ந்த மலேசியத் தமிழர்கள் வந்தேறிகளா? அல்லது வேறு ஒரு நாட்டில் இருந்து இந்த நாட்டிற்கு குடி வந்தவர்கள் வந்தேறிகளா?

என்னைக் கேட்டால் இந்த நாட்டிலே பிறந்து, இந்த நாட்டிலே வளர்ந்து, இந்த நாட்டிலேயே இறந்து போனவர்களை வந்தேறிகள் என்று சொல்வதில் நியாயமே இல்லை.

மலேசிய நாட்டில் யாருங்க வந்தேறிகள்? மலேசியா என்பது பச்சைப் பசும்தரை படர்ந்த நாடு. பொன்னும் மணியும் புதைந்து கிடக்கும் பொன்மணி நாடு. ஒரு புண்ணிய பூமி. ஒரு புண்ணியத் தளம். ஒரு புண்ணிய மண்.

அங்கே பல்லின மக்களின் கடின உழைப்பு. பல்லினச் சமுதாயத்தின் பகல் இரவு பாரா அர்ப்பணிப்பு. உயர்வோம் உயர்ந்து காட்டுவோம் என்கிற ஒசத்தியான உணர்வு. அதில் அவர்களின் வியர்வை. அவர்களின் இரத்தம். அத்தனையும் கலந்து கரைந்து உரைந்து உச்சம் பார்க்கும் ஒரு சிகரம். அதுதான் மலேசியா.

அப்படிப்பட்ட ஓர் அழகிய மண்ணிலே வந்தேறி எனும் சொல் வழக்குச் சொல்லாகி வருகிறது. திரும்பிப் போ என்கிற கூப்பாடு நீண்டு நெடிந்து ஒடிந்து போகிறது. தமிழ்ப்பள்ளிகளை மூடுங்கள் எனும் ஒப்பாரிகள். வெட்கம் நிறைந்த வேதனைகள்.

இந்த வந்தேறி எனும் சொல்லுக்கு இந்த நாட்டிலே முதன்முதலாகச் சூடம் சாம்பிராணி போட்ட பெருமை யாருக்குச் சேரும் தெரியுங்களா. சாட்சாத் ஓன் பின் ஜாபார். அவருக்கு முதற்கண் முதல் மரியாதை. அவர் பயன்படுத்திய அந்தச் சொல் இன்றும் சுனாமி அலைகளாய் ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டு வருகின்றன.

1946-ஆம் ஆண்டில் மலாயன் யூனியன் உருவான காலத்தில், மலாய்க்காரர்களின் ஆதரவைப் பெறுவதற்காக வந்தேறி எனும் சொல்லை அவர் பயன்படுத்தினார். அதற்கு முன்னர் அந்தச் சொல் பயன்படுத்தப்படவில்லை.

அதன் பின்னர் அந்தச் சொல்லைத் துங்கு அப்துல் ரகுமான் பயன்படுத்தி இருக்கிறார். யார் நம்ப தேசத் தந்தை துங்கு தான். இதைச் சொல்லும் போது பலருக்கும் வேதனையாக இருக்கலாம். எனக்கு அது பழசாகி விட்டது. விடுங்கள்.

அதன் பின்னர் மகாதீர் முகமது பயன்படுத்தினார். இப்போது ரொம்பவே பயன்படுத்துகிறார். பழக்கத் தோசமாகி விட்டது.

எங்கு இருந்து வந்தோம் என்பதை மறந்து பந்தம் பார்க்கும் இடத்தில் சிலர் பாவம் தேடிக் கொள்வது வரலாறு பார்க்காத அதிசயமா. தனிநபர் யாரையும் சொல்லவில்லை. வயிற்றெரிச்சலைக் கொட்டிக் கொள்கிறேன். அம்புட்டுத்தான்.

பெரிய தலைவருக்குப் பின்னர்... அப்புறம் சொல்லவே வேண்டாம். மற்ற மற்ற குட்டிக் குடித் தலைவர்கள் எல்லாம் வாய்க்கரிசி போடுகிற மாதிரி வசை பாடத் தொடங்கி விட்டார்கள். பசார் மாலாம் இரவுச் சந்தையில் கூட பெண்டத்தாங்; பெனும்பாங் எனும் சொற்கள் பழைய சொற்களாகி விட்டன. அந்த அளவுக்கு அந்தச் சொல் ரொம்பவும் மலிவாகி விட்டது.

இப்படிச் சொல்கிறார்களே இவர்கள் மட்டும் என்னவாம். அங்கே மட்டும் என்ன வாழுதாம். அந்தச் சொல்லைச் சொன்னவர்களும்; சொல்லிக் கொண்டு இருப்பவர்களும் வந்தேறிகள் என்பதை மறந்துவிட்டு அவர்கள் பாட்டிற்கு அள்ளிவிட்டுக் கொண்டு போகிறார்கள்.

அவர்களும் வந்தேறிகள் என்பதை பாலர் பள்ளியில் படிக்கும் பச்சைச் சிசுவிற்குக்கூட தெரியும். ரொம்ப வேண்டாம். இந்த மண்ணில் ஊர்ந்து போகிறதே புழு பூச்சிகள்... அவற்றுக்குக்கூட அவர்களின் வரலாற்றுப் பின்னணி தெரியும்.

ஆனால் இவர்கள் என்னவோ வானத்தில் இருந்து குதித்து வந்த வான்கோழி மாதிரியும் மண்ணுக்குள் இருந்து முளைத்த வந்த முள்ளங்கி மாதிரியும் மற்றவர்களைப் பார்த்து பெனும்பாங் பெண்டத்தாங் என்கிறார்கள்.  

முன்னாள் பிரதமர் நஜிப் சார் பகிரங்கமாகவே சொல்லி இருக்கிறார். தாம் இந்தோனேசியா, சுலாவாசித் தீவில் இருந்து வந்தவர் என்று தம் பூர்வீகத்தை ஒப்புக் கொண்டார். அப்படி நாடு விட்டு நாடு வந்த ஒருவர் தான் நாட்டின் பிரதமராக இருந்தார்.

நல்ல மனிதராக இருந்தவர். ரோசாப்பூ ரோசம்மாவின் பேச்சைக் கேட்டு இப்போது ரொம்பவுமே வேதனைப்பட்டுக் கொண்டு இருக்கிறார். பாவம் அவர். என்ன செய்வது. அவர் நினைத்தது ஒன்று. எழுதிச் செல்லும் விதியின் கைகள் வேறு மாதிரி எழுதிச் சென்று விட்டது.

அதே மாதிரி கண்டவர்கள் பதிவிடும் குப்பைகளினால் மலேசியத் தமிழர்கள் பலர் வேதனைப் படுகிறார்கள். குப்பை என்று தூக்கிப் போட்டாலும் குப்பைக் கழிவுகளின் நாற்றம் குறையவில்லை.

சான்றுகள்:

1. Woman Calls Indians “Penumpang” In TikTok Video After “Rasam” Backlash, She Later Apologises -  https://thesmartlocal.com/malaysia/woman-calls-indians-penumpang/

2. https://worldofbuzz.com/msian-apologises-for-calling-indians-penumpang-after-receiving-backlash-for-her-rasam-recipe/ - M’sian Apologises For Calling Indians ‘Penumpang’ After Receiving Backlash For Her Rasam Recipe

3. Challenges to the Rights of Malaysians of Indian Descent; Karmveer Singh - https://www.e-ir.info/2013/02/06/challenges-to-the-rights-of-malaysians-of-indian-descent/

4. Malaysia’s Indians face growing racial hostility; Asia Times - https://asiatimes.com/2019/06/malaysias-indians-face-growing-racial-hostility/

 பின்னூட்டங்கள்

மாசிலான்: பேரன்புடையீர்! வணக்கம். நலம். நலமே விளைக. வரலாற்று ஆசிரியர் ஐயா முத்துக்கிருஷ்ணன் அவர்களே! தமிழ் மலரில் தங்களின் தொடர் கட்டுரைகளைப் படித்து வருபவர்களில் நானும் ஒருவன்.

அந்த வகையில் இன்றைய 26.06.2021 தமிழ் மலரில் வந்தேறிகள் பற்றியும் நம் மிளகுச்சார் சமையல் பற்றியும் ஒரு மலாய் மாது பேசியதையும் படித்தேன். அருமையான விளக்கம். நன்றி ஐயா.

தங்களுக்கே உரிய நடையிலும் உண்மையை நகைச்சுவை வடிவிலும், நமக்கு மட்டுமே தெரிய வேண்டிய செய்திகளையும் அழகாக எழுதி வருவதை அறிந்து மகிழ்கிறேன். நல்லது ஐயா.

இனி நான் சொல்லும் செய்திகள், செய்தித் தாளில் எழுதுவதற்கு அல்ல; எதிர்காலத்தில் நம்மின பாதுகாப்புக்காக நாம் எடுக்க வேண்டிய நடவடிக்கைகள் சிலவற்றை எடுத்தாக வேண்டும்.

என்னைவிட தங்களுக்கே இவற்றைப் பற்றிய உண்மை நன்கு தெரியும். வந்தேறிகள் என்பது நாமல்ல என்பது தங்களின் கட்டுரையே சான்று. சொல்கின்றவர்கள் தான் வந்தேறிகள் என்பது தெளிவு.

மலாயா நாட்டை நலப் படுத்தவும், வளப் படுத்தவும் வெள்ளைக்காரர்களால் ஆயிரக் கணக்கான மைல்களை கடந்து தென்னிந்தியாவில் இருந்து ரஜூலா, ஸ்டேட் ஆப் மெட்ராஸ் முதலிய கப்பல்களில் தமிழர்கள் அழைத்து வரப் பட்டார்கள் என்பதே உண்மை.

இதனை எப்படி வந்தேறிகள் என்று சொல்ல முடியும்? இந்த ஒரே செய்தியில் இச்சொல் அடிப்பட்டுப் போய் விடுகிறது அல்லவா?

மாண்புமிகு நம் அமைச்சர் துன் சம்பந்தன் அவர்கள் இந்நாடு மூன்று இனத்துக்கும் உரிய நாடு - வாழும் நாடு என்றுதான் சுதந்திர ஒப்பந்தத்தில் கையொப்பம் போட்டார் என்கின்றனர்.

அப்படி என்றால் அரசு வேலையில் இருந்து மற்ற அனைத்துத் துறைகளிலும் நாம் ஓரங்கட்டப் படுகிறோம் அல்லது புறக்கணிக்கப் படுகிறோம்.

துன் சம்பந்தன் நான் அறிந்த வரை ஒருநாள் மட்டும் இந்த நாட்டின் பிரதமர் பொறுப்பில் இருந்து உள்ளார். அவ்வாறானால் ஒரே இனத்துக்கு உரிய நாடல்ல இது; மூவினத்திற்கும் உரிய நாடே!

இந்தச் சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்தி துன் சம்பந்தன் அவர்கள் நம் தமிழ் மொழியை கட்டாயப் பாடமாக ஆக்கியிருக்கலாம். குடியுரிமைக்குத் தீர்வு கண்டிருக்கலாம். தோட்ட மக்களுக்கே தோட்ட நிலங்களை சொத்துடைமை ஆக்கியிருக்கலாம்.

அமைச்சர் பொறுப்பும் ம.இ.கா. தேசியத் தலைவர் பொறுப்பும் வைத்திருந்தும் தோட்டத் துண்டாடலைத் தடுத்திருக்கலாம். ஒப்பந்தத்தில் கையொப்பம் போட்டதின் உண்மைதான் என்ன?

இனி எவ்வளவு காலத்துக்கு இந்த இனவாத அரசியல்வாதிகளின் இன மத வெறிகளுக்கிடையே வாழப் போகிறோம்? நம் பிள்ளைகள் எதிர்காலம்? பேரப் பிள்ளைகள் எதிர்காலம்?

ஒட்டுமொத்த நம் இனத்தின் எதிர்காலம்? தெரிந்த நாம் எவ்வளவு காலத்துக்கு வாழப் போகிறோம்? எந்தக் கட்சியும் நம்மை பாதுகாக்காது.

எல்லாம் சுயநல புலிகள்.அதுவும் பசுத்தோல் போர்த்திய புலிகள்? பூனைகள் என்றாலும் தகும். எவரையும் நம்புகிற மாதிரி இல்லை. எனவே எனக்கு தெரிந்த ஒரே வழிதான் உண்டு.

இந்த நாட்டில் நமக்குள்ள உரிமைகளுடன் வாழ நம்முடைய பங்கினை விழுக்காட்டினைக் கேட்டுப் பெற்றாக வேண்டும். ஆங்கிலேயன் தானே நம்மை கொண்டு வந்தான். போகும் போது கூடவே நம்மையும் கொண்டு போயிருக்க வேண்டும்.

இங்கு விட்டவன் தோட்டங்களையாவது சொத்துடைமையாக்கி இருக்க வேண்டும். சில நாடுகளில் தமிழர்களுக்கு நடந்தது போல் நமக்கும் வரலாம். ஆக என்ன செய்ய போகிறோம்?

ஆதலால் இந்த நாட்டின் வழக்கறிஞர்கள் மூலமாக நமக்குள்ள உரிமைகளை பிரிட்டனிடம் முறையிட்டாக வேண்டும்; கோரிக்கை ‌வைத்தாக வேண்டும். அவர்களே வந்து தலையிட்டு தீர்த்து வைக்கும் சூழலை உருவாக்க வேண்டும். இந்தச் செய்தியை முதலில் சிந்தித்துப் பாருங்கள்.

நாடாண்ட தமிழர்களுக்கு நாடில்லை. தமிழகம்கூட வடவர்களின் நாடாகி வருகிறது. நாம் அதைக் கேட்கவில்லை. உழைத்தான். அந்த உழைப்புக்கு ஏற்ப ஊதியம் கூட சரியாக வரவில்லை.

ஆனால் உழைத்தான்; உயிர் தியாகங்களும் செய்தான். அவன் உரிமைகளுடன் வாழக்கூட தகுதி இல்லையா? மற்றவை தங்களின் ஆய்வுக்கே விடுகிறேன்.
நன்றி வணக்கம்.

அன்புடன் மாசிலன்.

கொட்டக் கொட்ட குனிகிறவனும் மடையன்.
குனியகுனிய கொட்டுகிறவனும் மடையன் என்பது பழமொழி.

முதலில் நாம் வழக்கறிஞர்களைச் சந்தித்துப் பேச முயல வேண்டும். பின் அவர்களின் ஆலோசனையில் செயல் படுவோம். காலம் சுருங்கி விட்டது ஐயா?  நம் தலைமுறையினரின் எதிர்காலமே முகாமை!

அணையும் விளக்கான நாம் சுடர் விடும் விளக்குக்குத் துணையாவது செய்வோம்! நன்றி ஐயா!

Sathya Raman: வணக்கம் சார். இனியும் இந்த பென்டாத்தாங், பெனும்பாங் என்று சொல்பவர்களைப் பற்றி நாம் கண்டு கொள்ளவே கூடாது. இந்த நாட்டில் நாம் நிறைய ஏமாந்து இருக்கிறோம். அந்த இடத்தில் இருந்தே எல்லாவற்றையும் கற்றுக் கொள்வோம்.

உலகில் நல்லது அறிவு. கெட்டது அறியாமை. நம்மிடம் இருக்கும் அறிவைக் கொண்டு அறியாமையால் நம்மை அவமானம் படுத்தும் அறிவிலிகளைத் துவசம் செய்வோம்.

புத்தி உள்ளவர்கள் தங்களை மாற்றிக் கொள்ளலாம். அது இல்லாதவர்கள் பிடிவாதமாக இருப்பார்கள். நாமே புத்தி உள்ளவர்கள் சார்.

Muthukrishnan Ipoh >>>> Sathya Raman: நீங்க சொல்வதிலும் ஓரளவுக்கு உண்மை உள்ளது. ஆனால் ஒன்னும்மா சத்யா. கண்டு கொள்ளாமல் விட்டுப் போனால் அவர்களுக்கு குளிர் விட்டுப் போகும். கண்டிக்கவும் தண்டிக்கவும் குரல் கொடுக்கவும் ஆள் இருக்கிறார்கள் எனும் போது கொஞ்சம் அடக்கி வாசிக்கலாம்.

ஒரு காலத்தில் அண்ணன் தம்பி போல பழகியவர்கள். இப்போது பாரும்மா. முளைச்சு மூனு இலை வரவில்லை. அதற்குள் என்னம்மா பேசுதுங்க. தொடர்ந்து கண்டித்து வர வேண்டும். இது என் கருத்து.

Muthukrishnan Ipoh >>>> Sathya Raman:  தங்களின் கருத்துகள் வலைத்தளத்தில் நிரந்தரமாய்ப் பதிவாகி உள்ளன. மணி மணியான கருத்துகள். நமக்குப் பிறகு நம் சந்ததியினர் அந்தக் கருத்துகளைப் பார்ப்பார்கள். படிப்பார்கள். நம்முடைய நிலைமையைப் புரிந்து கொள்வார்கள்.இத்தகைய அறிவார்ந்த எழுச்சிமிகு கருத்துகள் பேஸ்புக் ஊடகத்துடன் கரைந்து விடக் கூடாது. நிலைத்து நிற்க வேண்டும்.

Kala Balasubramaniam: 100%

Nagappan Arumugam: அரண்மனை கோழி இட்ட முட்டை அம்மிக் கல்லை உடைக்குமாம்! புரிந்து கொண்டால் சரி!

Muthukrishnan Ipoh >>>> Nagappan Arumugam: நல்லாவே புரியுது சார்...

Kanagaravi Kala: Ungal munnaal maanavi endra muraiyil en nandrigal. Vaazhga nalamudhan.

Muthukrishnan Ipoh >>>> Kanagaravi Kala: நன்றிம்மா. எந்தப் பள்ளி என்று சொல்லலாமே. நாலைந்து பள்ளிக்கூடங்களில் பல நூறு மாணவர்களுக்குப் படித்துக் கொடுத்து இருக்கிறேன். எந்த ஆண்டு எந்தப் பள்ளி என்று சொல்லும்மா.

M Krisnan Achari: வணக்கம் ஐயா.. உண்மையை உரக்கக் கூறினீர்கள். நன்றி. வாழ்க வளமுடன் !!!

Muthukrishnan Ipoh >>>> M Krisnan Achari: சொல்ல வேண்டிய நேரத்தில் சொல்லியாக வேண்டும் ஐயா...

Sheila Mohan: மிகவும் சிறப்பான கட்டுரை... நம் பாரம்பரிய உணவை தங்களது என்றும் அதை கேட்கப் போனால் நம்மை பெண்டாத்தாங் என்று சொல்வதே இவர்களுக்கு வழக்கமாகி விட்டது.

நம்மைச் சொல்வதற்கு இவர்களுக்கு எந்த தகுதியும் கிடையாது. நல்ல பதிவு. நன்றிங்க சார்..

Rama Rani >>>> Sheila Mohan very nice memorie with proff

Muthukrishnan Ipoh >>>> Sheila Mohan: நன்றிம்மா. பொறுமைக்கும் ஓர் அளவுதான். மித மிஞ்சிப் போய் கண்டதைப் பேசியும் பதிவு செய்வதும் மனசிற்கு வேதனையாக உள்ளது. ஏதாவது எதிர்த்துக் கேட்டால் பெண்டத்தாங், பெனும்பாங்... என்னம்மா இது. முடிந்த வரையில் கண்டிக்க வேண்டியது நம் பொறுப்பு. கருத்துகளுக்கு மீண்டும் நன்றி.

Ravi Purushothaman: அவர்கள் tuan... என்ன வேண்டுனானாலும் பேசலாம். செய்யலாம். நாம் வாய் பொத்திக் கொண்டு இருக்க வேண்டும்... ஏனெனில் Pendidikan Moral-இல் மட்டுமே nilai toleransi போதிக்கப் படுகின்றது!!!

Muthukrishnan Ipoh >>>> Ravi Purushothaman; விட்டுக் கொடுத்துக் கொடுத்துக் கொண்டே போக முடியாது. விட்டுக் கொடுப்பதற்கும் ஓர் எல்லை உண்டு. நாம் தவறாக எதையும் எழுதவில்லை ஐயா. எங்களைச் சீண்ட வேண்டாம் என்றுதான் கேட்கிறோம்.

Parameswari Doraisamy: நம்மை சீண்டிப் பார்த்து கேவலப் படுத்துவதில் மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைகிறார்கள். தலைவர்களும் வாய் மூடி மௌனம் சாதிக்கிறார்கள். அவர்களின் பதவிக்கு ஆபத்து வந்துவிடும் என்ற பயத்தில்...

Muthukrishnan Ipoh >>>> Parameswari Doraisamy: எதற்கும் ஓர் அளவு உண்டு. அதை அவர்கள் உணர வேண்டும்.

Vejayakumaran: Thank U

Muthukrishnan Ipoh >>>> Vejayakumaran: வாழ்த்துகள்

Sarkunavathi Panchanathan: வாழ்த்துகள்

Rsmaniam Subra வாழ்த்துகள்

Selvarajoo Rajoo: எந்தவொரு உருப்படியான வரலாற்று அடையாளங்களும் இல்லாமல் அரசியல் வலிமையை பயன்படுத்தி அடுத்தவர்களின் அடையாளங்களை கொள்ளை அடிப்பது தொழில். என்ன செய்வது. அரசு தண்டிப்பதும் இல்லை கண்டிப்பதும் இல்லை. அந்த ஆணவத்தில்தான்...

Sathya Raman: வணக்கம் சார். "எறிந்த அம்பு திரும்பாது. கறந்த பால் காம்பு ஏறாது. அதே போல்தான் ஒருவர் வாயில் இருந்து வந்து விழும் வக்கிரம் நிறைந்த வார்த்தைகளை மறந்து, மன்னித்து விடக்கூடாது.

நம்மவர்களை இழித்து, பழித்து இன்னும் எத்தனை ஜென்மங்களுக்கு தன்நிலையும் தங்களது வரலாறையும் அறியாமல், புரியாமல் மற்றவர்களைப் புண்படுத்தி பார்ப்பார்களோ இந்தப் பண்பற்றவர்கள்.

கடந்த சில வாரங்களுக்கு முன்பு எல்லா சமூக வலைத் தளங்களிலும் அந்த மலாய் பெண் ரசத்தைப் பற்றிய காணொளியில் வாந்தி எடுத்த விதத்தையும், வித்தையைப் பலரும் பார்த்தது தான்.

அதற்கு கூலியாக நம்ம பிள்ளைகளும் செம்மையாகத் தக்க பதிலடி கொடுத்தே வைத்தார்கள். திருடர்களிடம்தான் தெனாவெட்டும் அதிகம்.

வெட்டுக் கத்தியை விட கத்தி பேசுபவர்கள் ஆபத்தானவர்கள். அப்படிப் பட்டவர்களுக்கு அதற்கு தகுந்தாற் போல் அதே பாணியில் பதிலடி கொடுக்க இன்று விசயம் தெரிந்த பலரும் புறப்பட்டு விட்டார்கள்.

இன்று எங்கு, எவருக்கு சின்னதாய் ஒரு சீண்டல் நடந்தாலும் அடுத்த கணமே சம்பந்தப் பட்டவர்களைச் சதிராடி, சல்லடையாய் தகர்தெடுக்க இதே இந்த நவீன தொழில் நுட்ப கருவிகளும் கனகச் சிதமாய் காரியம் ஆற்ற உதவுகிறது.

உண்மையை விட அதற்கான விளக்கங்கள் தேவையானது. தங்களின் இந்த நீண்டப் பதிவும் அதைத் தக்க வைத்து விட்டது. நன்றிங்க சார்.

இந்த நாட்டில் உண்மையான வந்தேறிகளுக்கு இப்போது எல்லாம் தங்களின் நிழலைக் கண்டே பயம். அதனால்தான் இப்படி அடிக்கடி பீதியில் பினாத்துகிறார்கள்.

அதனால்தான் உண்மையாக இந்த நாட்டை உருமாற்றியவர்களின் உயரத்தை ஏற்க முடியாமல் காழ்ப்புணர்ச்சியோடு பென்டாத்தாங், பெனும்பாங் என்று பிதற்றி, உளறிக் கொட்டுகிறார்கள்.

இத்தகைய சொற்களை நாமும் கேட்டுக் கேட்டு புறந்தள்ளி விட்டு இருக்கிறோம். இந்த நாட்டில் நாம் யார் என்பது அவர்களுக்கே நன்றாகத் தெரியும். ஆனாலும் ஆற்றாமையால், அகம்பாவத்தால் ஆடிப் பார்க்கிறார்கள்.

"குருனை அரிசியும் கழுத்தறுத்தான் கருவாடும்" தலைப்பு எப்படி சார் இருக்கிறது? ஒரு நாவலுக்கு ஏற்ற தலைப்பு தானே?

தோட்டங்களில் நாம் சொந்தமாக காய்கறிகளைப் பயிரிட்டு சமைத்து உண்டு வந்த வேளையில் இன்று சொகுசு பேசும் சோம்பேறிகளின் அன்றைய உணவே அதுதானே?

இந்த வேதாந்தத்தை மறந்து விட்டவர்கள் இன்று இந்த நாடே தங்களுடையது என்று சித்தார்த்தம் பேசுகிறார்கள். கங்கையில் குப்பை எரிந்தால் கங்கையின் மவுசு எப்போதுமே குறைந்து விடாது. அப்படித்தான் நாமும் இந்த நாட்டில்.

"தர்மத்தை பாவம் ஒரு போதும் வெல்லாது" என்ற நம்பிக்கையோடு வரும் காலத்தை கடந்து செல்வோம் சார். இவ்வேளையில் எழுத்தாளர் சிவசங்கரியின் ஒரு சில வரிகள்

"சின்ன நூல் கண்டுகளா, நம்மை சிறைப்படுத்துவது"? தன்மானப் பாறைகளான நம்மை இந்த நூல் கண்டுகளால் முடிச்சுக்கூட போட முடியாது.

Kody Sivasubramaniam >>>> Sathya Raman தர்மத்தை பாவம் ஒரு போதும் வெல்லாது. 👌

Muthukrishnan Ipoh >>>> Sathya Raman: நான் நினைப்பதை நினைத்ததை அப்படியே கொட்டி இருக்கிறீர்கள். கங்கையில் குப்பை எரிந்தால் கங்கையின் மவுசு எப்போதுமே குறைந்து விடாது. தர்மத்தை பாவம் ஒரு போதும் வெல்லாது. தங்களின் இந்தக் கருத்துகள் வலைத்தளத்தில் பதிவாகின்றன. நன்றிம்மா.

Alex Mark II: We the Tamil people's have our own history in our country Malaysia.

Muthukrishnan Ipoh >>>> Alex Mark II: தங்களின் தமிழ் உணர்வுகளுக்கு சிரம் தாழ்த்துகிறோம்.

Alex Mark II: Muthukrishnan Ipoh mikka nanri sir, vaalga valamudan.

Banu Linda >>>> மலேசிய தமிழனின் வாழ்வும் சாவும் இந்த மண்ணில்தான்.

Sathya Raman >>>> Banu Linda நாம் வாழ மட்டுமே பிறந்தோம் பானு. மற்றவர்களின் மடத் தனமான, மட்டகரமான பேச்சைக் கேட்டுக் கேட்டு சாக அல்ல...

Kody Sivasubramaniam: கிலிங் என்ற வார்த்தையில் நம்மை கேலிக்கு உள்ளாக்கும் போதே நாம் சுதாரித்து இருக்க வேண்டும்? முன்பு ஒரு தலைவர் நம்மை ஏன் pendatang என்று ஊடகம் வழியாக உரைத்தார் என்று விளங்க வில்லை.

இப்பொழுது இருக்கும் நம் இந்தியத் தலைவர்களும் இம் மாதிரியான கானொளிகளுக்கு என்ன தீர்வு காணபடும் என்றும் புரிய வில்லை?

காடுகளை அழித்து ரப்பர் பாலை காட்டி... இப்படி ஒரு மலேசியா எனும் நாடு இருக்கிறது என்று தோற்றுவித்து காட்டிய ஒரு மாபெரும் இனத்தை சமுகத்தை தரைக் குறைவாக பேசுவதையும்... சட்டமும் ஒழுங்கும்.... வீண்... Cash is King... காலம் நேரமும் வெறுமனே...

Murugan Raiapan: நாம எப்போதும் மலைதான் சார்... சாக்கடைகளும் அரைவேக்காடு அல்ல முழுவேக்காடுகளும் இப்படியே தான் பேசிக் கொண்டே காலத்தை ஓட்டுதுங்க. (கிடக்குதுங்க குப்பைகள்) தங்களுடைய வரலாற்று வேட்டை மென்மேலும் தோடர வாழ்த்துக்கள் ஐயா 🙏