மலேசியத் தமிழர்களின் உரிமை மீறல்கள்

அகோரிகள். கேள்விப்பட்டு இருப்பீர்கள். வட இந்தியாவைச் சேர்ந்த சாதுக்கள். கங்கை ஆற்றின் கரைகளில் வாழ்பவர்கள். மனித மாமிசத்தைச் சாப்பிடுபவர்கள். மனித வாழ்கைக்கு முற்றிலும் அப்பால் பட்ட பழக்க வழக்கங்களைக் கொண்டவர்கள்.  

மனித கபால ஓட்டில் உணவு உண்பது. அந்த ஓட்டிலேயே தண்ணீர் ஊற்றிக் குடிப்பது. ஆடை எதுவும் அணியாமல் சுற்றித் திரிவது. சுத்தமான நிர்வாணக் கோலத்தில் உருண்டு புரள்வது. மனித எலும்புகளால் மாலையைப் போட்டுக் கொள்வது. இடது கையில் ஒரு மண்டை ஓட்டை வைத்துக் கொள்வது. அப்படியே ஊர் ஊராய் ஊர்க்கோலம் போவது.

அகோரிகள்

இவர்கள் தான் அகோரிகள். இந்த அகோரிகளின் பங்காளிகளைப் போல ஒரு சிலர் இங்கேயும் எங்கேயும் வாழ்கிறார்கள்.

அகோரிகள் ஆடும் தாண்டவம் இருக்கிறதே அது ஒரு மாதிரியான அகோரத் தாண்டவம். ஆக்ரோஷமான தாண்டவம். ருத்ர தாண்டவத்தையும் தாண்டி நிற்கும் காளிகா தாண்டவம். அதற்குப் பஞ்ச சகார ஊர்த்துவத் தாண்டவம் என்று மற்றொரு பெயரும் உள்ளது.

அந்த அகோரிகள் தாண்டவம் அப்போது கரை தாண்டி நின்ற ஓர் அகோரத் தாண்டவம். ஆனால் இப்போது இங்கே அந்த மாதிரி எல்லாம் இல்லீங்க. நினைத்த நேரத்திற்கு எல்லாம் நினைத்த இடங்களில் ருத்ர தாண்டவங்கள். மன்னிக்கவும். வந்தேறிகள் என்கிற வக்கரத் தாண்டவங்கள்.

அப்படிச் சொன்னால் தான் சரியாக இருக்கும். சற்று அழுத்தமான உண்மையாகவும் இருக்கும். அப்புறம் அதையும் தாண்டிய நிலையில் நேற்று முளைத்த காளான்களின் ஆணவம் முற்றிய ஆனந்தச் சம்ஹார நவ தாண்டவம் என்று ஒரு தாண்டவம் இருக்கிறது.

அதாவது தருகாணவனத்து முனிவர்கள் மாதிரி கஜ சம்ஹாரத் தாண்டவம். அந்த மாதிரியும் வாய்க்கு வாக்கரிசி போடாமல் ஆடுகிற ஆட்டம்.

ஒரு முக்கியமான விசயம். நல்லது பேசுவதற்கு எவ்வளவோ இருக்கின்றன. நாட்டை நல்லபடியாகக் கொண்டு வருவதற்கு என்னென்னவோ செய்யலாம். ஆனால் அதைப் பற்றி எல்லாம் பேச மாட்டார்கள்.

எதைப் பேசக் கூடாதோ அதைத்தான் பேசுவார்கள். எப்படி பேசினால் எதைப் பேசினால் மற்றவர்கள் காயப் படுவார்கள் என்று நினைக்கிறார்களோ அதைத் தான் பேசுவார்கள். அத்தனையும் அர்த்தம் இல்லாத செருக்குச் சரணங்கள். உப்பு சப்பு இல்லாத அவதூறுகள்.

இந்தக் களேபரத்தில் ஊரை விட்டு ஓடி வந்த ஒரு திடீர் நாடோடி. அந்த மனுசனாலும் சும்மா இருக்க முடியவில்லை. காலா காலமாக இங்கே வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கும் இந்தியர்களையும் சீனர்களையும் சீண்டிப் பார்க்கும் ஒரு கறுப்புத் தோல் வாரிசு.

இன்னும் ஒரு விநோதமான ஜென்மம். இங்கேயே பிச்சை எடுத்துப் பிழைப்பு நடத்தும் ஒரு கேவலமான பிறவி. மார்கழி மாதத்தில் மதம் மாறி ஐப்பசி மாதத்தில் பிறப்பு மதத்தையே இழிவு படுத்தும் ஓர் இழி பிறவி.

தமிழகத்தில் கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன்னால் கஜா புயல் ருத்ர தாண்டவம் ஆடியது. அப்படியே சன்னமாய் அடங்கிப் போனது. ஆனால் இங்கே அதே மாதிரியான புயல்காற்று அடிக்கடி ஆழிப் பேரலையாய் விஸ்வரூபம் எடுத்து வாட்டி வதைக்கிறது. விஷயத்திற்கு வருகிறேன்.

மலேசியாவில் கொஞ்ச காலமாகவே வந்தேறிகள் எனும் சொல் வக்கரச் சொல்லாக மாறி வருகிறது. அப்படியே முரட்டுத் தனமாக வரட்டுத் தனமாய் தாண்டவமும் ஆடி வருகிறது. ஒரு மினிட் பிளீஸ்.

நொண்டிக் குதிரைக்கு சறுக்கினது சாக்கு என்பார்கள். அந்த மாதிரி சில நாடுகளில் குறுக்குப் புத்திக் குதிரைகள் குறுக்கு வழியில் விளம்பரம் தேடிக் கொள்கின்றன.

வந்தேறிகள் எனும் சொல் பயன்பாடு இருக்கிறதே அது ஒரு வகையில் திசைத் திருப்புதல் பாவனையைச் சேர்ந்தது. அந்தச் சொல் இப்போது ஒரு குரூரமான உச்சத்தைத் தொட்டுக் கொண்டு போகிறது. அந்த வேகத்தில் தாறுமாறாய் உற்சாகம் காண்கிறது. அது ஓர் உல்டா கலாசாரம். தாராளமாகச் சொல்லலாம். தப்பே இல்லை.

ஆச்சு பூச்சு என்றால் வந்தேண்டா பால்காரன் என்று சொல்லி வந்தேறிகள் வந்தேறிகள் என்கிறார்கள். அந்தச் சொல்லை நாம் தூக்கிப் போட்டுவிட்டுப் போய் விடலாம்.

ஆனாலும் அந்தச் சொல்லை தொடர்ந்து அடிக்கடி பயன்படுத்தப் படுவதால் செம கட்டு தேவைப் படுகிறது. ஆக சரியான விளக்கம் கொடுக்க வேண்டிய நிலைக்குத் தள்ளப் படுகிறோம்.

ஒரு நாட்டின் பெரும்பான்மை இனத்தவர் மத்தியில் ஒரு குறிப்பிட்ட தரப்பினர் அரசியல் ஆதிக்கம் செய்வதற்கு வியூகம் வகுப்பார்கள். அதாவது அரசியல் ஆதிக்கம் கிடைத்தால் நாட்டின் பொருளாதாரம் கைக்கு வரும் என்கிற வியூகம்.

நாட்டின் பொருளாதாரம் கைக்கு வந்தால் அந்தக் குறிப்பிட்ட தரப்பினரின் குடும்பம், மாமன் மச்சான், உற்றார் உறவினர், சொந்த பந்தங்கள் எல்லாம் பல தலைமுறைகளுக்கு வக்கணையாக உட்கார்ந்து சாப்பிடலாம்.

அதே பெரும்பான்மை இனத்தில் இருக்கும் மற்ற மற்ற சாமானிய மக்களைப் பற்றி எல்லாம் அவர்களுக்குக் கவலை இல்லை. இந்தா எடுத்துக்கோ என்று இரண்டு மூன்று சப்பைகளைத் தூக்கிப் போட்டால் எல்லாம் சரியாக வரும். சாமானியர்கள் அடங்கிப் போய் விடுவார்கள். சத்தம் வராது. அதுதான் அவர்களின் திட்டம்.

ஆனால் சமயங்களில் சத்தம் வரும். அப்படி வந்தால் மேலும் இரண்டு மூன்று துண்டுச் சப்பைகள்.

அதற்கும் மேலும் சத்தம் வந்தால் சாமானிய மக்களின் எதிர்பார்ப்புகளைத் திசைத் திருப்ப வேண்டிய கட்டாய நிலை. இந்தக் கட்டத்தில் தான் சிறுபான்மை இனத்தவர் பலிக்கடா ஆகிறார்கள்.

சில பல நூறாண்டுகளாக வாழ்ந்து கரைந்து போனவர்கள் மலேசியத் தமிழர்கள். அவர்களைப் பார்த்து ’நீங்கள் வந்தேறிகள்... திரும்பிப் போங்கள்’ என்றால் அதில் அர்த்தம் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. முதலில் அப்படிச் சொல்ல முடியுமா?

யார் யாரைப் பார்த்து வந்தேறிகள் என்று சொல்வது. சொல்வதற்கும் ஒரு விவஸ்தை வேண்டாமா? வெட்கமாக நினைக்க வேண்டாமா. மலேசிய இந்தியர்களைப் பார்த்து வந்தேறிகள் என்று சொல்லும் போது வேதனை வரவில்லை. சிரிப்பு தான் வருகிறது.

மலாயாவிற்கு அழைத்து வரப்பட்ட முன்னோடித் தமிழர்களின் ஒப்பற்ற உழைப்பு; அதில் அப்பழுக்கற்ற விசுவாசம். வரலாறு வேதனைப்படும் அளவிற்கு அவர்களின் அர்ப்பணிப்பு செய்து இருக்கிறார்கள். இப்படி நான் சொல்லவில்லை. பலரும் சொல்கிறார்கள்.

நம் மலேசியத் தமிழர்களின் வரலாற்றைப் பின் நோக்கி பாருங்கள். பெரும்பாலும் கண்ணீரும், காயங்களும் தான் மிஞ்சிப் போய் நிற்கும். அவைதான் அவர்களுக்குக் கிடைத்த தியாகத்தின் திருவோடுகள்.

அன்றைய மலாயா இன்று மலேசியாவாக இப்படி இந்த அளவிற்கு மலர்ச்சியுடன் மிளிர்ந்து நிற்பதற்கு காரணம் யார். இன்று இந்த நாட்டில் திரும்புகிற இடங்களில் எல்லாம் நிரம்பி வழியும் வங்களாதேசிகள் அல்ல. இந்தோனேசியர்கள் அல்ல. மியான்மார் வாசிகள் அல்ல. நேபாளிகள் அல்ல.

நியாயமான உரிமைகள் எல்லாவற்றையும் விட்டுக் கொடுத்து; விட்டுக் கொடுத்து; கடைசியில் ஏமாந்து போனது தான் மிச்சம். ஒரே வார்த்தையில் சொன்னால் அந்நியத் தொழிலாளர்களை விட சிறுபான்மை இனமாக மலேசிய இந்திய இனம் மாறி வருகிறது.

மற்ற இனத்தவர் மத்தியில் இப்போது இளிச்சவாயர்களாக ஏமாந்து நிற்க வேண்டிய நிலை. ஏமாந்த சோணகிரிகளாக குனிந்து போக வேண்டிய நிலை. சும்மா சொல்லவில்லை. வேதனைகளின் உச்சத்தில் சத்தியமான உண்மைகள். வழிந்து ஓடும் குருதிப் புனலில் கொப்பளிக்கும் வேதனைக் குமிழிகள்.

பிழைக்க வந்த மற்ற மற்ற நாட்டுக்காரர்களைவிட இந்த நாட்டுத் தமிழர்களின் கண்களுக்கு இன்னமும் சுண்ணாம்புகளே பூசப் பட்டு வருகிறது. அதை மறுக்க முடியாது. நாடு சுதந்திரம் பெற்று 63 ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. இருந்த போதிலும் இந்த நாட்டுத் தமிழர்களுக்கு எதிரான அடிமை விலங்கு முற்றிலுமாய் அகற்றப் பட்டதா? இல்லவே இல்லை.

நமக்கு கிடைக்க வேண்டிய அங்கீகாரம் கெஞ்சாமல் கிடைக்கிறதா. இல்லவே இல்லை. குனுகிக் குறுகி இடுப்பு வளையாமல் கிடைக்கிறதா. இல்லவே இல்லை. அழுது புலம்பி ஆத்திரம் வந்து ஆர்ப்பரிக்காமல் கிடைக்கிறதா? இல்லவே இல்லை.

இந்த நாட்டை வளப்படுத்திய ஓர் இனத்தை வஞ்சிக்கக் கூடாது என்கிற எண்ணம் தான் வருகிறதா? உண்மையான உழைப்புக்கு இன்னொரு பெயர் இந்தியர் என்கிற நன்றி உணர்வு கொஞ்சமாவது இருக்கிறதா?

ஆபிரகாம் லிங்கன்; நெல்சன் மண்டேலா; சுபாஷ் சந்திர போஸ்; செகுவாரா; மார்டின் லூதர் கிங்; வில்லியம் வாலாஸ்; இவர்கள் மீண்டும் பிறந்து வந்துதான் உண்மையான சுதந்திர காற்றையும், சுபிட்ச நிலையையும் உருவாக்கிக் கொடுக்க வேண்டுமா என்ன?

விதைகள் கீழ் நோக்கி விதைத்தாலும்,
விருச்சமாய் மேல் நோக்கி தான் வளரும்.
விழுந்தால் விதை. வளர்ந்தால் விருச்சம்.

புரட்சியாளன் வெற்றி பெற்றால் அவன் போராளி. அதே போல் தான் இந்த நாட்டில் சராசரி தேவைகளுக்குகூட போராடியே கேட்டு பெற வேண்டிய கட்டாயத்தில் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறோம்.

பரவாயில்லை. வழக்கம் போல் அடுத்தவருக்காகத் தொடர்ந்து விளக்கை ஏற்றி வைப்போம். அப்படி ஏற்றி வைக்கும் போது நம்முடைய பாதையும் வெளிச்சமாகும். அந்த நம்பிக்கையில் தொடர்ந்து பயணிப்போம்.

நாடு சுதந்திரம் அடைந்தது 63 ஆண்டுகள். ஆனாலும் உன்மையான சுதந்திரத்தை ஓர் இனம் சார்ந்த மக்கள் மட்டும் தான் அனுபவித்து வருகிறார்கள் என்பது ஒரு பொதுவான பார்வை.

எப்போது இந்த நாட்டுத் தமிழர்களுக்குச் சம உரிமை வழங்கப் படுகிறதோ அப்போது தான் இந்த நாட்டிற்கும் உண்மையான சுதந்திரம். ஆயிரம் ஆயிரம் வேதனைச் சோதனைகளைக் கடந்து வந்த மலேசியத் தமிழர்களின் சாதனைகளை உலக வரலாறு என்றைக்கும் மறக்காது. மறப்பதற்கு மனசும் வராது.

வரலாற்றை வரலாறாகப் பார்க்கும் பக்குவம் வேண்டும். வரலாற்றை முறையாகப் படிக்காமல் அறியாமையில் சொல்வது தப்பு. மலேசியா வாழ் தமிழர்களை வந்தேறிகள் என்று சொல்வது மிக மிக தப்பு.

கடைசியாக ஒரு வார்த்தை. மலேசியத் தமிழர்கள் இந்த மண்ணில் பல நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே தடம் பதித்து விட்டார்கள். அதை எவராலும் மறுக்க முடியாது. அது ஒரு வரலாற்று உண்மை.

என்ன தான் வரலாற்றுப் படிவங்களைச் சிதைத்துப் போட்டாலும்; எப்படித்தான் வரலாற்றுப் படிமங்களை மறைத்துப் போட்டாலும்; மலேசியத் தமிழர்களின் வரலாற்று உண்மைகள் காலா காலத்திற்கும் உயிரோடு வாழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கும். அந்த உண்மைகள் காலா காலத்திற்கும் நிரந்தரமாகிப் போன உண்மைகள். அவையே வரலாறு சொல்லும் சத்தியமான உண்மைகள்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
26.09.2020


பேஸ்புக் பதிவுகள்

Rajendran Pakirisamy: நன்றி வாழ்த்துகள்...

Parameswari Doraisamy: வணக்கம் ஐயா... மறுக்க முடியாத நிதர்சனமான உண்மைகள். நம்மை வார்த்தைகளால் குத்திக் கிழித்துக் கூறு போட்டு மகிழ்ச்சி அடைகிறார்கள். நன்றி மறந்த கேடு கெட்ட துரோகிகள்.

Sheila Mohan: மிக அருமையாகக் குறிப்பிட்டு உள்ளீர்கள் சார்... இது தங்களது ஆதங்கம் மட்டும் அல்லாமல் எல்லோருடைய மனதிலும் வந்தேறிகள் என்ற சொல் மிகவும் வலி கொடுக்கிறது.

Raja Rajan: வணக்கம் ஐயா ஆணவமும் அதிகாரமும் இருக்கும் உச்சத்தில் இருக்கும் அவர்களுக்கு இந்தச் செய்தி போய் சேருமா? வருங்காலத்தில் தமிழர்களின் எதிர்காலம் இருண்ட காலமாக மாறுமா?

Mageswary Muthiah: உண்மையை அப்பட்டமாக எழுதி உள்ளீர்கள். உங்களுக்கு எவ்வளவு நன்றி சொன்னாலும் பற்றாது. இது அனைத்து மலேசிய இந்தியர்களின் மனக் குமுறல்கள்.

Kumar Murugiah Kumar's: உண்மையின் சாசனம் ஐயா !

Maha Lingam: நல்லது... வாழ்த்துகள்... ஐயா

Thanabaal Varmen: 🙏🙏

Selvi Sugumaran: 🙏🙏

Prema Kanniappan: 🙏🙏

Muthukrishnan Ipoh: இனிய வணக்கம். கருத்துகள் தெரிவித்த அனைவருக்கும் நன்றி. வாழ்த்துகள். அனைத்துப் பதிவுகளுக்கும் பின்னர் பதில் வழங்கப்படும். காலை நேரத்தில் கூடுதலான எழுத்து வேலைகள். நன்றி. நன்றி. 🙏🙏

Ahmad Ridwa: உரிமைக்காக தமிழன் தவம் இருக்கிறான் என்பது வெட்கபட வேண்டிய விஷயம். இங்கே அனைத்தும் வலியவனுக்கே உண்மையில் திராணி இருக்குமேயானால் தமிழர்கள் அதை அடைவதற்கான முயற்சியில் ஈடுபட வேண்டும்.

Selvaa Yathamaniam: நமது இந்தியர்களின் உண்மையான வரலாறு இதுவே

Robert Bert: 🙏🙏

மலேசியத் தமிழ்ப் பள்ளிகளின் தன்மானம்

தமிழ் மலர் - 23.09.2020

தமிழ்ப் பள்ளிகளை இழுத்து மூடுங்கள். தமிழ்ப் பள்ளிகளை ஒழித்துக் கட்டுங்கள்; தமிழ்ப் பள்ளிகளை அழித்துப் போடுங்கள்; தமிழ்ப் பள்ளிகளை நிறுத்தி விடுங்கள். என்னங்க இது. பசார் மாலாமில் பக்குதே சூப் விற்கிற மாதிரி மாதிரி கூவிக் கூவி வியாபாரம் செய்கிறார்கள். இந்த மாதிரியான கூக்குரல்களைக் கேட்டுக் கேட்டு நமக்கும் புளித்துப் போய் விட்டது.

அந்தக் காலத்துக் கித்தா தோட்டங்களில் ‘புலி வருது புலி வருது’ என்று சொல்லிப் பயமுறுத்துவார்கள். இராத்திரி நேரத்தில் வீட்டுக்கு வெளியே போனால் காத்துக் கருப்பு சேட்டைகள் தொல்லைகள் இருக்கும். போகக் கூடாது என்று பயமுறுத்துவார்கள். கொஞ்ச நாட்களுக்குப் பிறகு அந்தப் புலிக் கதை புளித்துப் போகும். அப்புறம் ’பேய் வருது பேய் வருது’ என்று பயமுறுத்துவார்கள். அதுவும் புளித்துப் போகும்.

அது அப்போதைய பெரிசுகளின் எச்சரிக்கை மணி. ஆனாலும் அதே மாதிரி இப்போது மலேசியத் தமிழர்களுக்கும் ஓர் எச்சரிக்கை மணி வந்து போகிறது.   

புலி வருகிறதோ இல்லை பேய் வருகிறதோ அது முக்கியம் இல்லை. ஏமாந்து விடக் கூடாது. அதுதான் முக்கியம். சொல்ல முடியாது. ஒரு நாளைக்கு நல்ல நாள், நல்ல நேரம் பார்த்து புலி வந்தாலும் வரலாம். ஆக அந்தப் புலி வருவதற்கு முன்னால் நாமும் கொஞ்சம் எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும். புலி வந்த பிறகு கத்தி கப்படாவைத் தேடுவதில் அர்த்தம் இல்லை. புரியும் என்று நினைக்கிறேன்.

மழை விட்டாலும் தூவானம் விடாது என்பார்கள். மலேசிய அரசியலில் தூவானம் விட்டாலும் தீவானம் விடாது போலும். ஆச்சு பூச்சு என்றால் அத்தைக்கு மீசை வைத்து சித்தப்பாவாக மாற்றி விடுவது வழக்கமாகி வருகிறது. ஆட்டைக் கடிச்சு மாட்டைக் கடிச்சு கடைசியில் மனுசனைக் கடிப்பதும் பழக்கமாகி வருகிறது. இன்றைக்கு நேற்றைக்கு அல்ல. காலம் காலமாகக் கடந்து வரும் காம்போதி ராகத்தின் இனவாதக் கச்சேரிகள்.

’பல்வேறு இனங்களைச் சேர்ந்த இளம் குழந்தைகளிடையே ஒற்றுமையையும் நல்லிணக்கத்தையும் வளர்க்க தொடக்கப் பள்ளி முறையைச் செயல்படுத்த வேண்டும்’ என்று பெர்லிஸ் மாநிலத்தின் முப்தி மொஹட் அஸ்ரி ஜைனுல் ஆபிடின் (Mohd Asri Zainul Abidin) சொல்லி இருக்கிறார்.

இதற்கு முன்னர் பெர்சத்து இளைஞர் பிரிவு தலைவர் வான் அமாட் பைஸால் மலேசியாவில் தாய்மொழிப் பள்ளிகள் படிப்படியாக ஒழிக்க வேண்டும் என்று சொல்லி இருக்கிறார். இது ஒன்றும் பெரிய பரபரப்பு செய்தி அல்ல. இருந்தாலும் கரும் புகைச்சலை ஏற்படுத்திவிட்ட காட்டுச் செய்தி.

முன்னாள் துணைக் கல்வியமைச்சர் தியோ நீ சிங் நாடாளுமன்றத்தில் ஒரு கேள்வி எழுப்பி இருந்தார். அதற்கு பதில் அளித்த இன்னாள் ஒற்றுமைத் துறை அமைச்சர் டத்தோ ஹலிமா சாதிக், தாய்மொழிப் பள்ளிகளின் கல்வி முறையை அரசாங்கம் மாற்றாது. தாய்மொழிப் பள்ளிகள் தொடர்ந்து நிலைத்து இருக்கும் என்றார்.

இருந்தாலும் கொஞ்ச நேரத்தில் கொசுக்கடி மாதிரி வான் அமாட் பைஸால் அவர்களின் அறிவிப்பு வருகிறது. யார் இந்த வான் அமாட் பைஸால் (Wan Ahmad Fayhsal Wan Ahmad Kamal)?

இவர் 2018 முதல் 2020 வரை முன்னாள் இளைஞர் மற்றும் விளையாட்டு அமைச்சர் சையட் சாதிக்கிற்கு (Syed Saddiq) சிறப்பு அதிகாரியாக இருந்தவர். 2020 மார்ச் 10-ஆம் தேதி, பிரதமர் முஹைதீன் யாசினின் புதிய அமைச்சரவையின் கீழ் இளைஞர், விளையாட்டுத் துறை துணை அமைச்சராக நியமிக்கப் பட்டார். அதே தினத்தில் செனட்டராகவும் நியமிக்கப் பட்டார்.

வான் அமாட் பைஸால் பதவிக்கு வந்து ஐந்து மாதங்கள் ஆகின்றன. மலேசிய அரசியல் ஜாம்பவான்கள் மத்தியில் புதிதாய்த் தோன்றிய சின்ன ஒரு மின்மினிப் பூச்சி. பெரிதாகச் சொல்ல வேறு எதுவும் இல்லை.

நாட்டில் விசுவாசமான மாணவர்களை உருவாக்குவதில் இருந்து தாய்மொழிப் பள்ளிகள் தவறிவிட்டன; படிப்படியாக மூட வேண்டும் என்று அவர் சொல்லி இருப்பது தான் பெரிய ஒரு  புகைச்சலைக் கிளப்பி உள்ளது.

அரசியல் லாபத்திற்காக உளறிக் கொட்டி இருக்கலாம். சொல்ல முடியாது. ஆக தாய்மொழிப் பள்ளிகளை மூடுங்கள் என்று சொன்னவர்களில் இவர் முதல் ஆள் அல்ல. அதே சமயத்தில் இவர் நிச்சயமாக்க கடைசி ஆளாகவும் இருக்க மாட்டார். இன்னும் வருவார்கள். கூத்துக் கும்மாளங்கள் தொடரும். நம்புங்கள்.

எப்போது எல்லாம் தேர்தல் காய்ச்சல் வாசல் கதவைத் தட்டுகிகிறதோ, அப்போது எல்லாம் தாய்மொழிப் பள்ளிகளை மூடுங்கள் எனும் வாசகத்தை ஒரு துருப்புச் சீட்டாகப் பயன்படுத்திக் கொள்வது வழக்கமாகி விட்டது.

அந்த வழக்கம் தாய்மொழிப் பள்ளிகள் வாங்கி வந்த வரமா; இல்லை எழுதிச் சென்ற விதியின் சாசனமா தெரியவில்லை. ஒரு வழி பண்ணாமல் விட மாட்டார்கள் போல தெரிகிறது.

சென்ற 2019-ஆம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம், இதே போல ஒரு சர்ச்சை. தாய்மொழிப் பள்ளிகள் செயல்படுவது அரசியல் அமைப்புப்படி சரியா என்று கேள்வி எழுப்புவதற்கு அனுமதி கேட்டு சமர்ப்பிக்கப்பட்ட ஒரு மனுவை கூட்டரசு நீதிமன்றம் தள்ளுபடி செய்தது.

கல்வி தொடர்பான சட்டத்தை இயற்றும் அதிகாரம் நாடாளுமன்றத்திற்கு மட்டுமே இருக்கிறது என்று மலாயா தலைமை நீதிபதி தீர்ப்பு அளித்து இருந்தார். உடனே பூமிபுத்ரா பெர்காசா மலேசியா கட்சியின் அப்போதைய தலைவர்களில் ஒருவர்; இப்ராகிம் அலி ஓர் அறிக்கை வெளியிட்டார்.

தாய்மொழிப் பள்ளிகள் இருக்கத் தான் வேண்டுமா? நீதிமன்றங்கள் முடிவு செய்ய வேண்டும் என்கிற அறிக்கை. மலேசிய ஒற்றுமைக்குத் தடையாக உள்ள தாய்மொழிப் பள்ளிகள் தொடர்பான சர்ச்சைக்கு நீதிமன்றங்கள் தீர்வு காண வேண்டும். இந்த விவகாரத்திற்கு ஒரு முடிவு கட்டும் நேரம் வந்து விட்டது என்று நினைக்கிறேன் என்கிறார்.

மேலும் இப்ராகிம் அலி சொன்னார். தாமொழிப் பள்ளிகள் தொடர்ந்து இருப்பது; அவற்றில் தாய்மொழிகள் பயிற்று மொழிகளாக இருப்பது; தேசிய நலனுக்கு ஏற்றது அல்ல. அவை எல்லா இனங்களையும் சேர்ந்த பிள்ளைகள் ஒன்று படுவதற்குத் தடங்கலாக உள்ளன என்றும் கூறி இருந்தார்.

நாட்டில் தாய்மொழிப் பள்ளிகள் தேவை இல்லை; அந்தத் தாய்மொழிப் பள்ளிகள் இன ஒற்றுமைக்குப் பங்களிப்புகள் எதுவும் செய்யவில்லை; அதனால் அந்தப் பள்ளிகளுக்கு முடிவு கட்ட வேண்டும். அது அவரின் கருத்து.

இவ்வளவு நாளும் இந்த நாட்டில் தாய்மொழிப் பள்ளிகள் நல்லபடியாகத் தானே போய்க் கொண்டு இருந்தன. ஏன் திடீரென்று இந்த மாதிரி எதிர்மறையான கேள்விகளைக் கேட்கிறார்கள்.

தாய்மொழிப் பள்ளிகளால் நாட்டின் ஒற்றுமையில் பிளவு ஏற்பட்டு உள்ளது. அதனால் கல்வி முறையில் மாற்றம் செய்யப்பட்ட வேண்டும் எனும் ஆலோசனைகள் தேவை தானா?

’மலேசிய இன்று’ ஊடகத்தில் அன்பர் இராகவன் கருப்பையா ஒரு கருத்து சொல்லி இருந்தார். பதிவு செய்கிறேன்.

’மற்ற இனத்தவரின் மொழிகளைச் சீண்டினால் தான் ஆதரவாளர்கள் தங்களைத் தலை மீது வைத்துத் துதி பாடுவார்கள் என்ற கீழ்த் தரமான எண்ணத்தில் அவர்கள் இப்படி நடந்து கொள்கிறார்கள் போலும்.’

’தமிழ், சீனப் பள்ளிகளுக்கு ஒரு முடிவு கட்டவேண்டும் என அறிக்கை விடுவது தங்களுடைய அரசியல் வளர்ச்சிக்கு உரமாக அமையும் என்று எண்ணி பிற இனத்தவரின் உணர்வுகளை புரிந்து கொள்ளாமல் உளறும் இத்தகைய சாக்கடை ஜந்துகளுக்கு நாம் பாடம் புகட்டத் தான் வேண்டும்’. அன்பர் இராகவன் கருப்பையா அவர்களின் உள்ளக் குமுறல்கள்.

இந்தத் தாய்மொழிப் பள்ளிகள் பிரச்சினை இன்று நேற்று தொடங்கிய பிரச்சினை இல்லை. நீண்ட காலமாகவே தொடர்கின்றது. அண்மைய காலங்களில் போர்னியோ காட்டுத் தீ போல அடிக்கடி கொளுந்து விட்டும் எரிகின்றது. அதுவும் தேர்தல் நேரம் வந்து விட்டால் சும்மா சொல்லக் கூடாது. அமேசான் காட்டுத் தீ பிச்சை எடுக்க வேண்டும். சூடம் சாம்பிராணி தேவை இல்லை. நல்லவே பற்ற வைத்து விடுகிறார்கள்.

யாராவது பின்னால் இருந்து கொண்டு, சாவி கொடுக்கலாம். சொல்ல முடியாது. நீங்களே முடிவு செய்து கொள்ளுங்கள்.

1971-ஆம் ஆண்டு. 49 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இதே மாதிரி ஒரு பெரிய சர்ச்சை. சீனத் தமிழ்ப் பள்ளிகளை இல்லாமல் செய்ய வேண்டும் என்று உத்துசான் மலேசியா மலாய் நாளிதழின் ஆசிரியர் மெலான் அப்துல்லா சொன்னார். அவர் மீது வழக்கு தொடரப் பட்டது. குற்றவாளி என தீர்ப்பு வழங்கப் பட்டது. அபராதமும் விதிக்கப் பட்டது. இது சிலருக்குத் தெரியும். பலருக்குத் தெரியாது.

(Melan bin Abdullah & Anor v. P.P. [1971] 2 MLJ 280)

பின்னர் மற்றும் ஒரு பிரச்சினை. 1978 அக்டோபர் 11-ஆம் தேதி. மார்க் கோடிங் (Mark Koding) என்கிற சபா நாடாளுமன்ற உறுப்பினர். தமிழ் சீனத் தாய்மொழிப் பள்ளிகளை மூடுங்கள் என்று சொன்னார். அப்போது உசேன் ஓன் பிரதமராக இருந்தார்.

நாடாளுமன்றத்தில் பேசும் போது அதன் உறுப்பினர்களுக்குச் சட்ட விலக்களிப்பு (immunity) இருக்கும். இருந்தும் கோலாலம்பூர் உயர்நீதிமன்றத்திற்கு அவர் இழுக்கப் பட்டார்.

(Public Prosecutor v Mark Koding ([1983] 1 MLJ 111)); (s 4(1)(b) of the Sedition Act 1948 (Revised 1969); (Section 3(1)(f) in the Sedition Act 1948);

மேலே சொன்ன அந்தச் சட்டத்தின் கீழ் குற்றப் பதிவு. 1982-இல் அவர் குற்றவாளி என தீர்ப்பு வழங்கப் பட்டது. பின்னர் ஈராண்டு நன்னடத்தை ஜாமீன். தற்காலிக விடுதலை. சரி.

அண்மைய காலங்களில் அதிகமான புகைச்சல். ஓர் எடுத்துக்காட்டு. 2019 ஜுன் 22-ஆம் தேதி குவாந்தான் இந்திரா மக்கோத்தா அரங்கத்தில் நடைபெற்ற பாஸ் கட்சியின் 65-ஆம் ஆண்டு பொதுக் கூட்டம். பாஸ் கட்சியின் மகளிர் பிரிவுத் துணைத் தலைவர். சலாமியா மாட் நூர் (Ustazah Salamiah Mohd Nor).

அதில் அவர் சொன்னது: நாட்டில் தாய்மொழிப் பள்ளிகள் தேவை இல்லை. அந்தப் பள்ளிகள் இன ஒற்றுமைக்குப் பங்களிப்புகள் எதுவும் செய்யவில்லை. அதனால் அந்தப் பள்ளிகளுக்கு முடிவு கட்ட வேண்டும். அதற்குப் பதிலாக அரபு மொழியைப் பயிற்று மொழியாகக் கொண்டு வர வேண்டும் என்று பேசி இருக்கிறார். இந்த மாதிரி அடிக்கடி டிங்கி காய்ச்சலின் பிசுபிசுப்புகள் வரவே செய்கின்றன.

ஒரு முக்கியமான விசயம். இந்த நாட்டில் வாழும் தமிழர்களே தமிழ்ப் பள்ளிகள் வேண்டாம் என்று சொன்னாலும் அது நடக்காத காரியம். முடியும் ஆனால் முடியாது. நாடாளுமன்றத்தில் மசோதா கொண்டு வர வேண்டும். சட்டமாக்க வேண்டும். அந்தச் சட்டத்தை மேலவை ஏற்க வேண்டும். இன்னும் பெரிய பெரிய வேலைகள் எல்லாம் இருக்கின்றன.

தாய்மொழிப் பள்ளிகளை அகற்றுவது என்பது எல்லாம் அப்படி ஒன்றும் அல்வா பால்கோவா கிண்டும் சமாசாரம் அல்ல. சட்டம், சடங்கு, சம்பிரதாயம், சனாதனம், சான்று என்று எவ்வளவோ இருக்கின்றன.

பொதுவாகவே ஒன்று சொல்லலாம். மலேசிய அரசியல் கட்சிகளின் சிந்தனையில் இனம்; மதம் போன்ற வாதங்கள் ஆதிக்கம் செலுத்தும் வரையில், தாய்மொழிப் பள்ளிகள் சொக்கட்டான் காய்களாகவே குறி வைக்கப்படும்.

தாய்மொழிப் பள்ளிகளின் நிலைப்பாட்டில் கேள்வி எழுப்புவது தேசத் துரோகமான செயல்பாடு. அரசியலமைப்பிற்கு விரோதமான செயல்பாடு. இல்லை என்று சொல்லவில்லை. ஆனால் அரசியல் ஜிங்கு ஜிக்கான்கள் விசயத்தில் அதிகாரிகள் நடவடிக்கை எடுப்பார்களா? ஒன் மில்லியன் டாலர் கேள்வி.

மலேசியாவின் சுதந்திரத்திற்கு முன்பு இருந்தே தமிழ்மொழிப் பள்ளிகள் இந்த நாட்டின் நீரோட்டத்தில் நிலைத்து தடம் பதித்து விட்டன. இன்று வரை நல்லபடியாகத்தான் போய்க் கொண்டு இருக்கின்றன. அரசாங்கம் கொடுத்ததில் பாதி; அரசியல்வாதிகள் சிலரின் பாக்கெட்டுக்குள் போனது மீதி; இதில் கிடைத்ததைக் கொண்டு தமிழ்மொழிப் பள்ளிகள் போராடிக் கொண்டு தான் இருந்தன. இருந்தும் வருகின்றன.

அரசியல் பந்தயத்தில் ஒரு சில அரசியல்வாதிகள், சாம்பியன்களாகத் திகழ ஆசைப் படலாம். தவறு இல்லை. ஆனால் நிதர்சனமான உண்மைகளைத் தவறாக மட்டும் எடைபோட்டு விடக்கூடாது. தாய்மொழிப் பள்ளிகளை அழிப்பதன் மூலம் தேசிய ஒற்றுமையின் உச்சத்தை அடைந்துவிட முடியும் என்று தவறாகப் புரிந்து கொள்ளவும் கூடாது என்று பினாங்கு துணை முதல்வர் பேராசிரியர் ராமசாமி சாடி இருக்கிறார்.

மலேசியர்கள் இடையே ஒற்றுமை இல்லாமையை ஏற்படுத்துவது தாய்மொழிப் பள்ளிகள் அல்ல. மக்கள் பணத்தில் பில்லியன் கணக்கில் சுருட்டிக் கொண்டு ஏப்பம் விடும் அரசியல்வாதிகள் தான் காரணம். இனவாதத்தையும் மதவாதத்தையும் இடுப்பில் செருகிக் கொண்டு அலையும் இளம் அரசியல்வாதிகள் தான் காரணம்.

இந்த நாட்டில் ஒற்றுமை நிலைத்தன்மை நசிந்து வருகிறது என்றால் அதற்கு தாய்மொழிப் பள்ளிகள் காரணம் அல்ல. ஆகவே தாய்மொழிப் பள்ளிகள் மீது பழி சுமத்துவது கண்டிக்கத் தக்கது. நாட்டில் இன மதச் “சாம்பியன்கள்” என்று சொல்லிக் கொள்பவர்கள் தான் அதற்குக் காரணமாக அமையலாம் என்று முன்னாள் மனிதவள அமைச்சர் எம். குலசேகரன் கூறுகிறார்.

தாய்மொழிப் பள்ளிகளை அகற்றினாலும், தேசிய ஒற்றுமைக்கு வழிவகுக்கும் தேசியவாதம் முழுமையான உருவகம் பெறாது என்று பத்து காஜா நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் வி.சிவகுமார் சொல்கிறார்.

மலேசிய அரசியலமைப்பை அனைவரும் மதிக்கக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். அப்போது தான் அரசியல் சாணக்கியம் சமரசம் பேசும். குறுகிய எண்ணம் கொண்டவர்கள்; தூர நோக்கு இல்லாதவர்கள்; இவர்களிடம் தேசிய ஒற்றுமை ஞானத்தை எதிர்பார்க்க முடியாது.

தாய்மொழி என்பது மனிதர்களின் பிறப்பு உரிமை. தமிழ்மொழி என்பது தமிழர்களின் தாய் உரிமை. மலேசியத் தமிழர்களுக்கு அதுவே சிறப்பு உரிமை.


(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
23.09.2020

 

எஸ்.பி. பாலா ஒரு சகாப்தம்

மூச்சு விடாமல் பாடிய பாலா ஐயா... இன்று மூச்சை நிறுத்திக் கொண்டாயே. உன் பாடல்கள் என்றைக்கும் எந்தன் சாகா மொழிகள். தனிமையில் வாடிய போது எல்லாம் என்னைத் தாலாட்டித் தூங்க வைத்து இருக்கின்றன. கோபம் வந்த போது எல்லாம் சாந்தப் படுத்தி சமாதானம் செய்து வைத்து இருக்கின்றன. அழுகை வந்த போது எல்லாம் அமைதிப் படுத்தி அழகு படுத்தி இருக்கின்றன.

எத்தனையோ பௌர்ணமிகள் உன் பாடல்கள் என்னை குளுமைப் படுத்தி இருக்கின்றன. எத்தனையோ அமாவாசைகள் உன் பாடல்கள் நிம்மதியான நித்திரைக்கு வழிவகுத்துக் கொடுத்து இருக்கின்றன. நீ இல்லா விட்டாலும் இனியும் தொடரும்.

நீங்கள் மறைந்தாலும் என் உயிர் உள்ளவரை உங்கள் குரல் எனக்குள் உயிர் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கும். இனிமேல் சொர்க்கத்திலும் இன்னிசை மழை பெய்யும். அதைக் கேட்க நாங்களும் வருவோம். அமைதி கொள்வீர்கள் ஐயா.

இந்தியத் திரை உலகில் 50 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக ஆட்சி செய்து வந்த பாடும் நிலா மறைந்து விட்டது. உலக ரசிகர்களை தன் பாடல்களால் மகிழ்வித்து வாழ்ந்தவர். தன்னுடைய பாடல்களால் பலரின் சோகங்களை மறக்கச் செய்தவர். கோடிக் கணக்கான ரசிகர்களை மீளாத் துயரில் ஆழ்த்திவிட்டு சென்று உள்ளார்.

எஸ்.பி. பாலசுப்ரமணியத்தின் மறைவுக்கு இரங்கல் தெரிவிக்கும் வகையில், கர்நாடகா அரசு ஒரு நாள் துக்கம் அனுசரிக்கப்படும் என்று தெரிவித்து உள்ளது. அங்கு அரசு கட்டடங்களில் உள்ள தேசிய மூவர்ண கொடி அரை கம்பத்தில் பறக்க விடப்படும் என்று தெரிவித்து உள்ளது.

16 மொழிகளில் 45 ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட பாடல்களைப் பாடி, கின்னஸ் உலக சாதனைப் புத்தகத்தில் இடம் பெற்று உள்ளார். 6 முறை சிறந்த பின்னணி பாடகருக்கான தேசிய விருது பெற்று உள்ளார்.

முறைப்படி கர்நாடக இசைப் பயிற்சி பெறவில்லை. இருப்பினும் சங்கராபரணம் என்ற படத்தில் கர்நாடக இசையில் இடம் பெற்ற பாடலுக்காக இந்தியத் தேசிய விருது பெற்றார்.

இதுவரை இந்தியத் தேசிய விருதை 4 மொழிகளுக்காக பெற்ற ஒரே பாடகர் எஸ்.பி. பாலா அவர்கள் தான்.

பாடும் நிலா பாலு மறைந்தாலும் அவரின் ஆயிரக் கணக்கான பாடல்களால் ரசிகர்களின் இதயங்களில் என்றென்றும் வாழ்ந்து கொண்டு இருப்பார்.

இவர் ஒரு பாடகர் மட்டும் அல்ல. தென்னிந்திய மொழிகளில் 70-க்கும் மேற்பட்ட படங்களில் நடித்தும் உள்ளார். தமிழ், தெலுங்கு, கன்னடம், இந்தி ஆகிய மொழிகளில் 45-க்கும் மேற்பட்ட படங்களுக்கு இசை அமைத்து உள்ளார்.

பன்முகத்திறமை கொண்டவர். இவருக்கு இந்திய அரசு பத்ம ஸ்ரீ, பத்மபூஷண் விருதுகளை வழங்கி சிறப்பு செய்து உள்ளது. 2016-ஆம் ஆண்டில் இந்திய அனைத்துலகத் திரைப்பட விழாவில், இந்திய திரைப்பட சாதனையாளர் விருது வழங்கப் பட்டது.

பலமுறை தமிழக அரசின் விருதுகளைப் பல முறை பெற்று உள்ளார். ஆந்திரா அரசின் நந்தி விருதை 25 முறை பெற்று சாதனை படைத்து உள்ளார். 1981-ஆம் ஆண்டில் தமிழக அரசின் கலைமாமணி விருதும் வழங்கப்பட்டு உள்ளது.

இதுவரை எந்த ஒரு பாடகரும் செய்யாத சாதனைகளை எஸ்.பி. பாலா செய்துள்ளார். 1981 பிப்ரவரி 8-ஆம் தேதி பெங்களூர் நகரில் உள்ள ஓர் ஒலிப் பதிவுக் கூடத்தில், கன்னட இசை அமைப்பாளர் உபேந்திர குமாருக்காக காலை 9 முதல் இரவு 9 மணி வரை, ஒரே நாளில் 21 பாடல்களைப் பாடி சாதனை படைத்தார்.

அது போல், தமிழில் ஒரே நாளில் 19 பாடல்களையும்; இந்தியில் 6 மணி நேரத்தில் 16 பாடல்களையும் பாடி சாதனை படைத்து உள்ளார்.

ஏ.ஆர்.ரஹ்மான் இசையில் உருவான 'மின்சார கனவு' என்ற படத்தில் இடம்பெற்ற 'தங்கத்தாமரை மகளே' என்ற பாடலுக்காக, தேசிய விருதை 6வது முறையாக பெற்றார்.

பாடும் நிலா பாலு நீங்கள் மறைந்தாலும் உங்களின் ஆயிரக் கணக்கான பாடல்களால் எங்களின் இதயங்களில் என்றென்றும் வாழ்ந்து கொண்டு இருப்பீர்கள்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
25.09.2020

தகவல் துணை:

1. https://www.dinakaran.com/

2. https://www.bbc.com/tamil/arts-and-culture-54291955

மலேசியாவில் வந்தேறிகள் யார்? - 1

தமிழ் மலர் - 25.09.2020

மலையூர் மலைநாட்டில் பிறந்து வளர்ந்தவர்கள் வந்தேறிகளா? பக்கத்து நாடு கறுப்பா சிகப்பா என்று தெரியாமல் வாழ்கின்ற இப்போதைய மலேசியத் தமிழர்கள் வந்தேறிகளா? அல்லது பல நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் புலம் பெயர்ந்த அப்போதைய மலேசியத் தமிழர்கள் வந்தேறிகளா? அல்லது பக்கத்து நாடுகளில் இருந்து கொல்லைப் புறமாக நுழைந்தவர்கள் வந்தேறிகளா?

இந்த நாட்டிலே பிறந்து; இந்த நாட்டிலே வளர்ந்து; இந்த நாட்டிலே வாழ்ந்து; இந்த நாட்டிலேயே மரித்துப் போனவர்களை வந்தேறிகள் என்று சொல்வதில் என்ன நியாயம் இருக்கிறது. என்ன நீதி இருக்கிறது. சத்தியத்திற்கு வாய் இருந்தால் மனிதம் செத்துப் போகிறது என்று சத்தம் போட்டுக் கத்தும்..

மலேசியா என்பது பச்சைப் பசும்தரை படர்ந்த நாடு. பொன்னும் மணியும் புதைந்து கிடக்கும் பொன்மணி நாடு. ஒரு புண்ணிய பூமி. ஒரு புண்ணியத் தளம். ஒரு புண்ணிய மண்.

அங்கே பல்லின மக்களின் கடின உழைப்பு. பல்லினச் சமுதாயத்தின் பகல் இரவு பாரா அர்ப்பணிப்புகள். உயர்வோம் உயர்ந்து காட்டுவோம் என்கிற ஒசத்தியான உணர்வுகள். அதில் அவர்களின் வியர்வைத் துளிகள். அவர்களின் இரத்தக் குமிழ்கள். அத்தனையும் கலந்து கரைந்து உரைந்து உச்சம் பார்க்கும் ஒரு சிகரம். அதுதான் மலேசியா.

அப்படிப்பட்ட ஓர் அழகிய மண்ணிலே வந்தேறி எனும் சொல் அர்த்தம் இல்லாத சொல்லாகி விட்டது. திரும்பிப் போ என்கிற கூப்பாடு நீண்டு நெடிந்து ஒடிந்து விழுகிறது. அதனால் பலருக்கும் வேதனைகள். விசும்பல்கள்.

இந்த வந்தேறி எனும் சொல்லுக்கு இந்த நாட்டிலே முதன்முதலாகச் சூடம் சாம்பிராணி போட்ட பெருமை யாருக்குச் சேரும் தெரியுங்களா. சாட்சாத் ஓன் பின் ஜாபார். அவர் பயன்படுத்திய அந்தச் சொல் இன்றும் சுனாமி அலைகளாய் ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டு வருகின்றன.

ஓன் பின் ஜாபார் என்பவர் நம் நாட்டின் மூன்றாவது பிரதமர் ஹுசேன் ஓன் அவர்களின் தந்தையார். அமைச்சர் ஹிசாமுடின் அவர்களின் தாத்தா. 1946-ஆம் ஆண்டில் மலாயன் யூனியன் உருவான காலத்தில், மலாய்க்காரர்களின் ஆதரவைப் பெறுவதற்காக வந்தேறி எனும் சொல்லை அவர் பயன்படுத்தினார். அதற்கு முன்னர் அந்தச் சொல் பயன்படுத்தப்படவில்லை.

அதன் பின்னர் அந்தச் சொல்லைத் துங்கு அப்துல் ரஹ்மான் பயன்படுத்தி இருக்கிறார். நம்ப தேசத் தந்தை துங்கு தான். அவரும் பயன்படுத்தி இருக்கிறார். இதைச் சொல்லும் போது பலருக்கு வேதனையாக இருக்கலாம்.

சீனர்களும் இந்தியர்களும் இல்லாத இடங்களில்; கூட்டங்களில்; துங்கு அவர்கள், வந்தேறி எனும் சொல்லைப் பயன்படுத்தி இருக்கிறார். ஆச்சரியமாக இருக்கலாம். உண்மை. அதன் பின்னர் மகாதீர் முகமது பயன்படுத்தினார். இப்போது அந்தச் சொல் அவருக்கு ஒரு பழக்கத் தோசமாகி விட்டது.

எங்கோ படித்த ஞாபகம். புதிய இடத்தில் பழைய இடத்தைக் கொச்சைப் படுத்துவது பெரிய பாவம். வயிற்றெரிச்சலைக் கொட்டிக் கொள்கிறேன்.

அவருக்குப் பின்னர்... அப்புறம் சொல்லவே வேண்டாம். மற்ற மற்ற குட்டித் தலைவர்கள் சிலர் வாய்க்கரிசி போடுகிற மாதிரி வசை பாடுகிறார்கள். பசார் மாலாம் இரவுச் சந்தையில் கூட பழைய சொல்லாகி விட்டது போலும். அந்த அளவுக்கு அந்தச் சொல் ரொம்பவும் மலிவாகி விட்டது.

இப்படிச் சிலர் சொல்கிறார்களே இவர்கள் மட்டும் என்னவாம். அங்கே மட்டும் என்ன வாழுதாம். அந்தச் சொல்லைச் சொன்னவர்களும்; சொல்லிக் கொண்டு இருப்பவர்களும் வந்தேறிகள் என்பதை மறந்துவிட்டு அவர்கள் பாட்டுக்கு கதை விட்டுக் கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

வந்தேறிகள் என்று சொல்பவர்களும் வந்தேறிகள் என்பது பாலர் பள்ளியில் படிக்கும் பச்சைச் சிசுவிற்குக்கூட தெரியும். ரொம்ப வேண்டாம். மண்ணில் ஊர்ந்து போகிறதே புழு பூச்சிகள்; அவற்றுக்குக்கூட வந்தேறிகள் என்று சொல்பவர்களின் வரலாற்றுப் பின்னணி தெரியும்.

ஆனால் இவர்கள் என்னவோ முதல் நாள் முளைத்த முள்ளங்கி மாதிரியும்; முந்தா நாள் குதித்த வான்கோழி மாதிரியும்;  மற்றவர்களைப் பார்த்து திரும்பிப் போ என்கிறார்கள்.  

முன்னாள் பிரதமர் நஜிப் சார். அவர் பகிரங்கமாகவே தாம் இந்தோனேசியா, சுலாவாசி தீவில் இருந்து வந்தவர் என்று தம் பூர்வீகத்தை ஒப்புக் கொண்டார். அப்படி நாடு விட்டு நாடு வந்த ஒருவர் தான் நாட்டின் பிரதமராக இருந்தார். நல்ல மனிதர் தான். ரோசாப்பூ ரோசம்மாவின் பேச்சைக் கேட்டு ரொம்பவுமே வேதனைப்பட்டு விட்டார். என்ன செய்வது. அவர் நினைத்தது ஒன்று. எழுதிச் செல்லும் விதியின் கைகள் வேறு மாதிரி எழுதிச் சென்று விட்டது.

அதற்கு முன்னர் மலாயா வரலாற்றைக் கொஞ்சம் தெரிந்து கொள்வோம். அப்போது தான் மலேசியாவில் உண்மையான வந்தேறிகள் யார் என்பது பின்னர் புலப்படும். அத்துடன் மலாயா வரலாற்றைத் தெரிந்து கொண்டது போலவும் இருக்கும். சரிங்களா.

மலாயாவின் வரலாறு 200,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்து தொடங்குகிறது. மலேசியாவின் பேராக் மாநிலத்தில் லெங்கோங் எனும் ஊர். 1938-ஆம் ஆண்டில் அங்கே ஒரு மனித எலும்புக் கூட்டைக் கண்டுபிடித்தார்கள். அதற்கு பேராக் மனிதன் எலும்புக் கூடு (Perak Man).

பேராக் மனிதனின் எலும்புக் கூடு 11,000 ஆண்டுகள் பழமையானது எனக் கணக்கிடப்பட்டு உள்ளது (Neolithic New Stone Age). 8,000 ஆண்டுகள் பழமையான ஒரு பெண்ணின் எலும்புக் கூடும் (Perak Woman) அதே இடத்தில் கண்டுபிடிக்கப் பட்டது. தீபகற்ப மலாயாவில் கண்டுபிடிக்கப் பட்ட மனித எலும்புக் கூடுகளில் இவை இரண்டும் தான் மிக மிகப் பழமையானவை.

கி.மு. 4,000-ஆம் ஆண்டுகளில் ஒரு கண்டுபிடிப்பு. பேராக் மாநிலத்தில் தம்பூன் எனும் ஊர். ஈப்போ மாநகருக்கு மிக அருகாமையில் இருக்கிறது. இங்கே ஒரு பழமை வாய்ந்த குகை. இந்தக் குகையில் 4000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் வரையப் பட்ட பழமையான ஓவியங்களை வரலாற்று ஆய்வாளர்கள் கண்டுபிடித்து இருக்கிறார்கள்.

கி.மு. 3,000 - இந்தோனேசியா, மேலனேசியா, ஆஸ்திரேலியா போன்ற நாடுகளுக்கு மனிதர்கள் புலம் பெயர்ந்து இருக்கிறார்கள். இந்த மனிதர்கள் ஆப்பிரிக்கா, இந்தியா, மியன்மார், சீனா போன்ற நாடுகளில் இருந்து வந்தவர்கள். மலாயாவைத் தங்கிச் செல்லும் ஓர் உறைவிடமாகப் பயன் படுத்திக் கொண்டார்கள். தொல்பொருள் ஆய்வுகளில் இருந்து இந்த உண்மை தெரிய வருகின்றது.

(The migration came from Africa via India, into Southeast Asia and what are now islands in the Pacific)

கி.மு. 2,500 - மலாயாவில் முதன்முதலில் குடியேறியவர்களுக்கும் பாப்புவா நியூகினி பூர்வீகக் குடிமக்களுக்கும் பல உடல் ஒற்றுமைகள் உள்ளதாகக் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு உள்ளன. அந்த முதல் ஆதிவாசிகள் குகைகளில் வாழ்ந்தனர். கற்களால் ஆயுதங்களைச் செய்தனர். இவர்கள் கி.மு. 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் தென் மேற்குச் சீனாவில் இருந்து வந்தவர்கள். மலாயாவில் குடியேறியவர்கள்.

கி.மு. 2,000 - இந்தக் கால கட்டத்தைக் கற்காலம் என்று மலாயா வரலாறு சொல்கிறது. இவர்கள் பெரும்பாலும் விவசாயிகள். இவர்களிடம் வளர்ப்பு பிராணிகளும் இருந்து உள்ளன. இவர்கள் மண்பாண்டங்கள் தயாரிப்பதிலும் ஆடை ஆபரணங்கள் தயாரிப்பதிலும் சிறந்து விளங்கி இருக்கின்றனர். குகைகளில் ஓவியங்கள் வரைவதிலும் தங்கள் திறமைகளைக் காட்டி உள்ளனர்.

கி.மு. 1,000 - வெண்கலக் காலம் (Bronze Age). இந்த வெண்கலக் காலக் கலாசாரங்கள் மலாயாவிலும் காணப் படுகின்றன. இந்தக் கலாசாரத்தை டோங் சோன் கலாசாரம் (Dong Son culture) என்றும் அழைக்கின்றனர். இந்தக் கலாசாரம் இந்தோனேசியாவின் சுமத்திராவில் இருந்தும் இந்தோசீனாவின் வியட்நாமில் இருந்தும் வந்தது.

(The Malay Peninsula became the crossroads in maritime trades of the ancient age. Seafarers who came to Malaysia's shores included Indians, Javanese and Chinese among others. Ptolemy named the Malay Peninsula the Golden Chersonese.)

ஒன்றை இங்கே மறக்க வேண்டாம். டோங் சோன் கலாசாரம் என்பது வியட்நாமில் 3000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னாலேயே தோன்றிய கலாசாரம். ஆனால் அது எப்படி இந்தோனேசியாவில் இருந்து மலாயாவிற்கு வந்தது என்பது தான் வரலாற்று அறிஞர்களுக்கு இன்றும் ஒரு புதிராகவே இருக்கிறது.

டோங் சோன் கலாசாரம் என்றால் என்ன? முறையாக நெல் சாகுபடி செய்தல்;  நெல் பயிரிட எருமை மாடுகளை முறையாகப் பழக்குதல்; அதிகமான மாமிசம் தரும் விலங்குகளை வளர்த்தல்; வலை பின்னி மீன் பிடித்தல்; பாய்மரங்களைக் கட்டிப் படகு விடுதல்; மரத்தைக் குடைந்து படகுகளைச் செய்தல்.

கி.பி.200 - கி.பி.300 - கி.பி. இரண்டாம் மூன்றாம் நூற்றாண்டுகளில் வந்தது இருப்புக் காலம். இரும்பு காலம் என்பதைத் தான் இருப்புக் காலம் என்கிறோம். ஜொகூர் மாநிலத்தில் உள்ள கோத்தா திங்கி எனும் இடத்தில் ஐரோப்பா ரோமாபுரியில் இருந்து கொண்டு வரப் பட்ட பாசி மணிகள் கண்டு எடுத்து இருக்கிறார்கள்.

அந்தக் காலக் கட்டங்களில் ரோமாபுரியில் இருந்து வணிகர்கள் மலாயாவுக்கு வாணிகம் செய்ய வந்து இருக்கிறார்கள். பலர் அங்கேயே குடியேறியும் இருக்கிறார்கள். கோத்தா திங்கியில் இன்றும் அகழ்வாராய்ச்சிகள் நடந்து கொண்டு இருக்கின்றன. ரோமாபுரி வணிகர்கள் விட்டுச் சென்ற வரலாற்றுச் சான்றுகளும் சேகரிக்கப் பட்டு வருகின்றன.

(The migration came from Africa via India, into Southeast Asia and what are now islands in the Pacific)

கெடா கடாரத்தில் 4-ஆம் நூற்றாண்டுகளில் இந்தியர்கள் குடியேறினார்கள். பேராக் மாநிலத்தில் கோலா செலின்சிங் எனும் இடத்தில் இந்தியர்கள் பயன்படுத்திய மண்பாண்டங்கள், தங்க ஆபரணங்கள், கண்ணாடி மணிகள், சிப்பி ஆபரணங்கள் போன்றவை கண்டு எடுக்கப் பட்டுள்ளன. இவை எல்லாம் 2200 ஆண்டுகள் பழைமையானவை.

(Archaeological discoveries of 200BC coastal settlement in Pulau Kelumpang, Matang, Perak)

இந்தியர்களின் ஆதிக்கம் கொண்ட இந்து; புத்த மத அரசாங்கங்கள் இந்தோனேசியாவில் இருந்தன. அவற்றில் ஒன்று ஸ்ரீ விஜய அரசு. இந்த அரசு மலாயாவின் இலங்காசுகம், கெடா, கிளந்தான், திரங்கானு, பகாங் போன்ற இடங்களை ஆட்சி செய்து உள்ளது.

கி.பி. 1300-ஆம் ஆண்டுகளில் மினாங்கபாவ் எனும் சுமத்திரா மலாய் அரசு மலாயாவில் நெகிரி செம்பிலான் மாநிலத்தில் ஆட்சி செய்து உள்ளது. இவர்கள் தான் மலாயாவிற்குள் இஸ்லாம் சமயத்தை முதன்முதலில் கொண்டு வந்தவர்கள்.

(தொடரும்)

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
25.09.2020

சான்றுகள்:

1.  Lekenvall, Henrik. LATE STONE AGE COMMUNITIES IN THE THAI-MALAY PENINSULA. Journal of Indo-Pacific Archaeology 32 (2012)

2. Dr. Martin Richards. "Climate Change and Postglacial Human Dispersals in Southeast Asia". Oxford Journals.

3. The HUGO Pan-Asian SNP Consortium (11 December 2009). "Mapping Human Genetic Diversity in Asia".

மலாயா தமிழர்கள் வந்தேறிகளா?

தமிழ் மலர் - 24.09.2020

ஏதோ ஒரு காலம். ஏதோ ஒரு காரணம். எங்கோ ஓர் இடம். அங்கே ஓர் இனத்தவர் குடியேறுகிறார்கள். குடியேறிய இடத்தில் தங்களைத் தக்கவாறு நிலைப் படுத்திக் கொள்கிறார்கள். பின்னர் அதே இடத்தில் மற்ற மற்றக் குழுவினர்களும் வந்து குடியேறுகிறார்கள்.

அவர்களைப் பார்த்து ஏற்கனவே வந்தவர்கள் சிலேடையாகப் பரிகசிப்பது; சில்மிசமாய் ஏளனம் செய்வது. அதற்குப் பெயர் என்ன தெரியுங்களா. எகதாளச் செருக்கு. இது ஓர் உலகளவிய கருத்து உடன்பாடு. எந்த ஓர் இனத்தையும் எந்த ஒரு நாட்டு மக்களையும் குறிப்பிட்டுச் சொல்வதாக அமையாது.

(Melvin Ember, Carol R. Ember and Ian Skoggard, (2004). Encyclopedia of Diasporas: Immigrant and Refugee Cultures Around the World. Volume I: Overviews and Topics; Volume II: Diaspora Communities.)

இதில் முதலில் வந்த வந்தேறி; லேட்டாய் வந்த வந்தேறி என்பது எல்லாம் கிடையாது, வந்தேறி என்றால் எல்லாரும் வந்தேறிகள் தான். என்ன. முதலில் வந்த வந்தேறிக்கு நினைப்பு கொஞ்சம் அதிகமாய் இருக்கும். அவ்வளவுதான்.

கொஞ்ச காலம் முன்னாடி வந்த வந்தேறிகளுக்கும்; கொஞ்ச காலம் பின்னாடி வந்த வந்தேறிகளுக்கும்; பெரிய வித்தியாசம் எதுவும் இல்லீங்க. இரண்டுமே வந்தேறிகள் சபையில் பங்காளிகள் தான். இரண்டுமே வந்தேறி குட்டையில் ஊறிய சின்ன பெரிய வந்தேறி மட்டைகள் தான்.

ஆக ஒன்றை நன்றாகத் தெரிந்து கொள்ளுங்கள். தங்களின் சொந்த இடங்களை விட்டு இடம் பெயர்ந்த அனைத்து மக்களுமே வந்தேறிகள் தான். அதில் மாற்றுக் கருத்துகள் இல்லை. அப்படி வந்தவர்கள் மீன்பிடி படகுகளில் வந்து இருக்கலாம். கட்டுமரங்களில் வந்து இருக்கலாம். இடுப்பில் கோவணம் கட்டி வாழ்ந்து இருக்கலாம்.

வந்த இடத்தில் மரவெள்ளிக் கிழங்குகளைச் சுட்டுச் சாப்பிட்டு இருக்கலாம். ஆற்றில் கிடைத்த மீன்களைப் பொசுக்கிச் சாப்பிட்டு இருக்கலாம். மரத்துப் பட்டைகளைச் சட்டைகளாகத் தைத்து இடுப்பில் கட்டி இருக்கலாம். அது இயற்கை. இந்த மாதிரி கதைகள் வரலாற்றில் நிறையவே இருக்கின்றன.  யாரையும் எவரையும் குறிப்பிட்டுச் சொல்லவில்லை.

இப்படி ஏலேலே ஐலசா பாடி வந்தவர்கள் அடுத்து வந்து குடியேறியவர்களைப் பார்த்து வந்தேறிகள் என்று சொன்னால்; அப்படிச் சொல்பவர்களை எதில் கொண்டு போய் சேர்ப்பதாம்.

அவர்கள் என்ன மண்ணைப் பிளந்து கொண்டு வந்தார்களா. அல்லது ஆகாசத்தில் இருந்து அல்லாக்காய்க் குதித்து வந்தார்களா. இல்லையே. அப்புறம் எப்படி மற்றவர்களைப் பார்த்து வந்தேறிகள் என்று சொல்லலாம். சரி.

மலேசியத் தமிழர்களின் மூதாதையர் வந்தேறிகளா? தியாகிகளா? அல்லது கூலிக்கு மாரடித்தவர்களா? அண்மைய காலங்களில் சமூக ஊடகங்களில் பரவலாகி வரும் ஒரு கேள்வி.

இப்போதைய மலேசியத் தமிழர்களின் மூதாதையர் தியாகிகள் என்பதை ஒரு தரப்பினர் ஆதரிக்கிறார்கள். மறு தரப்பினர் மறுக்கிறார்கள். தியாகிகள் என்று சொல்பவர்கள் சிலரின் கருத்துகள் ரொம்பவுமே அழுத்தமானவை. உணர்வுகளைக் கொப்பளிக்க வைக்கும் பதிவுகள்.

ஆனாலும் மலேசியத் தமிழர்களின் மூதாதையர் தியாகிகள் அல்ல. அவர்கள் கூலிக்கு மாரடித்தவர்கள் என்று சொல்பவர்கள் என்ன மாதிரியான காரணங்களைச் சொல்கிறார்கள் என்பதை முதலில் பார்ப்போம்.

மலேசியத் தமிழர்களின் மூதாதையர் கூலி வேலை செய்வதற்காக மலாயாவுக்கு அழைத்து வரப் பட்டவர்கள். செய்த வேலைக்கு கூலி வாங்கினார்கள். வாங்கிய கூலிக்கு வஞ்சகம் இல்லாமல் வேலை பார்த்தார்கள். ஆகவே செய்த வேலைக்கு கூலி வாங்கியவர்களைத் தியாகிகள் என்று எப்படிச் சொல்ல முடியும் என்று வாதிடுகிறார்கள்.

மலேசியத் தமிழர்களின் மூதாதையர் வந்தார்கள்; வாழ்ந்தார்கள்; வீழ்ந்தார்கள். அப்படி இருக்கும் போது அவர்களை எப்படி தியாகிகள் என்று சொல்ல முடியும் என்று திருப்பிக் கேட்கிறார்கள்.

காட்டை வெட்டினோம்; ரோட்டைப் போட்டோம்; கம்பிச் சடக்கு போட்டோம்; கித்தா மரம் நட்டோம் என்று இன்னும் எத்தனை நாளைக்குத் தான் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கப் போகிறோம். எத்தனை தடவை தான் அதையே திரும்பத் திரும்ப பாராயணம் பாடிக் கொண்டு இருக்கப் போகிறோம்.

அமெரிக்கா நாட்டை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். ஒரு காலத்தில் இங்கிலாந்து நாட்டின் காலனி நாடாக இருந்தது. இப்போது பாருங்கள். அமெரிக்கா ஒரு மாபெரும் வல்லரசு. ஒரு காலத்தில் அமெரிக்காவை ஆட்சி செய்த இங்கிலாந்து நாடு இப்போது வாய்பொத்தி அடங்கிப் போய்க் கிடக்கிறது.

உலகப் போலீஸ்காரர் என்று பேர் எடுத்தாலும்; பதினாறு பட்டி கட்டப் பஞ்சாயத்து செய்து உலக நாடுகளையே கட்டிப் போட்டு வைத்து இருக்கிறார்கள்.

மலேசியத் தமிழர்கள் கூலிக்கு மாரடித்தவர்களா? யார் சொன்னது. எந்த விளக்கெண்ணெய் சொன்னது. என்னிடம் வரச் சொல்லுங்கள். நன்றாகக் கேள்வி கேட்டு அனுப்புகிறேன் என்று ஆத்திரம் ஆவியாகி கண்களில் அனல் பறக்க கொப்பளிக்கிறார் ஓர் அன்பர். சோறு போட்ட கைக்கு சூடு போடுகிறவர்கள் மனிதர்கள் என்று சொல்லிக் கொள்ள கொஞ்சமும் லாயக்கு இல்லாதவர்கள் என்று குமுறுகிறார்.

மலேசியத் தமிழர்கள் ஆயிரம் ஆயிரம் வேதனைச் சோதனைகளைக் கடந்து வந்தவர்கள். மலாயாத் தோட்டத் தமிழர்களின் சாதனைகளை உலக வரலாறு என்றைக்கும் மறக்காது. மறப்பதற்கு மனசும் வராது. எப்படி மறக்க முடியும். எப்படிங்க மறைக்க முடியும்.

மலாயா தமிழர்கள் இந்த மண்ணில் எத்தனையோ நூறாண்டுகளுக்கு முன்னரே கால் பதித்து விட்டார்கள். இது ஒரு வரலாற்று உண்மை. அது மட்டும் அல்ல. உலக வரலாற்றில் தவிர்க்க முடியாத உண்மையுங்கூட.

மீண்டும் மீண்டும் சொல்ல வேண்டிய நிலைமை. என்ன தான் வரலாற்றுப் படிவங்களைச் சிதைத்துப் போட்டாலும்; மறைத்துப் போட்டாலும்; மலாயாத் தமிழர்களின் வரலாற்று உண்மைகள் வாழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கும். என்றைக்கும் அவை வரலாறு பேசும் வாய்மையான உண்மைகள்.

வரலாற்றை வரலாறாகப் பார்க்கும் பக்குவம் வேண்டும். வரலாற்றை வரலாறாகப் பார்க்கும் நல்ல எண்ணமும் வேண்டும். வரலாற்றை முறையாகப் படிக்காமல் அறியாமையில் சொல்வது மிகவும் தப்பு.

கடந்த 200 - 250 ஆண்டு காலமாக இந்த நாட்டிற்காக உழைத்த ஓர் இனத்தைச் சார்ந்தவர்களைத் வந்தேறிகள் என்று சொல்வது ரொம்பவும் தப்பு. கூலிக்கு மாரடித்தார்கள் என்று சொல்வது பெரிய தப்பு. அவர்கள் வந்தேறிகள் அல்ல.

விதை சத்தம் இல்லாமல் முளைக்கிறது... மரம் சத்தத்தோடு முறிகிறது... அவ்வளவு தான்.

இந்த நாட்டில் தமிழ்ர் இனம் சில நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேலாக சத்தம் இல்லாத விதைகளாய்த் தான் இருந்தார்கள். ஆனால் இப்போது ஏற்பட்டு உள்ள அரசியல் குளறுபடிகளைச் சலவை செய்ய வேண்டிய நிர்பந்தத்தில் தள்ளப்பட்டு இருக்கிறார்கள்.

தங்களுக்கு கிடைக்க வேண்டிய நியாயமான உரிமைகளைக் கோரிக்கைகளாக முன் வைக்கிறார்கள். அதில் என்ன தப்பு. இடையில் புகுந்து மலேசியத் தமிழர்கள் கூலிக்கு மாரடிக்க வந்தவர்கள்; வந்தேறிகள் என்கிற ஜிங்கு ஜிக்கான் எகதாளங்கள் தேவையே இல்லை.

முன்னுக்கு பின் முரணான சுய விளக்கம் ஒரு தெளிவு இல்லாத சிந்தனையைக் குறிக்கும். இந்த நாட்டுத் தமிழர்கள் அவர்கள் செய்த வேலைக்கு மட்டும் கூலி பெற்று விட்டார்கள் என்று சொல்வது தப்பு. அவர்களை வந்தேறிகள் என்று முத்திரை குத்தினால் அது தப்பிலும் பெரிய தப்பு.

ஒருவர் ஆன்மீகவாதியாக இருக்கலாம். நாத்திகராக இருக்கலாம். பிரச்சினை இல்லை. ஆனால் இந்த நாட்டில் தமிழர்கள் பட்ட அவலங்களின் மேல் அக்கறைக் காட்டாமல் இருப்பது பெரிய ஓர் அலட்சியம் ஆகும்.

காலை எட்டு மணிக்கு வேலைக்குப் போய் மாலை ஐந்து மணிக்கு வீடு திரும்புவர்களுக்கு வேண்டும் என்றால் மலேசியத் தமிழர்கள் கூலிக்கு மாரடித்தவர்கள் எனும் கூற்று பொருந்தி வரும்.

ஆனால் தமிழ் நாட்டில் இருந்து ஒப்பந்த அடிப்படையில் வேலைக்கு அழைத்து வரப்பட்ட இந்தியர்களைக் கொத்தடிமைகளாகக் கொடுமைப் படுத்தினார்கள். அதிகாலை தொடங்கிச் சூரியன் மறையும் வரை துன்புறுத்தி வேலை வாங்கினார்கள்.  20, 30 காசு சம்பளத்திற்காக நாள் முழுதும் சிறைப் பட்டு சிதைக்கப் பட்டார்கள். அது தியாகம் இல்லையா? இவர்களையா வந்தேறிகள் என்று சொல்வது.

எத்தனை இன்னல் வந்தாலும் பொறுமையோடும் சகிப்புத் தன்னையோடும் நாளும் செத்து செத்து வாழ்ந்தார்களே அது தியாகம் இல்லையா? இவர்களையா வந்தேறிகள் என்று சொல்வது.

முதலில் அவர்களது அயராத உழைப்புக்கு தருந்த ஊதியம் கொடுக்கப் பட்டதா? அதற்கு எவராலும் பதில் சொல்ல முடியுமா? இன்று இந்த நாட்டில் மலிந்து கிடக்கும் மற்ற நாட்டுக்காரர்களுக்கு யாருங்க காரணம்.

திறமை இல்லா விட்டாலும் பெரிய சம்பளம் வேண்டும். உடல் உழைப்பு வேலைகள் வேண்டாம் என்கிற பிடிவாதம் இங்கே பலருக்கும் உண்டு. தகுந்த வேலை கிடைக்கும் வரை வேறு வேலைகளில் நாட்டம் இல்லாமல் போவது இப்போதைக்குப் பல பட்டதாரிகளின் நடப்பு விவகாரம். அது போன்ற காரணங்களைக் கூறி விரல் நீட்டலாம்.

ஆக உடலை வருத்தி உழைக்காமல்; சொகுசாய் வாழ்பவர்களைத் தியாகிகளாய் கருதும் காலத்தில் தான்; நாம் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறோம். அன்று மலாயாவாக இருந்த நாட்டை மலேசியாவாக மாற்றி அமைக்க அரும்பாடு பட்டவர்கள் மலேசியத் தமிழர்கள்.

தனக்காக யோசிக்கத் தெரியாமல் நாட்டுக்காக நிறையவே ஆசா பாசங்களை இழந்த தமிழர்களைத் தியாகிகள் என்று சொல்வதில் என்ன தவறு? வந்தேறிகள் என்று அழைப்பது தான் தப்பு. படிப்பது இராமாயணம்... இடிப்பது பெருமாள் கோயிலாக இருக்கக் கூடாது.

ஆக சில காலக் கட்டங்களில் சில அறைகுறை கூஜா தூக்கிகளும் வருவார்கள். போவார்கள். அவர்களின் சுய லாபத்திற்காக எதையாவது உளறி விட்டுச் செல்வார்கள். இவர்களுக்கு ஜால்ரா போடுவதற்காகவே சில வெங்காயச் சட்ணிகளும் இருக்கவே செய்வார்கள்.

மலேசியத் தமிழர்கள் நேற்று முந்தா நாள் மலாயாவுக்கு வந்த விருந்தாளிகள் அல்ல. அவர்கள் உண்மையிலேயே தியாகிகள். கூலிக்கு மாரடிக்க வந்தவர்கள் அல்ல.

அவர்கள் உழைச்சுப் போட்டுப் போன சுகத்தில் தான் இப்போது நாம் சொகுசாய்க் கால் மேல் கால் போட்டு சீரியல் பார்க்கிறோம். சொகுசாய்ச் சவடால் பேசிக் கொண்டு இருக்கிறோம். அவர்கள் இல்லை என்றால் நீங்களும் இல்லை. நானும் இல்லை. இதை மறக்க வேண்டாமே.

மலேசியத் தமிழர்கள் இந்த மலையகத்தைத் தங்கள் உழைப்பால் உயர்த்தி உலகமே உற்றுப் பார்க்கும் அளவுக்கு கெளரவப் படுத்தி இருக்கிறார்கள். மலையூர் மண்ணில் மண்ணாய்க் கலந்து; கித்தா மரங்களோடு கித்தா மரங்களாய்க் கலந்து, தகரக் கொட்டாய்களில் கரைந்து போன மலேசியத் தமிழர்களை நினைத்துப் பார்ப்போம். காலா காலத்திற்கும் நன்றி சொல்வோம்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
24.09.2020