மலேசியாவில் 6800 பேருந்து உரிமையாளர்கள் பாதிப்பு

தமிழ் மலர் 05.11.2020 

மலாயா தமிழர்கள்: பெர்மாத்தாங் தோட்டம் பந்திங் 1882

1882-ஆம் ஆண்டில் சிலாங்கூர் பந்திங், ஜூக்ரா, பெர்மாத்தாங் தோட்டம் உருவாக்கப் பட்டது. முதலில் இது ஒரு வாழைத் தோட்டம். பின்னர் ஆமணக்கு (castor); காபி பயிர்த் தோட்டம். அதற்கு அடுத்து தென்னைத் தோட்டமாக மாறியது. இந்தத் தோட்டத்திற்குத் தமிழர்கள் ஒப்பந்த தொழிலாளர்களாகக் கொண்டு வரப் பட்டார்கள்.

Selangor, Banting, Jugra Permatang Estate was established in 1882. At first it was a banana plantation. Then castor; Coffee plantation. It then became a coconut plantation. Tamil people were brought in from India as indentured labourers to this estate.

இந்தத் தோட்டம் ஜுக்ரா நகரத்தில் இருந்து ஏழு மைல் தொலைவில் இருந்தது. இந்தத் தோட்டத்தில் ஓர் அதிசயம் என்னவென்றால் அந்தத் தோட்டத்தில் வேலைக்கு அமர்த்தப்பட்ட தமிழர்கள் சொந்தமாகவே தங்களின் வீடுகளைக் கட்டிக் கொள்ள அனுமதிக்கப் பட்டார்கள். அவர்களின் வீடுகள் தோட்டம் முழுவதும் ஆங்காங்கே பரவி இருந்தன.

The Permatang coconut estate, situated seven miles from Jugra town, has several interesting and distinctive features. The coolies are not housed in "lines," as is usual on estates in the Federated Malay States, but in houses built by themselves to their own design and scattered over the property.

ஒவ்வொரு வீட்டிற்கும் சொந்தமாகக் காய்கறித் தோட்டம். தோட்டப் பால் பண்ணையை நிர்வாகி அறிமுகம் செய்தார். தோட்டத்தில் 35 பசுமாடுகள். பால் மற்றும் வெண்ணெய் விற்பனை நல்ல லாபத்தை அளித்தது. இந்தத் தோட்டத்தின் பரப்பளவு 785 ஏக்கர். இதில் 300 ஏக்கர் தென்னை மரங்கள்.

Each house has its own patch of garden. The manager has introduced dairy farming, and the sale of milk and butter from his thirty-five head of cattle yields a profit after paying all expenses. The estate is 785 acres in extent, 300 acres of which have been planted with coconuts.

1906-ஆம் ஆண்டில் 17,000 தென்னை மரங்கள். 7335 தேங்காய்கள். 1907-ஆம் ஆண்டில் 150,000 தேங்காய்கள் கிடைத்தன.

Indian arrivals to Malaya since 1844

There are altogether 17,000 coconut-trees, and the produce from those in bearing in 1906 was 7,335 nuts; the estimated yield for 1907 was 150,000 nuts. The nuts are made into copra on the estate, and the product is sold in Singapore.

1900-ஆம் ஆண்டுகளில் அந்தத் தோட்டத்தின் நிர்வாகி மன்ரோ (R. W. Munro). 1864-ஆம் ஆண்டு இங்கிலாந்தில் பிறந்தவர். 1895-ஆம் ஆண்டு மலாயாவுக்கு வந்தார். இவர் வருவதற்கு முன்னர் பல நிர்வாகிகள் பணி செய்து உள்ளனர். நிர்வாகி மன்ரோ, சிலாங்கூர் நெகிரி செம்பிலான் மாநிலங்களில் காபி பயிர்த் தொழில் ஈடுபட்டார். இந்தத் தோட்டம் Morib Coconut Estates Syndicate நிறுவனத்திற்குச் சொந்தமாக இருந்தது.

A picture speaks more than 1000 words

Mr. R. W. Munro, the manager, was born in 1864, came to the Federated Malay States in 1895, and spent years in coffee-planting in Negeri Sambilan and Selangor. Many managers have worked before he came. R. W. Munro has managed the Permatang estate since 1900s. The proprietary company, the Morib Coconut Estates Syndicate.

இதை எல்லாம் பார்த்த பிறகு மலாயா தமிழர்களை வந்தேறிகள் என்று சொல்ல முடியுமா. வந்தேறிகள் என்று சொல்பவர்கள் வருவதற்கு முன்னதாகவே மலாயா தமிழர்கள் மலாயாவில் தடம் பதித்து விட்டார்கள்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
06.11.2020

சான்றுகள்:

1. Wright, Arnold; Twentieth century impressions of British Malaya: its history, people, commerce, industries, and resources Page 492.

2. http://www.biship.com/fleetlists/fleet1880-1889.htm

3. http://seasiavisions.library.cornell.edu/catalog/

4. Indian Labour Immigration to Malaysia 1844 - 1941

5. Sandhu, K.S (2010), Indian in Malaya: Some Aspects of Their Immigration and Settlement (1786-1957)

 

இலங்கை தமிழர்களின் வாயில்லா வலிகள்

தமிழ் மலர் - 04.11.2020

இலங்கையை ஆங்கிலேயர்கள் ஆட்சி செய்த காலம். இலங்கை தமிழர்களின் வாழ்க்கையில் இடிமின்னலாய் இன்னல்கள் நிறைந்த காலம். ஒடுக்கு முறைகள் பலவந்தமாய்த் திணிக்கப்பட்ட காலம். ஒட்டு மொத்தமாய் அடிமைகளைப் போல வாழ்க்கைப்பட்ட காலம். இரண்டு கால் ஜீவன்களின் வாயில்லா வலிகள் பேசிய காலம்.

மற்ற மற்ற இலங்கைச் சமூகத்தவருடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கலாம். அப்படிப் பார்க்கும் போது, இப்போதைய மலையகத் தமிழர்களின் வாழ்வியல் அமைப்பு, மிகவும் பின்தள்ளப்பட்ட நிலையில் புகைச்சல் மண்டிய காலம் என்று சொல்லலாம்.

அந்த நிலைமை சிங்களப் பேராண்மையில் மேலும் மோசமாகி விட்டது. பொல்லா இனவாதப் பேய்களின் அனர்த்தக் காலம் என்றுகூடச் சொல்லலாம்.

அது ஒரு வகையான புலம்பெயர்வின் பின்னடைவு. அப்படித்தான் சொல்லத் தோன்றுகிறது. மலையகத் தமிழர்களின் தமிழக உறவுகள் எல்லாம் பெரும்பாலும் துண்டிக்கப் பட்டன.

தமிழகத்தில் அவர்களுக்குச் சொந்தமான நில புலன்கள், தோட்டம் துரவுகள், வரப்பு வயல்காடுகள், வீடு கிணறுகள் என எல்லாவற்றையும் இழந்த ஒரு பரிதவிப்பு. ஒரு தாயின் பிள்ளை ஏக்கத்தின் மறு அவதரிப்பு போலும்.

150 ஆண்டு காலத்திற்குத் தொடர்புகள் இல்லாமல் போனால் எப்படிங்க. அவர்களுடைய சொந்தங்கள் யார்; பந்தங்கள் யார் என்று அவர்களுக்கே தெரியாமல் போனது.

அப்படியே தேடிப் போனாலும் யார் எவர் என்று அடையாளம் தெரியாது. கிராமத்துக் கிணற்றுக்குள் செத்துக் கிடக்கும் உண்மையும் எட்டிப் பார்க்காது. அப்புறம் எப்படிங்க.

நதி மூலம் அடிபட்டுப் போனது. ரிஷி மூலம் இடிபட்டுப் போனது. சரியான உறவுப் பாலங்கள் இல்லை. சான்றுகளும் இல்லை. அதனால் பூர்வீகச் சொத்துகள் மீது உரிமை கொண்டாட முடியாமல் போனது. சரி.

இன்னும் ஒரு விசயம். சிலோன் டீ. தெரியும் தானே. உலகளாவிய நிலையில் சிலோன் தேயிலையைப் புகழ்பெறச் செய்தது இந்த மலையகத் தமிழர்கள் தான். வேறு யாரும் இல்லை. உலகமே ஏற்றுக் கொள்கிறது. அடுத்து இன்னும் ஒரு மிக மிக முக்கியமான விசயத்திற்கு வருகிறோம்.

1948-ஆம் ஆண்டு. இலங்கைக்குச் சுதந்திரம். ஆங்கிலேயர்களும் இளிச்சவாயத் தமிழர்களைக் கட்டிப்பிடித்து கண்ணீர் வடித்து பை பை சொல்லி; ஆளை விடுங்கடா சாமி என்று இறக்கை கட்டி பறந்தே போனார்கள்.

அப்புறம் என்ன. இரண்டாம் இடத்தில் ராகு என்கிற ஆங்கிலேயம். எட்டாம் இடத்தில் கேது என்கிற சிங்களம். பத்தாம் இடத்தில் சனி என்கிற குடியுரிமைச் சட்டம். அந்தக் குருபெயர்ச்சியில் மலையகத் தமிழர்களுக்குப் பயங்கரமான ஜலதோசம்.

குடியுரிமைத் தகுதியை நிரூபிக்க முடியவில்லை. அதுவே பல இலட்சம் மலையகத் தமிழர்களுக்கு தலை போகிற விசயம். அதனால் அவர்களில் பெரும்பாலோர் நாடற்றவர் நிலைக்குத் தள்ளப் பட்டார்கள்.

அதோடு அவர்களுக்குக் குடியுரிமை இல்லாமல் போனது. ஓட்டுப் போடும் தகுதியும் இல்லாமல் போனது. வீட்டு அடுப்படியில் கிடந்த தட்டு தாம்பாளம் கிண்ணி கெடாரம் தான் அப்போதைக்கு சேர்த்து வைத்த சொத்து சுகம். குடியுரிமை அடையாளம்.

பின்னர் 1950-ஆம் ஆண்டுகளில் இந்திய அரசாங்கத்துடன் பேச்சு வார்த்தைகள். முடிவில் இடியும் மின்னலும் கலந்த இம்சையான முழக்கங்கள். இலட்சக் கணக்கான தமிழர்களை இந்தியாவுக்கே திருப்பி அனுப்புவது என இலங்கை அரசாங்கத்தின் தடாலடி முடிவு.

ஏறக்குறைய பத்து இலட்சம் தமிழர்கள் பாதிப்பு. இந்தக் கட்டத்தில் இந்தியப் பிரதமர் லால் பகதூர் சாஸ்திரி ஓர் அமைதி உடன்படிக்கைக்கு வழி வகுத்தார்.

ஓர் ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டது. அதன் பெயர் ஸ்ரீமாவோ - சாஸ்திரி ஒப்பந்தம். தமிழர்களில் பாதி பேருக்கு இலங்கைக் குடியரிமை வழங்கப்பட்டது. மீதிப் பாதிப் பேரை இந்தியா ஏற்றுக் கொள்வது என்று முடிவு செய்யப் பட்டது.

அதிலும் ஓர் இழுபறி நிலை. அந்த ஸ்ரீமாவோ - சாஸ்திரி திட்டமும் சரிபட்டு வரவில்லை. ஏன் தெரியுங்களா. இந்தக் கட்டத்தில், அதாவது 1980-ஆம் ஆண்டுகளில் இலங்கையில் ஒரு பதற்றமான நிலை.

இலங்கை விடுதலைப் புலிகளின் மீது உலக மக்களின் பார்வை திசை திரும்பிய காலக் கட்டம். முறுக்கு மீசை தமிழர்கள் எந்த நேரத்திலும் மீசையை முறுக்கலாம் எனும் அச்சப் பார்வை.

இந்த மாதிரியான ஒரு நிலைமையில் இந்தியாவுக்கே திரும்பிப் போய் விடலாம் என்று தமிழர்கள் சிலரும் பலரும் முடிவு செய்தார்கள். அந்த நேரத்தில் அவர்கள் எடுத்த முடிவு சரியானது என்று சொல்ல முடியாது.

ஏன் தெரியுங்களா. இங்கே மலேசியாவில் மே 13 துர்நிகழ்ச்சி அனைவருக்கும் தெரிந்த நிகழ்ச்சி. அந்தச் சமயத்தில் தமிழர்கள் பலர் தங்களின் மலேசியக் குடியுரிமையை ரத்து செய்துவிட்டு தாயகம் கிளம்பினார்கள். என்னாச்சு. அதையும் நினைவில் கொள்வோம்.

இப்படி இருக்கையில் இந்தியாவும் ஒரு புதிய குடிநுழைவுச் சட்டத்தைக் கொண்டு வந்தது. இலங்கையில் வாழ்ந்த அல்லது வாழ்கின்ற எல்லா இந்தியர்களுக்கும் குடியுரிமை வழங்கப்படும் என்று இந்தியா அறிவித்தது.

மலையகத் தமிழர்கள் நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டார்கள். மகிழ்ச்சியில் உச்சம் பார்த்தார்கள். ஆனால் அந்த நிம்மதி ரொம்ப நாளைக்கு நீடிக்கவில்லை. குடிநுழைவுச் சட்டத்தை அமல் படுத்துவதில் ஆயிரம் நடைமுறைச் சிக்கல்கள்.

அந்த புரோட்டோகால் இந்த புரோட்டோகால் என்று சொல்லி, பாதி பேருக்கு இந்தியக் குடியுரிமை கிடைக்காமலேயே போனது. எல்லாம் இந்தியாக்கார இட்லி சாம்பார் ஆரியச் சிப்பாய்கள் தான். தமிழர்களின் மிச்சம் மீதி நம்பிக்கையும் அதோடு அடிபட்டுப் போனது.

ஆக இந்தியாவுக்குத் திரும்பி வந்த மலையகத் தமிழர்களில் ஐந்து ஆறு இலட்சம் பேர் இன்றைக்கும் நாடு அற்ற அனாதைகளாகவே வாழ்ந்து வருகின்றார்கள். எங்கே. அதே அந்த இந்தியாவில்தான்.

இது எப்படி இருக்கு என்று கேட்க வேண்டாம். தமிழக அரசியல்வாதிகளில் சிலர் சண்டைக்கு வந்து விடுவார்கள்.

மறுபடியும் சொல்கிறேன். மலையகத் தமிழர்களில் ஐந்து ஆறு இலட்சம் பேர், இன்றைக்கும் நாடு அற்றவர்களாகத் தமிழ்நாட்டில் வாழ்ந்து வருகிறார்கள்.

நாடு விட்டு நாடு போய் நட்டாற்றில் விடப்பட்ட தமிழர்கள் திரும்பி தாயகம் வந்தார்கள். வந்தும் நாடற்றவர்களாகவே வாழ்கின்ரார்கள். அதையும் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறோம்.

இப்படிப்பட்ட கொடுமை வேறு எங்கேயாவது நடக்குமா. தெரியவில்லை. ஆயிரம் கர்ம ராசாக்கள் வந்தாலும் ஒன்றும் செய்ய முடியாத நிலை. நித்தியானந்தாவைக் கேட்டால் நோ சூடு. நோ சொரணை என்று சொல்லி ஜன்னலைத் திறந்து வைத்து தென்றலாய்த் தவழ்ந்து செல்வார்.

ஆக அங்கே மலையகத் தமிழர்களுக்கு ஏற்பட்டுள்ள அந்தப் பிரச்சினையை நாமும் இங்கே நம்முடைய பார்வையில் பார்க்க வேண்டும். நான் என்ன சொல்ல வருகிறேன் என்பதை உங்களால் புரிந்து கொள்ள முடியும் என்று நினைக்கிறேன். நேரடியாக விசயத்திற்கு வருகிறேன்.

குடியுரிமை என்பது வாழ்க்கைப் பிரச்சினை. உயிருக்கும் மேலானது. பத்து நாளைக்கு சோறு இல்லை என்றாலும் பரவாயில்லை. பச்சைத் தண்ணீரைக் குடித்து பத்து நாட்களுக்கு பேர் போட்டு விடலாம்.

ஆனால் குடியுரிமை இல்லாமல் மட்டும் ஒருநாளும் வாழவே கூடாதுங்க. அந்த மாதிரி ஒரு நிலைமை ஏற்படாமல் தெளிவாக இருக்க வேண்டும். சொல்றதைச் சொல்லிட்டேன். சரி.

கொழும்பில் இருந்து தென்கிழக்கே 50 கிலோமீட்டர் தூரத்தில், அவிசாவளை (Awissawella) துணை மாவட்டம். அங்கே புவக்பிட்டியா (Puwakpitiya) பெரும் கிராமம். அங்கே வாழும் ரப்பர் தோட்டத் தொழிலாளர்களைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ளப் போகிறோம்.

தமிழர்கள் அதிகமாய வாழும் இடம் அவிசாவளை. இலங்கையில் மிக வறுமையான பகுதிகளில் ஒன்றாகும். இந்தப் பகுதியில் பெரிய பெரிய ரப்பர் தோட்டங்கள் உள்ளன. பெரிய அளவில் ரப்பர் உற்பத்தி செய்யப் படுகிறது.

1880-ஆம் ஆண்டுகளில் இந்தத் தோட்டங்களில் வேலை செய்வதற்கு தமிழ் நாட்டில் இருந்து தமிழர்கள் கொண்டு வரப் பட்டார்கள். இப்போது அவர்களின் ஐந்தாம் ஆறாம் தலைமுறை வழித் தோன்றல்கள் தான் அங்கு வாழ்கின்றார்கள். இலங்கையில் மிகவும் ஒடுக்கப்பட்ட தொழிலாளர்கள் பட்டியலில் இவர்களுக்கும் இடம் உண்டு.

அங்கு இரண்டு பெரிய தோட்டங்கள் உள்ளன. 650 குடும்பங்களைச் சேர்ந்த 1,400 தொழிலாளர்கள் வேலை செய்கிறார்கள். இவர்களுக்கு லயன் வீடுகள். இந்த லயன் வீடுகளில் இடிக்கப் பிடிக்க பொடி அறைகள்.

தொழிலாளர்களின் வீடுகளுக்கான பாதைகள் நல்ல நிலையில் இல்லை. சேறும் சகதியும் அடிக்கடி கட்டிப் பிடித்து கண்ணாமூச்சி விளையாடும்.

ஒரு சில தொழிலாளர்கள் அரசாங்கத்திடம் இருந்து சிறிய நிலத் துண்டுகளைப் பெற்று இருக்கிறார்கள். அவர்களில் சிலர் தோட்டத்துக்கு வெளியில் வேலை செய்கிறார்கள். கிடைக்கும் பணத்தில் சின்னச் சின்ன வீடுகளைக் கட்டிக் கொள்கிறார்கள்.

இலங்கை ரப்பர் தோட்டத் தொழிலாளிக்கு ஒரு நாளைக்கு 280 ரூபாய் சம்பளம். 2.50 அமெரிக்க டாலர். மாதத்தில் 24 நாட்கள் வேலை. ஒரு நாளைக்கு 325 முதல் 350 மரங்கள் வரை சீவ வேண்டும். குறைந்தது 10 கிலோ ரப்பர் பால் சேகரிக்க வேண்டும். எடை குறைந்தால் சம்பளம் வெட்டப்படும்.

முன்பு தாய்மார்கள் குழந்தை பெறுவதற்கு முன்னர் ஆறு மாதங்ளுக்கும்; குழந்தை பிறந்த பின்னர் ஆறு மாதங்களுக்கும் ஒரு மாதத்திற்கு இரண்டு பொட்டலங்கள் 'திரிபோசா' (சத்துணவு மாவு) வழங்கப் பட்டது.

இப்போது குழந்தை பெறுவதற்கு முன்னர் இரண்டு மாதங்களுக்கும்; பிறந்த பின்னர் இரண்டு அல்லது மூன்று மாதங்களுக்கும் மட்டுமே வழங்கப் படுகிறது.

தொழிலாளர்களில் பலருக்கு அடையாள அட்டைகள் இல்லை. வெளியூர் பயணங்கள் செய்ய முடியாது. அடையாள அட்டைகளுக்கு விண்ணப்பித்தால் எளிதில் கிடைப்பதும் இல்லை. பற்பல தடைகள். பற்பல சால்சாப்புகள்.

அங்கு வாழும் தமிழர்களுக்குப் பெரும்பாலும் எல்லாமே தடை. தடை. தடை. ஒரே வார்த்தையில் தோட்டத் துரைமார்கள் தோட்டத் தொழிலாளர்களை ரொம்பவும் மோசமாக நடத்துகிறார்கள்.

ஆறுமுகம் என்னும் தொழிலாளி சொல்கிறார். "நான் ஓய்வு பெற்றுட்டேன். என் மனைவிக்கு உதவி செய்ய மரம் வெட்ட போகிறேன். எனது மனைவியின் சம்பளத்துடன் மட்டும் ஜீவிப்பது மிகவும் கடினம். நாங்கள் கடனில் இருக்கிறோம். எங்களால் ஒரு மாதத்திற்கு ஒரு முறைதான் இறைச்சி அல்லது மீன் உண்ண முடியும். ரொம்ப சிரமம்"

"இந்த நாட்களில் தமிழ் மக்களால் வீதியில் சுதந்திரமாக நடமாட முடியவில்லை. நாங்கள் தமிழர்கள் என்பதால் இராணுவமும் போலிசும் எங்களை சந்தேகத்துடன் பார்க்கின்றன."

இந்த தோட்டங்களில் ஒன்றில் கூட ஆஸ்பத்திரி கிடையாது. அவிஸ்ஸாவளை ஆஸ்பத்திரியே அருகில் உள்ளது. அதற்கும் அவர்கள் பிரதான வீதிக்கு வந்து மேலும் 6 கிலோமீட்டர் பயணிக்க வேண்டும். குடிதண்ணீரும் சுகாதார வசதிகளும் குறைவு.

மலாயா கித்தா காடுகளில் தமிழர்கள் எப்படி வாழ்ந்தார்களோ; எப்படி அடக்கி வாசிக்கப் பட்டார்களோ; அதே நிலைமைதான் அங்கேயும் நிலவுகிறது.

தாய் மண்ணிற்கும் திரும்பிப் போக முடியவில்லை. தங்கி இருக்கும் மண்ணிலும் நிம்மதியாக வாழ முடியவில்லை. இதுதான் இலங்கை மலையகத் தமிழர்களின் இன்றைய நிலைமை. என் மனம் வலிக்கிறது. என் கண்கள் பனிக்கின்றன.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
04.11.2020

 

மலாக்காவில் தவிக்கும் இந்தியர் குடும்பம்

தமிழ் மலர்  - 04.11.2020

மலாக்காவில் உணவின்றி, வீடின்றி, ஆவணங்களின்றி வாழும் இந்தியக் குடும்பத்துக்குச் சீனர் கோவில் வீடானது. அக்கம் பக்கத்துச் சீனர்களின் உணவு அவர்களின் பசியை ஆற்றியது.

இந்தக் கொடுமை மலாக்கா மாநிலத்தில், தஞ்சோங் கிளிங், பகுதியில் வாழ்ந்து வரும் இந்தியக் குடும்பத்துக்கு நேர்ந்து உள்ளது.

முனியம்மா சுப்ரமணியம் (வயது 56) தம்முடைய கடைசிக் காலத்தை நோயாளி கணவருடனும், மருமகள், பேரப் பிள்ளைகள் ஆகியோருடனும் அந்த சீனக் கோவிலில் கழித்து வருகிறார்.

அந்த இடமும் தற்காலிகம் தான். கிடைப்பதை உண்டு காலத்தைக் கழித்துக் கொண்டு இருக்கிறார் முனியம்மா.

முனியம்மாவின் இந்தக் கதையைக் கேள்விப்பட்டு, அவர்களின் கொடுமையான சூழ்நிலையை நேரில் கண்டு, அவர்களுக்கு அடிப்படை உதவிகளை ஏற்படுத்திக் கொடுக்கும் முயற்சியில் இறங்கியுள்ளார், மலாக்கா ஊஜோங் பாசிர் சமூக நல மன்றத்தின் தோற்றுநரும் முன்னாள் இராணுவ வீரருமான உலகநாதன் முத்தையா.

முனியம்மா குடும்பத்தினர் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கும் அவல நிலையைக் காணொளியில் பதிவு செய்து, மலேசிய மக்களுக்குத் தெரியப் படுத்தியதன் காரணம் அவர்களுக்கு மக்களிடம் இருந்து உதவியைப் பெற்றுத் தர வேண்டும் என்பதற்காக.

தற்போது அவர்களுக்கு உடனடித் தேவை ஒரு வீடு. வீட்டுக்குத் தேவையான தளவாடப் பொருட்கள், மற்றும் உணவுப் பொருட்கள். பொது மக்கள் கொடுக்கும் நிதியுதவி அவர்களின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய உதவும்.

நோயாளி கணவர், போதைப் பொருளுக்கு அடிமையாகிவிட்ட மகன். மகனின் பிள்ளைகள், மருமகள், மகள் விட்டுச் சென்ற பிள்ளைகள் அனைவருக்கும் முதலில் பாதுகாப்பான சூழ்நிலையை ஏற்படுத்தித் தந்து அவர்களை இரு வருடங்களுக்கு கண்காணித்து, அவர்களின் தற்போதுள்ள சிக்கலான வாழ்க்கை முறையைச் சீரான வழிக்குக் கொண்டு வருவது முதல் முயற்சியாகும்.

உதவி கோருபவரிடம் முறையான ஆவணங்கள்; வங்கிக் கணக்கு இல்லாததால் உதவிப் பணத்தை நான் வழி நடத்தும் இயக்கத்தின் வழி அவர்களிடம் கொண்டு சேர்க்கிறேன். இது போன்ற பல உதவிகளை நான் செய்து உள்ளேன்.

ஆனால் இதுதான் முதல் முறை இயக்கத்தின் வங்கிக் கணக்கைக் கொடுத்து உள்ளேன் என்றார் உலகநாதன்.

காணொளிப் பதிவேற்றத்திற்குப் பிறகு முனியம்மாவைப் பார்த்து விசாரிக்க பலர் வந்து போகின்றனர். மலாக்கா மாநில ம.இ.கா. தொடர்புக் குழுத் தலைவர் டத்தோ எம்.எஸ். மகாதேவனும் வருகை தந்திருந்தார்.

முனியம்மா மற்றும் அவருடைய பேரக் குழந்தைகளுக்கு அடையாள ஆவணங்கள் இல்லை. இந்தக் குடும்பத்திற்கு ஆவணங்களைப் பெற்றுத் தர உதவினால் அதுவே பேருபகாரம் என்றார் உலகநாதன்.

சீனக் கோவிலில் 1 1/2 மாதங்ளாகத் தங்கி இருக்கிறேன். இங்கு வருவதற்கு முன் தங்கி இருந்த வீட்டின் வாடகையைக் கட்ட முடியாமல் துரத்தப் பட்டேன். சீனர்கள் கோயிலில் இடம் கொடுத்து சாப்பிட உணவையும் கொடுத்தனர்.

என் பிள்ளைகளுக்கு நான் சிரமத்தைத் தர விரும்பவில்லை. அவர்கள் நலமாக இருக்கட்டும். நான் என்னால் முடிந்தவரை சமாளித்துக் கொள்கிறேன். எனக்கு நேர்ந்த இந்த வாழ்க்கை எந்த அம்மாவுக்கும் வந்து விடக் கூடாது என்று கூறி முனியம்மா கண் கலங்கினார்.

மண், தூசுகள், தூய்மையின்மை காரணமாக, பிள்ளைகளுக்கும், பெரியவர்களுக்கும் கால், விரல் இடுக்கு, பாதம் ஆகியப் பகுதிகளில் சொறி சிரங்கு போல் கொப்புளங்கள் தோன்றி இருக்கின்றன.

அவர்களுக்கு மருத்துவ உதவியைக் கொடுப்பதற்கான நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட்டு வருவதாக உலகநாதன் தெரிவித்தார்.

பிறருக்கு உதவ வேண்டும் என்ற எண்ணம் இளமைப் பருவம் தொட்டு எனக்குள் வளர்ந்தது.” சமூகநல இயக்கத்தின் வழி தம்மால் முடிந்த உதவிகளை மனித நேய அடிப்படையில் செய்து வருகிறேன் என்றார்.

27 வருடங்கள் இராணுவத்தில் இருந்து நம் தேசத்துக்குப் பணிபுரிந்த இவரின் கைகள், இன்று ஏழைகளுக்காக செய்து வரும் சேவையைப் பாராட்டி மக்கள் பேசுகின்றனர்.



 

இலங்கை தமிழர்களின் இரத்தக் கண்ணீர்

தமிழ் மலர் - 03.11.2020

மலாயா கித்தா காட்டுத் தமிழர்களின் கண்ணீர் வற்றிப் போய் விட்டது. ஆனால் இலங்கைத் தமிழர்களின் கண்ணீர் இன்னும் வற்றவில்லை. மலைக்காட்டில் சுரந்து வாறுகாலில் வழிந்து இன்றும் கடல் தேடிப் போய்க் கொண்டு இருக்கிறது. அதைப் பார்த்து இந்தியப் பெருங்கடலும் வாய்விட்டு அழுகிறது.

ஒரு பக்கம் சிங்களக் குண்டுகளுக்குப் பலியாகியாகிப் போன ஓர் இனம் இன்றும் அங்கே கண்ணீர் வடிக்கிறது. இன்னொரு பக்கம் ரப்பர் காடுகளில் பலியாகி வரும் இன்னொரு தமிழர் இனம். இடுப்பு உடைந்து கண்ணீர் வடித்துக் கொண்டு இருக்கிறது. அந்த இனம் தான் இலங்கை ரப்பர் தோட்டத்து தமிழர் இனம்.

1870-ஆம் ஆண்டுகளில் தமிழ்நாட்டில் இருந்து பல்லாயிரம் தமிழர்கள் இலங்கையின் பல மாவட்டங்களுக்குக் கொண்டு செல்லப் பட்டார்கள். கொழும்பு, கம்பா (Gampaha), களுத்துறை (Kalutara), கண்டி (Kandy), மாத்தளை (Matale), காலி (Galle), மாதாரா (Matara), குருநாகலா (Kurunegala), ரத்னபுரா (Rathnapura) மற்றும் கெகல்லே (Kegalle) போன்ற மாவட்டங்கள். அங்கே ரப்பர் தோட்டத் தொழிலாளர்களாகப் பிழிந்து எடுக்கப் பட்டார்கள்.

இலங்கை மலையகத் தமிழர்கள் வியர்வை சிந்தி இரத்தம் வடித்துச் சம்பாதித்துக் கொடுத்த காசைக் கொண்டு ஆங்கிலேயர்கள் சொகுசாக வாழ்ந்தார்கள். சிங்களப் பேராண்மைத் தலைகளும் சுகபோகமாக வாழ்ந்தன. இன்றும் வாழ்ந்தும் வருகின்றன.

ஆனாலும் பாருங்கள், இலங்கை ரப்பர் காடுகளில் இடுப்பு உடைந்து போன தமிழர்கள் இன்றும் இன்னும் எழுந்து நிற்க முடியாமல் தள்ளாடிக் கொண்டு நிற்கின்றார்கள். ரப்பர் உளிக் காயங்கள் ஆறவில்லை. இரத்தம் வடிந்து கொண்டு இருக்கிறது.

தமிழர்கள் வாங்கி வந்த வரமா இல்லை சாபக் கேடா தெரியவில்லை. உலகம் முழுமைக்கும் வாழும் தமிழர்களின் நிலைமை ஒரே சாரலில் ஒரே தூரலில் பயணிக்கின்றது. மாற்றம் ஏற்பட்டதாகத் தெரியவில்லை. வேதனை. வேதனை.

அக்கரை பக்கம் ஒரு நாட்டை எடுத்துக் கொண்டால் உருப்படியாக ஒரு தமிழ்த் தலைவர் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. பக்கத்து மாநிலங்களில் இருந்து வந்தவர்கள் தான் சீப் மினிஸ்டராக வாயாங் காட்டிக் கொண்டு வருகிறார்கள். போகிறார்கள்.

இந்தக் கரையைப் பற்றிச் சொல்லவே வேண்டாம். அந்த ராசன் வந்தான். இந்த ராசன் வந்தான். கடல் கடந்து வந்தான். கட்டுச் சோறு கட்டி வந்தான். அதை நட்டான். இதைப் பிடுங்கினான் என்று பெருமை பேசுவதிலேயே ஒரு சிலருக்குப் பொழுது போகிறது. காலம் கழிகிறது. பெண்டாட்டி பிள்ளைகளுக்குச் சோறு போட வக்கில்லை. பெருமை பேசுவதில் மட்டும் குறைச்சல் இல்லை. திருத்த முடியாத வெட்டிச் சாம்பிராணிகள். அன்திருத்தபள்ஸ்.  

அதிலும் சிலர் சொந்த பாக்கெட்டுகளை நிரப்பிக் கொள்வதிலேயே ரொம்ப தெளிவாய்க் கவனமாய் இருக்கிறார்கள். இந்தச் சூட்சமம் தெரியாமல் அவர்களின் பின்னால் ஒரு சில ஜால்ரா கூட்டங்கள். உண்மையைச் சொன்னால் நமக்கே ஆப்பு வைக்கின்றன சில வாட்ஸ் அப் விளக்கெண்ணெய்கள். வயிற்றெரிச்சலில் மேலும் ஒரு செருகல்.

1903-ஆம் ஆண்டு அக்கரையில் இருந்து இக்கரைக்கு ஒரு குடும்பம் கப்பலேறி பினாங்கிற்கு வந்தது. அந்தக் குடும்பம் சார்ந்த ஒருவருக்கு இந்த நாட்டின் ஆகப் பெரிய பதவி கிடைத்தது. இத்தனைக்கும் அவர், தான் ஓர் இந்தியன் என்று கைநாட்டுப் போட்டுத் தான் மேல்படிப்பு படிக்கப் போனார்.

கடைசியில் என்ன ஆச்சு தெரியுங்களா. என் இனம் சார்ந்தவர்களின் உரிமைகளை எல்லாம் நசுக்கிப் பொசுக்கி நாசம் செய்து விட்டார். இப்போது தன் சுயநலத்துக்காக ஒரு நாட்டின் தலையெழுத்தையே கேள்விக் குறியாக மாற்றியும் வருகிறார். யாராக இருந்தாலும் எவராக இருந்தாலும் கடைசி காலத்தில் நல்ல பெயரோடு போக வேண்டும். நாலு பேர் நாலு வார்த்தை புகழ வேண்டும். பெயர் நாறி வரலாறு சிரிக்கிற மாதிரி போகக் கூடாது.

இலங்கையின் ரப்பர் வரலாறு 1876-ஆம் ஆண்டில் தொடங்குகிறது. முதன்முதலில் கம்பஹா, ஹெனரத்கோடா தாவரவியல் பூங்காவில் (Henerathgoda Botanical Gardens, Gampaha) 1,919 ரப்பர் கன்றுகள் நடப்பட்டன.

அந்தக் கன்றுகள் தான் இலங்கையின் பொருளாதார வளர்ச்சியின் ஆணிவேராய் ஆழமாய்ப் பதிந்து நிற்கின்றன. ஐந்தாண்டுகளுக்குப் பின்னர் 1881-ஆம் ஆண்டில் ரப்பர் பால் உற்பத்தி தொடங்கியது. மலேசியாவில் சுங்கை பூலோவில் இருப்பதைப் போல இலங்கையிலும் ஒரு ரப்பர் ஆராய்ச்சி நிறுவனம் உள்ளது. உலகின் மிக மிகப் பழமையான ரப்பர் ஆராய்ச்சி நிறுவனம். நம்முடைய மலேசிய நிறுவனத்தை விட இலங்கையில் உள்ளது மிகப் பழைமையானது.

ரப்பர் மூலமாக இலங்கைக்கு மூன்றாவது பெரிய ஏற்றுமதி வருமானம் கிடைக்கிறது. 300,000 பேருக்கு வேலை வாய்ப்புகள். சரி. அதற்கு முன்னர் இலங்கை மலையகத் தமிழர்கள் பற்றி கொஞ்சம் தெரிந்து கொள்வோம்.

இந்தியத் துணைக் கண்டத்தில் சேர சோழ பாண்டிய மன்னர்கள் கோலோச்சிய காலம் ஒன்று இருந்தது. அப்போது உலகத்தில் ஏறக்குறைய கால்வாசி பகுதி தமிழர்களின் ஆதிக்கப் பதிவுகளாக அழகு செய்தன. தமிழர்களின் ஆட்சி தென்பகுதிச் சீனாவில் தொடங்கி இந்தோனேசியாவில் இடைப்பட்டு பாரசீகத்தின் கிழக்குப் பகுதி வரை நீண்டு போய் நின்றது. உலக வரலாற்றில் அது ஒரு கனாக்காலம்.

மகா அலெக்சாண்டர் கி.மு. 326இல் இந்தியாவிற்குள் காலடி வைக்கும் போது சிந்துவெளி நாகரிகம் சிதைந்து கொண்டு இருந்தது.

(சான்று: http://amarnathkk-narean.blogspot.my/2011/12/blog-post.html)

ஆரியர்களின் நெருக்குதல்களினால் நசிந்தே போனது. கீழே இறங்கி வந்த தமிழர்கள், தென்னிந்தியாவில் ஐக்கியமாகிப் போனார்கள். மூலைக்கு ஒன்றாய்ப் பிரிந்து வீடுகள், குடிசைகள், குடில்களைக் கட்டிக் கொண்டார்கள்.

அப்புறம் அவர்களுக்குள் போட்டிப் பொறாமைகள். சண்டைச் சச்சரவுகள். இத்யாதி இத்யாதிகள். தமிழ்ச் சங்கம் சிரிக்கும் படியாகச் சண்டை போட்டு மண்டைகளை உடைத்துக் கொண்டார்கள். தொப்புள் கொடி உறவுகள் கழற்றி வீசப் பட்டன. அப்போது இந்தச் சாதி கீதி எல்லாம் இல்லைலீங்க. ஆரியம் வந்த பிறகு தானே சாதிச் சடங்குகளுக்கு குட முடக்கு; தெப்பக்குள தரிசனங்கள் எல்லாம் வந்தன. ஜெகஜோதியாய் ஜொலித்தன.

இன்றைய வரைக்கும் தொப்புள் கொடி சண்டைகளுக்கு குறைச்சல் இல்லை. தொடர்கிறது. இத்தனைக்கும் இந்தத் தமிழர்கள், தெலுங்கர்கள், மலையாளிகள், கன்னடர்கள், கொடவர்கள், துலுவர்கள், இலங்கைத் தமிழர்கள், இலங்கை மலையகத் தமிழர்கள். இவர்கள் எல்லாம் யாருங்க?

உண்மையிலேயே அண்ணன் தம்பிகள். சத்தியமாகச் சொல்கிறேன். தாமரைக் கொடி உறவுகள். ஆனால் சண்டை போடும் போது மட்டும் பாருங்கள். தொப்புள் கொடியைக் கழற்றித் தோளில் மாட்டிக் கொண்டு சண்டை போடுகிறார்கள். என்னத்தைச் சொல்ல. மனதிற்கு கஷ்டமாக இருக்கிறது.

அக்கரையைப் பாருங்கள். அந்தப் பக்கம் முல்லைப் பெரியாற்றைக் கட்டிக் கொண்டு கேரளா அழுகிறது. இந்தப் பக்கம் காவேரியைப் பிடித்துக் கொண்டு கர்நாடகா ஒப்பாரி வைக்கிறது. இன்னொரு பக்கம் திருப்பதியைக் கட்டிக் கொண்டு ஆந்திரா பட்டாசைக் கொளுத்திப் போடுகிறது.

கீழே ஒரு சிம்பன்சி கூட்டம். ஒன்றும் சொல்கிற மாதிரி இல்லை. டிங்கிரி இல்லாத நேரத்தில் துங்கம். மகிந்தம் இல்லாத நேரத்தில் மைத்திரியம். அந்த மூன்றும் இல்லாத நேரத்தில் கோத்தம் கோதுமை மாவு. அவற்றுக்குள் செம காம்பினேசன்.

இதில் ஏழரை நாட்டுப் பகவானும் அடிக்கடி குசலம் விசாரிக்கப் போய் வருகிறாராம். சும்மா ஒன்றும் சொல்லவில்லை. நம்பிக்கையான சிலோன் சிட்டுக்குருவி சொல்லி விட்டுப்போனது.

உலகத்தின் கால்வாசி பகுதியில் இறக்கை கட்டிப் பறந்த தமிழர்களுக்கு இப்போது சொந்தம் என்று சொல்லிக் கொள்ள ஒன்றுமே இல்லை.

தமிழ்நாட்டைச் சேர்க்க வேண்டாம். கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன்னர் வரையில் அது ஒரு தனியார் சொத்து. இப்ப கொஞ்சம் பரவாயில்லை. ஆக தமிழ்நாட்டைத் தமிழர்கள் ஆட்சி செய்த காலம் எல்லாம் மலையேறி விட்டது. தமிழர்கள் யாராவது ஒருவர் முதலமைச்சர் ஆக முடியுமா. என்னைக் கேட்டால் இப்போதைக்கு நோ சான்ஸ்.

150 வருடங்களுக்கு முன்னால் தமிழர்கள் பஞ்சம் பார்க்கப் புறப்பட்டவர்கள். போன இடங்களில் எல்லாம் அந்த இடங்களைப் பொன் களஞ்சியங்களாக மாற்றி அமைத்தார்கள். அவர்களின் எச்சங்கள் இன்னமும் நீறுபூத்த நெருப்பாய்த் தகித்து நிற்கின்றன.

என்னே தமிழர்கள் வாங்கி வந்த வரம். இதற்கு எல்லாம் வரலாற்றுச் சான்றுகள் தேவையா. தேவையே இல்லீங்க. இருக்கிற வயிற்றெரிச்சல் ஒன்றே போதும். எனக்குள் எங்கோ இருந்து நீண்ட ஒரு பெருமூச்சு கேட்கிறது.

நம்முடைய இலங்கை மலையகத் தமிழர்களின் கதைக்கு வருவோம். இலங்கையில் வாழும் தமிழர்களை இரண்டு வகையாகப் பிரிக்கலாம். இலங்கைத் தமிழர்கள் ஒரு வகை. இந்தியத் தமிழர்கள் மற்றொரு வகை.

இந்தியத் தமிழர்கள் என்பவர்கள் இலங்கை மலையகத் தமிழர்கள். இவர்கள் ஆங்கிலேயர்களின் ஆட்சிக் காலத்தில் இலங்கையில் இருந்த காபி, தேயிலை தோட்டங்களில் வேலை செய்யத் தமிழ் நாட்டில் இருந்து கொண்டு வரப்பட்டவர்கள். இவர்கள் தான் சஞ்சிக் கூலிகளின் விஷ்ணு பிரம்மாக்கள். அதனால் அவர்களைப் பற்றி கண்டிப்பாகத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டியது அவசியம்.

மலாயாத் தமிழர்களைவிட இலங்கையின் மலையகத் தமிழர்கள் மிக மிக மோசமாக நடத்தப் பட்டவர்கள். பெரும் அவதிக்கு உள்ளானவர்கள். அந்தக் கொத்தடிமைக் கொடுமை இன்னும் அங்கே தொடர்கின்றது. அவர்களும் உரிமைப் போராட்டங்கள் செய்து வருகிறார்கள்.

இலங்கை மலையகத் தமிழர்களும் தமிழ்நாட்டில் இருந்து கப்பல் ஏறிப் போனவர்கள் தான். அதாவது தூத்துக்குடியில் இருந்து போனவர்கள்.

(http://tamil.thehindu.com/opinion/columns/நம்முடைய-மறதியின்-வரலாறு/)

இலங்கைத் தமிழர் (Sri Lankan Tamils) என்பவர்கள் இலங்கையைத் தங்களின் மரபுவழிப் பிறப்பிடமாகக் கொண்டு வாழும் தமிழர்கள். இவர்களை இலங்கையின் வம்சாவளித் தமிழர் என அழைப்பதும் உண்டு.

இவர்கள் சில நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் சுய விருப்பத்தின் பேரில் இலங்கைக்குச் சென்றவர்கள். இலங்கையின் வடக்கு கிழக்கு மாநிலங்களில் பெரும்பான்மையினராக வாழ்ந்து வருகிறார்கள். பிற பகுதிகளில் சிறுபான்மை.

(https://en.wikipedia.org/wiki/Sri_Lankan_Tamils)

19-ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் இலங்கையை ஆங்கிலேயர்கள் ஆட்சி செய்தனர். அப்போது அங்கே நிறைய தேயிலை, ரப்பர், காப்பி தோட்டங்கள். அந்தத் தோட்டங்களில் வேலை செய்வதற்கு ஆட்கள் தேவைப் பட்டார்கள்.

அதனால் தமிழ்நாட்டில் இருந்து தமிழ்த் தொழிலாளர்கள் அழைத்து வரப்பட்டார்கள். இவர்களைத் தான் மலையகத் தமிழர் என்று அழைக்கிறோம். இருந்தாலும் இவர்களில் தெலுங்கர், மலையாளி இனத்தவரும் இருந்தார்கள். இன்னும் இருக்கின்றார்கள்.

தமிழர்களுடன் இணைந்து வாழ்ந்த தெலுங்கர், மலையாளிகளும் இப்போது தமிழ் பேசுபவர்களாகவே மாறி விட்டார்கள். இவர்களுக்குள் கொடுக்கல் வாங்கல் சாதாரணமாகி விட்டது. அதனால் ஒரு புதியத் தமிழர்ச் சமூகமே அங்கே உருவாகி இருக்கிறது. இலங்கை ரப்பர் தோட்டங்களில் தமிழர்களின் வாழ்வியல் அமைப்பு எப்படி என்பதை நாளைய கட்டுரையில் பார்ப்போம்.

Maana Mackeen : சில திருத்தங்கள்:

Gampaha - கம்பஹா.

Matara - மாத்தறை.

Kurunegala - குருணாக்கல்.

Ratnapura - இரத்தினபுரி.

Kegalle - கேகாலை.

கப்பலேறிய இடம் தூத்துக்குடி அல்ல. தனுஷ்கோடி, ராமேஸ்வரம்.

"ராமானுஜம்" கப்பல் பெயர்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
03.11.2020

சான்றுகள்:

1. Dean, Warren. (1997) Struggle for Rubber: A Study in Environmental History. Cambridge University Press.

2. Gampaha Botanical Garden - BGCI". Botanic Gardens Conservation International.

3. Trading rubber for over 100 years - http://www.ft.lk/ft-lite/Trading-rubber-for-over-100-years/6-668921

4. The History of Rubber in Ceylon - http://www.paofceylon.org/default.htm