12 நவம்பர் 2020

கமலா ஹாரிஸ்: மன்னிப்புக் கோரியது டி.வி. தீகா.

தமிழ் மலர் 10.11.2020

அமெரிக்க அதிபர் தேர்தலில் ஜனநாயகக் கட்சியைச் சேர்ந்த ஜோ பைடன் அமோக வெற்றியைப் பெற்று உள்ளார். இக்கட்சி சார்பில் போட்டியிட்ட இந்திய பூர்வீகத்தைச் சேர்ந்த கமலா ஹாரிஸும் வெற்றி பெற்று சாதனை படைத்து இருக்கிறார்.

இவரது தாயார் தமிழகத்தைப் பூர்வீகமாகக் கொண்டவர். மேலும் அமெரிக்க வரலாற்றில் துணை அதிபர் தேர்தலில் வெற்றி பெற்ற முதல் பெண்மணியாக கமலா ஹாரிஸ் விளங்குகிறார். இவரின் வெற்றி உலக வரலாற்றில் எழுதப் படுகிறது.

இந்நிலையில் அமெரிக்கத் துணை அதிபராக தேர்ந்து எடுக்கப்பட்ட கமலா ஹாரிஸின் தாயார் இந்தியாவைச் சேர்ந்த சட்டவிரோதக் கள்ளக் குடியேறி என தவறான தகவலை வெளியிட்டதற்காக டி. வி. தீகா நேற்று மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்டது.

நேற்று முன்தினம் பிற்பகல் 1.30 மணி செய்தியில் கமலா ஹாரிஸின் பின்னணி குறித்து குறிப்பிட்ட போது ஜமைக்கா மற்றும் இந்தியாவைச் சேர்ந்த சட்டவிரோதக் குடியேறித் தம்பதியரின் மகள் கமலா ஹாரிஸ் அமெரிக்காவின் இரண்டாவது முக்கியப் பதவியைப் பெற்றுள்ளார் என டி.வி தீகா குறிப்பிட்டு இருந்தது.

இந்தத் தகவல் தவறானது என்பதால் இது குறித்து மன்னிப்பு கேட்டுக் கொள்வதாக நேற்று டி.வி. தீகா செய்தி அறிக்கையில் குறிப்பிட்டு உள்ளது.


 

10 நவம்பர் 2020

மலாயா தமிழர்கள்: பினாங்கு காடுகள் - 1796

தமிழ் மலர் - 09.11.2020

மலாயா தமிழர்கள். மலையூர் மண்ணின் வளப்பத்திற்கு மந்திரச் சொற்களை வாசித்துக் காட்டியவர்கள். வாசித்த அந்த மந்திரச் சொற்களின் சாரலில் நனைந்து கரைந்து கடைசியில் காணாமல் போனவர்கள். அந்த வாயில்லா ஜீவன்களுக்கு முதல் வணக்கம். முதல் மரியாதை.

மலாயா தமிழர்கள் வாசித்த அந்த மந்திரச் சொற்கள் காலத்தால் மறக்க முடியாத உண்மைகள். அந்த உண்மைகளுக்குள் இன்னும் ஓர் உண்மை மறைந்து உள்ளது. அந்தக் கித்தா தோப்பு ஜீவன்களே இந்த நாட்டின் மறக்க முடியாத ஜீவகாருண்யங்கள். அதுதான் மறைந்து கிடக்கும் உண்மை. உண்மையிலும் உண்மை.

வரலாறு தெரியாதவர்கள்; அல்லது வரலாறு படிக்காதவர்கள்; அல்லது அந்த வரலாற்றையே மறைப்பவர்களின் பார்வையில், வேண்டும் என்றால் அந்த வாயில்லா ஜீவன்களுக்குப் பெயர் வந்தேறிகளாக இருக்கலாம். ஆனால் வரலாறு தெரிந்தவர்களின் பார்வையில் அவர்கள் வந்தேறிகள் அல்ல. சத்தியமான தியாகச் சீலங்கள்.

உண்மையில் பார்க்கப் போனால் அந்தக் கித்தா தோப்பு ஜீவன்கள் தான் அச்சு அசலான மைந்தர்கள். அம்சமான மண்வாசனைகள். வாய் இருந்தும் வாய்விட்டுப் பேச முடியாத அந்த வாயில்லா பூச்சிகளினால் தான் மலைநாட்டு மண்வாசனையை இன்னமும் பலர் சுவாசித்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். உண்மையைச் சொன்னால் சிலருக்குக் கோபம் வரலாம். சண்டைக்கும் வரலாம். பிரச்சினை இல்லை. சபைக்கு உதவாத சோம்பேறிகளைப் பற்றி பேசுவதினால் யாருக்கும் எவருக்கும் எந்த நன்மையும் இல்லை.

மலேசியாவில் காபி என்று சொன்னதும் ஈப்போ வெள்ளைக் காபி (Ipoh White Coffee) நினைவுக்கு வரும்; காபித்தாம் (Kopitiam); காபி சாம் (Coffee Cham); காபி சி (Kopi-c); காபி ஓ (Kopi-o); காபி மின் தி (Kopi min-tim); இப்படி இன்னும் பல வகையான் காபிகள் நினைவுக்கு வரலாம். சாப்பிட்டால் சாப்பிட்டுக் கொண்டே இருக்கலாம் எனும் டிரெண்டில் குடித்தால் குடித்துக் கொண்டே இருக்கலாம் எனும் டயலாக் சேர்ந்து வரலாம்.

ஆனாலும் மலாயாவுக்குக் காபி வந்த கதை பலருக்குத் தெரியாது. அதோடு   மலாயாவில் காபி பயிர் செய்யப்பட்ட கதையும் தெரியாது. ஒன் மினிட் பிளீஸ். இந்தக் காபி வருவதற்கு முன்னதாகவே தமிழர்கள் மலாயாவுக்கு வந்து விட்டார்கள். மெட்ராஸ் மாநிலம் தான் தமிழர்களை இலட்சக் கணக்கில் அனுப்பி வைத்த முதல் மாநிலம். இதுவும் ரொம்ப பேருக்குத் தெரியாது.

வரலாற்றைப் புரட்டிப் பாருங்கள். 1796-ஆம் ஆண்டில் பினாங்குத் தீவிற்குத் தமிழர்கள் கொண்டு வரப்பட்ட வரலாற்றுச் சுவடுகள் அப்போதைய பதிவுகளில் இருக்கும். இப்போது இருக்குமா தெரியவில்லை. அதிரசம் இடியப்பம் காணாமல் போனது மாதிரி அதுவும் அடிபட்டுப் போய் இருக்கலாம். சொல்ல முடியாது.

ஒரு திருத்தம். காபி பயிர் செய்வதற்காகத் தமிழர்கள் கொண்டு வரப்படவில்லை. முதலில் அதைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். காடுகளை வெட்டிச் சமப் படுத்தி மனிதர்களுக்கு ஏற்ற வகையில் குடியிருப்பு பகுதிகளை உருவாக்குவதற்காகத் தான் தமிழர்கள் கொண்டு வரப்பட்டார்கள்.

1786-ஆம் ஆண்டில் கெடா சுல்தானிடம் இருந்து பிரான்சிஸ் லைட் (Francis Light) ஓர் ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டார். பினாங்குத் தீவைப் பெற்றுக் கொண்டார். இதுவும் ஒரு பெரிய வரலாறு.

பினாங்குத் தீவு ஆங்கிலேயர்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்ட போது அது ஒரு பெரிய காடாக இருந்தது. மனிதர்கள் எளிதாக நுழைந்து போக முடியாத காடுகள். ஓர் ஆள் உயரத்திற்கு நிரம்பி வழிந்த காட்டுப் புதர்கள். அந்தக் காடுகளிலும் அந்தப் புதர்களிலும் பல வகையான விலங்குகள் காட்டு தர்பார் செய்து கொண்டு இருந்தன.

அந்தப் பக்கம் காட்டு யானைகள். இன்னொரு பக்கம் காட்டுப் புலிகள். மற்றொரு பக்கம் மலைப் பாம்புகள். இந்தப் பக்கம் காண்டா கரடிகள். சும்மா சொல்லக் கூடாது. பல ஆயிரம் ஆயிரம் ஆண்டுகளாகப் பேரன் பேத்திகள் எடுத்து பெரிய காட்டு இராஜியமே செய்து இருக்கின்றன. அந்தக் காடுகளை அழிப்பதற்கு ஆட்கள் தேவைப் பட்டார்கள்.

அப்போது பினாங்குத் தீவில் பெரும்பாலும் மீனவர்கள் வாழ்ந்தார்கள். எளிய வாழ்க்கை முறை. எளிமையான வாழ்வியல் அமைப்பு. ஒருபுறம் கடலிலும் ஆற்றிலும் கிடைத்த மீன்கள். இன்னொரு புறம் மணல் மேடுகளில் கிடைத்த மரவெள்ளிக் கிழங்குகள். சுட்டுப் பொசுக்கிச் சாப்பிடுவதில் மனநிறைவு. எளிதான வாழ்க்கை. ஆக அப்படி வாழ்ந்தவர்களுக்கு காடுகளை அழிக்கும் வேலைகள் சரிபட்டு வரவில்லை.

பக்கத்தில் இருந்த இந்தோனேசியா ஜாவா தீவில் இருந்து மக்களைக் கொண்டு வந்தார்கள். இவர்கள் நல்ல உழைப்பாளிகள். ஆனால் ஒரு பலகீனம். சம்பளம் போட்டதும் சில நாட்களுக்கு வேலைக்காட்டுப் பக்கமாய்த் தலை வைத்துப் படுக்க மாட்டார்கள். வேலைகள் அப்படி அப்படியே நின்று போகும்.

அதனால் தமிழர்கள் கொண்டு வரப் பட்டார்கள். ஒப்பந்தக் கூலிகளாக அல்ல. இந்தியாவை ஆட்சி செய்த வெள்ளைக்காரர்களின் அரசியல் கைதிகளாக வந்தார்கள். அதாவது நாடு கடத்தப் பட்டார்கள். அப்படி வந்தவர்கள் எல்லாம் அங்கே இந்தியாவின் விடுதலைக்காகப் போராடியவர்கள்.

ஆக அப்படிக் கொண்டு வரப்பட்ட தமிழர்கள் தான் பினாங்கு மலைக் காடுகளை வெட்டிச் சீர் செய்தார்கள். காண்டா காடுகளை வெட்டித் துப்புரவு செய்தார்கள். குடியிருப்புப் பகுதிகள் உருவாக்கித் தந்தார்கள்.

காடு மேடுகளாய்ப் பரந்து கிடந்த பினாங்கை மக்கள் வாழும் வசிப்பிடமாக மாற்றிக் காட்டினார்கள். அதன் பின்னர் தான் 1800-ஆம் ஆண்டுகளில் பினாங்கில் காபி பயிர் செய்யப் பட்டது.

ஏற்கனவே 1750-ஆம் ஆண்டுகளில் அந்தமான் நிக்கோபார் தீவுகளுக்குத் தமிழர்கள் நாடு கடத்தப்பட்டு வந்தார்கள். இந்தியாவில் வெள்ளையர்களை எதிர்த்தவர்கள் எல்லாம் அந்தமானுக்கு நாடு கடத்தப் பட்டார்கள். 1786-ஆம் ஆண்டு பினாங்குத் தீவு திறக்கப் பட்டதும் அங்கேயும் தமிழர்கள் நாடு கடத்தப் பட்டார்கள்.

ஆக அப்படி வந்த தமிழர்கள் தான் பினாங்கு தீவின் காடுகளை அழித்தார்கள். ரோடுகளைப் போட்டார்கள். மறுபடியும் சொல்ல வேண்டி வருகிறது. இல்லை என்றால் மறந்து போகும். அப்புறம் என்னாங்க. நேற்று என்ன சாப்பிட்டோம் என்பதையே மறந்து போகும் காலத்தில் ரொம்ப பேர் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறார்கள். ஆக எல்லாவற்றையுமே இரண்டு மூன்று முறை சொல்ல வேண்டி வருகிறது.

 

மலாயாவுக்கு வந்த தமிழர்கள், மற்றவர்கள் சுகமாய் மகிழ்ச்சியாய் வாழும் அளவிற்கு நல்லது செய்துவிட்டுப் போய் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் போட்டுக் கொடுத்த சாலைகளில் தான் பலரும் இப்போது சொகுசாய்க் கார் ஓட்டிக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். என்னையும் பாருங்க என் அழகையும் பாருங்க என்று செல்பியும் எடுத்துக் கொள்கிறார்கள்.

அந்தச் சொகுசு ராசா ராசாத்திகளில் சிலர்; காடுகள் அழித்தவர்களைப் பார்த்து வந்தேறிகள் என்கிறார்கள். அந்தச் சொகுசு லூசுகளை நினைத்தால் வெட்கமாக இருக்கிறது. நோ சூடு. நோ சொரணை.

இன்னும் ஒரு விசயம். இங்கிலாந்தில் இருந்து ஆஸ்திரேலியாவுக்கு நாடு கடத்தப்பட்ட ஆங்கிலேயர்கள் தான் இப்போது ஆஸ்திரேலியாவின் சொந்தக்காரர்களாக இருக்கிறார்கள். அவர்கள் தான் இன்றைக்கும் ஆஸ்திரேலியாவை ஆட்சி செய்கிறார்கள். ஆனால் பினாங்கிற்குக் கொண்டு வரப்பட்ட தமிழர்கள் என்ன ஆனார்கள். எங்கே போனார்கள். நீங்களே ஒரு முடிவு செய்து கொள்ளுங்கள்.

என்னைக் கேட்டால் அட்ரஸ் இல்லாமல் கழற்றிவிடப் பட்டார்கள். அதுவே ஒரு வரலாற்றுக் கொடுமை.

ஆக இப்படியும் சொல்லலாம். 1780-ஆம் ஆண்டுகளில் பினாங்கு தீவு மலாயா கட்டுமானத்தின் முன்வைப்பு. பினாங்கு முன்னோடி பிரான்சிஸ் லைட் அவர்களின் முன்னெடுப்பு. அதுவே தமிழர்களின் முதன்மைப் பங்களிப்பு.

இன்னும் ஒரு விசயம். பினாங்கு தமிழர்கள் தான் பினாங்கு கொடிமலையில் பாதை அமைத்துக் கொடுத்தார்கள். பினாங்கு கொடி மலையில் இருந்து குடி நீரை மாட்டு வண்டிகளில் தோம்பு கட்டிக் கொண்டு வந்தார்கள். ஜார்ஜ் டவுன் நகரத்தில் வாழ்ந்த எல்லா இன மக்களுக்கும் விநியோகம் செய்தார்கள். அவர்கள் கொண்டு வந்து கொடுத்த பச்சைத் தண்ணீரைக் குடித்து அவர்களுக்கே பச்சையாகத் துரோகம் நினைகலாமா?

பினாங்கு வனப்பூங்காவை 150 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக பராமரிப்புச் செய்தார்கள். அது மட்டும் அல்ல. குட்டித் துறைமுகமாக இருந்த பினாங்கு துறைமுகத்தைப் பெரிய பரிமாணத்தில் வார்த்து பெருமை செய்து இருக்கிறார்கள். பினாங்கு சாலைகளின் கட்டுமானத்தை அமைத்துக் கொடுத்தவர்களும் மலாயா தமிழர்கள் தான். ரொம்ப வேண்டாம்.

பாயான் லெப்பாஸ் விமானத் திடலை அமைத்துக் கொடுத்தவர்களும் மலாயா தமிழர்கள் தான். பினாங்கு ஜெட்டி துறைமுகத்தை அமைத்துக் கொடுத்தவர்களும் அவர்கள் தான். கொடிமலைக்கு இரயில் பாதையைப் போட்டுக் கொடுத்தவர்களும் அவர்கள் தான்.

1867-ஆம் ஆண்டு பினாங்கில் வாழ்ந்த தமிழர்கள் பற்றிய ஓர் அபூர்வமான புகைப்படம் உள்ளது. 1800-ஆம் ஆண்டுகளின் தொடக்கத்திலேயே தமிழர்கள் மலாயாவுக்குக் கொண்டு வரப் பட்டதைச் சித்தரிக்கும் படம்.

நமக்கு கிடைத்த சான்றுகளின் படி, 1837-ஆம் ஆண்டு 2000 தமிழர்கள் பினாங்கிற்கு கொண்டு வரப்பட்டு இருக்கிறார்கள். இது அதிகாரப்பூர்வமற்ற குடியேற்றம். மெட்ராஸ் அரசாங்கத்திற்குத் தெரியாமல் நடைபெற்றது. முன்னர் காலத்தில் சென்னை மாநிலத்தை மெட்ராஸ் அரசாங்கம் என்று அழைத்தார்கள்.

ஒரு கட்டத்தில் பினாங்கில் சமயப் பரப்புரைகள் செய்யப்பட்டன. அதையும் படம் எடுத்து இருக்கிறார்கள். அந்தப் பரப்புரையை பிரான்சிஸ் ஹப் (Father Francois Habb) என்பவர் செய்து உள்ளார். இவர் பிரான்ஸ் நாட்டில் இருந்து 1857-ஆம் ஆண்டு பினாங்கிற்கு வந்தார். 33 ஆண்டுகள் சேவை செய்தார்.

இந்தப் பரப்புரை நிகழ்ச்சி இல்லை என்றால் இந்தப் புகைப்படங்கள் நமக்குக் கிடைத்து இருக்கா. ஆக மதங்களுக்கு அப்பால்பட்டு ஒரு வரலாற்றுப் பதிவாகப் பார்ப்போம்.

அந்தப் புகைப்படங்களை எடுத்தவர் கிரிஸ்டன் பீல்பர்க் (Kristen Feilberg). இந்தப் புகைப்படங்கள் இந்தியத் தொல்பொருள் ஆய்வுத் தொகுப்பின் ஒரு பகுதியாகும். 1867-ஆம் ஆண்டு பாரிஸ் கண்காட்சியில் காட்சிக்கு வைக்கப் பட்டது.

இந்த மாதிரியான வரலாற்றுப் படங்கள் இல்லை என்றால் வந்தேறிகள் என்று சொல்கிறார்களே; அவர்களின் சீண்டல்கள் மேலும் அதிகரிக்கும். அவர்களின் வசைமொழிகளைத் தவிர்ப்பவதற்கு, எதிர்காலத்தில் இந்தப் படங்கள் துருப்புச் சீட்டுகளாக அமையட்டும்.

அந்த வகையில் இந்த மாதிரியான படங்களைச் சமயத்துடன் தொடர்பு படுத்திப் பார்க்காமல் தமிழர்களின் வரலாற்று ஆவணமாகப் பார்க்க வேண்டும். அதுதான் அறிவார்ந்த சிந்தனை. அறிவார்ந்த பார்வை.

இந்தப் படத்தில் உள்ள தமிழர்கள் மதம் மாறினார்களா இல்லையா என்பது வேறு. ஆனால் இப்போது மலேசியாவில் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கும் தமிழர்களுக்கு அபூர்வமான படங்கள் கிடைத்து இருக்கின்றனவே. அதற்காக அந்தப் பாதிரியாருக்கு நன்றி சொல்ல வேண்டும்.

ஒரு கட்டத்தில் மெட்ராஸ் மாநிலத்தில் இருந்த பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளுக்குத் தெரியாமல் தமிழர்கள் பினாங்கில் உள்ள கரும்புத் தோட்டங்களுக்குக் கொண்டு வரப்பட்டு இருக்கிறார்கள். இதுவும் ஓர் அரிய தகவல்.

1844-ஆம் ஆண்டில் தான் ஒப்பந்தத் தொழிலாளர்களாகத் தமிழர்கள் மலாயாவுக்கு கொண்டு வரப் பட்டார்கள். நூற்றுக் கணக்கான காபி, மிளகு, கொக்கோ, கரும்பு, ரப்பர் தோட்டங்களில் வேலைக்கு அமர்த்தப் பட்டார்கள்.

மலைக்காட்டு மலையகத்தைப் பொன் விளையும் பூமியாக மாற்றிக் காட்டிய மலாயா தமிழர்களுக்கு நாம் எப்போதும் மரியாதை செய்வோம்.

கொட்டும் மழையிலும் கொக்கரிக்கும் வெயிலிலும் வெறும் வேட்டி முண்டாசு கட்டிக் கொண்டு பினாங்கு தீவின் கட்டுமானத்தில் முதுகெலும்பாய் வாழ்ந்து காட்டியவர்கள். அரசியல் கைதிகளாகவும் அற்றைக் கூலிகளாகவும் பரிணமிததவர்கள். பினாங்குத் தீவின் வளப்பத்திற்கும் ஒட்டு மொத்த மாலாயாவின் வளர்ச்சிக்கும் உறுதுணையாக இருந்தவர்கள்.

இவர்களைப் போய் வந்தேறிகள் என்று சொல்கிறார்களே. என்னங்க சொல்வது. இதில் இப்போது ரவிக்கையும் சேலையும் பாரம்பரிய உடை என்று வேறு சொல்கிறார்கள். எங்கேயாவது மனுசன் இல்லாத காட்டுக்கு ஓடிப் போகலாம் போல இருக்கிறது. அங்கே ஓடினாலும் ரசமும் சாம்பாரும் எங்கள் பரம்பரை சொத்து என்று சொல்லி அங்கேயும் வரலாம். ஒன்றுமே புரியலீங்க.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
09.11.2020

சான்றுகள்:

1.  In 1786, Francis Light established Penang the first British trading post in the Far East. - https://penangport.gov.my/en/public/history-penang-port

2. Penang Then & Now: A Century of Change in Pictures - https://arecabooks.com/product/penang-then-now-a-century-of-change-in-pictures/

3.  Father Francois Hab was a French MEP priest based at St Francis Xavier Church, Penang from 1857 to 1879.

(Photo images published with permission  granted per public interest. No part of this content may be reproduced, republished, or retransmitted by any means without the expressed written consent of author.)




கோவிட்-19 பாதிக்கப்படாத மாநிலங்களுக்கு சி.எம்.சி.ஓ.?

தமிழ் மலர் - 0911.2020

இன்று முதல் பல மாநிலங்களுக்கும் மாவட்டங்களுக்கும் நிபந்தனையுடன் கூடிய நடமாட்டக் கட்டுப்பாடு (சி.எம்.சி.ஓ.) விதிக்கப் படுவதை மறு பரிசீலனை செய்ய வேண்டும் என்று லிம் கிட் சியாங் வலியுறுத்தி உள்ளார்.

சி.எம்.சி.ஓ. கட்டுப்பாடுகள் உயிர்களைக் காப்பாற்றவும் மக்கள் வாழ்க்கையை நடத்தவும் உதவியாக இருக்க வேண்டுமே ஒழிய, துன்பத்தையும் துயரத்தையும் அளிப்பதாக இருக்கக் கூடாது என அவர் கேட்டுக் கொண்டார்.

கடந்த 14 நாள்களாக ஜொகூரில் உள்ள மெர்சிங், சிகாமட், பத்து பகாட் ஆகிய மாவட்டங்களில் கோவிட்-19 தொற்று இல்லை. ஆனால், ஜொகூர் முழுமைக்கும் சி.எம்.சி.ஓ.வை விதிப்பது நியாயம் இல்லை என்று அவர் சுட்டிக் காட்டினார்.

ஜொகூர், மலாக்கா, நெகிரி செம்பிலான், புத்ரா ஜெயா, பேராக், திரெங்கானு மாநிலங்களில் சி.எம்.சி.ஓ. இன்று முதல் அமலுக்கு வருவதாக அரசு நேற்று அறிவித்தது.

நேற்று மதியம் வரை, நெகிரி செம்பிலானில் 389 பேர், பினாங்கில் 127, கெடாவில் 106, பேராக்கில் 87, திரெங்கானுவில் 50, ஜொகூரில் 50, புத்ரா ஜெயாவில் 32, மலாக்காவில் 12 பேர் கோவிட் 19-ஆல் பாதிக்கப் பட்டனர்.

இதனிடையே சிலாங்கூர், கோலாலம்பூர், சபா ஆகிய மாநிலங்களில் சி.எம்.சி.ஓ. டிசம்பர் 6-ஆம் தேதி வரை நீட்டிக்கப்பட்டு உள்ளதாக அறிவிக்கப் பட்டது.

எம்.சி.ஓ. காலத்தில் மாநிலங்கள், மாவட்டங்களுக்கு இடையே போக்குவரத்துக்குத் தடை விதிக்கப்படும். பள்ளிகள், கல்விக் கழகங்கள், குழந்தை பராமரிப்பு இல்லங்கள், கேளிக்கை விடுதிகள் யாவும் மூடப்படும்.

சமூக, கலாசார நடவடிக்கைகளுக்குத் தடை விதிக்கப் படுகிறது. தொழில் துறை, உணவு வளாகங்கள், பெட்ரோல் நிலையங்கள் இயங்க நேரக் கட்டுப்பாடு விதிக்கப் படுகிறது.

பெர்லிஸ், பகாங், கிளந்தான் ஆகிய மாநிலங்களுக்கு எம்.சி.ஓ. விதிக்கப் படவில்லை என்பது குறிப்பிடத் தக்கது.
 

09 நவம்பர் 2020

மலாயா தமிழர்கள்: சுங்கை கிரியான் இரயில் பாலம் 1897

தமிழ் மலர் - 08.11.2020

மலையூர் மலாயா நாட்டை மாண்புறச் செய்த முன்னோடித் தலைவர்கள்  மலாயா தமிழர்கள். மறுபேச்சுக்கு இடம் இல்லை. மறுபக்கமாய் நின்று மறுத்துப் பேச வரலாற்றுக்கும் மனசு இல்லை. மலாயா கித்தா மரங்களுக்கும்; மலாயா கம்பிச் சடக்குகளுக்கும் மட்டும் வாய் இருந்தால் வந்தேறிகள் என்று சொல்பவர்களைக் கடித்துக் குதறிச் சாகடித்து விடும்.

ஏன் தெரியுங்களா. மலாயா தமிழர்கள் இந்த நாட்டிற்காக விசுவாசமாய் வாழ்ந்தவர்கள். நாணயமாய் உழைத்தவர்கள். நம்பிக்கையாய்ப் பேர் போட்டவர்கள். காட்டுப் பூமியை நாட்டுப் பூமியாக மாற்றிக் காட்டியவர்கள். மறுபடியும் சொல்கிறேன். மாற்றுக் கருத்துகள் இல்லை.

மலாயாவின் வளர்ச்சி வரலாற்றைத் திருப்பிப் போட்டுப் பாருங்கள். அங்கே முதலில் வந்து நிற்பவர்கள் மலாயா தமிழர்கள் தான். அவர்கள் போட்ட கம்புச் சடக்குகள் போதும். பல ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் கதைகள் பேசும். அவர்கள் நட்டு வைத்த கித்தா காடுகள் போதும். காலா காலத்திற்கும் வரலாறுகள் பேசும்.

அந்தக் கம்பிச் சடக்குகளில் சொகுசாய் ஊர்க்கோலம் போகும் சிலர் அந்த விசுவாசிகளைப் பார்த்து வந்தேறிகள் என்று சொல்கிறார்கள். நோ சூடு. நோ சொரணை. நோ நன்றி. சொல்பவர்களுக்குத் தான்.

வெள்ளைக்காரர்களை விடுங்கள். வந்தேண்டா பால்காரன் என்று வந்தார்கள். வக்கணையாகச் சுரண்டினார்கள். வயிறு முட்டத் தின்றார்கள். போய்ச் சேர்ந்தார்கள். முடிஞ்சது கேஸ்.

இதில் ஆற்றில் மீன்பிடித்துக் கொண்டு இருந்த வெள்ளந்திகளைச் சேர்க்க வேண்டாம். சுக்கிரத் திசைச் சுழற்றிச் சுழற்றி அடித்தால் அப்புறம் எப்படி.

Image Courtesy of Kesavan Samu

அந்தக் காலத்தில் மலாயாவில் எல்லோரும் மரவள்ளிக் கிழங்கைச் சுட்டுச் சாப்பிட்டு இருக்கிறார்கள். என்னையும் சேர்த்து தான். இப்போதைய பலருக்கும் தெரியாத விசயம். சொன்னாலும் நம்ப மாட்டார்கள். ஆக அந்த மரவள்ளிக்கிழங்கு வரலாற்றை மட்டும் என்றைக்கும் நாம் மறக்கவே கூடாது. மறந்தால் பெரிய பாவம்.

கடந்த நான்கு நாற்றாண்டுகளில் மலாயாவில் பல நூறு கொக்கோ தோட்டங்கள், பல நூறு காபி தோட்டங்கள், பல நூறு மரவள்ளி தோட்டங்கள், பல ஆயிரம் ரப்பர் தோட்டங்கள் திறக்கப் பட்டன. பல ஆயிரம் மைல்களுக்கு இரயில் பாதைகள் போடப் பட்டன.

அந்தத் தோட்டங்களில் வேலை செய்வதற்காகவும்; இரயில் பாதைகள் போடுவதற்காகவும் தமிழர்கள் அழைத்து வரப்பட்டார்கள். அவர்களை ஆறு பிரிவினராகப் பிரிக்கலாம்.
 
(முதலாவது) 1786 - 1800;
(இரண்டாவது) 1801 - 1843;
(மூன்றாவது) 1844 - 1866;
(நான்காவது) 1867 - 1899;
(ஐந்தாவது) 1900 - 1930;
(ஆறாவது) 1931 - 1957

மலாயா தமிழர்கள் போட்ட கம்பிச் சடக்குகளில் பெரிய பெரிய பாலங்களையும் கட்டி இருக்கிறார்கள். மலாயாவில் நீங்கள் எங்கே போனாலும் அங்கே உள்ள இரயில் பாதைகளில் கறுப்புக் கலரில் இரும்புப் பாலங்களைப் பார்க்கலாம். இன்னும் ஆங்காங்கே ஒட்டி உரசி உறவாடிக் கொண்டு இருக்கின்றன.

அந்தப் பாலங்களை எல்லாம் கட்டியவர்கள் யார் தெரியுங்களா. தமிழர்கள் தான். தமிழர்களின் நிறத்திலேயே பாலங்களும் இருக்கும். அந்தக் காலத்துத் தமிழர்கள் நமக்கு விட்டுச் சென்ற வரலாற்றுச் சீதனங்கள். அவை எல்லாம் மலாயா நாட்டில் முத்திரை பதித்த முதல் முத்துகள். உதிர்ந்து போன மூத்த நிலை முன்னோர்களின் காலச் சுவடுகள்.

அந்த வகையில் இன்றைக்கு கிரியான் ஆற்று இரயில் பாலத்தைப் பற்றி தெரிந்து கொள்வோம். மலாயாவின் முதல் இரயில் பாதை 135 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் போடப் பட்டது. அந்த முதல் இரயில் பாதையைப் பதித்தவர்களும் தமிழர்கள் தான்.

மலாயாவில் அமைக்கப்பட்ட முதலாவது இரயில் பாதை, தைப்பிங் - போர்ட் வெல்ட் இரயில் பாதை (Taiping – Port Weld railway). போர்ட் வெல்ட் என்பது இப்போது கோலா செபாத்தாங் (Kuala Sepetang). இந்தப் பாதை 1885-ஆம் ஆண்டு உருவாக்கப் பட்டது.

1880-ஆம் ஆண்டு சர் பெரடரிக் வெல்ட் (Sir Frederick Weld) என்பவர் தொடுவாய் குடியேற்றப் பகுதிகளின் கவர்னராக மலாயாவுக்கு வந்தார். இவர் ஏற்கனவே 1864-ஆம் ஆண்டில் நியூஸிலாந்து பிரதமராகப் பதவி வகித்தவர். இவரின் பெயரில் தான் போர்ட் வெல்ட் நகருக்கும் பெயர் வைக்கப் பட்டது.

1881-ஆம் ஆண்டில் தைப்பிங் போர்ட் வெல்ட் பகுதியில் நிறையவே ஈய வருமானம். ஆங்கிலேயர்களுக்கு ஆசை இறக்கை கட்டிப் பறந்தது. ரொம்பவே சம்பாதிக்க முடியும் என்பதை உணர்ந்தார்கள். அப்போது பேராக் மாநிலத்தின் ஆங்கிலேய ஆளுநராக சர் ஹியூ லோ (Sir Hugh Low) இருந்தார். இவரின் ஏற்பாடில் தான் கிரியான் பாலம் கட்டப்பட்டது.

1897-ஆம் ஆண்டு சுங்கை கிரியான் இரயில் பாலம் (Sungei Kerian Railway Bridge) கட்டப்பட்டது. இதைக் கட்டியவர்கள் மலாயா தமிழர்கள். தைப்பிங் போர்ட் வெல்ட் இரயில் பாதையை அமைத்த தமிழர்கள் தான் இங்கே சுங்கை கிரியானுக்கும் கொண்டு வரப் பட்டார்கள். பாலத்தைச் சில மாதங்களில் கட்டி முடித்து இருக்கிறார்கள்.

இந்தக் கிரியான் பாலம் செபாராங் பிறை பகுதியில் நிபோங் திபால் நகருக்கு அருகாமையில் கட்டப்பட்டது. பெரும்பாலும் தண்டவாளத் இரும்புத் தூண்கள். பத்து மீட்டர் நீளம். ஏறக்குறைய 40 அடிகள்.

இன்னும் ஒரு விசயம். பேராக், தைப்பிங் பெரிய மார்கெட்டைக் கட்டியவர்களும் இதே தமிழர்கள் தான். 1884-ஆம் ஆண்டு இந்தச் சந்தை கட்டப்பட்டது. பலருக்கும் தெரியாத உண்மை. 1884-ஆம்; 1885-ஆம் ஆண்டுகளில் தைப்பிங் இரயில் பாதை நிர்மாணிக்கப்படும் போதே தைப்பிங் மார்க்கெட்டும் கட்டப்பட்டது.

தைப்பிங் - போர்ட் வெல்ட் இரயில் பாதை நிர்மாணிப்பில் ஈடுபட்டு இருந்த தமிழர்கள் தைப்பிங் மார்கெட் கட்டுமானத்திற்கும் கொண்டு வரப் பட்டார்கள்.  

இரயில் பாதையில் போடுவதற்குப் பயன்படுத்தப் பட்ட பெரிய பெரிய இரும்புத் தண்டவாளங்களும் தைப்பிங் மார்க்கெட்டிற்கு கொண்டு வரப் பட்டன. பெரிய பெரிய தேக்கு மரங்களும் கொண்டு வரப் பட்டன. அந்தத் தண்டவாளக் கம்பிகளை நிமிர்த்தி தூண்களாக நிறுத்தி வைக்கும் பணிகளைச் செய்தவர்கள் மலாயா தமிழர்கள் ஆகும்.

இன்னும் ஒரு முக்கியமான தகவல். அந்தக் காலத்தில் தைப்பிங், கிரியான், செபராங் பிறை பகுதிகளில் நிறையவே காட்டு யானைகள், காட்டுப் புலிகள், காட்டுக் கரடிகள், காட்டுப் பன்றிகள். ஒரு நூறு நூற்றைம்பது வருடங்களுக்கு முன்னால் நடந்த கதை. நிச்சயமாக மலாயா காடுகளில் காட்டு ஜீவன்களின் அல்லி தர்பாருக்கு குறைச்சல் இல்லை.

இந்த காட்டு மிருகங்களின் அட்டகாசங்கள் கொஞ்சம் நஞ்சம் அல்ல. காலம் காலமாகக் காடுகளிலேயே வாழ்ந்த ஜீவன்கள் அல்லவா. அந்தக் காட்டில் போய் மனிதர்கள் போய் சடக்கு போட்டால் அந்த ஜீவன்கள் சும்மா இருக்குமா. அவர்களைப் பின்னிப் பிராண்டி பிய்த்து எடுத்து இருக்கின்றன.

தைப்பிங் - போர்ட் வெல்ட் இரயில் பாதை போடும் போது சில யானை புலிகளைச் சுட்டுக் கொன்று இருக்கிறார்கள். அப்படி என்றால் என்ன. யானை புலிகளின் இராஜியம் கொடிகட்டிப் பறந்து இருக்க வேண்டும். அப்படித்தான் தெரிகிறது.

தமிழகத்துக் கிராமங்களில் பஞ்சாயத்து செய்த நாட்டாமைகள் போல இவையும் நாலு மரங்களுக்கு நடுவில் மேடை போட்டு காட்டாமை செய்து இருக்கலாம். கற்பனை செய்து கொள்ளுங்கள்.

மலாயா தமிழர்கள் கட்டிய இரயில் பாலங்களில் கிரியான் பாலத்திற்கு தனி வரலாறு உண்டு. ஏறக்குறைய 50 தமிழர்கள் அந்தக் கட்டுமானத்தில் ஈடுபட்டு இருக்கிறார்கள். பாலத்திற்குப் பக்கத்திலேயே குடிசைகளை அமைத்து வேலை செய்து இருக்கிறார்கள். கிரியான் ஆற்று மீன்களைப் பிடித்துச் சமைத்துச் சாப்பிட்டு இருக்கிறார்கள்.

ஓய்வு நேரங்களில் பக்கத்தில் இருந்த கள்ளுத் தோப்புப் போய் மகிழ்ச்சியாக இருந்து இருக்கிறார்கள். எவரும் மனைவி மக்களைக் கொண்டு வரவில்லை.

இவர்கள் தான் மனிதர்கள் நுழைய முடியாத நிபோங் திபால் காடுகளில் இரயில் பாதை போட்டுக் கொடுத்து இருக்கிறார்கள். சுருக்கமாகச் சொன்னால் காட்டுப் புலிகள் கதைகள் பேசிய நிபோங் திபால் காடுகள். இப்போது அந்தக் காடுகள் எல்லாம் இல்லை. பழைய சரித்திரங்கள் எல்லாம் மறைந்து போய் விட்டன.

எங்கே பணத்தைக் கொள்ளை அடிக்கலாம். எப்படி இனங்களைப் பிரித்துப் பார்க்கலாம். எப்படி மதவாதத்தைத் திணிக்கலாம் என்று ரூம் போட்டு டிஸ்கஷன் செய்பவர்கள் இருக்கும் வரையில் சரித்திரங்கள் செத்துப் போகும். மனிதநேயம் மரித்துப் போகும்.

அந்தக் காலக் கட்டத்தில் கிரியான் பகுதியில் பல காபி, கரும்பு, ரப்பர் தோட்டங்கள் இருந்து உள்ளன. பைராம் தோட்டம். ஜாவி தோட்டம். வால்டோர் தோட்டம். கிரியான் தோட்டம். மலாக்கோப் தோட்டம்.

இப்படி நிறைய தோட்டங்கள். அந்தத் தோட்டங்கள் இன்னும் இருக்கின்றன. அங்கேயும் ஆயிரம் பிரச்சினைகள். காலா காலமாக வாழ்ந்த மலாக்கோப் தோட்ட மக்களையே வெளியேற்றி வருகிறார்கள். அப்புறம் என்னங்க.

அந்தக் காலத்தில் அதாவது 1870-களில் செபாராங் பிறை காண்டா காடுகள் நிறைந்த இடம். அங்கே கரும்புத் தோட்டங்களை உருவாக்கியவர்கள் வெள்ளைக்காரர்கள். உருக்குலைந்தவர்கள் தமிழர்கள்.

கிரியான் முழுமைக்கும் காபிச் செடிகளுக்கு களை பிடுங்கியவர்களும் தமிழர்கள் தான். மலைகளும் காடுகளும் நிறைந்த கிரியான் நிலப் பகுதியை இந்த அளவிற்கு வளம் பெறச் செய்வதில் முன்னோடிகளாக விளங்கி இருக்கிறார்கள்.

மலாயா தமிழர்கள் எவ்வளவோ துயரங்களை அனுபவித்து இருக்கிறார்கள். தங்கள் உறவுகளை இழந்து இருக்கிறார்கள். நாட்டின் விடுதலைக்கு எவ்வளவோ போராடி இருக்கிறார்கள். இவை எல்லாம் கற்றுத் தேர்ந்த கலப்பு இரத்தம் இல்லாதவர்களுக்கு நன்றாகவே தெரியும்.

நம்மை வந்தேறிகள் என்று சொல்பவர்கள் யார் என்று பார்த்தால் இந்தோனேசியா; இந்தியா; பாகிஸ்தானில் இருந்து இங்கு வந்து கலப்பு திருமணம் செய்து கொண்டவர்களின் வாரிசுகள் தான். மாடாய் உழைத்த மனிதர்களைப் பார்த்து வந்தேறிகள் என்று நாவு கூசாமல் நையாண்டி பண்ணி மகிழ்ச்சி காண்கிறார்கள். ஏற்கனவே சொல்லி இருக்கிறேன். நோ சூடு. நோ சொரணை. நோ நன்றி.

அப்போதைய மலாயா தமிழர்களின் இப்போதைய வாரிசுகள் இனவாத மதவாதங்களின் கோபுர வாசல்களில் சிக்கிக் கொண்டு தவிக்கிறார்கள்.

இந்த நாட்டின் உள்கட்டமைப்புகளில் தமிழர்கள் பங்களிப்புகள் நிறையவே உள்ளன. அந்தப் பங்களிப்புகள் மறைக்க படுவது மட்டும் அல்ல; ஒட்டு மொத்தமாக இரட்டடிப்புகளும் செய்யப் படுகின்றன.

மலாயா இரயில் பாதை நிர்மாணிப்புகளில் அந்த இரயில் பாதைச் சிலிப்பர் கட்டைகளுக்கு அடியேலேயே பல ஆயிரம் தமிழர்கள் அடைக்கலம் அடைந்து இருக்கிறார்கள். சமாதியாகிய நிலையில் இன்றைய வரைக்கும் நெடிய உறக்கம் கொள்கிறார்கள். நல்ல தூக்கம். தட்டி எழுப்பினாலும் அந்தச் சடக்கு ஜீவன்கள் எழுந்து வர மாட்டார்கள்.

அவர்கள் வேலை செய்யும் போது பற்பல இன்னல்கள். காட்டுப் புலிகள் வந்தன. காட்டுக்குள் பலரை இழுத்துச் சென்றன. காட்டு யானைகள் வந்தன. கம்பிச் சடக்கிலேயே மிதித்துப் போட்டன.

கரடிகள் வந்தன. வெறி பிடித்துக் கடித்துப் போட்டன. சிறுத்தைகள் வந்தன. சீறிப் பாய்ந்து கிழித்துப் போட்டன. மலைப்பாம்புகள் வந்தன. வயிற்றுக்குள் கரைத்துக் கொண்டன. இதில் கணக்கு வழக்கு இல்லாமல் மலேரியா கொசுக்கள். பலரைக் கொன்று குவித்தன.

அந்த அப்பாவித் தமிழர்கள் அனுபவித்த வேதனைகளை அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம். இருந்தாலும் அவர்களுக்கு மரியாதை செய்ய வேண்டாம். அஞ்சலி செய்ய வேண்டாம். எட்டடுக்கு மாடியில் ஏற்றி வைத்து புகழாரம் செய்ய வேண்டாம். வந்தேறிகள் என்று மட்டும் சொல்ல வேண்டாம். புண்ணியம்.

இந்த நாட்டுக்குத் தமிழர்கள் 1930-ஆண்டு தான் வந்தார்கள் என்று காமெடி பண்ண வேண்டாம். பெரிய புண்ணியம்.

ஆயிரம் மேகங்கள் வரலாம். ஆயிரம் மேகங்கள் போகலாம். ஆனால் ஆதவனை ஒருக்காலும் மறைக்க முடியாது. அதே போல இந்த நாட்டிற்காக உழைத்த தமிழர்களின் பங்களிப்புகளை எந்தக் கொம்பனாலும் மறைக்க முடியாது; மறுக்கவும் முடியாது.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
08.11.2020

சான்றுகள்:


1.Iron bridge over Sg Kerian has vanished  - https://www.thestar.com.my/news/nation/2009/12/12/iron-bridge-over-sg-kerian-has-vanished

2.Kerian railway bridge was constructed to connect the town to Parit Buntar - https://www.nas.gov.sg/archivesonline/photographs/record-details/d54dae97-1161-11e3-83d5-0050568939ad

3.Rail transport in Malaysia - https://en.wikipedia.org/wiki/Rail_transport_in_Malaysia#Timeline

4.Sg Kerian bridge demolished for rail project - https://www.thestar.com.my/news/nation/2009/12/13/sg-kerian-bridge-demolished-for-rail-project

 

07 நவம்பர் 2020

அனார்கலி சலீம் காதல் அழகான காதல்

தமிழ் மலர் - 05.11.2020

காதல் ஒரு ஆகாயம் அது
வீழ்வது இல்லையடி
கண்ணீர் ஒரு வெண்மேகம் அது
வீழாமல் இல்லையடி

நல்ல அழகான காதல் வரிகள். அந்தக் காதல் வரிகளின் குடும்பத்தில் பல்வகை காதல் ரகங்கள். அமரக் காதல், ஆத்மீகக் காதல், இந்திரக் காதல், இனிக்கும் காதல், வலிக்கும் காதல், ஜொலிக்கும் காதல். இப்படி ஏகப்பட்ட தெய்வீகக் காதல்கள். இவை அந்தக் காலத்து அத்திமேட்டுக் காதல்கள்.

இந்தக் காலத்துக் காதல்களைப் பற்றிச் சொல்லவே வேண்டாம். பெரும்பாலும் அசின் பிசின் காதல்கள். ஊரைவிட்டு ஓடிப் போகலாமா காதல். பிள்ளையைப் பெற்றுக் கொண்டு கல்யாணம் பண்ணிக்கலாமா காதல். புருசனைப் போட்டுத் தள்ளும் காதல். இவை எல்லாம் மார்டன் மின்மினி ஜொல்லுவாய்க் காதல்கள். நாமும் தலை எழுத்தே என்று பார்த்துக் கொண்டு இருக்கிறோம்.

இந்தக் காதல் என்றைக்கு வரும் எப்படி வரும். எவருக்குமே தெரியாது. தெரிந்தால் அந்தப் பக்கம் யார் தலைவைத்துப் படுக்கப் போகிறார்கள். சரி.

இந்தக் காதல் விசயத்தில் சலீம் அனார்கலி காதல் இருக்கிறதே அது இமயத்தின் சிகரத்தையே உரசிப் பார்த்த ஒரு காந்தர்வக் காதல். சும்மா சொல்லக் கூடாது. சொக்கமான தங்கத்தையும் விலை பேசிய காதல். இந்த விசயம் ரொம்ப பேருக்குத் தெரியாது.

என்னடா வரலாற்றுக் கட்டுரைகளை எழுதிக் கொண்டு இருந்தவன் திடீரென்று காதல் பக்கம் வந்து விட்டானே என்று நினைக்க வேண்டாம்.

அன்றாடம் தயிர்ச் சாதம் சாப்பிட்டு சலித்துப் போய் கொஞ்சம் வெங்காயத் தோசை சாப்பிடலாமே என்கிற சின்ன ஆசை. வேறு ஒன்றும் இல்லீங்க. உலகத் தமிழர்களின் வரலாற்றுக் கட்டுரைகளுக்கு இரண்டு மூன்று நாள்கள் லீவு கொடுக்கலாமே. சரிங்களா.

சலீம் அனார்கலி காதல் உணர்வுகளில் பாச நேசமான சறுக்கல்கள். கொஞ்ச நஞ்சம் இருக்கவே செய்கின்றன. இல்லை என்று சொல்லவில்லை. படியுங்கள். இரகசியம் தெரியும். அந்த ஜீவன்களின் சப்தநாடிகள் துடிக்கட்டும். கொஞ்ச நேரம் ஆர்ப்பரித்து விட்டுப் போகட்டும்.

எது எப்படி இருந்தாலும் ஐநூறு வருடங்களுக்குப் பிறகும் சலீம் அனார்கலி பற்றி நாம் பேசுகின்றோமே; அது தானே பெரிய விசயம்.

இப்படியும் சிலர் சொல்கிறார்கள். அதாவது சலீம் அனார்கலி காதல் என்பது ஒரு கற்பனையான புனைவுக் கதை. அப்படி எல்லாம் ஒன்றும் இல்லை. அது ஓர் உண்மையான நினைவுகளின் சகாப்தம் என்றும் சிலர் சொல்கிறார்கள்.

அதைப் பற்றி சிலர் தவறாகவும் சொல்கிறார்கள். அனார்கலி எனும் பெயரில் யாரும் இல்லை. அனார்கலி என்பது கவிஞன் ஒருவனின் கற்பனையில் உருவான கதாபாத்திரம். எழுதியவன் ஓர் உருதுக் கவிஞன். இடுகாட்டில் உட்கார்ந்து கொண்டு கற்பனையில் மூழ்கி இருந்தான்.

ஒரு கல்லறையைப் பார்த்தான். அங்கே அனார்கலி எனும் ஒரு நடன மாது இங்கே உறங்குகின்றாள் எனும் வாசகத்தையும் பார்த்தான். மெய்மறந்து அந்த வாசகங்களை ரசித்தான்.

அப்படியே ஒரு காதல் கதையையும் எழுதி விட்டான். இப்படியும் ஒரு சில வரலாற்றுக் குறிப்புகள் சொல்கின்றன. சொல்லி விட்டுப் போகட்டும். அது எந்த அளவுக்கு உண்மை. அதை ஆராய்ந்து பார்ப்பது தான் இப்போதைக்கு இந்தக் கட்டுரையின் நோக்கமாகும்.

எங்கே போனாலும் சரி; என்ன பேசினாலும் சரி; உண்மை இதுதான். சலீம் அனார்கலி என்பது காதலின் எல்லாப் பரிமாணங்களையும் பிழிந்து எடுத்த ஓர் உண்மையான ஒரு கவிதா காவியம். காதல் காவியம். அதை மட்டும் நினைவில் வைத்துக் கொள்வோம்.

கூட்டிக் கழித்துப் பார்த்தால் சலீம் அனார்கலி ஒரு சோகமான வரலாற்றுக்  காவியம். வரலாற்றில் இருந்து மறைக்கப் பட்ட ஓர் உண்மையான காதல் காவியம்.

தாஜ்மகால். தெரியும் தானே. அதைக் கட்டியது. ஷாஜகான்  தெரியும் தானே. அந்த  ஷாஜகானின் அப்பா தான் இந்தக் கட்டுரையின் கதாநாயகன் சலீம். என்ன யோசிக்கிறீர்கள். தொடர்ந்து படியுங்கள்.

சின்ன வயதிலேயே காட்டுக்கு அனுப்பப் பட்டவர் சலீம். பத்து ஆண்டுகள் காடுகளில் வாழ்ந்தவர். அரியணை ஏறும் போது சலீம் என்கிற பெயர் ஜகாங்கீர் (Jahangir) என்று மாற்றம் கண்டது.

மொகலாயப் பேரரசில் ஜகாங்கீர் என்கிற பெயர் மாபெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கின்றது. அதையும் நாம் மறந்துவிடக் கூடாது.

காடு நாடு; கத்தி கப்படா என்று பல ஆண்டுகள் வாழ்ந்து கொண்டு இருந்த சலீம் அரண்மனைக்குத் திரும்பினார். அவருக்கு ஒரு பெரிய விருந்து கொடுத்தார்கள்.

நாடகம் நாட்டியம் என்று எல்லாமே ரொம்பவும் தடபுடலாக நடந்தன. அப்போது விருந்து வரவேற்பு அலங்கார வளைவில் ஒரு பெண் ஒரு பெண் ஓர் உயிர்ச் சிலையாக நிற்க வைக்கப் பட்டாள். சுத்தமாக அழகில் சுத்தமான ஓர் உயிர் ஓவியம். அந்த ஓவியத்திற்குப் பதினான்கு வயது இருக்கும். பெயர் நாதிரா. நடன அரங்கில் அவளும் நடனம் ஆடினாள்.

இந்த நாதிரா என்பவள் அக்பரின் அந்தர்ப்புரத்துப் பெண். சுருக்கமாகச் சொன்னால் ஒரு நடனமாது. அக்பரின் வைப்பாட்டிகளில் ஒருத்தி.

அக்பர் (Abul-Fath Jalal ud-din Muhammad Akbar) என்பவரைப் பற்றி பெரிய பெரிய கதைகளை எல்லாம் நாம் படித்து இருக்கிறோம்.

ஆனால் நிஜ வாழ்க்கையில் இவரும் ஒரு சாதாரண மனிதராகவே வாழ்ந்து மறைந்து போய் இருக்கிறார். இவருக்கு 185 மனைவிகள். இந்த உண்மையை நம்புவீர்களா. ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள்.

சான்றுகள்:

1.Burke, S. M. (1989). Akbar, the greatest Mogul. Munshiram Manoharlal Publishers. p. 142.)

2. https://angel1900.wordpress.com/2014/02/18/akbars-first-50-wives/)

ஆறு மாதங்களுக்கு ஒரு முறைதான் ஒரு மனைவியைப் போய்ப் பார்ப்பாராம். மற்ற நேரங்களில் மற்ற மற்ற அந்தர்ப்புரத்து வேலைகள் நிறையவே இருந்து இருக்கின்றன. இன்னும் ஓர் ஆயிரம் பெண்கள் வேலைக்காரிகளாக இருந்து இருக்கிறார்கள்.

நம்ப முடியவில்லை. என்ன செய்வது. நம்பித்தான் ஆக வேண்டி இருக்கிறது. அந்தக் காலத்து ராசாக்கள் பெண்கள் விசயத்தில் ரொம்பவும் தெளிவாக இருந்து இருக்கிறார்கள்.

பாவம் இப்போது வாழ்கிற ஆண்களைப் பாருங்கள். ஒரு இஞ்ச் நகர்ந்தாலும் முட்டுச் சந்தில் மாட்டிக் கொண்டு முழிக்க வேண்டிய நிலைமை. நான் சொல்லவில்லை. புந்தோங் பொன்னுசாமியின் புலம்புல்.

இம்சையைத் தாங்க முடியலடா சாமி என்று சிலர் துண்டைக் காணோம் துணியைக் காணோம் என்று காணாமலும் போகிறார்களாம். இது பசார் மாலாம் பக்கிரிசாமியின் புலம்பல்.

இதில் நூற்றுக் கணக்கான பெண்களை வைத்துக் கொண்டு எப்படித்தான் பேர் போட்டார்களோ தெரியலீங்க. ரொம்ப கவலையாக இருக்குது. யோசிச்சு யோசிச்சு மயக்கமே மரி. இது பெரிய மார்க்கெட் பக்ககிரிசாமியின் புலம்பல்.
ஊர்க் கதை நமக்கு வேண்டாங்க. நம்ப கதையே பெரிய கதை. விடுங்கள். அனார்கலி கதைக்கு வருவோம்.

இந்தச் சலீம் அனார்கலி காதல் இருக்கிறதே இது ஒரு நல்ல காதல் காவியம். சோக ரசம் சொட்டும் ஒரு காதல் கதை. இந்த ஜென்மத்தில் இந்த மாதிரி ஒரு காதல் தோல்வி இனி யாருக்கும் வரக் கூடாது. அமைதியாகப் படியுங்கள்.

அதற்கு முன்னர் ஒரு சின்ன செருகல். சிலருக்கு காதலில் நம்பிக்கை இருக்காது. பார்த்தவுடன் காதல் என்று சொன்னால் சிலர் வாய்விட்டுச் சிரிப்பார்கள். பிடிவாதம் பிடிப்பார்கள். அது எல்லாம் தப்புங்க.

காதல் எந்த நேரத்திலும் வரலாம். எந்த இடத்திலும் வரலாம். எவர் மீதும் வரலாம். எப்படி வேண்டும் என்றாலும் வரலாம். வர வேண்டிய நேரத்தில் வந்தே ஆகும்.

வரும் ஆனால் வராது என்று மட்டும் சொல்ல முடியாது. அப்பேர்ப்பட்ட விசுவாமித்திரரால் கூட தப்பிக்க முடியாமல் போனதே. என்ன சொல்கிறீர்கள். சரி விடுங்கள்.

அம்பிகாபதி அமராவதி;

அக்பர் ஜோதா;

லைலா  மஜ்னு;

ஹீர் ராஞ்ஜா;

ஷிரீன் பரகாத்;

ஷாஜகான் மும்தாஸ்;

விக்டோரியா ஆல்பர்ட்;

டிரிஸ்டன் சோல்ட்;

நெப்போலியன் ஜோஸ்பின்;

பாரீஸ் ஹெலன்;

கிளியோபட்ரா மார்க் ஆண்டனி;

இது ஒரு பெரிய காதல் பட்டியல். நீண்டு கொண்டே போகும்.

இவர்களை ஆதிவகைக் காதலர்கள் (Archetype Lovers) என்று சொல்வார்கள். ரோமியோ ஜூலியட் காதலை விடுங்கள். அது ஆங்கிலேய மகாகவி செக்ஸ்பியர் (William Shakespeare) கற்பனையில் எழுதியது.

Bly, Mary (2001). "The Legacy of Juliet's Desire in Comedies of the Early 1600s". In Alexander, Margaret M. S; Wells, Stanley. Shakespeare and Sexuality. Cambridge University Press. pp. 52–71

காதல் காவியப் பட்டியலில் சலீம் அனார்கலி காதல் கதையைச் சேர்த்தால் சலீம் அனார்கலிக்குத் தான் முதல் மரியாதை செய்ய வேண்டும்.

அனார்கலி என்பது ஓர் உருது மொழிச் சொல். ஷாமுகி (Shahmukhi) என்று பெயர். மாதுளம் மலர் என்று பொருள். அனார்கலியின் உண்மையான பெயர் நாதிரா பேகம் (Nadira Begum - Sharf-un-Nissa).

இவருக்கு இன்னும் ஒரு பெயர் இருக்கிறது. சர்ப் உன் நிசா. இவர் ஈரான் நாட்டைச் சேர்ந்த பெண்மணி. அனார்கலியின் அப்பாவின் பெயர் நூர் கான் ஆர்குன். (Noor Khan Argun).

அக்பர் இந்தியாவை ஆட்சி செய்த போது அனார்கலியின் குடும்பம் இந்தியா பஞ்சாப்பைச் சேர்ந்த லாகூர் எனும் இடத்திற்குப் புலம் பெயர்ந்தது. பஞ்சாப் இப்போது பாகிஸ்தானில் இருக்கிறது.

https://www.dawn.com/news/694833/legend-anarkali-myth-mystery-and-history - Legend: Anarkali: myth, mystery and history

அந்தக் கட்டத்தில் மொகலாயப் பேரரசு ஒட்டு மொத்த இந்தியாவையே ஆட்சி செய்து வந்தது. போர், வாள், இரத்தம். இதற்கு இடையில் இளைப்பாற ஓர் ஆகான அரண்மனை. பக்கத்தில் சொகுசாக ஓர் அந்தர்ப்புரம். அங்கே மது மாது மதி மயங்கும் நடனங்கள்.

இது தான் அப்போதைய மொகலாயப் பேரரசர்கள் சிலரின் வாழ்க்கை. அப்படியாக அமைத்துக் கொண்டார்கள். இந்தப் பட்டியலில் அவுரங்கசிப் மன்னரைச் சேர்க்க வேண்டாம். அவர் தனித்து நிற்கும்  தனிக்காட்டு ராஜா.

ஜெய்ப்பூர் ராஜபுத்திர இனத்தை சார்ந்த ஹர்கா பாய் என்பவரை அக்பர் மணம் செய்து கொண்டார். ஹர்காவின் மற்றொரு பெயர் ஜோதா (Jodha Bai - Ruqayya Sultan Begum).

இவர்களுக்கு மூன்றாவது மகனாகப் பிறந்தவர் தான் சலீம். ஏற்கனவே பிறந்தவர்கள் இருவர். சின்ன வயதிலேயே இறந்து விட்டார்கள்.  

அதற்கு முன்னர் அக்பரின் அதிகாரப்பூர்வமான மனைவிமார்களின் பெயர்களைத் தெரிந்து கொள்வோம்.

1. சலிமா சுல்தான் பேகம் (Salima Sultan Begum)

2. மரியம் சமானி (Mariam-uz-Zamani)

3. கிஸ்மியா (Qismiyah Banu Begum)

4. பிபி சாட் (Bibi Daulat Shad)

5. ராட்சியா (Raziya Sultan Begum)

6. ராஜ்குமாரி (Rajkumari Rukmawati Baiji Lal)

7. பானுமதி (Baiji Lal Bhanumati Kanwari)

8. பைஜி (Baiji Lal Raj Kanwari)

9. மகா ராஜகுமாரி (Maharajkumari Nathi Bai)

10. தாரா சகிபா (Tara Begum Sahiba)

11. தவுதி (Tauti Begum)

12. மன்போதி (Rajkumari Manbhaoti)

ஆக தவமாய் தவம் இருந்து பெற்ற மகனுக்கு சலீம் என்று பெயர் வைக்கிறார்கள். மொகலாயப் பேரரசின் ஒரே வாரிசு. அந்தர்ப்புர மகளிரின் மென்மையான கரங்களுக்குள் செல்லமாய் வளர்கின்றார்.

பத்து பன்னிரண்டு வயதிலேயே பற்பல கேளிக்கைகளில் ஒன்றரக் கலந்தும் போகின்றார். இந்த விசயம் அக்பரை வேதனைப் படுத்துகிறது. சலீமை எப்படியாவது திருத்த வேண்டும் என்று நினைத்துக் காட்டுக்கு அனுப்புகிறார். அதன் பின்னர் தான் சலீமின் வாழ்க்கையில் பெரிய பெரிய மாற்றங்கள்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
05.11.2020