01 அக்டோபர் 2020

மலாயா தமிழர்கள்: மலாக்கா லிட்டல் இந்தியா - 1920

லிட்டல் இந்தியா என்று சொன்னதும் பலருக்கு முதலில் தோன்றுவது கோலாலம்பூர் பிரிக்பீல்ட்ஸ் லிட்டல் இந்தியா. அடுத்து பினாங்கில் உள்ள லிட்டல் இந்தியா. அடுத்து ஈப்போவில் உள்ள லிட்டல் இந்தியா. அடுத்து கிள்ளானில் உள்ள லிட்டல் இந்தியா. இப்படி நன்கு அறியப்பட்ட இடங்களே முதலில் தோன்றுகின்றன.

ஆனால் மலாக்காவில் உள்ள லிட்டல் இந்தியாவைப் பலரும் மறந்து விடுகிறார்கள். உண்மையிலேயே மலேசியாவில் உள்ள லிட்டல் இந்தியா வளாகங்களில் மலாக்காவில் உள்ளது தான் மிகப் பழமையானது. இதன் வரலாறு 1920-ஆம் ஆண்டுகளிலேயே தொடங்கி விடுகிறது.

மலாக்கா பரமேஸ்வரா அரண்மனை இருந்த மலாக்கா மலைக்கும் இந்த மலாக்கா லிட்டல் இந்தியா (Little India, Malacca) இருக்கும் இடத்திற்கும் அதிகத் தொலைவு இல்லை. ஒரு கிலோ மீட்டர் தொலைவு தான்.

பரமேஸ்வரா நடைபயின்ற இடங்களில் மலாக்கா லிட்டல் இந்தியாவும் வரலாற்றுத் தடம் பதிக்கின்றது.

1910-ஆம் ஆண்டுகளில் மலாக்காவின் ஆங்கிலேய ஆளுநராக லிட்டில்டன் பைப் உல்பெர்ஸ்டன் (Littleton Pipe Wolferstan) என்பர் இருந்தார். அவரின் பெயரில் மலாக்காவில் ஒரு சாலை அமைக்கப்பட்டது.

அதன் பெயர் உல்பெர்ஸ்டன் சாலை. இதன் பெயர் ஜாலான் பெண்டஹாரா (Jalan Bendahara) என்று மாற்றம் கண்டு உள்ளது. இந்தச் சாலையில் தான் மலாக்கா லிட்டல் இந்தியா அமைந்து உள்ளது.

Littleton Pipe Wolferstan tiba di Melaka sebagai kadet di pejabat kolonial British pada 3 Disember 1889 dan telah berkhidmat dalam pelbagai jawatan di Pulau Pinang, Singapura dan Kedah sebelum dilantik sebagai Residen Melaka selama empat penggal antara 1910 dan 1920.

Tugas terakhir beliau dalam perkhidmatan penjajah ialah sebagai Residen Majlis di Melaka yang mana ia lebih dihormati.

Di permulaan jalan, iaitu di persimpangan Bunga Raya Pantai, terdapat Gereja St Peter yang merupakan gereja Katolik tertua di Malaysia yang dibina pada 1710. Gereja St Peter merupakan gereja Katolik tertua di Malaysia terletak di Jalan Bendahara. Gereja itu menjadi tempat yang paling sesak semasa sambutan keagamaan bagi penganut Katolik tempatan dan masyarakat Portugis Melaka.

Di persimpangan Jalan Munshi Abdullah, terdapat Dewan Persatuan Kebajikan Meng Seng yang dicat dengan warna kelabu. Tidak ramai yang tahu sumbangannya dalam sejarah masyarakat tempatan dan kepada kelahiran negara.

Persatuan itu yang ditubuhkan pada Jun 1923, pada mulanya terletak di sebuah rumah kedai di Lorong Bukit China sebelum berpindah ke Kee Ann Road dan kemudian ke Bunga Raya.

Penduduk tempatan telah pergi ke dewan persatuan itu untuk bantuan perubatan, persembahan kebudayaan dan membaca buku yang disediakan oleh perpustakaan bebas. Terdapat juga sekolah malam untuk orang dewasa.

Bangunan ini siap sepenuhnya pada tahun 1941 tetapi tidak lama selepas dirasmikan, pendudukan Jepun telah mengubahnya dari tempat yang mulia kepada sebuah lubuk hitam.

Ia menjadi tempat Kempeitai dari Jepun yang amat ditakuti dan tempat di mana kalangan pemimpin Cina tempatan dibunuh termasuklah anggota jawatankuasa persatuan Ong Teck Ghee, Lim Tai Tian dan 50 ahli biasa.

Dewan ini juga memainkan peranan penting dalam usaha untuk merdeka. Pada awal tahun 1954, Tunku Abdul Rahman pulang dari London dengan rasa sedih dan kecewa selepas misi pertamanya gagal mendapat kemerdekaan.

Tunku memanggil mesyuarat tergempar di Melaka bagi meneruskan perjuangan dan satu-satunya tempat yang cukup besar untuk menampung bilangan besar orang-orang yang hadir adalah di dewan tersebut.

Dewan ini memainkan peranan penting kepada penduduk Melaka, juga terhadap sejarah kemerdekaan negara.

Sambutan yang diterima amat menggalakkan. Apabila helaian kain dihulurkan untuk mengutip derma, orang ramai memberikan barang kemas mereka, rantai emas, cincin, kerongsang dan barangan lain seumpamamnya termasuklah jam tangan dan wang tunai.

Jumlah wang yang dikutip amat memberangsangkan dalam usaha yang sama di seluruh negara, membolehkan Tunku membuat satu lagi kunjungan yang lebih berjaya pada April 1954.

Di seberang jalan permulaan Jalan Bendahara dulunya terdapat dua mercu tanda besar. Di sebelah kanannya adalah Capitol Theatre yang agung dan sebuah banglo yang indah milik Chan Koon Cheng, seorang pedagang terkenal Melaka yang membina kekayaan sebagai seorang penanam getah.

Rumah agam Chan Koon Cheng kekal hingga ke hari ini, lengkap dengan pintu masuk dengan pengawal patung singa, dengan ciri seni bina indah walaupun ia menjadi cawangan CIMB.

Malangnya teater Capitol telah musnah. Teater filem yang paling meninggalkan kesan dari zaman kanak-kanak saya kini terbiar. Tetapi sebelum ia dijadikan pawagam, bangunan ini mempunyai sejarah yang berwarna-warni sebagai Dewan Tarian Capitol yang dibuka pada tahun 1936.

Terdapat tarian setiap malam,dengan tarian rancak, Foxtrot, tango dan cha cha menjadi kegilaan ketika itu. 'Tea dance' diadakan pada hari Khamis dan Sabtu.

Lantainya telah diterangi oleh lampu oren dan hijau yang tersembunyi dalam siling, satu pencapaian teknologi pada masa itu, manakala sistem bunyinya dikatakan antara yang terbaik di negara ini.

Penulis Inggeris dan penyair Hugo Williams mengabadikan dewan ini dalam bukunya 'All the Time in The World'. Jalan Bendahara juga dipenuhi dengan bar dan hotel dan pada separuh jalan di sebelah kiri terdapat apa yang dipanggil penduduk tempatan sebagai "Pulau Kelapa", sebuah kampung setinggan di mana maksiat menjadi perniagaan utama.

Semasa pertengahan 60-an, Jalan Bendahara juga mendapat kemasyhuran kerana mempunyai bangunan paling lama yang tertinggi di bandar iaitu rumah pangsa majlis perbandaran sembilan tingkat.

Dalam era 60-an, bangunan rumah pangsa ini menjadi bangunan paling tinggi di Melaka. Hari ini, Jalan Bendahara, atau persimpangannya dengan Jalan Temenggong, adalah yang paling terkenal dengan adanya "Little India" Melaka.

Kebanyakan perniagaan tradisional India yang menjual barang kemas , pakaian sari dan pakaian lain, barangan runcit, barang-barang sembahyang dan bunga, terletak di kedua-dua belah jalan.

Kedai-kedai makan daun pisang yang paling popular di bandar ini juga boleh didapati di kawasan itu. Kedai yang tertua adalah Sri Lakshmi Villas yang dibina pada tahun 1962, yang menyajikan makanan vegetarian dan bukan vegetarian sebagai tambahan kepada tosai, idli dan makanan tradisional lain.

Lebih dari lima dekad, restoran itu telah melihat perubahan Wolferstan Road yang kini menjadi kawasan sibuk bagi penduduk tempatan dan tempat yang mesti dilawati untuk pelancong.  Sri Lakshmi Villas, restoran tertua Selatan India di "Little India" Melaka.

Terima Kasih: Rakyat Malaysia



30 செப்டம்பர் 2020

மலாயா தமிழர்கள்: முதல் தொழிலாளர் குடியேற்றம் 1837

மலேசியாவின் மூத்த அரசியல்வாதி ராயிஸ் யாத்தீம். சில மாதங்களுக்கு முன்னர் மலாயா தமிழர்களைப் பற்றி ஒரு தப்பான வியாக்கியானம் செய்து இருந்தார். 1930-ஆம் ஆண்டில் தான் மலாயாவுக்குத் தமிழர்கள் கொண்டு வரப் பட்டார்கள் என்று கூறி இருந்தார்.

ஆசியா பசிபிக் சமூக அறிவியல் சஞ்சிகை (Asia Pacific Journal of Social Sciences, Vol.5(2) July-Dec 2013, pp.205-229); 2013-ஆம் ஆண்டு ஜுலை - டிசம்பர் இதழில் பக்கம்: 225-இல் புள்ளி விவரங்கள் உள்ளன. அதை அவர் பார்த்து இருந்தால் அப்படி ஒரு தப்பான தகவலைச் சொல்லி இருக்க மாட்டார்.

1844-ஆம் ஆண்டு; அந்த ஆண்டில் தான் முதன்முதலில் ஒப்பந்தத் தொழிலாளர்களாகத் தமிழர்கள் மலாயாவுக்கு கொண்டு வரப் பட்டார்கள்.

இதற்கும் முன்னதாக 1837-ஆம் ஆண்டு 2000 தமிழர்கள் பினாங்கிற்கு கொண்டு வரப்பட்டு இருக்கிறார்கள்.

Asia Pacific Journal of Social Sciences, Vol.5(2), July-Dec 2013, pp.205-229

ஆனால் அது அதிகாரப்பூர்வமற்ற குடியேற்றம். மெட்ராஸ் மாநிலத்தில் இருந்த பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளுக்குத் தெரியாமல் தமிழர்கள் பினாங்கில் உள்ள கரும்புத் தோட்டங்களுக்குக் கொண்டு வரப்பட்டு இருக்கிறார்கள். இதைப் பற்றிய விவரங்கள் ஒரு தொடர் கட்டுரையாக விரைவில் வெளிவரும்.

மலாயா தமிழர்கள் பற்றிய சில புள்ளிவிவரங்களை வழங்கி இருக்கிறேன். ஆச்சரியமாக உள்ளது. பாருங்கள். 1934-ஆம் ஆண்டு 70 ஆயிரம் பேர்; 1937-ஆம் ஆண்டு ஒரு இலட்சம் தமிழர்கள் மலாயாவுக்கு வந்து இருக்கிறார்கள். ஒரு கட்டத்தில் நான்கு மில்லியன் தொழிலாளர்கள் வேலை செய்து இருக்கிறார்கள். அதாவது இரண்டாம் உலகப் போர் வருவதற்கு முன்னர். வந்தவர்களில் முக்கால்வாசி பேர் திரும்பிப் போய் விட்டார்கள்.



ஆக மலாயாவுக்குத் தமிழர்கள் தொழிலாளர்களாக முதன்முதலில் வந்தது 1837-ஆம் ஆண்டு. இதை மூத்தவர் ராயிஸ் யாத்தீம் அவர்களின் கவனத்திற்குக் கொண்டு செல்கிறோம்.

1930-ஆம் ஆண்டில் தான் மலாயாவுக்குத் தமிழர்கள் கொண்டு வரப் பட்டார்கள் என்று சொன்னது உண்மையிலேயே ஒரு வரலாற்றுச் சிதைவு. மலாயா தமிழர்களின் உண்மையான வரலாற்றைத் தெரிந்து வைத்து இருக்க வேண்டும். வயதிலும் அரசியல் கலையிலும் மூத்த ஒருவருக்கு அதுவே அறிவார்ந்த அழகு.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
30.09.2020

சான்றுகள்:

1. Indian Labour Immigration to Malaysia 1844 - 1941

2. Sandhu, K.S (2010), Indian in Malaya: Some Aspects of Their Immigration and Settlement (1786-1957)


மலேசியா இ-சென்சஸ் என்றால் என்ன?

இ-சென்சஸ் இணைய தளத்தில் பதிவு செய்யவில்லை என்றால்; அரசாங்கத்திடம் இருந்து மலேசிய இந்தியர்களுக்கு கிடைக்க வேண்டிய பல வாய்ப்புகள் இழக்கப் படலாம் எனும் ஊடகப் பதிவுகள் பரவலாகி வருகின்றன. இது உண்மையா?

இல்லீங்க. இவை தவறான பதிவுகள் ஆகும். இ-சென்சஸ் (e-Census) பற்றி சிலர் சரியாகவே புரிந்து கொள்ளவில்லை. சரியாகவே தெரிந்து கொள்ளவில்லை. தவறான புரிதலுடன் ஊடகங்களில் தவறாகப் பதிவு செய்து வருகிறார்கள்.

இந்தத் தவறான பதிவுகளினால், பொதுவாகவே ஒரு தவறான பார்வையும் ஏற்பட்டு வருகிறது. சுருங்கச் சொன்னால் மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு நடைமுறைகள் பற்றி தெரியாத நபர்களின் விவேகமற்ற பார்வை என்றுதான் சொல்லத் தோன்றுகிறது. தவறான தகவல் பரிமாற்றம்.

முதலில் இ-சென்சஸ் என்றால் என்ன? முதலில் அதைத் தெரிந்து கொள்வோம்.

உலகில் எல்லா நாடுகளிலுமே இ-சென்சஸ் நடைபெற்று வருகிறது. மலேசியாவில் இ-சென்சஸ் முதன்முறையாக அறிமுகம் செய்கிறார்கள். இ-சென்சஸ் என்றால் மக்கள் தொகை; மற்றும் வீட்டுக் கணக்கெடுப்பு (Population and Housing Census of Malaysia). அவ்வளவுதான்.

மலேசியா முழுவதும் உள்ள வீடுகள்; குடியிருப்பு பகுதிகள். இவற்றில் இந்தக் கணக்கெடுப்பு மேற்கொள்ளப்படுகிறது.

இ-சென்சஸ் (e-Census) 10 ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை நடத்தப்படும் ஒரு கணக்கெடுப்பு. அதாவது வழக்கமான மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு.

நம் நாட்டில் 1963-ஆம் ஆண்டில் முதல் கணக்கெடுப்பு நடந்தது. ஆகக் கடைசியாக 10 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் 2010-ஆம் ஆண்டில் நடந்தது. இப்போது 2020-ஆண்டில் மறுபடியும் நடைபெறுகிறது. இது ஆறாவது கணக்கெடுப்பு.

மக்கள்தொகை கணக்கெடுப்பு நோக்கம் என்ன? மலேசியாவில் மக்கள் தொகை எவ்வளவு? ஒரு குடும்பத்தில் எத்தனை பேர் இருக்கிறார்கள். வீடுகள் எத்தனை? எத்தனை அறைகள்? வாகனங்கள், வருமானம் போன்ற மொத்த விவரங்களைத் தொகுப்பது தான் மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பின் நோக்கம் ஆகும்.

எதிர்காலத்தில் தேசிய அபிவிருத்தி திட்டங்களைத் தயாரிப்பதற்கும் இந்தக் கணக்கெடுப்பு உதவியாக இருக்கும்.

இந்த மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்புத் திட்டத்தின் மூலமாகப் புள்ளிவிவரங்கள் மட்டுமே திரட்டப் படுகின்றன. அவை எதிர்காலத்தில் மக்களின் நலனுக்காகவும்; மேம்பாட்டுத் திட்டங்களுக்காகவும் பயன்படுத்தப் படுகின்றன.

முதல் கட்டமாக இ-சென்சஸ் இணைய பக்கம் வாயிலாகக் கணக்கெடுப்பு நடைபெறுகிறது.

(https://www.mycensus.gov.my/).

இந்த இணையத் தளம் வாயிலாக 2020 ஜூலை 7-ஆம் தேதி தொடங்கி; 2020 செப்டம்பர் 30-ஆம் தேதி வரை மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு நடைபெறுகிறது. இது இணைய வாயிலான கணக்கெடுப்பு.

அதே சமயத்தில் இணையம் மூலமாகப் பதிவு செய்யவில்லை என்றால் கவலை வேண்டாம். கணக்கெடுப்பு அதிகாரிகள் வீடு தேடி வருவார்கள். அவர்கள் நேரடியாக உங்களை நேர்காணல் செய்வார்கள். கணக்கெடுப்பு செய்வார்கள். இது இரண்டாம் கட்டக் கணக்கெடுப்பு. 2020 அக்டோபர் 7-ஆம் தேதி தொடங்கி 24-ஆம் தேதி வரை நடைபெறும்.

Phase 1 - 7 July - 30 September, 2020 (e-Census)
Phase 2 - 7 October - 24 October , 2020 (face-to-face interviews)

மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு பணிகளில் 115,685 பணியாளர்கள்; 99,356 தணிக்கையாளர்கள்; 14,581 மேற்பார்வையாளர்கள்; 1,385 கமிஷனர்கள், துணை ஆணையர்கள், உதவி ஆணையர்கள், மாவட்ட கண்காணிப்பாளர்கள் பணியில் ஈடுபடுவார்கள்.

இன்னும் ஒரு விசயம். BSH, PRIHATIN மற்றும் PENJANA போன்ற அரசாங்க உதவித் திட்டங்களுக்கும் இந்த மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்புக்கும் சம்பந்தமே இல்லை.

BSH, PRIHATIN, PENJANA போன்றவை; வருமான வரி அலுவலகத்தில் (LHDN) பதிவு செய்யப்பட்ட வருமான தரவுகளுடன் தொடர்பு உடையவை. மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு மலேசிய புள்ளி விவர இலாகாவுடன் தொடர்பு உடையது. இரண்டும் வேறு வேறு கோணத்தில் பயணிக்கின்றன.

ஆக BSH, PRIHATIN, PENJANA ஆகியவற்றுக்கும் மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்புக்கும் எந்தவிதத் தொடர்பும் இல்லை. புரிந்து கொள்ளுங்கள்.

புள்ளிவிவரத் துறையால் ஆண்டுதோறும் வீட்டு வருமான கணக்கெடுப்பு என்று தனிப்பட்ட வகையில் ஒரு கணக்கெடுப்பு நடைபெறுகிறது. அது வேறு ஒரு கணக்கெடுப்பு. மற்றபடி இப்போது நடக்கும் மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்புக்கும் வீட்டு வருமான கணக்கெடுப்பிற்கும் தொடர்பு இல்லை.

(Government assistance like BSH, PRIHATIN and PENJANA are related to income data recorded with the income tax office (LHDN) and nothing to do with the population census.
Infact population census got nothing to do with income. Its more relevant to Household Income Survey done annually by Department of Statistics.)

இன்னும் ஒரு விசயம். மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பின் மூலமாக அரசாங்கம் பண உதவி எதையும் செய்யப் போவது இல்லை. ஏனெனில் மக்கள் தங்கள் வருமானத்தைக் குறைத்துக் கூறி ஏமாற்றும் வாய்ப்பு உள்ளது. ஆகவே மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு என்பது வேறு. வீட்டு வருமான கணக்கெடுப்பு என்பது வேறு. BSH, PRIHATIN, PENJANA நிதி உதவி என்பது வேறு.

(Government don't use the Household Income Survey to provide government assistance because people can cheat on their income.)

முழுமையாக ஒன்றைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு என்பது பத்து ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை நடைபெறும் புள்ளிவிவரச் சேகரிப்புத் திட்டம். ஆக இந்த மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு மூலமாக அரசாங்கம் மக்களுக்கு நிதியுதவி வழங்கப் போவது இல்லை.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
28.09.2020


29 செப்டம்பர் 2020

மலாயா தமிழர்களின் அடையாளம்: மலேசியத் தமிழ்ப் பள்ளிகள்

தமிழ் மலர் - 29.09.2020

1800-ஆம் ஆண்டுகளில் தென்னிந்தியாவில் இருந்து மலாயாவுக்குத் தமிழர்கள்  அலை அலையாய்க் கொண்டு வரப்பட்டார்கள். அப்படிக் கொண்டு வரப்பட்ட தமிழர்களுக்குக் கல்வி அறிவைக் கொடுக்க வேண்டும்; தமிழர்களை அறிவாளிகளாக மாற்ற வேண்டும்; அறிவு ஜீவிகளாக உயர்த்த வேண்டும்; அப்படிப்பட்ட மண்ணாங்கட்டி ஆசை எல்லாம் ஆங்கிலேயர்களிடம் அறவே இல்லை.

வெள்ளைத் தோலுக்கு மலாயா கறுப்புத் தோலின் மீது ஆசா பாசம் எதுவும் கிடையாதுங்க. கறுப்புத் தோலை வைத்து நல்லா நாலு காசு பார்க்கணும். கறுப்புதான் எனக்குப் புடிச்ச கலர்னு சொல்லி கல்லா கட்டணும். நல்லபடியா வீடு போய்ச் சேரணும். கிடைக்கிற கமிசன் கொமிசனில் பொஞ்சாதி புள்ளைங்க கூட சொகுசா சுகபோகமா வாழணும். எவன் செத்தா எனக்கு என்ன. அம்புட்டுத்தான்.

அதுதான் அப்போதைக்கு அவர்களின் எழுதப்படாத மலாயா சாஸ்திரம். அதாவது அல்லாக்கா தூக்கி மல்லாக்கா போடும் அப்போதைய ஆங்கிலேயத் தத்துவம். ஆங்கிலேயப் பிசாசம் என்றுகூட சொல்லலாம். தப்பு இல்லை. சண்டைக்கு வர மாட்டார்கள்.

தமிழர்கள் கொஞ்சம் படித்து இருந்தால் போதும். கைநாட்டுப் போடுபவர்களுக்குக் கொஞ்சம் எழுதப் படிக்கத் தெரிந்தால் போதும். அதுவே பெரிய விசயம். அப்புறம் அவர்களைக் கட்டி மேய்க்க முடியாது. ரொம்பவும் சிரமம். ரொம்பவும் சிக்கல். அப்படித்தான் வெள்ளைக்காரர்கள் நினைத்தார்கள். தமிழர்களை அடக்கி வைத்து அழகு பார்த்தார்கள்.


ஆக தமிழர்கள் தோட்டத்திற்குள் அடங்கி வாழ வேண்டும். வெளியே போகக் கூடாது. அவர்களின் பிள்ளைகளும் தோட்டத்தை விட்டு வெளியே போகக் கூடாது.

வெளியே போனால் கறுப்புத் தோலின் பட்டறிவும் பகுத்தறிவும் வளர்ச்சி பெறும். அப்புறம் போர்க் கொடி தூக்குவார்கள். இந்த நான்சென்ஸ் நியூசன்ஸ் எல்லாம் வேண்டாம். எகதாளக் காலனித்துவக் கரிகாலன்களுக்குத் தெரியாமலா இருக்கும்.

ஆக தோட்டத்திலேயே பள்ளிக்கூடங்களைக் கட்டிப் போட்டால் சரி. அவர்களும் வெளியே போகாமல் இருந்தால் சரி. ஆறாம் வகுப்பு வரை படிப்பு அறிவு இருந்தால் சரி. அப்புறம் அதற்கு மேல் படிப்பு தேவை இல்லை. கறுப்புத் தோல் அதிகம் படித்து இருந்தால் ஆபத்து. ஆபத்து. தோட்டத்துக் கல்லாக; தோட்டத்து ஓரமாக வெறும் வேட்டியை விரித்துப் படுத்தால் போதும். அப்படித்தான் வெள்ளைக்காரர்கள் நினைத்தார்கள். அழகாகக் காய்களை நகர்த்தி இருக்கிறார்கள்.


வெள்ளைக்காரர்களின் நோக்கம் எல்லாம் மலாயாவில் ரப்பர் உற்பத்தியைப் பெருக்க வேண்டும். அதுவே அவர்களின் தலையாய நோக்கம். முதலில் சொன்ன மாதிரி நாலு காசு பார்க்க வேண்டும். அதை நாற்பது காசாக மாற்ற வேண்டும். கை வலிக்காமல் கல்லா கட்ட வேண்டும்.

நரியை நனையாமல் குளிப்பாட்டும் கலை. தெரியும் தானே. அதைக் கரைத்துக் குடித்தவர்களுக்குச் சொல்லியா தர வேண்டும். வெள்ளைக்காரர்களுக்கு அவர்கள் போட்டு இருக்கும் சட்டைதாங்க வெள்ளை. மற்றபடி மனசு எல்லாம் சொக்கத் தங்கமாய்க் கறுப்பு கலருங்க. அப்போது அவர்களுக்கு பிடித்தமான பாடல் என்ன தெரியுங்களா. கறுப்புதான் எனக்கு புடிச்ச கலரு. அது அப்போது.

அதே அந்தக் கலரை வைத்துக் கொண்டு இப்போது மலேசியாவில் சின்னச் சின்ன சில்மிசங்கள். மதிப்பு மிக்க நாடாளுமன்றத்தில் முட்டிக்க மோதிக்க சீண்டல்கள். ஒரு கறுப்பு ஆட்டுக்குக் கண்ணாடி போட்டும் பார்வைக் கோளாறு போலும். தன் இனத்தையே கேவலப் படுத்தி இருக்கிறது.

இடையில் சிவப் பிரகாசம் என்கிற ஓர் இட்லி சாம்பாரின் குண்டக்க மண்டக்க சொதப்பல். அடிப்பது பட்டை. இடிப்பது கோயில். நித்தியானந்தா டயலாக்கில் நோ சூடு. நோ சொரணை.

மனித உரிமை என்பது ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் கிடைக்க வேண்டிய அடிப்படை உரிமை. அடித்தளமான உரிமை. விட்டுக் கொடுக்க இயலாத உரிமை. மறுக்க முடியாத உரிமை. இனம், மதம், சாதி, சமயம்; உயர்வு தாழ்வு; கறுப்புத் தோல் சாக்லெட் தோல்; மஞ்சள் தோல் சிகப்புத் தோல்; இப்படி இவை எல்லாவற்றையும் தாண்டிய ஓர் அடிப்படை உரிமை


அந்த வகையில் அவர்களுக்கும் பிறப்பு உரிமை உள்ளது. அந்தப் பிறப்பு உரிமைதான் அவர்களின் தாய்மொழி. ஆக தமிழர்களின் உயிர் உரிமை என்பது அவர்களின் தாய்மொழி தமிழ்மொழி. அந்த வகையில் தமிழர்கள் எந்த நாட்டில் வாழ்ந்தாலும் அதுவே அவர்களின் தனிச் சிறப்பு உரிமை.

அந்தச் சிறப்பு உரிமைக்கு உயிர் கொடுக்க இன்று வரை உலகத் தமிழர்கள் போராடிக் கொண்டு தான் இருக்கிறார்கள். இங்கேயும் எங்கேயும் அந்த உரிமைப் போராட்டம் தொடர்கிறது.

ஒரு மொழி அழிந்தால் அந்த மொழி சார்ந்த இனம் அழிந்து விடும். தெரிந்த விசயம். ஓர் இனத்தை அழிக்க வேண்டும் என்றால் அவர்களின் மொழியை அழித்தால் போதும். அந்த இனம் சன்னம் சன்னமாய் அழிந்துவிடும்.

வரலாற்றைப் புரட்டிப் பாருங்கள். இந்த உலகில் எத்தனையோ மொழிகள் அழிந்து விட்டன. அந்த மொழியைச் சார்ந்த இனங்களும் அழிந்து விட்டன. மற்ற பிரதான பெரிய மொழிகளின் ஆதிக்க வலிமையினால் பல ஆயிரம் சிறுபான்மை இனத்தவர்களின் மொழிகள் அழிக்கப்பட்டு விட்டன.

2020-ஆம் ஆண்டு கணக்குப்படி இந்த உலகில் 251 நாடுகள் இருக்கின்றன. ஆனால் 165 நாடுகள் மட்டுமே ஐ.நா. சபையில் இடம்பெற்று உள்ளன. அந்த 165நாடுகளில் 2000-ஆம் ஆண்டு வரையில் 7000 மொழிகள் இருந்தன. 2020-ஆம் ஆண்டு இறுதி வாக்கில் 6500 மொழிகள் மட்டுமே இருக்கின்றன.

https://blog.busuu.com/most-spoken-languages-in-the-world/

ஆனால் இந்த 2020-ஆம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் அந்த எண்ணிக்கை 6485 மொழிகளாகக் குறைந்து விட்டது. அதாவது ஒரே வருடத்தில் பதினைந்து மொழிகள் காணாமல் போய் விட்டன. 2050-ஆம் ஆண்டுக்குள் ஏறக்குறைய 6000 மொழிகள் தான் இருக்கும் என்று சொல்கிறார்கள். இன்னும் சுருக்கமாகச் சொன்னால் இரண்டு வாரங்களில் ஒரு மொழி அழிகிறது.

கிரேக்க மொழியை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். உலகிலேயே மிகப் பழைமையான மொழி. ஆனால் அந்த மொழியைப் பேச ஓர் இனம் இல்லாது போனதால் தான் அந்த மொழி இப்போது இருந்தும் இல்லாமல் மறைந்து போய் கிடக்கிறது. அதே போலத் தான் சமஸ்கிருத மொழி. ஓர் இறந்த மொழியாக மாறிப் போய் இருக்கிறது. ஆக ஒரு மொழி வாழ வேண்டும் என்றால் அதற்கு ஓர் இனம் தேவை.

உலகில் 6485 மொழிகள் இருந்தும் பெரும்பான்மையான மொழிகள் சிறுபான்மை இனத்தவரின் மொழிகள். 2010-ஆம் ஆண்டில் அந்தமான் தீவில் மட்டும் மூன்று மொழிகள் அழிந்து போயின. அக்கா போ (Aka-Bo); அக்கா கோரா (Aka-Kora); ஆ பூசிக்கார் (A-Pucikwar) மொழிகள். இப்படி அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம்.


அசுர வேகத்தில் மொழிகள் அழிந்து கொண்டு போகின்றன. ஒரு மொழியைப் பயன்படுத்துபவர்களின் எண்ணிக்கை குறையும் போது, அந்த மொழியின் உயிர்த் தன்மைக்குச் சாவுமணி அடிக்கப் படுகிறது. அதை நினைவில் கொள்வோம். சரி. மலாயா தமிழர்களின் கதைக்கு வருவோம்.

ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்தே தமிழர்கள் மலாயாவில் தடம் பதித்து விட்டார்கள். வரலாற்றைப் புரட்டிப் பார்த்தால் நன்றாகவே தெரிய வரும். பெரும்பாலும் வணிகம் செய்யவே மலாயாவிற்கு வந்தார்கள்.

திரைகடல் ஓடி திரவியம் தேடு எனும் வாசகமே அந்தக் காலத்துத் தமிழர்களுக்குப் பொன் வாசகமாக விளங்கி இருக்கிறது. அப்படி மலையூர் மலாயாவிற்கு வந்தவர்கள் பலர் பினாங்கு, கிள்ளான், மலாக்கா போன்ற துறைமுக நகரங்களில் நிரந்தரமாகத் தங்கி இருக்கிறார்கள். அங்கு வாழ்ந்த உள்ளூர்ப் பெண்களைத் திருமணம் செய்து இருக்கிறார்கள். அவர்களுக்குப் பிறந்த பிள்ளைகளுக்குத் தமிழ் மொழியைக் கற்றுத் தந்து இருக்கிறார்கள்.

ஆங்கில நூலாசிரியர் ரோலன் பிராடல் (Dato Sir Roland St. John Braddell) என்பவர் ஒரு வாசகம் சொல்லிவிட்டுச் சென்றார். அதை நினைவு படுத்துகிறேன். மலாயா எனும் பச்சை மண்ணுக்கு முதல் நாகரிகத்தைக் கொண்டு வந்தவர்கள் இந்தியர்கள். அவர்களின் மொழியால் தான் இந்த மண் ஏற்றம் பெற்றது.

Comments on Sir Roland Braddell's Studies of Ancient Times in the Malay Peninsula.
Journal of the Malayan Branch of the Royal Asiatic Society. Vol. 28, No. 1 (169) (March, 1955), pp. 78-98

இந்தக் கட்டத்தில் முன்ஷி அப்துல்லா (Munshi Abdullah) எனும் இலக்கியவாதி வருகிறார். இவர் 1796-ஆம் ஆண்டு மலாக்காவில் பிறந்தவர். 1843-ஆம் ஆண்டு தன் சுயசரிதையை எழுதினார். அதன் பெயர் ஹிக்காயாட் அப்துல்லா (Hikayat Abdullah). தன்னுடைய ஆறாவது வயதில் விரல்களால் தமிழ்மொழியை மணலில் எழுதிப் படித்ததாக அவரே எழுதி இருக்கிறார்.

தன்னுடைய பால்ய வயதில் அவருடன் பலர் தமிழ் படித்ததாகவும் சொல்கிறார். இதையும் அவர் தன் சரிதையில் குறிப்பிட்டு இருக்கிறார். இவரைப் போல நிறைய பேர் அந்தக் காலத்திலேயே தமிழ் படித்து இருக்கிறார்கள்.

200 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் மலாயா நாடு பிரிட்டிஷ் காலனியாக மாறியது. அப்போது மலாயாவில் நிறைய காபி, தேயிலை, கரும்புத் தோட்டங்கள். முதலில் தோன்றியவை காபித் தோட்டங்கள். அதன் பின்னர் தேயிலை, கரும்புத் தோட்டங்கள். அதன் பின்னர் அந்தி மந்தாரைக் காளான்களாக நூற்றுக் கணக்கான ரப்பர் தோட்டங்கள் உருவாகின.

அந்தத் தோட்டங்களில் வேலை செய்வதற்குத் தென்னிந்தியாவில் இருந்து ஆயிரக் கணக்கான தமிழர்கள் கொண்டு வரப் பட்டார்கள். அப்படி வந்தவர்கள் தங்களுடன் கூடவே தங்களின் தாய் மொழியான தமிழ் மொழியையும் கொண்டு வந்தார்கள். உயிராக நினைத்துப் போற்றி போற்றி வளர்த்தார்கள்.

மலாயாவில் முதன்முதலாகப் பினாங்கில் 1816-ஆம் ஆண்டில் ஒரு பள்ளி தொடங்கப் பட்டது. ஆது ஓர் ஆங்கிலப் பள்ளி. அதன் பெயர் பினாங்கு பிரீ ஸ்கூல் (Penang Free School). அதே பள்ளியில் ஐந்து ஆண்டுகள் கழித்து 1821-ஆம் ஆண்டில் ஒரு தமிழ் வகுப்பு தொடங்கப் பட்டது. அதுவே இந்த நாட்டில் முதல் தமிழ்ப்பள்ளி ஆகும்.

அந்தக் கட்டத்தில் பினாங்குத் துறைமுகத்தில் நிறைய தமிழர்கள் வேலை செய்து வந்தார்கள். அவர்களின் பிள்ளைகளுக்காக அந்தத் தமிழ் வகுப்பு தொடங்கப் பட்டது. இருப்பினும் ஆதரவு குறைந்து குன்றிப் போனதால் அந்தத் தமிழ் வகுப்பு மூடப் பட்டது.

அதன் பின்னர் 1834-ஆம் ஆண்டு சிங்கப்பூரில் ஒரு தமிழ் வகுப்பு தொடங்கப் பட்டது. சிங்கப்பூர் பிரீ ஸ்கூல் (Singapore Free School) எனும் பள்ளியில் அந்த வகுப்பு. அதற்கும் ஆதரவு கிடைக்கவில்லை. 1839-ஆம் ஆண்டு மூடப் பட்டது.

1850-ஆம் ஆண்டில் பினாங்கு; மலாக்கா; சிங்கப்பூரில் தமிழ்ப் பள்ளிகள் தொடங்கப் பட்டன. 1859-ஆம் ஆண்டில் சிங்கப்பூர் மலபார் பள்ளி (St Francis Xavier Malabar School) தொடங்கப் பட்டது. 1870-ஆம் ஆண்டுகளில் ஜொகூர், சிங்கப்பூர் போன்ற இடங்களில் தமிழ்ப் பள்ளிகள் தோன்றின.

அதன் பின்னர் 1895-ஆம் ஆண்டில் கோலாலம்பூரில் ஆங்கிலோ தமிழ்ப்பள்ளி (Anglo-Tamil School Kuala Lumpur) உருவானது. பின்னர் அந்தப் பள்ளி மெதடிஸ்ட் ஆங்கிலப்பள்ளி என்று பெயர் மாற்றம் கண்டது.

1900-ஆம் ஆண்டில் பேராக் பகான் செராய் நகரில் ஆங்கிலேய அரசாங்கம் முதல் தமிழ்ப்பள்ளியைக் கட்டிக் கொடுத்தது.

1912-ஆம் ஆண்டு ஆங்கிலேயர் ஒரு சட்டத்தைக் கொண்டு வந்தார்கள். தோட்டத் தொழிலாளர்களின் நலத்தைப் பாதுகாக்கும் சட்டம்.

ஒரு தோட்டத்தில் பத்துக் குழந்தைகள் இருந்தால் போதும். ஒரு தமிழ்ப் பள்ளியை உருவாக்கலாம் எனும் சட்டம். மறுபடியும் சொல்கிறேன். ஒரு தோட்டத்தில் 7 முதல் 14 வயது வரை பத்து குழந்தைகள் இருந்தால் போதும்; ஒரு தமிழ்ப்பள்ளியை உருவாக்கலாம் என்கிற ஒரு சட்டம்.

அந்தக் கட்டத்தில் ஒவ்வொரு தோட்டத்திலும் பல பிரிவுகள் இருந்தன. அதாவது டிவிசன்கள். ஒவ்வொரு டிவிசனுக்கும் தனித்தனியாகப் ஒவ்வொரு பள்ளிக்கூடம் அமைக்கப் பட்டது. 1920-ஆம் ஆண்டில் மலாயாவில் 122 தமிழ்ப்பள்ளிகள் இருந்தன.

தொழிலாளர் சட்டம் அப்போது அந்தக் காலத்தில் உருவாக்கப்பட்ட சட்டம். ஆங்கிலேயர்கள் உருவாக்கிய சட்டம். இன்னும் அமலில் உள்ளது.

காலனித்துவ ஆட்சியில் இருந்து மலாயா சுதந்திரம் அடைந்த போது பற்பல சட்டத் திருத்தங்களைச் செய்தார்கள். ஆனால் மேலே சொன்ன அந்தச் சட்டத்தை மட்டும் மாற்றம் செய்யவில்லை. அதை அப்படியே விட்டு விட்டார்கள்.

பத்துக் குழந்தைகள் இருந்தால் ஒரு தமிழ்ப் பள்ளி எனும் அந்தச் சட்டம் 1912-ஆம் ஆண்டு அறிமுகம் செய்யப்பட்ட போது பள்ளிகளை எந்த இடத்தில் தொடங்குவது; எப்படி நடத்துவது என்பது ஒரு பெரிய பிரச்சினையாக இருந்தது.

தோட்டத்தில் இருந்த ஆயாக் கொட்டகைகள்; நாடக மண்டபங்கள்; பலசரக்குக் கடைகள்; கோயில்கள்; தொழிலாளர் வீடுகள் போன்றவற்றில் வகுப்புகளை நடத்தினார்கள்.

படித்துக் கொடுக்க ஆசிரியர்கள் வேண்டுமே. என்ன செய்வது. பார்த்தார்கள். வேறுவழி இல்லாமல் கோயில் பூசாரிகளைக் கொண்டு வந்து அவர்களை வாத்தியார்களாக மாற்றி விட்டார்கள்.

கோயில் பூசாரிகள் இல்லாத தோட்டங்களில் கங்காணிகளே வாத்தியார் வேலையைச் செய்தார்கள். கங்காணிகளுக்குப் பதிலாக சில இடங்களில் தோட்டத்துக் கிராணிமார்களும் வாத்தியார் வேலையைச் செய்து இருக்கிறார்கள். வாழ்த்த வேண்டிய விசயம்.

இப்படி கோயில் பூசாரிகளும் கங்காணிகளும் ஆசிரியர் வேலை செய்ததால் மாணவர்களின் கல்வித்தரம் எப்படி இருந்து இருக்கும். ஒரு தேக்க நிலை. இதையும் நாம் மறந்துவிடக் கூடாது.

ஆக மலேசியத் தமிழர்களின் அடையாளம் என்பது மலேசியத் தமிழ்ப் பள்ளிகள். உயிரே போனாலும் தங்களின் அடையாளத்தை விட்டுக் கொடுக்க மாட்டார்கள். இழக்கவிட மாட்டார்கள். இது சத்தியம்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
29.09.2020



27 செப்டம்பர் 2020

மலேசியத் தமிழர்களின் மலைநாட்டுச் சோதனைகள்

தமிழ் மலர் - 27.09.2020

மலேசியத் தமிழர்கள்... மலையூர் மலைநாட்டைப் புதுமண்ணாய்ப் போற்றிப் பாடியவர்கள். முதல் மரியாதை. மழைக்காட்டுக் கித்தா தோப்புகளைச் செல்வக் கோபுரங்களாய் மாற்றிக் காட்டியவர்கள். முதல் வணக்கம். மலைக்காட்டு மண்வாசனையை அலைகடலுக்கு அப்பால் மணக்கச் செய்தவர்கள். முதல் காணிக்கை. உயிர் கொடுத்து; உடல் கொடுத்து; இந்த உலகில் எங்களை வாழவைக்கும் அந்தத் தெய்வங்களுக்கு இதுவே எங்களின் இதயம் தாழ்ந்த மூத்த காணிக்கை.

அமெரிக்காவில் அமேசான் மழைக் காடுகள். ஆசியாவில் களிமந்தான் மழைக் காடுகள். மலேசியாவில் மத்தியமலை மழைக்காடுகள். மூன்றுமே பழமை வாய்ந்த பச்சைக் காடுகள். மூன்றுமே  ஈரம் பாய்ந்த பச்சைப் பழம் காடுகள். எவரும் எளிதாய் நுழைந்து போக முடியாத அளவிற்கு அடர்த்தியான காடுகள். நெருக்கம் பெருக்கமாய் நெட்டை மரங்கள் நிறைந்த செழுமைக் காடுகள்.

வருசம் முழுவதும் மழை கொட்டிக் கொண்டே இருக்கும். வருசம் முழுவதும் வெயில் அடித்துக் கொண்டே இருக்கும். எந்த நேரத்தில் மழை கொட்டும்; எந்த நேரத்தில் வெயில் அடிக்கும் என்று இறைவனுக்கும் தெரியாது போலும். அப்படிப்பட்ட வனாந்திரப் பச்சைப் போர்வைகள்.

மேலே இருந்து பார்த்தால், பார்ப்பது எல்லாம் பச்சையாகத் தெரியும். கீழே இருந்து பார்த்தால், பார்ப்பது எல்லாம் கறுப்பாகத் தெரியும். அதுதான் மலைநாட்டுப் பச்சைக் காடுகள். கொஞ்சம் அமைதி. விசயத்திற்கு நான் இன்னும் வரவில்லை. இடையில் ஒரு செருகல்.

மேடையில் பேசுவதற்கு முன்னர் அறிஞர் அண்ணா ஒரு சிட்டிகை பொடி போட்டுக் கொள்வாராம். இங்கிலாந்து அரசி எலிசபெத் ஒரு மொடக்கு சூஸ் குடித்துக் கொள்வாராம். சர்ச்சில் ஒரு தம் சுருட்டு இழுத்துக் கொள்வாராம். இடி அமீனைப் பற்றி சொல்ல வேண்டாம். சண்டைக்கு வருவீர்கள். பரவாயில்லை. சொல்கிறேன். கூட்டத்தில் எவன் பெண்டாட்டியாவது ஏமாந்து போய் நிற்கிறாளா என்று ஓரக் கண்ணால் பார்ப்பாராம்.

அதாவது நம்ப நாட்டில் ஏமாந்து போன ஓர் இளிச்சவாயக் கூட்டமாக இருக்கிறோமே அந்த மாதிரி தான். கூட்டிக் கழித்துப் பாருங்கள். எல்லாம் சரியாக வரும். சரி. நம்ப கதைக்கு வருவோம்.

மலேசியக் காடுகளை மத்தியமலைத் தொடர் பிரிக்கிறது. இந்தப் பக்கம் இருந்து அந்தப் பக்கத்திற்கு அப்படி ஒன்றும் தாவிக் குதித்துப் போய்விட முடியாது. அதே போல அந்தப் பக்கம் இருந்து இந்தப் பக்கத்திற்கு இறக்கை கட்டிப் பறந்து வந்து விடவும் முடியாது. லேசு பட்ட காரியம் இல்லை. அவ்வளவு அடர்த்தியான காடுகள்.

இந்தப் பச்சைக் காடுகளில் கோடிக் கோடியான உயிரினங்கள் கோடிக் கோடியான ஆண்டுகளாய்க் கூடிக் கூடி கும்மாளம் போட்டு இருக்கின்றன. கோடிக் கோடியாய் இனப்பெருக்கம் செய்து இருக்கின்றன. மன்னிக்கவும். கோடிக் கணக்கில் கொள்ளு பேரன் கொள்ளு பேத்திகள் எடுத்து இருக்கின்றன. ஆக அவற்றுக்கு அங்கே ஏக போக வாழ்க்கை.

அப்படிப்பட்ட இந்த மலையூர் பச்சைக் காடுகளில் தான் மலேசியத் தமிழர்கள் பேர் போட்டு இருக்கிறார்கள். காட்டுப் பன்றிகள் கடிக்க வரும். கறுப்புக் கரடிகள் கரண்ட வரும். காண்டா மிருகங்கள் பிரண்ட வரும். மலைப்பாம்புகள் முழுங்க வரும். இப்படி ஆகப்பட்ட காட்டு ஜீவன்கள் காட்டுத் தர்பார் செய்த கரடு முரடான காடுகளில் தான் மலேசியத் தமிழர்களும் வரலாறு படைத்து இருக்கிறார்கள்.

ஒரு சில வருடங்கள் அல்ல. ஒரு சில மாமாங்கங்கள் அல்ல. இஅர்னடு மூன்று நூற்றாண்டுகள். மறுபடியும் சொல்கிறேன். முன்னூறு வருடங்கள். இன்னும் கூட்டிச் சொன்னாலும் தப்பு இல்லை. வெள்ளைக்காரன் அப்படியே ஓடி வந்து தப்பு என்று சொல்லித் தட்டிக் கேட்கப் போவதும் இல்லை.

எப்படியாவது பிழைச்சு போங்க என்று என்றைக்கு வெள்ளை துரைகள் கழற்றி விட்டுப் போனார்களோ; அன்றைக்கே மலேசியத் தமிழர்களின் வரலாற்றையும் கிழித்து மலாக்கா கடலில் வீசி விட்டார்கள். யார் என்று கேட்க வேண்டாம். மலேசியத் தமிழர்களைப் பார்த்து வந்தேறிகள் என்று கூப்பாடு போடுகிறார்களே அவர்கள் தான். இன்னும் ஒரு விசயம்.

மலேசியத் தமிழர்களை வந்தேறிகள் என்று சொல்வதற்கு முன்னாலேயே அவர்களின் வரலாற்றையும் கசக்கிப் பிழிந்து சாறு எடுத்து சக்கையாக்கி விட்டார்கள். அதையும் சொல்லி விடுகிறேன்.

மேலே கடாரத்தைக் கடாசி விட்டார்கள். கங்கா நகரத்தைக் கடைந்து விட்டார்கள். கீழே பலமேசுலாவை மலாக்கா ஆற்றில் மூழ்கடித்து விட்டார்கள். ஒன்னும் தெரியாத பாப்பா; போட்டு கிட்டாளாம் தாப்பா என்கிற மாதிரி கோத்தா கெலாங்கி என்றால் என்ன என்று திருப்பிக் கேட்கிறார்கள்.

இருக்கிற எல்லா சுவடுகளையும் ஒரு வழி பண்ணிய பிறகு தான் வந்தேறிகள் என்கிற வெறித் தனமான கீர்த்தனங்களுக்கு அடிக்கடி அனுபல்லவி சேர்க்கிறார்கள். மெட்ராஸ் பேச்சு வழக்கில் பஞ்ச் டயலாக்குகள். வயிற்றெரிச்சலில் கொட்டித் தீர்க்கிறேன். விடுங்கள். நியாயமான வயிற்றெரிச்சல். இருந்தாலும் கொஞ்சம் கலக்கம் இருக்கவே செய்கிறது. நல்ல பேர் வாங்க விரும்பும் நயவஞ்சகர்கள் வாழும் காலத்தில் தானே வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறேன். காட்டிக் கொடுக்க ஒரு சிலர் தயாராக இருப்பார்கள்.

ஒரு காலத்தில் இந்த நாடு பச்சைக் காடாய்க் கிடந்தது. திரும்பிய இடம் எல்லாம் காடுகள். தடுக்கி விழுந்தாலும் காடுகள். சொல்லி இருக்கிறேன்.  

ஆக இந்த நாட்டைப் பசும் பொன் பூமியாக மாற்றிச் சாதனை செய்தவர்கள் மலேசியத் தமிழர்கள். காடுகளை அழித்து மேடுகளைத் திருத்தி, பாதைகளைப் போட்டு பால் வடியும் ரப்பர் மரங்களை நட்டு; அந்த மரங்களில் காசு பணங்களைப் பார்த்தவர்கள் மலேசியத் தமிழர்கள். இல்லை என்று எவராலும் சொல்ல முடியுமா. சொல்லுங்கள்.

அப்படிப்பட்ட மலேசியத் தமிழர்களை வந்தேறிகள் என்று சொல்வதற்கு எவருக்கும் அருகதை இல்லை என்பதே நம்முடைய தாழ்மையான கருத்து.

பல்லின மக்கள் ஒற்றுமையாக வாழும் இந்த மண்ணில் மலேசியத் தமிழர்கள் ஒரு சிறுபான்மை இனத்தவர்கள். அவர்கள் மீதான நிந்தனைப் பேச்சுகள் ஒரு பதற்றமான சூழலை ஏற்படுத்தி வருகின்றது.

மலேசியத் தமிழர்களின் பூர்வீகம் இந்தியாவாக இருக்கலாம். இல்லை என்று சொல்லவில்லை. ஆனால் அந்தப் பூர்வீகத்தையே மறந்து விட்ட அசல் மலேசியர்களாக அல்லவா வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

மலேசியத் தமிழர்களின் வேர்களும் விழுதுகளும் கடல் தாண்டிய மண்ணில் இருந்தது. உண்மை. இல்லை என்று சொல்லவில்லை. ஆனால் அந்த வேர்களையும் விழுதுகளையும் எப்போதோ இந்த மண்ணிற்குக் கொண்டு வந்து கரை சேர்த்து விட்டார்களே.

அவர்கள் ஏறி வந்த பாய்மரக் கப்பல்கள்; நீராவிக் கப்பல்கள்; டீசல் இஞ்சின் கப்பல்கள்; இந்தக் கப்பல்களிடம் போய் மலேசியத் தமிழர்களைப் பற்றி கேட்டுப் பாருங்கள். கண்ணீர் விட்டுக் கதைகள் சொல்லும்.

அப்படி கரை தாண்டி வந்தவர்களுக்கு பழைய இடத்தில் வேர்களும் இல்லை. விழுதுகளும் இல்லை. பிடித்து நிற்க ஒரு முழக் குச்சியும் இல்லை. ஆறாவது ஏழாவது எட்டாவது தலைமுறைகளில் இப்போது இங்கே வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறார்கள். மலேசியாவில் இப்போது வாழும் இந்தியர்களில் முக்கால்வாசி பேர் தங்களின் பூர்வீக மண்ணைத் தொட்டுக் கூட பார்த்து இருக்க மாட்டார்கள்.

மலேசியத் தமிழர்களுக்குத் தெரிந்த ஒரே உலகம் மலேசியா. அந்த வகையில் மலேசியத் தமிழர்களுக்குத் தெரிந்த ஒரே நாடு மலேசியா.

இந்த நாட்டிற்காக அவர்களின் உயிர் உடல் பொருள் ஆவி இரத்தம் அனைத்தையும் அர்ப்பணித்து வருகிறார்கள். அப்படிப்பட்ட மலேசியத் தமிழர்களை வந்தேறிகள் என்று சொல்லி நிந்திப்பது நியாயமா. தர்மமா. மலையக மண்ணுக்கே அடுக்குமா.

வந்தேறிகள் எனும் பேச்சு இந்த நாட்டின் மத, இன நல்லிணக்கத்திற்கு ஊறு விளைவிக்குமா விளைவிக்காதா? சொல்லுங்கள். சீனர் இந்தியர்ச் சகோதரர்கள் மீதான தாக்குதல்கள் என்பது அனைத்து மலேசியர்கள் மீதான தாக்குதல் என்பதை மலேசியர்கள் உணரத் தொடங்கி விட்டார்கள்.

இந்த நாட்டிற்காக உழைத்து உருக்குலைந்து அனாதையாகிப் போன மலேசிய இந்திய இனத்தின் அர்ப்பணிப்பு உணர்வுகளை நிந்திக்கலாமா?

18-ஆம் நூற்றாண்டு, 19-ஆம் நூற்றாண்டு கால இடைவெளி என்பது மலாயா வரலாற்றில் மாபெரும் மாற்றங்களை ஏற்படுத்திய காலச் சுவடு.

அந்தக் காலக் கட்டத்தில் மலாயாவில் குடியேறிய தென்னிந்தியத் தொழிலாளர்கள் தான் மலேசியாவில் நிரந்தரமாக ஓர் இந்தியர் சமூகம் தோன்றுவதற்கு அடித்தளம் அமைத்துக் காட்டியவர்கள். மலேசிய இந்தியர்கள் என்கிற வித்துகளை விட்டுச் சென்றவர்கள்.

காட்டுப் பாதைகளில் இரத்தம் கொட்டி உயிர்களைச் சிந்தியவர்கள். காட்டு மரங்களைக் கட்டி அணைத்து காசு மழை பொழியச் செய்தவர்கள். காட்டு மிருகங்களுடன் மனித வாசம் பேசி மரித்துப் போனவர்கள். பாசா காடுகளில் பவித்திரம் பேசி பார் புகழச் செய்தவர்கள்.

அந்த வாயில்லா பூச்சிகளைப் பார்த்து வந்தேறிகள் என்று சொல்லலாமா. சொல்ல ஒரு மனசு வேண்டாமா. சொல்ல ஒரு விவஸ்தை வேண்டாமா. சொல்லும் போது ஒரு வெட்கம் வர வேண்டாமா. இவை என் வேதனையின் விசும்பல்கள்.

மலேசியாவில் இப்போது வாழும் தமிழர்களில் 82 விழுக்காட்டினரின் மூதாதையர் இந்த நாட்டை வளம் செய்வதற்காகக் கப்பல் ஏறி வந்தவர்கள். முதலில் பாய்மரக் கப்பல்கள். அடுத்து நீராவிக் கப்பல்கள். அடுத்து டீசல் இஞ்சின் கப்பல்கள். இவை மறைக்க முடியாத வரலாற்று உண்மைகள். ஏற்கனவே சொல்லி இருக்கிறேன். மீண்டும் சொல்ல வேண்டி வருகிறது.

மலாயா பாசா காடுகளில் காசும் பணமும் கித்தா மரத்தில் காய்ச்சு காய்ச்சுத் தொங்குது. காற்று அடித்தால் ஒரு பக்கம் ஒத்த ஒத்த வெள்ளியா கொட்டும். ஒரு பக்கம் அஞ்சு அஞ்சு வெள்ளியா கொட்டும். இன்னொரு பக்கம் பத்து பத்து வெள்ளியா கொட்டும். எப்ப கொட்டும்னு யாருக்கும் தெரியாது. வாங்க வாங்க… வந்து பொறுக்கி எடுங்க... அதான் உங்க வேலை.

இப்படித் தான் மலாயாவில் இருந்து ஆள் பிடிக்கப் போன கங்காணிகள் ஆசை ஆசையாய் அவிழ்த்து விட்ட ஆனந்த பைரவிகள். வேறு எப்படித்தான் சொல்வதாம்.

கிராமத்துப் பாமர மக்களின் பச்சை மனங்களைப் பாசம் நேசமாய் நன்றாகவே கழுவி இருக்கிறார்கள். அது மட்டும் இல்லை. அப்போது அங்கே கிடைத்த சீயக்காய் சீமந்துச் சவர்க்காரத்தை எல்லாம் தடவி நன்றாகவே குளிப்பாட்டி நன்றாகவே காயப் போட்டு இருக்கிறார்கள்.

கற்பனை உலகில் மிதந்து கொண்டு இருந்த அந்தச் சாமானிய மக்களை அப்படியே மூட்டை கட்டி இங்கே இந்தப் பக்கம் இழுத்து வந்து விட்டார்கள். அப்போது தமிழகத்தில் பிடித்த குளிர் நடுக்கம் இன்னும் ஓயவில்லை. இன்னும் நடுங்கிக் கொண்டு தான் இருக்கிறார்கள். அப்போது இருந்த நடுக்கம் வேறு.

அதன் பின்னர் மலாயாவில் இனப் போராட்டம்; மொழிப் போராட்டம்; சமயப் போராட்டம்; தனிமனித உரிமைப் போராட்டம். இப்போது வந்தேறிகள் என்கிற நிந்தனைப் போராட்டம். இப்படி எக்கச்சக்கமான போராட்டங்கள். அந்தப் போராட்டங்களினால் ஒவ்வொரு நாளும் காய்ச்சல். முன்பு மலேரியா காய்ச்சல். டிங்கி காய்ச்சல். இப்போது கோவிட் 19. அதனால் சின்னச் சின்ன நடுக்கங்கள்.

இன்னும் எத்தனைத் தலைமுறைகளுக்குத் தொடருமோ. தெரியவில்லை. இதில் இடை இடையே சுனாமி நாயக்; பினாமி விநோத் போன்றவர்களின் நன்றி கெட்ட ஆலாபனைகள். இரண்டு பேருக்கும் நல்ல கம்பினேசன். வயிற்றெரிச்சல் வாழ்த்துகள்.

எதிர்காலச் சந்ததியினரை நினைத்துப் பார்க்கின்றேன். சமாளிப்பார்களா. சமாளிக்க முடியுமா. இன்றைய வயதான தலைமுறையினர் நாங்களே தடுமாறிக் கொண்டு நிற்கிறோம். எதிர்காலச் சந்ததியினர் சமாளிக்க வேண்டுமே. நினைத்தால் பயமாக இருக்கிறது.

மலேசியத் தமிழர்களின் வரலாறு என்பது சாகாவரம் பெற்ற மலேசியக் காவியங்கள். சோதனைகள் வேதனைகள் பார்த்த மலேசியத் தமிழர்களின் சாதனைகளை உலக வரலாறு என்றைக்குமே மறக்காது. மறப்பதற்கு மனசும் வராது.

மலேசியாவில் வாழும் தமிழர்கள் என்றைக்கும் சோம்பேறிகளாய் வாழ்ந்ததே இல்லை. இரண்டு மரவள்ளிக் கிழங்கை அவித்துத் தின்று விட்டு சுருண்டு கிடக்கும் சோம்பேறிகளாய் வாழ்ந்ததாகச் சரித்திரம் இல்லை. ஆற்றில் கிடைத்த இரண்டு மூன்று மீன்களைப் பொசுக்கித் தின்று விட்டு தொங்கு மூஞ்சி தூங்குமூஞ்சியாய் வாழ்ந்ததாக வரலாறும் இல்லை.

சோம்பேறிகளாய் வாழாமல் எறும்பு போல உழைத்தவர்கள். சன்னம் சன்னமாய் இந்த நாட்டைச் செல்வம் கொழிக்கும் நாடாக மாற்றியவர்கள். அவர்கள் வந்தேறிகள் அல்லர் என்பதை நிரூபிக்கவே வரலாற்றைப் புரட்டிப் போடுகிறேன். வேறு வழி இல்லை. காலத்தின் கட்டாயம்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
27.09.2020