மகாதீர் பேச்சு: உலகத் தலைவர்கள் கொந்தளிப்பு

தமிழ் மலர் - 31.10.2020

பிரான்சில் நடந்த கொலை வெறியாட்டத்தை ஆதரிப்பது போல் துன் மகாதீர் வெளியிட்டு உள்ள அறிக்கை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாதது என்று அமெரிக்கத் தூதர் கமலா ஷிரின் லாக்டிர் குறிப்பிட்டு உள்ளார்.

பிரான்ஸ், நைஸில் நேர்ந்து உள்ள கொலை வெறி ஆட்டத்தில் பாதிக்கப் பட்டோருக்கு அனுதாபம் தெரிவித்துக் கொண்ட கமலா, கருத்துச் சுதந்திரத்தைத் தாம் வரவேற்றாலும் மகாதீர் பயங்கரவாதத்தைத் தூண்டி விடுவதை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது என்றும் குறிப்பிட்டார்.

இதற்கு முன்னர் ஆயிரக் கணக்கான முஸ்லிம்களைப் பிரான்சு கொன்று குவித்ததற்குப் பழிவாங்கும் விதத்தில், முஸ்லிம்கள் ஆத்திரப் படுவதற்கும் அவர்களைக் கொலை செய்வதற்கும் உரிமை உள்ளவர்கள் என்று நேற்று முன்தினம் மகாதீர் அறிவித்துப் பலரின் கண்டனத்துக்கு ஆளாகி உள்ளார்.

அது பற்றி அவரின் ஆதரவாளர்கள் குறிப்பிடும் போது, பெரும்பாலான முஸ்லிம்கள் ‘கொலைக்குக் கொலை’ எனும் சித்தாந்தத்தை ஏற்பது இல்லை என்று குறிப்பிட்டு உள்ளதோடு, பிரான்சு தனது மக்கள் மற்றவர்களை மதிக்கக் கற்றுத் தரவேண்டும் என்றும் குறிப்பிட்டு உள்ளார்.

இரு வாரங்களுக்கு முன்னர் பிரெஞ்சு ஆசிரியர் ஒருவர் நபி முகமட்டின் சித்திரத்தை வகுப்பில் காட்டி போதனை நடத்திய பின்னர், செச்சன் பிரிவினைவாதி ஒருவரால் வெட்டிக் கொல்லப் பட்டார்.

அதனை அடுத்து தேவாலயம் ஒன்றில் தீவிரவாதி ஒருவன் மூவரைக் கொன்று வெறியாட்டம் ஆடியுள்ளான். இவ்விரு சம்பவங்களும் ஒன்றுக்கு ஒன்று சம்பந்தம் உள்ளவையாகக் கருதப் படுகிறது.

இந்த இரு பயங்கரவாத நடவடிக்கைகளைக் கடுமையாகக் கண்டித்த பிரெஞ்சு அதிபர் எம்மானுவெல் மேக்ரோன், இஸ்லாமியத் தீவிரவாதிகளை எதிர்த்து அரசு போர் தொடுக்கும் என்றும் முஸ்லிம்கள் உலகம் முழுவதும் கொலை வெறியை நடத்தி வருவதாகவும் குற்றம் சாட்டி இருந்தார்.

இதனிடையே, சுதந்திரச் செய்தியாளர் மையத்தின் நிர்வாக இயக்குநர் வத்சலா ஜி. நாயுடு, கருத்துச் சுதந்திரத்துக்கு ஓர் எல்லை உண்டு என்றும் அனைத்துலக மனித உரிமை ஆணையம் எல்லாவித பயங்கரவாதத் தூண்டுதலையும் பாகுபாட்டையும் தடை செய்து உள்ளதாகவும் குறிப்பிட்டு இருந்தார்.

எல்லா முஸ்லிம்களும் கொலை வெறியோடு திரிவது இல்லை என்றாலும், மகாதீரின் அறைகூவலை நியாயப் படுத்த முடியாது என்றும் அவர் குறிப்பிட்டு இருந்தார்.

அவரின் கூற்றின்படி கொலை செய்யும் உரிமை என்பது யாருக்கும் தரப் படவில்லை. வாழ்வதும் வாழ விடுவதுமே அனைவருக்கும் இருக்கும் உரிமையாகும் என்றும் அவர் குறிப்பிட்டு இருந்தார்.

 

மலேசிய இந்தியர்களில் எண்பது விழுக்காடு தமிழர்கள்

தமிழ் மலர் - 30.10.2020

கொளுந்து விட்டு எரிகிற தீயின் எச்சம். அதைச் சாம்பல் என்கிறோம். அந்தச் சாம்பலில் நீறு பூத்த நெருப்பு. பார்த்தால் தெரியாது. தொட்டால் சுடும். அதே போலத் தான் மலாயாவுக்குக் கப்பலேறி வந்த தமிழர்களின் எச்சங்களும் மிச்சங்களும் இன்றும் வரலாறு பேசுகின்றன.

நம்முடைய பெற்றோர்; நம்முடைய தாத்தா பாட்டிமார்கள்; நம்முடைய முப்பாட்டன்கள் முப்பாட்டிகள்; எல்லோருமே அந்தத் தமிழர்களின் எச்சங்கள் தான். அதாவது கப்பலேறி வந்த சஞ்சிக் கூலிகளின் எச்சங்கள் தான்.

இதை முதலில் நினைவில் கொள்வோம். ஒரு சிலர் அதில் இடம் பெற மாட்டார்கள். இலங்கை, கேரளாவில் இருந்து வந்த கிராணிகள்; டிரசர்கள்.

இருப்பினும், இல்லை என்று சிலரும் பலரும் மறுத்துப் பார்க்கலாம். மறுத்துப் பேசலாம். எப்படிப் பார்த்தாலும், கடைசியில் அங்கேதான் வந்து நிற்க வேண்டும்.

இப்போது பணம், காசு, புகழ், செல்வம், செல்வாக்கு, அதிகாரம், அழகிய வாழ்க்கை, இத்யாதி இத்யாதி என்று சகல வசதிகளும் வைபோகங்களும் இருக்கலாம். ஆனால் ஒவ்வொரு தலைமுறையாகப் பின்னோக்கிப் போய் பார்க்க வேண்டும்.

கடைசியில் ரஜுலா கப்பலுக்கு முன்னால் தான் கைகட்டி நிற்க வேண்டி வரும். ரோணா, அண்டோரா, ஜல கோபால், ஜல உஷா, ஸ்டேட் ஆப் மெட்ராஸ் போன்ற கப்பல்களையும் மறந்துவிடக் கூடாது.

அங்கே தான் நம்முடைய பூர்வீகம், சுவர் இல்லாத சித்திரங்களாய்த் தெரிய வரும். ஜல உஷா என்பது 1950-ஆம் ஆண்டுகளில் மலாயாவுக்கு வந்து போன கப்பல்.

அப்படி எல்லாம் இல்லை. நாங்கள் சஞ்சிக்கூலிகளாய் வந்த தமிழர்களின் வாரிசுகள் இல்லை என்று சிலர் சட்டைக் காலரைத் தூக்கிவிட்டு கலர் கலராய்ப் பெருமை பேசிக் கொள்ளலாம். நல்லது. பேசிவிட்டுப் போகட்டும்.

விமானச் சேவைகள் இல்லாத காலத்தில் அவர்களின் மூதாதையர்கள் மலாயாவுக்கு எப்படி வந்தார்களாம். அதைக் கேட்டுப் பாருங்கள். வருத்தப்பட வேண்டாம்.

இமயமலையில் இருந்து இறக்கைக் கட்டிப் பறந்து வந்தார்களா. இல்லை போர்னியோ களிமந்தான் காடுகளில் இருந்து குதித்து வந்தார்களா. இல்லை அந்தமான் தீவில் இருந்து நீச்சல் அடித்து வந்தார்களா. இல்லை பர்மா சயாம் காடுகளில் புலிகளை முறத்தால் மொத்தி விரட்டி அடித்து விட்டு வந்தார்களா.

கட்டுச் சோறு கூட்டாஞ் சோறு ஆக்கிச் சாப்பிட்டக் கதைகளை எல்லாம் மறந்து விட்டு பெருமை பேசக் கூடாது. ஒரு சிலர் வியாபாரம் செய்ய வந்தார்கள். குஜாராத்தியர்களைச் சொல்லலாம். மற்ற சிறு சிறுச் சமூகத்தவர்களையும் சொல்லலாம்.

அவர்களும் சஞ்சிக்கூலிகளின் பட்டியலில் தான் சேர்க்கப் படுகிறார்கள். ஏன் தெரியுமா. நாகப்பட்டினத்தில் கப்பல் ஏறும் போது வியாபாரம் செய்யப் போவதாகச் சொல்லிக் கப்பல் ஏறி இருக்க முடியாது. ஒப்பந்தத் தொழிலாளர்களுக்குத்தான் அப்போது முதலிடம் கொடுத்தார்கள்.

ஒப்பந்தத் தொழிலாளர் ஆவணத்தில் கையெழுத்துப் போடச் சொல்வார்கள். அந்த இடத்தில் மலாயாவில் இருந்து அங்கே போன கங்காணியும் கையெழுத்துப் போட வேண்டும்.

அப்புறம் தான் உங்களைக் கப்பலிலேயே ஏற விடுவார்கள். இந்திய முஸ்லீம் சமூகத்தவர்களில் சிலருக்குச் சிறப்பு சலுகைகள் வழங்கப் பட்டு உள்ளன.

இந்த இடத்தில் தான் இந்தியர்களின் புலம்பெயர்வு வந்து நிற்கிறது. ஆக, சஞ்சிக்கூலிகளின் எச்சங்களில் அப்போது நீறு பூத்தது. இப்போது அந்த எச்சங்களில் போர்வை போர்த்தப் படுகிறது. இருந்தாலும் இன்னமும் தகித்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறது. புரியும் என்று நினைக்கிறேன்.

மலாயாவுக்குக் கப்பலேறி வந்த இந்தியர்களில் பெரும்பாலோர் தமிழர்கள் தான். இல்லை என்று யாரும் மறுக்க முடியாது. அப்படி வந்த அந்தத் தமிழர்களை இந்த உலகம் இந்தியர்களாகத் தான் பார்க்கிறது. தமிழர்களாகப் பார்க்கவில்லை.

ஒரு நாட்டில் இருந்து பிற நாடுகளுக்குச் சென்று வாழ்ந்த மனிதர்களின் வம்சாவளியினரை ஆங்கிலத்தில் ’டயஸ்போரா' (Diaspora) என்று அழைப்பார்கள். 2015-ஆம் ஆண்டு புள்ளிவிவரங்களின்படி வெளிநாடுகளில் 3 கோடி இந்தியர்கள் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

(http://indiandiaspora.nic.in/)

இந்தியன் டையஸ்போரா (Indian Diaspora) எனும் இந்தியர்களின் புலம்பெயர்வை முதலில் தெரிந்து கொள்வோம். 1830-களில் இந்தியாவில் இருந்து இடம்பெயர்ந்த இந்தியர்களில் பெரும்பாலோர் உழைக்கும் வர்க்கத்தைச் சார்ந்தவர்கள். நலிந்த பிரிவினர்.

1834-க்கும் 1937-க்கும் இடையே அதாவது 103 ஆண்டுகளில் 3 கோடி இந்தியர்கள் கடல் கடந்து சென்று உள்ளனர். அவர்களில் ஐந்தில் நான்கு பேர் மட்டுமே மீண்டும் இந்தியாவிற்கே திரும்பி வந்தனர்.

புலம்பெயர்  இந்தியர்கள் என்று அழைக்கப் படுகிறவர்கள் இந்தியா மற்றும் இலங்கையைப் பூர்வீகமாகக் கொண்டவர்கள். உலக நாடுகளுக்குப் புலம் பெயர்ந்த இந்தியர்கள். 2016 - 2019-ஆம் ஆண்டு புள்ளிவிவரங்கள்:

அமெரிக்கா (United States) - 4,402,363

சவூதி அரேபியா (Saudi Arabia) - 4,124,000

நேபாளம் (Nepal) - 4,010,000

ஐக்கிய அரபு நாடுகள் (United Arab Emirates) - 3,860,000

மலேசியா (Malaysia) - 2,109,200

கனடா (Canada) - 1,430,000

தென் ஆப்பிரிக்கா (South Africa) - 1,360,000

Puan Sri Datin Janaky Athi Nahappan (25 February 1925 – 9 May 2014) was a founding member of the Malaysian Indian Congress (MIC) and one of the earliest women involved in the fight for Malaysian (then Malaya) independence. (Third from left)

மியன்மார் (Myanmar) - 1,180,000

பிரிட்டன் (United Kingdom) - 1,051,762

இலங்கை (Sri Lanka) - 850,000

ஓமான் (Oman) - 840,000

மொரீஷியஸ் (Mauritius) - 822,500

குவைத் (Kuwait)- 780,000

சிங்கப்பூர் (Singapore) - 700,028

கத்தார் (Qatar) - 666,000

தாய்லாந்து (Thailand) - 465,000

ஆஸ்திரேலியா (Australia) - 453,000

டிரினிடாட் டொபாகோ (Trinidad Tobago) - 430,300

கயானா (Guyana) - 327,000

பிஜி (Fiji) - 315,198

ரியூனியன் (Réunion) - 273,254

நியூஸிலாந்து (New Zealand) - 170,020

பஹ்ரைன் (Bahrain) - 168,000

பிலிப்பைன்ஸ் (Philippines) - 160,000

சுரிநாம் (Suriname) - 148,000

இந்தோனேசியா (Indonesia) - 128,000

ஜெர்மனி (Germany) - 126,000

இத்தாலி (Italy) - 114,000

தெதர்லாந்து (Netherlands) - 93,000

ஜமாய்க்கா (Jamaica) - 93,000

கென்யா (Kenya) - 90,000

அயர்லாந்து (Ireland) - 81,520

இது ஒரு நீண்ட பதிவு. வாய்ப்பு கிடைக்கும் போது முழுமையாகப் பதிவு செய்யப்படும்.

தொடக்கக் காலங்களில் குடியேறிய தமிழர்களைப் பற்றிய விவரங்கள் சரியான முறையில் ஆவணப் படுத்தப்படவில்லை. இது ஒரு வேதனையான செய்தி. ஆக முறையாக ஆய்வு செய்யப்பட வேண்டும். முறையாகப் பதிவு செய்யப்பட வேண்டும். காலத்தின் கட்டாயம்.

மலேசியாவைப் பொருறுத்த வரையில் மலேசிய இந்தியர்களில் 81 விழுக்காட்டினர் தமிழர்கள் ஆகும். மலேசிய இந்தியர்களின் பட்டியலில் தமிழர்கள், மலையாளிகள், தெலுங்கர்கள், இலங்கைத் தமிழர்கள், வங்காளிகள், சிந்திகள், குஜராத்திகள் உள்ளனர்.

பாகிஸ்தானியர்களும் மலேசிய இந்தியர்களின் பட்டியலில் சேர்க்கப் படுகிறார்கள். ஒரு வேடிக்கையான செய்தி.

மலேசிய அரசாங்கத்தின் சலுகைகள்; கல்விக் கடன் உதவிகள்; உயர்க் கல்விக்கானத் தேர்வு முறைகள்; ஆகியவை மலேசிய இந்தியர்கள் எனும் அடிப்படையில் தான் பாகிஸ்தானியர்களுக்கும் சேர்த்து ஒதுக்கீடுகள் செய்யப் படுகின்றன. அதே மாதிரி மற்ற அனைத்துச் சமூகங்களுக்கும் பகிர்ந்து அளிக்கப் படுகின்றன.

வங்காளிகள், குஜராத்திகள், மலையாளிகள், தெலுங்கர்கள், இலங்கைத் தமிழர்கள் என தனியாகப் பிரித்துக் கொடுக்கப்படவில்லை. மனுபாரங்களில் இந்தியர்கள் என்றுதான் குறிப்பிட வேண்டும். தனி ஒரு சமூகத்தின் பேரில் விண்ணப்பிக்க முடியாது. மனுச் செய்தாலும் செல்லுபடி ஆகாது.  

இந்தப் பக்கம் ஒரு மூத்த அரசியல்வாதியை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். 1947-ஆம் ஆண்டு, சிங்கப்பூரில் இருக்கும் கிங் எட்வர்ட் VII மருத்துவக் கல்லூரியில் படிக்க விண்ணப்பம் செய்தார். மனுபாரத்தில் இந்தியர் என்றுதான் பதிவு செய்து படிக்கப் போனார்.

சான்றுகள் வேண்டாமே. உள்ளங்கை ரேகையைக் கண்ணாடிப் போட்டு பார்க்க வேண்டாமே. இவரும் மலாயா இந்தியர் எனும் பெயரில் தான் பதிந்தார். படித்தும் வந்தார். நல்லபடியாக படித்து நல்ல நிலைக்கு வந்தார்.

இப்போதைக்கு மலேசியத் தமிழர் மனங்களில் சாதனை மனிதராக வாழ்ந்து வருகிறார். சும்மா சொல்லக் கூடாது. மலேசியத் தமிழர்களின் எதிர்காலத்தை நசுக்கிப் போட்ட சாதனை. ஒரு தமிழரின் வேதனை விசும்பல்கள். விரக்தியின் குமுறல்கள்.

மலேசிய இந்தியர்களில் முக்கிய இனங்களாக இருப்பவர்கள் தமிழர்கள்; தெலுங்கர்கள்; மலையாளிகள். மலேசிய இந்தியர்களில் 93 விழுக்காட்டினர். இவர்களுக்கு அரசாங்கத்தின் சலுகைகள்; கல்விக் கடன் உதவிகள்; நிதியுதவிகள் சரியான முறையில் மனநிறைவாகக் கிடைக்கவில்லை.

இது இப்போதைய புலம்பல் அல்ல. மலேசியா சுதந்திரம் பெற்ற காலத்தில் இருந்து மலாயா தமிழர்கள் பார்த்து வரும் பஞ்சபுராணத்தின் நித்தியக் கல்யாணிகள். மற்றும் ஒரு சோகமான பல்லவி நாளைக்கும் வரும். ஆறு சுரங்களில் சாடவ சம்பூர்ணங்களை இசைக்கும்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
3010.2020

சான்றுகள்:

1. Kesavapany, K.; Mani, A; P. Ramasamy (2008). Rising India and Indian Communities in East Asia. Institute of Southeast Asian Studies. p. 234.

2. "Tragic Orphans: Indians in Malaysia" by Carl Vadivella Belle, Publisher: Institute of Southeast Asian Studies, ISBN 978-981-4519-03-8

3. Sandhu, Kernial Singh (30 January 2006). K S Sandhu; A Mani (eds.). Indian Communities in Southeast Asia (First Reprint ed.). ISEAS Publishing. ISBN 978-9812304186.

4. http://www.jstor.org/stable/2644086?seq=1#page_scan_tab_contents

5.http://www.tribuneindia.com/news/nation/india-has-largest-diaspora-population-in-world-un/183731.html

அமெரிக்க அதிபர் தேர்தல் ஓட்டுச் சீட்டில் தமிழ்

தமிழ் மலர் - 30.10.2020

அமெரிக்க அதிபர் தேர்தல் ஓட்டுச் சீட்டில் தமிழ் உள்ளிட்ட 6 இந்திய மொழிகள் இடம் பெற்றுள்ளன. அமெரிக்க அதிபர் தேர்தல் வரும் நவம்பர் 3-ஆம் தேதி நடக்க உள்ளது. இதற்காக பல்வேறு மாகாணங்களைச் சேர்ந்த மக்களும் ஓட்டளித்து வருகின்றனர்.

இதில் சான்டா கிளாரா பகுதி மக்கள் சமீபத்தில் ஓட்டளித்தனர். இதற்காக வைக்கப்பட்ட ஓட்டு பெட்டியில் ஆங்கிலம், சீனம் உள்ளிட்ட மொழிகளுடன் 6 இந்திய மொழிகளும் இடம் பெற்றிருந்தன. ஓட்டு பெட்டி, வாக்காளர் விண்ணப்பப் படிவம், வாக்காளர்கள் ஓட்டளிக்கும் வழிகாட்டு நெறிமுறைகள் போன்றவை இந்திய மொழிகளிலும் வழங்கப் பட்டுள்ளன.

தமிழ், தெலுங்கு, பஞ்சாபி, இந்தி, குஜராத்தி, உள்ளிட்ட 6 இந்திய மொழிகளில் வாக்காளர் விண்ணப்பப்படிவம் உள்ளிட்டவைகள் வழங்கப்பட்டுள்ளன.

மேலும் அமெரிக்க அதிபர் தேர்தலில் போட்டியிடும் வேட்பாளர்களான டிரம்ப் மற்றும் ஜோ பிடன், அமெரிக்கா வாழ் இந்தியர்களை குறி வைத்தே தங்களின் தேர்தல் பிரச்சாரங்களை முன்வைத்து வருகின்றனர்.

குறிப்பாக ஜனநாயகக் கட்சி தங்களின் தேர்தல் டிஜிட்டல் விளம்பரங்களை 14 இந்திய மொழிகளில் வெளியிட்டிருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது.

ஆங்கிலேயர் ஆட்சியில் அசாம் தமிழர்கள்

 தமிழ் மலர் - 29.10.2020

அசாம் பழைமை வாய்ந்த நாடு. அந்நியர் தலையீடுகள் இல்லாமல் தனிமையில் ஆட்சி செய்த நாடு. மகாபாரதம், காளிகா புராணம் (Kalika Purana), யோங்கினி தந்திரம் போன்ற புராணங்களில் சொல்லப்படும் நாடு. திபெத்தியம்; பர்மியம்; இந்தியம்; ஆரியம் ஆகிய பண்பாடுகளின் சங்கமத்தில் உருவான நாடு. இந்தியப் பேரேடுகளில் இன்றும் பெருமையாகப் பேசப்படும் நாடு.

 

13-ஆம் நூற்றாண்டில் இந்தியாவின் வட கிழக்குப் பகுதியில் அகோம் பேரரசு (Ahom kingdom) எனும் பெரும் பேரரசு இருந்தது. தொடக்கக் காலத்தில் கச்சாரி தனவம் அரசு (Kachari Danava dynasty); நரகா அரசு (Naraka); பாகுமா அரசு (Bhauma dynasty); அசுரா அரசு (Asura Kingdom); காமரூபா அரசு (Kamarupa); தாவகா அரசு (Davaka). இப்படி நிறைய அரசுகள் அசாம் நாட்டை ஆட்சி செய்து உள்ளன.

ஆகக் கடைசியாக 1228-ஆம் ஆண்டு தொடங்கி 1826-ஆம் ஆண்டு வரை அகோம் பேரரசு ஆட்சி செய்தது. இந்தக் காலக் கட்டத்தில் மொகலாயர்களும் ஆட்சி செய்து இருக்கிறார்கள். டில்லி சுல்தானகமும் ஆட்சி செய்து இருக்கிறது.

19-ஆம் நூற்றாண்டில் ஆங்கிலேயர்கள் வந்தார்கள். சும்மா சுற்றிப் பார்க்க வந்தது மாதிரி முதலில் ஒரு ‘ஷோ’ காட்டினார்கள். ஒரு சில ஆண்டுகளில் அகோம் பேரரசை அப்படி இப்படி என்று அடித்துப் பிடித்து வளைத்துப் போட்டுக் கொண்டார்கள். பாலைவனத்துக் கூடாரத்திற்குள் ஒட்டகம் தலையை விட்ட கதை மாதிரிதான். அப்புறம் அடுத்து வந்த 120 ஆண்டுகளுக்கு ஆட்சி செய்தார்கள்.

தேயிலையைப் பிழிந்தால் தேயிலைச் சாறு வரும். தெரியும் தானே. அப்புறம் அதில் கொஞ்சம் சீனி போட்டுக் குடித்தால் ஓர் ‘உம்’ வரும். அதுவும் தெரியும் தானே. அந்த மாதிரி ஆங்கிலேயர்களும் அசாம் தேயிலையை நன்றாகவே பிழிந்து பிழிந்து சாறு எடுத்து விட்டார்கள்.

சீனர்கள் கண்டுபிடித்த தேயிலைக் கலைக்கு சீனமொழியிலேயே அகராதி எழுதிய பெருமை இவர்களைத் தவிர வேறு யாருக்கும் கிடைக்காது. அந்த மாதிரி தேயிலைக்கு அகராதி எழுதி கலைக் களஞ்சியம் தயாரித்தவர்கள்.

சும்மா சொல்லக் கூடாது. அசாம் நாடு சக்கையான பின்னர்தான் அந்த நாட்டை விட்டே வெளியே போனார்கள். அந்தச் சக்கைகளில் ஒரு சக்கைதான் அசாம் நாட்டுத் தமிழர்கள். அப்படி தமிழர்களைப் பிழிந்து எடுத்து விட்டார்கள்.

இன்னும் ஒரு விசயம். 1945-ஆம் ஆண்டில் அசாம் நாட்டை விட்டு ஆங்கிலேயர்கள் போகும் போது சும்மா ஒன்றும் போகவில்லை. அசாமில் இருந்த கொஞ்ச நஞ்சத்தையும் சுரண்டிக் கொண்டு போய் விட்டார்கள்.

அதாவது பரவாயில்லை. அங்கே இருந்த மக்கள் குடுமி பிடித்துச் சண்டை போட்டுக் கொள்ளும் அளவிற்கு சூடம் சாம்பிராணி கொளுத்தி வைத்து விட்டுப் போனார்களே. அதை எங்கே கொண்டு போய்ச் சேர்ப்பதாம்.

சூரியனையே திரைத்துணி போட்டு மூடி கின்னஸ் சாதனை படைத்தவர்கள் ஆயிற்றே. அப்படிப்பட்ட சகலகலா வல்லவர்களை மலாயா தமிழர்களும் மறக்க மாட்டார்கள். அசாம் தமிழர்களும் மறக்க மாட்டார்கள். விடுங்கள்.

அசாம் ஆங்கிலேயர்களின் பிடியில் சிக்கியதும் அதன் பழங்காலத்துக் கலாசாரப் பண்புகள் சன்னம் சன்னமாய்ப் பாதிக்கப் பட்டன. அதற்குக் காரணம் அசாம் தேயிலைத் தோட்டங்கள் தான். ராபர்ட் புருஸ் (Robert Bruce) எனும் ஆங்கிலேயர். இவர் மூலமாக 1820-ஆம் ஆண்டுகளில் தேயிலைத் தோட்டங்கள் அசாம் நாட்டில் தோன்றின.

அசாம் இப்போது இந்தியாவின் ஒரு மாநிலம் தான். இருந்தாலும் பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாக அது ஒரு பெரிய நாடாக தனித்து நின்று ஆட்சி செய்து வந்தது. தனியாக இயங்கிய ஒரு நாடு. ஆகவே தான் அதை நாடு என்று அழைக்கிறோம்.

இந்தியாவில் இருந்து நிறைய தொழிலாளர்கள் அசாம் தேயிலைத் தோட்டங்களுக்குச் சென்றார்கள். அதில் தமிழ்நாட்டுத் தொழிலாளர்களையும் சேர்த்துக் கொள்ளுங்கள். சில பல ஆயிரம் தமிழர்கள்.

அதற்குப் பின்னர் மணிப்பூர் தமிழர்களும் அசாம் தேயிலைத் தோட்டங்களுக்குச் சென்றார்கள். மணிப்பூர் தமிழர்களைப் பற்றி நேற்றைய கட்டுரையில் சொல்லி இருக்கிறேன்.

இந்தியாவின் வடகிழக்குப் பகுதியில் மிசோரம் (Mizoram); நாகலாந்து (Nagaland); திரிப்புரா (Sikkim Tripura); மணிப்பூர் (Manipur); அருணாச்சலப் பிரதேசம் (Arunachal Pradesh); அசாம் (Assam); மேகாலயா (Meghalaya) ஆகிய ஏழு மாநிலங்கள் உள்ளன.

இந்த மாநிலங்களில் பர்மா எல்லையில் மிக ஒட்டி இருப்பது மணிப்பூர். இந்த மணிப்பூரில், மோரே கிராமத்தில் இப்போது 17,000 தமிழர்கள் வாழ்கிறார்கள். இவர்களைத் தான் மணிப்பூர் தமிழர்கள் என்று அழைக்கிறார்கள். இவர்களில் 3000 பேர் அசாம் தேயிலைத் தோட்டங்களில் இப்போது வேலை செய்து வருகிறார்கள்.

மோரே என்பது ஒரு சிறு கிராமப்புற நகரம். அங்கே தங்கிய தமிழர்கள் காலப் போக்கில் தங்களின் உறவினர்களையும் நண்பர்களையும் அழைத்துக் கொண்டார்கள். அப்போது அந்தக் கிராமத்தில் குக்கீஸ் என்கிற பழங்குடி இனத்தவர் வாழ்ந்து வந்தார்கள்.

தொடக்கத்தில் தமிழர்களுக்கும் குக்கீஸ் பழங்குடிகளுக்கும் சலசலப்புகள். 1990-களில் மணிப்பூர் பூர்வீக இனக் குழுக்களின் ஆயுதப் போராட்டங்கள். இடையில் சிக்கிய தமிழர்கள் பலர் கொலை செய்யப் பட்டார்கள்.

அசாம் தேயிலைத் தோட்டங்களில் வேலை செய்த தமிழர்களும் பழி வாங்கப் பட்டார்கள். அவர்களில் சிலர் மீண்டும் தமிழ்நாட்டுக்கே அகதிகளாகப் போய்ச் சேர்ந்தார்கள்.

இருந்தாலும் காலப் போக்கில் சமரசமானது. தமிழர்களும் குக்கீஸ் பழங்குடிகளும் இப்போது இணைந்து வாழ்கிறார்கள்.

1950-ஆம் ஆண்டுகளில் தமிழகத்தில் இருந்து வந்த தமிழர்களுக்கு ஷொலிம் பெயிட் (Sholim Bait) என்பவர் உதவி செய்தார். அதற்கு அங்குள்ள தமிழர்கள் செலுத்திய மண் வரிதான் காரணம். அந்த வரியில் ஒரு குறிப்பிட்ட பங்கை அவர் எடுத்துக் கொண்டார். மீதியை ஆங்கிலேய அரசுக்கு செலுத்தி வந்தார்.

இப்போதைக்கு மோரே கிராமத்தின் மக்கள் தொகை ஏறக்குறைய 35,000. இதில் தமிழர் மட்டும் 17,500 பேர். தமிழர்கள் அனைவரும் தமிழிலும் பர்மிய மொழியிலும் பேசிக் கொள்கிறார்கள்.

ஆங்கிலேய ஆட்சியின் போது பர்மா நாடு இந்தியாவின் ஒரு மாநிலமாகத் தான் இருந்தது. 1948-க்கு முன்னால் நடந்ததைச் சொல்கிறேன். அந்தக் காலக் கட்டத்தில் தமிழர்களுக்குப் பிரச்சினை இல்லை. தேயிலைத் தோட்டத்தில் பிரச்சினைகளைச் சந்தித்தவர்கள் மோரே கிராமத்திற்கே திரும்பி வந்தார்கள்.

மோரே கிராமத்தில் இருந்து ரங்கூன் வரை போய் வியாபாரம் செய்தார்கள். தடைகள் ஏதும் இல்லை. அப்போதைய காலத்தில் மோரே நகரம் இந்தியா பர்மா நாடுகளுக்கு ஒரு முக்கிய நுழைவாயிலாகவும் செயல்பட்டது.

மோரேவில் இப்போது நிறைய தமிழர் உணவகங்கள் இருக்கின்றன. சின்னச் சின்ன மளிகைக் கடைகளும் இருக்கின்றன. அசாம் தேயிலை இங்கே அதிகமாக விற்பனை ஆகிறது.

1960-களில் அசாம் தேயிலைத் தோட்டங்களில் இருந்து குடியேறிய தமிழர்கள் மோரேவில் சின்னச் சின்ன வியாபாரங்கள் செய்தார்கள். மோரேவிற்கு அருகில் நாம்ப்லாங் (Namplong) என்று ஒரு சந்தை இருந்தது. அந்தச் சந்தையில் சிறிய அளவில் பண்டமாற்று வியாபாரம். சந்தையில் தமிழர்கள் சிலர் தொழிலாளர்களாக வேலை செய்தனர்.

தமிழர்களின் புத்திசாலித்தனம்; கடும் உழைப்பு; இந்த இரண்டும் அவர்களுக்குப் புதிய கதவுகளைத் திறந்து விட்டன. ஓரளவிற்கு நிம்மதியான வாழ்க்கை வாழ்கிறார்கள். அசாம் தேயிலைத் தோட்டங்களில் இருந்து வந்தவர்களைத் தான் சொல்கிறேன்.

திருமண விசயத்தில் அசாம் தேயிலைத் தோட்டத்து தமிழர்களிடம் படு சுதந்திரம். பெண் வீட்டார்களுக்கு வரதட்சணை பிரச்சினையே இல்லை. மாப்பிள்ளை வீட்டார்தான் பெண்வீட்டாருக்குத் திருமண சீர் செய்ய வேண்டும். இன்னும் ஒரு விசயம். ரொம்பவும் முக்கியம்.

ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் ஒருவரை ஒருவர் பிடித்து இருந்தால் மட்டுமே திருமணம். பெண் பார்க்கும் படலத்தில் ஒரு பெண்ணுக்கு ஓர் ஆணைப் பிடிக்கவில்லை என்றால் அப்போதே நறுக்கென்று பிடிக்கவில்லை என்று சொல்லி விடுவார்கள். அதோடு அடுத்த பேச்சு இல்லை.

வந்தவர்கள் வந்தவழியைப் பார்த்துத் திரும்பிப் போக வேண்டியது தான். மணப்பெண்ணின் மனசிற்குத் தான் முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறார்கள். உலகத் தமிழர்களிடம் காணப்படும் ஒரு வித்தியாசமான அணுகுமுறை.

இந்தப் பக்கம் மணிப்பூரில் வாழும் குக்கீஸ் பூர்வீகக் குடிமக்களிடம் பெண்களுக்கு முக்கியத்துவம் வழங்கும் பழக்கம் தொன்று தொட்டு இருக்கிறது. ஒருக்கால் அதையே மணிப்பூர் தமிழர்கள் பின்பற்றி வரலாம். சொல்ல முடியாது.

அப்புறம் இன்னும் ஒரு நல்ல விசயம். காதலர்கள் வீட்டை விட்டு  ஓடிவிட்டால் பிரச்சினை ஒன்றும் பெரிதாக வரப் போவது இல்லை. நிறைய குடும்பங்களில் நடந்து இருக்கிறது. இரு தரப்பும் ஒன்றாகச் சேர்ந்து பேச்சு வார்த்தை நடத்துவார்கள்.

பின்னர் காதலர்கள் இருவரையும் அழைத்து வந்து திருமணத்தை நடத்தி வைப்பார்கள். ஆனால் ஒரே ஒரு கன்டிசன். புருசன்காரனிடம் சண்டை போட்டுக் கொண்டால் திரும்பி அப்பா அம்மா விட்டிற்குப் போக முடியாது. கதவைச் சாத்தி விடுவார்கள். நல்ல பழக்கம்.

முடிந்தால் நீங்களும் போய்ப் பாருங்களேன். போன வாக்கில் ஒரு பெண்ணைக் காதல் பண்ணி அப்படியே கொஞ்ச நாளைக்குத் தலைமறைவாக இருந்து விடுங்கள். பெண்ணின் அப்பா அம்மா தேடி வருவார்கள். நல்லபடியாக அழைத்து வந்து கல்யாணம் செய்து வைப்பார்கள்.

மணிப்பூரில் ஒரு மினி மலேசியாவை உருவாக்கி விடலாம். எப்படி வசதி? முன்பே தெரிந்து இருந்தால் முதல் ஆளாகப் போய் இருப்பேனே என்று நண்பர் ஒருவர் சொல்கிறார். நிறைய பேரன் பேத்திகளை எடுத்து இருப்பேனே. ம்ம்ம்… என்ன செய்வது என்று புலம்புகிறார்.

மணிப்பூரில் அரசு வேலை, ஆசிரியர் வேலை செய்பவர்களுக்குச் சரியான கிராக்கி. அவர்களை உள்ளூர்ப் பெண்கள் திருமணம் செய்து கொள்ள ஆசைப் படுகிறார்கள். அங்கே இருக்கும் கொஞ்ச நஞ்ச பஞ்சாபிகளும் மலையாளிகளும் தமிழ்ப் பெண்களைத் திருமணம் செய்து கொண்டு நல்லபடியாகத் தான் குடும்பம் நடத்துகிறார்கள்.

அப்புறம் என்னங்க. மலேசிய மன்மத ராசாக்களுக்கு ஓர் அரிய வாய்ப்பு. காற்றுள்ள போதே தூற்றிக் கொள்ளவும். ஆனால் என்ன. மணிப்பூர்காரர்கள் உங்கள் முதுகில் டின் கட்டி அனுப்பாமல் இருந்தால் சரி. அதற்கு நான் உத்தரவாதம் கொடுக்க மாட்டேன்.

அசாம் தேயிலைத் தோட்டத் தமிழர்களின் வரலாறு உலகத் தமிழர்களின் வரலாற்றில் தனித்துவம் பெற்ற வரலாறு ஆகும். மீண்டும் ஒரு வரலாற்றுக் கட்டுரையுடன் சந்திக்கிறேன்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
29.10.2020

சான்றுகள்:

1. A History of Assam under the Ahoms 1st Edition 1981 Assam Publication Board Guwahati page 327-328.

2. Bhuyan S.K. Tungkhungia Buranji or A History of Assam 1681–1826 A.D. Department of Historical and Antiquarian studies in Assam.

3. Singh, K. S (2003) People of India: Assam Vol XV Parts I and II, Anthropological Survey of India, Seagull Books, Calcutta.

4. A Case Study in Tea Plantation in Assam, India. R. K. Kar. pp. 13-24 (12 pages) - https://www.jstor.org/stable/40460788.

அசாம் தேயிலைக் காடுகளில் மணிப்பூர் தமிழர்கள்

தமிழ் மலர் - 28.10.2020

அசாம் தமிழர்கள் அசாம் தேயிலைக் காடுகளின் அசல் உழைப்பாளிகள். அசாம்  வரலாற்றில் அழியாத வரலாறு படைக்கும் அழகிய ஜீவன்கள். அசாம் பச்சை வெளிகளில் பால்மனம் மாறா அச்சாணித் தமிழர்கள். ஒரே வார்த்தையில் சொன்னால் அசாம் நரம்புகளின் தியாகச் சீலங்கள். உடல், பொருள், ஆவி அனைத்தையும் அசாம் தேயிலைச் செடிகளுக்கு அர்ப்பணிப்புச் செய்தவர்கள்.

தங்களின் ஒவ்வொரு துளி வியர்வையையும் அசாம் தேயிலைச் செடிகளுக்கு பசளைப் பச்சையாகப் பறைசாற்றியவர்கள். இவர்களில் மணிப்பூரில் இருந்து போன மணிப்பூர் தமிழர்களும் உள்ளார்கள். இவர்களும் மணிமணியாய் வரலாறு படைத்தவர்கள். படைத்தும் வருகிறார்கள்.

இந்தியாவின் வடகிழக்கில் ஏழு மாநிலங்கள். மிசோரம் (Mizoram); நாகலாந்து (Nagaland); திரிப்புரா (Sikkim Tripura); மணிப்பூர் (Manipur); அருணாச்சலப் பிரதேசம் (Arunachal Pradesh); அசாம் (Assam); மேகாலயா (Meghalaya). இவற்றை ஏழு சகோதரிகள் (Seven Sister) மாநிலங்கள் என்று அழைக்கிறார்கள்.

இந்த மாநிலங்களில் பர்மா எல்லையில் மிக ஒட்டி இருப்பது மணிப்பூர். இந்த மணிப்பூரில் இப்போது 17,000 தமிழர்கள் வாழ்கிறார்கள். இவர்களைத் தான் மணிப்பூர் தமிழர்கள் என்று அழைக்கிறோம். இவர்களில் மூவாயிரம் பேர் அசாம் தேயிலைத் தோட்டங்களில் வேலை செய்கிறார்கள்.

மணிப்பூர் தமிழர்கள் அசாம் தேயிலை தோட்டங்களில் வேலைக்குப் போவதற்கு முன்னதாகவே தமிழ்நாட்டில் இருந்து தமிழர்கள் 1840-ஆம் ஆண்டுகளிலேயே அங்கே போய் விட்டார்கள்.

அசாம் தேயிலைத் தோட்டங்களில் சொர்க்க வாழ்வு கிடைக்கும் என்று அழைத்துச் செல்லப் பட்டவர்கள். 1837-ஆம் ஆண்டில் முதல் ஆங்கில தேயிலைத் தோட்டம் வட அசாமில் சாபுவா (Chabua, Upper Assam) எனும் இடத்தில் நிறுவப்பட்டது

ஆனாலும் இவர்கள் ஆங்கிலேய அதிகாரத்தில் மிகவும் கொடுமைப்படுத்தப் பட்டார்கள். இலங்கைத் தேயிலைத் தோட்டத் தமிழர்களுக்கு ஏற்பட்ட அதே வன்முறைகள் தான்.

மலாயா தமிழர்கள் மலாயா ரப்பர் தோட்டங்களில் எப்படி கொடுமை செய்யப் பட்டார்களோ அதே போல அசாம் தமிழர்களும் பற்பல கொடுமைகளுக்கு உள்ளானார்கள். சொல்லில் வடிக்க முடியா வேதனைகள்.

அசாம் தேயிலைத் தோட்டத் தமிழர்கள் கொடுமைப் படுத்தப்பட்ட கதையை பி. ஹெச். டேனியல் (Paul Harris Daniel) என்பவர் ரெட் டீ (Red Tea) எனும் பெயரில் 1969-ஆம் ஆண்டில் ஒரு நாவலில் எழுதினார்.

இந்த நாவலைத் தழுவி ஒரு திரைப்படம் உருவானது. அந்தப் படம் தான் ’பரதேசி’ எனும் தமிழ்ப்படம். 2013-ஆம் ஆண்டு தயாரிக்கப் பட்டது. 1930-ஆம் ஆண்டுகளில் நடந்த உண்மைச் சம்பவத்தை மையமாகக் கொண்டு உருவாக்கப் பட்ட திரைப்படம்.

தமிழில் இந்த நாவலை "எரியும் பனிக்காடு" என்ற பெயரில் இரா. முருகவேள் மொழிபெயர்த்து இருக்கிறார். இதற்கு முன்பு 1937-ஆம் ஆண்டிலேயே முல்க் ராஜ் ஆனந்த் (Mulk Raj Anand)  என்பவர் ஒரு நாவல் எழுதினார்.

அசாம் தேயிலைத் தோட்டக் கொத்தடிமை வாழ்க்கையை விவரிக்கும் நாவல். அதன் பெயர் இரண்டு இலைகளும் ஒரு மொட்டும் (Two Leaves and a Bud). அந்த நாவல்களைப் படித்து பார்த்தேன். மனம் கலங்கிப் போனது.

மலாயா தமிழர்கள்; அசாம் தமிழர்கள். இந்த இரு இன மக்களும் ஒரே குளத்தில் வாழ்ந்த மீன்கள் தாம். பிரித்துப் பார்க்க முடியவில்லை. மலாயாவில் தமிழர்கள் காண்டா போட்டு ரப்பர் பாலைத் தூக்கினார்கள். அங்கே அசாமில் தமிழர்கள் காண்டா போட்டு தேயிலைச் செடிகளுக்குத் தண்ணீர் பாய்ச்சினார்கள். அங்கேயும் இடுப்பில் வேட்டிக் கோவணம். இங்கேயும் வேட்டிக் கோவணம் தான்.

ஆக கூட்டிக் கழித்துப் பார்த்தால், அசாம் நாட்டு மக்களையும் பிரிட்டிஷ் முதலாளித்தும் விட்டு வைக்கவில்லை. அவர்களும் மலாயா தமிழர்களைப் போல அடிமைகளைப் போல பிழிந்து எடுக்கப் பட்டார்கள்.

மணிப்பூர் தமிழர்கலுளுக்குப் பின்னால் ஒரு பெரிய வரலாறே இருக்கிறது. அது ஒரு சோகமான வரலாறு. இதை முதலில் தெரிந்து கொள்ளுங்கள்.

பர்மா தமிழர்கள் செல்வச் செழிப்பில் கொழித்தவர்கள். மற்ற மற்ற பர்மிய இனங்கள் மலைத்துப் போகும் அளவிற்கு மலை மலையாய்ச் சொத்துகளைக் குவித்தவர்கள். விருந்தோம்பலில் சிகரம் பார்த்தவர்கள்.

பர்மா தமிழர்கள் ஐம்பது அறுபது கோயில்களைக் கட்டிப் போட்டு அழகு பார்த்தவர்கள். அறுபது எழுபது தமிழ்ப்பள்ளிகளைக் கட்டிப் போட்டு தமிழுக்கு உச்சம் பார்த்தவர்கள். ஊரும் உலகமும் வியக்கும் வண்ணம் வாழ்ந்தவர்கள். ஆனால் ஒரே ஒரு நாளில் நடுத்தெருவிற்குத் தள்ளப் பட்டார்கள்.

அறுபது வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்தது. பர்மாவில் இராணுவ ஆட்சி. ஆயிரக் கணக்கான தமிழர்கள் தமிழ்நாட்டிற்கு நாடு கடத்தப் பட்டார்கள். தெரிந்த விசயம்.

தாய் மண்ணில் பிச்சைக்காரர்களாகப் போய் நின்றார்கள். அவர்கள் தான் பராசக்தி படக் கதையின் நிஜமான நிழல் பிம்பங்கள். வேதனை விளிம்புகளில் வேர் அறுக்கப்பட்ட விழுதுகள். விரக்தியின் உச்சத்தில் தற்கொலை செய்து கொண்டவர்கள் பலர். வேறு மாநிலங்களுக்கு ஓடிப் போனவர்கள் பலர்.

அவர்களில் சிலருக்குச் சென்னை வாழ்க்கை பிடிக்கவில்லை. செத்தாலும் நாங்கள் பர்மாவிலேயே செத்துப் போகிறோம் என்று சொல்லி பர்மாவிற்கே திரும்பிப் போனார்கள். வங்காள தேசம் வழியாகப் போனவர்கள் காடு மேடுகளையும் ஆறு மலைகளையும் கடந்து மணிப்பூர் - பர்மா எல்லை வரை சென்றார்கள்.

அதற்கு மேல் அவர்களால் போக முடியவில்லை. பர்மிய குடி நுழைவுத் துறையினர் அவர்களை எல்லையிலேயே தடுத்து நிறுத்தி விட்டார்கள். பர்மாவிற்குள் விடவில்லை. மணிப்பூர் - பர்மா எல்லைக் கிராமம் மோரே. அந்த இடத்தில் அப்படியே தங்கி விட்டார்கள். அவர்கள் தான் மணிப்பூர் தமிழர்கள்.

அங்கே தங்கிய தமிழர்களின் சந்ததிகள் தான் மணிப்பூரில் இன்றும் வாழ்ந்து வருகிறார்கள். ஒரு மினி தமிழகத்தையே உருவாக்கி இருக்கிறார்கள். மணிப்பூர் பகுதிகளுக்கு  நிறைய பேர் வருவது இல்லை. ஏதோ அந்த மாநிலம் அண்டை நாடான சீனாவில் இருப்பது போல பலருக்கும் ஒரு பயம். சரி.

இந்த மணிப்பூர் தமிழர்களின் வரலாற்றைப் பற்றி கொஞ்சம் விரிவாகப் பார்ப்போம். அதன் பின்னர் அசாம் தேயிலைத் தோட்டத் தமிழர்களைப் பற்றி தெரிந்து கொள்வோம். மணிப்பூருக்குத் தமிழர்கள் வந்த கதை சோகம் கலந்த வியப்பான கதை. மன்னிக்கவும். கதறக் கதறக் கதை சொல்லும் கதை.

நவீன வசதிகள் வந்துவிட்ட இன்றைய நாளில்கூட மோரே கிராமத்தைச் சென்று அடைவது அப்படி ஒன்றும் சாதாரண விசயம் அல்ல. ஆனால் பல பத்தாண்டுகளுக்கு முன்னர் எப்படி எல்லாம் தமிழர்கள் சிரமப்பட்டு மோரே பகுதியைச் சென்று அடைந்து இருப்பார்கள். நினைத்துப் பார்க்கவே பயமாக இருக்கிறது.

பிரிட்டனைச் சூரியன் அஸ்தமிக்காத நாடு என்று வெள்ளைக்காரர்கள் பெருமையாகச் சொல்லிக் கொள்வார்கள். எங்களைக் கேட்டுத்தான் ஆதவன் வரும் விழும் என்று வீரவசனம் பேசியவர்கள். கொடிகட்டி பறந்த நாடு. இப்போது கொஞ்சம் மங்கி விட்டது.

ஒரு காலக் கட்டத்தில் தென் ஆப்பிரிக்கா, இலங்கை, மலாயா, சிங்கப்பூர், பிஜி, மொரிஷியஸ், ரீ-யூனியன் தீவுகள், பர்மா போன்ற நாடுகளுக்குத் தமிழர்கள் புலம் பெயர்ந்தார்கள்.

அந்த நாடுகளில் இருந்த கரும்பு, தேயிலை, ரப்பர் தோட்டங்களில் ஆயிரக் கணக்கில் வேலை செய்தார்கள். சிலர் வியாபாரம் செய்தார்கள். சிறு சிறு குழுக்களாக; குடும்பம் குடும்பங்களாகத் தமிழர்கள் பல ஆண்டுகள் அங்கேயே தங்கினார்கள். சிறுகச் சிறுகப் பணம் சேர்த்தார்கள். சொத்துக்களை வாங்கிப் போட்டார்கள்.

ஒரு கட்டத்தில் இந்த நாடுகள் காலனி ஆதிக்கத்தில் இருந்து விடுபட்டுச் சுதந்திரம் பெற்றன. இரண்டு மூன்று தலைமுறைகளாக வாழ்ந்து வந்த தமிழர்களுக்குப் பல நாடுகள் குடியுரிமை வழங்கி சிறப்பு செய்தன.

ஆனால் சில வக்கிரப்புத்தி பிடித்த நாடுகளும் இருக்கவே செய்தன. தமிழர்களை அந்நியராக நினைத்தன. தங்கள் வாய்ப்புகளைப் பறிக்க வந்த சண்டாளர்களாகக் கருதின. அவர்களைத் துன்புறுத்தி நாடு கடத்தின. அதில் ஸ்ரீலங்கா, பர்மா போன்றவை தனித்துவம் பெற்ற அசுர புத்திகள்.

பர்மாவில் 1962-ஆம் ஆண்டு இராணுவப் புரட்சி. அதிகாரத்திற்கு வந்தவர்கள் தமிழர்களை நசுக்கிப் போட்டு விரட்டத் தொடங்கினார்கள். உழைத்துச் சம்பாதித்த தமிழர்களின் கோடிக் கோடியான சொத்துக்கள் பறிமுதல் செய்யப் பட்டன.  

தமிழர்கள் வலுக்கட்டாயமாக கப்பலில் ஏற்றப் பட்டார்கள். இந்தியாவிற்கு மறு ஏற்றுமதி செய்யப் பட்டார்கள். மூன்று இலட்சத்திற்கும் அதிகமான தமிழர்களுக்கு மன உளைச்சல்கள்; அலைக்கழிப்புகள்; அங்கலாய்ப்புகள்.

அந்த வகையில் தமிழ்நாட்டில் நிறைய பர்மா தமிழர் காலனிகள் தோற்றுவிக்கப் பட்டன. அவற்றில் ஒன்று தான் இன்றைய பர்மா பஜார். தாய்நாட்டிற்குத் திரும்பி வந்தவர்களில் சிலருக்குத் தங்களின் பழைய வாழ்விடம், சொத்துச் சூழல்களை மறக்க முடியவில்லை. ஒன் மினிட் பிளீஸ்.

அசாம் காட்டில் தொடங்கி பர்மா பஜாருக்கு வந்து விட்டதாகச் சபிக்க வேண்டாம். வரலாற்றைத் தொட்டால் அப்படித்தாங்க வரும். ஆனால் வராது என்று வடிவேலு கணக்கில் எதுவும் வராதுங்க. கொஞ்சம் சிரியுங்களேன். சரி.

மீண்டும் பர்மா செல்லும் முயற்சிகளில் இறங்கினார்கள். கால்நடையாகவும் போகிற வழியில் கிடைக்கிற போக்குவரத்துகளையும் பயன்படுத்திப் பர்மாவிற்குச் செல்வது என்று முடிவு செய்த்தார்கள்.

மூன்று மாதம் நடையாய் நடந்து இந்தியாவின் வடகிழக்கே இருக்கும் மணிப்பூர் மாநிலத்தின் எல்லையை அடைந்தார்கள். அங்கு இருந்து பர்மாவின் தலைநகரம் ரங்கூனுடன் இணைக்கும் பாலத்தின் வழியாக பர்மாவுக்குள் செல்ல முயற்சி செய்தார்கள்.

ஆனால் பர்மிய இராணுவம் அவர்களைப் பர்மாவிற்குள் விடவில்லை. எல்லையில் இருந்த இராணுவத்தினரும் குடிநுழைவுத் துறையினரும் அவர்களை விரட்டி அடித்தார்கள்.

அங்கு இருந்து திரும்பி மறுபடியும் தமிழ்நாட்டிற்குப் போக பலருக்கு விருப்பம் இல்லை. இருந்தாலும் ஒரு சிலர் தமிழ் நாட்டிற்கே திரும்பிச் சென்றார்கள். ஒரு சிலர் அந்த நுழைவு பாலத்தை ஒட்டிய மோரே என்கிற பழங்குடியினர் கிராமத்திலேயே தங்கினார்கள். அப்படியே  அவர்களின் பிழைப்பு ஓடியது. இந்த மோரே கிராமத்தின் பரப்புளவு 7.38 சதுர கி.மீ. ஒரு செருகல்.

இரண்டாம் உலகப் போர் நடந்த போது நேதாஜியின் இந்திய தேசிய இராணுவம் இந்த மோரே கிராமப்புற நகரில் தான் தங்கியது. இந்திய தேசிய இராணுவத்தில் மணிப்பூர் தமிழர்களும் இணைந்து இந்திய விடுதலைக்கு போராடினார்கள். அதை இங்குள்ள பாட்டிகள் இன்றும் கதை கதையாய்ச் சொல்கிறார்கள். சரி அசாம் தேயிலைத் தோட்டத் தமிழர்களின் கதைத் தொடர்ச்சியை நாளை பார்ப்போம்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
28.10.2020

சான்றுகள்:

1. William Harrison Ukers, The romance of tea: an outline history of tea and tea-drinking through sixteen hundred years, A.A. Knopf, 1936.

2. Sanyal, S (2008). Tea Tourism: A Concept That's Catching On. The Hindu Business.

3. Thuppakki Mozhi: Marudhan, Mugil, Sa.Na. Kannan, R. Muthukumar

4. Gait E.A. A History of Assam 2nd Edition 1926 Thackar, Spink & Co Calcutta page 303-311