மித்ராவின் 10 கோடி ரிங்கிட் என்னவானது?

தமிழ் மலர்  - 03.11.2020

இந்திய சமுதாயத்தின் மேம்பாட்டுக்கு உதவும் வகையில் 2020 பட்ஜெட்டில் மித்ராவிற்கு ஒதுக்கப்பட்ட 10 கோடி வெள்ளி என்னவானது? இந்தப் பணம் யாருக்கு பகிர்ந்து அளிக்கப் பட்டது என்ற விவரத்தைத் தெரிவிக்கும்படி பத்துகாஜா நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் வி. சிவக்குமார் நாடாளுமன்றத்தில் கேள்வி எழுப்பினார்.

ஒவ்வோர் ஆண்டும் பட்ஜெட்டில் இந்திய சமுதாயத்திற்கு உதவும் வகையில் மித்ராவுக்கு 10 கோடி வெள்ளி ஒதுக்கப் படுகிறது. தே.மு. ஆட்சிக் காலத்தில் ‘செடிக்’ என்ற பெயரில் இது செயல் பட்டது. பக்காத்தான் ஆட்சியில் செடிக், மித்ராவாக பெயர் மாற்றம் கண்டது.

2020-ஆம் ஆண்டுக்கான பட்ஜெட்டிலும் அப்போது நிதியமைச்சராக இருந்த லிம் குவான் எங் 10 கோடி வெள்ளியை அறிவித்தார்.

பக்காத்தான் ஹராப்பான் அரசாங்கம் இவ்வாண்டு பிப்ரவரியில் கவிழ்ந்தது. அப்போது பிரதமர் துறை அமைச்சின் கீழ் ஒற்றுமைத் துறை அமைச்சராக இருந்த பொன். வேதமூர்த்தி தலைமையில் மித்ரா செயல்பட்டது.

இப்போது பெரிக்காத்தான் அரசாங்கத்தின் சார்பில் ஒற்றுமைத் துறை அமைச்சராக டத்தோ ஹலிமா பதவி வகிக்கிறார். அவர் 2020 பட்ஜெட்டில் ஒதுக்கப்பட்ட மித்ராவின் 10 கோடி வெள்ளி என்னவானது?

இந்தப் பணம் யாருக்கு பகிர்ந்து அளிக்கப்பட்டது என்ற விவரத்தைத் தெரிவிக்க வேண்டும் என சிவகுமார் கேட்டுக் கொண்டார்.

மேலும் வரும் வெள்ளிக்கிழமை தாக்கல் செய்யப்படவிருக்கும் 2021-ஆம் ஆண்டுக்கான பட்ஜெட்டில் மித்ராவின் தொகை 10 கோடி வெள்ளியில் இருந்து 20 கோடியாக உயர்த்தப்படுமா என்றும் கேள்வி எழுப்பியதாக சிவகுமார் குறிப்பிட்டார்.

இதற்கு பதிலளித்த அமைச்சர் ஹலிமா, பக்காத்தான் ஹராப்பான் ஆட்சியில் மித்ராவின் 3 கோடியே 50 லட்சம் வெள்ளி பகிர்ந்தளிக்கப் பட்டிருக்கிறது. நான் பதவியேற்ற போது, 6 கோடியே 50 லட்சம் வெள்ளி மித்ராவில் இருந்தது என்றார்.

மித்ராவின் பணம் யார், யாருக்கு வழங்கப்பட்டது என்று எழுத்துப் பூர்வமான பட்டியலை வழங்குவதாகக் குறிப்பிட்டார்.

அந்தப் பட்டியல் இன்று தமக்குக் கிடைக்கும் என நேற்று நடைபெற்ற பத்திரிகையாளர் கூட்டத்தில் சிவகுமார் குறிப்பிட்டார்.

புதிய பட்ஜெட்டில் மித்ராவுக்கு கூடுதல் நிதியை ஒதுக்குமாறு பரிந்துரை செய்திருக்கிறேன். பட்ஜெட் தாக்கல் செய்யப்படும் போதுதான் எவ்வளவு தொகை ஒதுக்கப் படுகிறது என்பது தெரிய வரும் என அமைச்சர் பதில் அளித்திருப்பதாக சிவகுமார் சுட்டிக் காட்டினார்.

இதனிடையே இந்திய சமுதாயத்திற்கு ஒதுக்கப்பட்ட மித்ராவின் நிதி முழுமையாக சமுதாயத்திற்கு சேர வேண்டும். கடந்த காலங்களில் பணம் மீண்டும் அரசாங்கத்திடமே திருப்பி அனுப்பி வைக்கப்பட்டு இருக்கிறது.

இந்த நிலை இனியும் தொடரக் கூடாது. தேவைப்படும் அமைப்புகளுக்கு இந்த நிதி சென்று அடைய வேண்டும் என்றார் அவர்.



 

சுரினாம் தமிழர்களின் சோக வரலாறு

தமிழ் மலர் - 01.11.2020

1873-ஆம் ஆண்டு. ஜுன் மாதம். 5-ஆம் தேதி. லல்லா ரூக் (Lalla Rookh) எனும் பெயரில் ஒரு கப்பல். தென் அமெரிக்காவின் வட பகுதியில் பரமரிபோ (Paramaribo) எனும் துறைமுகத்தில் கரை தட்டுகிறது. அந்தக் கப்பலில் 399 இந்தியர்கள். அவர்களில் 122 பேர் தமிழர்கள். இந்த நூறு தமிழர்களின் வரலாற்றில் இருந்துதான் சுரினாம் தமிழர்களின் வரலாறும் தொடங்குகிறது.

சுரினாம் நாடு. உலகின் எங்கோ ஒரு மூலையில் உள்ளது. தென் அமெரிக்காவின் வடகிழக்குப் பகுதியில் தன்னந்தனியாகக் கடல் காற்றைச் சுவாசிக்கும் அழகிய நாடு.

Karnataaka Kurumbar Indentured Labourers in Suriname

வடக்கில் அட்லாண்டிக் பெருங்கடல். கிழக்கில் பிரெஞ்சு கயானா (French Guiana). மேற்கில் கயானா (Guyana). தெற்கில் பிரேசில் நாடு (Brazil). பரப்பளவு 165,000 சதுர கி.மீ. (64,000 சதுர மைல்). சுரினாம் ஒரு சின்ன நாடு. பெரிய நாடு என்று சொல்ல முடியாது. மலேசியாவின் சபா மாநிலத்தையும் பகாங் மாநிலத்தையும் இணைத்தால் எவ்வளவு பரப்பு. அந்தப் பரப்புதான் சுரினாம் நாட்டின் பரப்பளவு.

முதலில் டச்சு கயானா (Dutch Guiana) என்று அழைக்கப் பட்டது. தென் அமெரிக்காவின் லத்தீன் அமெரிக்கா நாடுகளில் சற்றே அதிகமாகக் கனி வளம் கொண்ட நாடு. அப்போது அது ஒரு டச்சு காலனி. அழகான தாவரங்கள். அழகான விலங்கினங்கள். ஒரு பெருங்கடலுக்கு அருகில் அமைந்து இருப்பதால் சற்று மாறுபட்ட இயற்கை அமைப்புகள்.

தொடக்கக் காலத்தில் சுரினாம் நாடு ஆங்கிலேயர்களுக்குச் சொந்தமான நிலப் பகுதியாக இருந்தது. இருந்தாலும் டச்சுக்காரர்கள் ஆங்கிலேயருடன் ஓர் ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டு, தங்கள் காலனியாக மாற்றிக் கொண்டார்கள். 1975ஆம் ஆண்டு இந்த நாடு டச்சுக்காரர்களிடம் இருந்து சுதந்திரம் பெற்றது.

4000 ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே சுரினாம் நாட்டில் அராவாக்ஸ் (Arawaks), கரிப்ஸ் (Caribs); வயானா (Wayana) போன்ற பழங்குடி மக்கள் குடியேறி விட்டார்கள். 16-ஆம் நூற்றாண்டில் தான் ஐரோப்பியர்கள் வலது காலை எடுத்து வைத்தார்கள். அப்படியே அந்த நாட்டைச் சுரண்டி எடுத்து விட்டார்கள்.

மன்னிக்கவும். மஞ்சள் தூள், உப்பு, சுண்ணாம்பு மூன்றையும் குழைத்து நெற்றியின் மீது ஒட்டிக் கொண்டார்கள். பணத் தலைவலி போவதற்கு சுரினாம் நாட்டில் ஐரோப்பியர்கள் கண்டுபிடித்த பாட்டி வைத்தியம்.

2012-ஆம் ஆண்டு கணக்கெடுப்பு. சுரினாமின் மக்கள் தொகை 148,443. இவர்களில் இந்தோ - சுரினாமிய வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர்கள் மொத்த மக்கள் தொகையில் 28 விழுக்காடினர். இவர்கள் அனைவரையும் இந்துஸ்தானியர்கள் என்று அழைக்கிறார்கள்.

Courtesy of Suriname Tamils & Indians Diaspora Sangam - Facebook Image

சுரினாம் நாடு மலேசியாவில் இருந்து 17,406 கி.மீ. தொலைவில் உள்ளது. சென்னையில் இருந்து 14,824 கி.மீ. எவ்வளவு தூரம். சும்மா ஒரு கற்பனை செய்து பார்த்தாலே மயக்கமே மரி.

இங்கே மலேசியாவில் ’மரி’ என்றால் வருகிறது என்று பொருள். அங்கே சூரினாம் நாட்டில் ’மரி’ என்றால் மாரியம்மன் தெய்வம். சூரினாம் நாட்டிற்குப் போன தமிழர்கள் தங்களுடன் மாரியம்மன் குல தெய்வத்தையும் கூடவே அழைத்துச் சென்று விட்டார்கள்.

’லல்லா ரூக்’ என்றால் சிவப்பு கன்னங்கள் என்று பொருள். ஆனால் அந்தச் சிவப்பு கன்னங்களில் பயணம் செய்தவர்களில் சிலரும் பலரும் கறுப்பு சாக்லேட் கலர் மனிதர்கள். நம்ப தமிழர் இனத்தவர்கள் தான். 147 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் நடந்த கதையைச் சொல்கிறேன்.

இப்போது அந்த சூரினாம் நாட்டில் தமிழர்களின் ஐந்தாம் தலைமுறையினர் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறார்கள் (Suriname Tamils).

சுரினாம் கரும்பு தோட்டங்களுக்குச் சென்ற தமிழர்கள் அந்த நாட்டின் கரும்புக் காடுகளில் தங்களின் மொழியில் ஒரு பகுதியைத் தொலைத்து விட்டார்கள். தங்களின் கலைக் கலாசாரங்களில் ஒரு பகுதியை மறந்து விட்டார்கள். தங்களின் பண்பாட்டின் ஒரு பகுதியையும் மறந்து விட்டார்கள். ஆனால் சமயத்தையும் வழிபாடுகளையும் மறக்கவில்லை.

அண்மைய காலங்களில் தமிழ் மொழியின் மீதான விழிப்புணர்வு ஏற்பட்டு உள்ளது. அங்குள்ள கோயில்களிலும் பொது மண்டபங்களிலும் தமிழ் மொழி கற்றுத் தரப் படுகிறது. இந்து சமய வகுப்புகளும் நடைபெறுகின்றன.

இங்கு மலேசியாவில் தமிழர்கள் எப்படி ஒதுக்கப் படுகிறார்களோ; அதே போல அங்கேயும் ஓரம் கட்டப் படுகிறார்கள். உண்மை. இருப்பினும் இன விழிப்புணர்வு ஏற்பட்டு உள்ளது. மாற்றங்களும் மறுமலர்ச்சியும் மலர்ந்து வருகின்றன. சரி.

The Javanese were the third group indentured workers in Suriname and arrived in 1890. Slavery had been abolished in 1863 and the Indian indentured workers (who arrived in 1853) claimed their rights and the government therefore found them difficult to handle. They wanted other "quiet and obedient" workers and decided to bring workers from Java and Indonesia.

சுரினாம் தமிழர்களின் வரலாற்றைப் பார்ப்போம். தமிழர்கள் எப்படி அந்த நாட்டிற்குப் போனார்கள். போகும் வழியில் என்னென்ன நடந்தன. அதையும் பார்ப்போம். பலருக்கும் தெரியாத கதை. படியுங்கள். இந்தக் கதை நாளையும் தொடரும்.

சுரினாம் கரும்புத் தொழிலுக்குப் புகழ்பெற்றது. இப்போது அலுமினா; பாக்சைட் (Alumina; Bauxite) கனிமங்களுக்குப் பிரபலம். தங்கச் சுரங்கங்களும் உள்ளன. இருப்பினும் முதன்முதலில் ஒப்பந்தத் தொழிலாளர்களாகப் புலம்பெயர்ந்த இந்தியர்களின் வரலாறு இல்லாமல் அந்த நாட்டின் வரலாறும் முழுமை அடையாது. இவ்வளவு தூரத்திற்கு முன்னுக்கு வந்து இருக்க முடியாது.

காடாய்க் கிடந்த ஒரு கடலோர நாட்டில் கவிதைகள் பாடி உலகமே திரும்பிப் பார்க்கச் செய்தவர்கள் இந்தியர்கள். அவர்களின் வரலாற்று அலைகள் இல்லாமல் அந்த நாடும் இல்லை. சுகபோக வாழ்க்கை வாழும் மேல் தட்டு அதிகாரங்களும் இல்லை. இந்தப் பக்கம் மலையூர் மலாயாவை நினைத்துக் கொள்ளுங்கள். சரியாக வரும்.

The Mai Baap Memorial or the Suriname Memorial in Kolkata

ஒப்பந்தத் தொழிலாளர்கள் எனும் பெயரில் தான் தமிழர்கள் சுரினாம் நாடிற்குக் கொண்டு செல்லப் பட்டார்கள். பல தடவை கப்பல் பயணங்கள். அங்கு சென்ற இந்தியர்களில் தமிழர்கள் ஒரு பகுதியினர் என்பதை நினைவில் கொள்வோம்.

தமிழர்கள் மட்டும் தனியாகச் செல்லவில்லை. 5 ஆண்டுகள் வேலை செய்ய வேண்டும். அப்புறம் ஒப்பந்தம் முடிந்ததும் தமிழ்நாட்டிற்கே திரும்பி வந்து விடலாம்.  

1853- 1939 ஆம் ஆண்டுகளில் ஒட்டு மொத்தமாக 74,000 இந்தியர்கள் சுரினாமிற்குக் கொண்டு செல்லப் பட்டார்கள்.தமிழர்கள் 22 ஆயிரம் பேர்.

Indian women, and their social being in Girmit nations from 1834 to 1917

ஆக அப்படி குடியேறிய தமிழர்களில் மூன்றில் ஒரு பகுதியினர் இந்தியாவுக்குத் திரும்பி வந்து விட்டார்கள். அதே சமயம் சுமார் 23,000 இந்தியர்கள் (தமிழர்களும் சேர்த்து) சுரினாம் நாட்டிலேயே தங்கி விட்டார்கள். திரும்பி வரவில்லை. தமிழர்கள் ஏறக்குறைய 6.800 பேர்.

சுரினாம் நாட்டிலேயே தங்க விரும்பிய தமிழர்களுக்கு டச்சு அரசாங்கம் குடியேற்ற உரிமை வழங்கியது. தவிர 100 கில்டர் தங்கக் காசுகளையும் போனஸ் சன்மானமாக வழங்கியது.

அந்த வகையில் தமிழர்கள் தங்கள் கலாச்சாரத்தைப் பராமரித்து, சுரினாமியச் சமுதாயத்தில் தங்களைக் கட்டமைத்துக் கொண்டார்கள். அப்படியே சுரினாமிய வாழ்வியலில் ஒன்றாகக் கலந்து விட்டார்கள்.

லல்லா ரூக் கப்பல் சுரினாம் நாட்டிற்குச் சென்ற முதல் டச்சு கப்பல். கல்கத்தா; சென்னையில் இருந்து சுரினாம் நாட்டிற்கு மூன்று மாதப் பயணம். சொல்லி இருக்கிறேன். சுரினாம் ஒரு டச்சு காலனி.

Early Indian indentured arrivals in Trinidad and Tobago

முதன்முதலில் டச்சு அரசாங்கம் கல்கத்தாவில் ஒரு குடிவரவு முகவரை நியமித்தது. அனைத்துத் தொழிலாளர்களும் கல்கத்தாவின் பிரதான டெப்போவிற்கு வரவழைக்கப் பட்டனர். பாண்டிச்சேரி; சென்னையில் இருந்து தமிழர்கள் போய் இருக்கிறார்கள்.

1873 பிப்ரவரி 26-ஆம் தேதி கல்கத்தா துறைமுகத்தில் இருந்து 410 ஒப்பந்த தொழிலாளர்களுடன் கப்பல் புறப்பட்டது. 1873 ஜுன் 4-ஆம் தேதி சுரினாம் வந்து சேரும் போது 399 இந்தியர்கள் மட்டும் இருந்தார்கள். 279 ஆண்கள்; 70 பெண்கள்; 32 சிறுவர்கள்; 18 சிறுமிகள். மாறுபட்ட கடல் காற்று; வாந்திபேதி போன்ற நோய்களினால் 11 பேர் கப்பலிலேயே இறந்து விட்டார்கள்.

அப்படி சுரினாம் நாட்டிற்குக் கப்பல் ஏறியவர்கள் தான் அந்த நாட்டின் மூதாதையர்கள். உத்தர பிரதேசம், பஞ்சாப், ஹரியானா, பீகார் மற்றும் தமிழ்நாடு மாநிலங்களைச் சேர்ந்தவர்கள். ஏற்கனவே ஆப்பிரிக்காவில் இருந்து கொண்டு வரப்பட்ட அடிமைகள் அங்கே இருந்தார்கள்.

Indian indentured labourers

ஒரு காலத்தில் அமெரிக்காவிற்குக் கொண்டு செல்லப்பட்ட ஆப்பிரிக்க அடிமைகளில் ஒரு பகுதியினர் சுரினாம் நாட்டிற்கும் கொண்டு செல்லப் பட்டார்கள். 1650-ஆம் ஆண்டுகளிலேயே ஆப்பிரிக்க அடிமைகளின் புலம்பெயர்வு நடந்து உள்ளது.

காபி, கோகோ, பருத்தி, கரும்புத் தோட்டங்கள் உருவாக்கப் பட்டன. பல இலட்சம் ஆப்பிரிக்கர்கள் அங்கு வேலை செய்தார்கள். 1863-ஆம் ஆண்டு டச்சு அரசாங்கம் அடிமைத்தனத்தை அகற்றியது.

கரும்புத் தோட்டங்களில் வேலை செய்ய ஆட்கள் கிடைக்கவில்லை. அதனால் ஒப்பந்தக் கூலிகளாகத் தமிழர்களும்; பஞ்சாபியர்களும்; ஹரியானா பீகார் மக்களும் கொண்டு செல்லப் பட்டார்கள்.

Hindu Temple in Suriname.
Indians in Suriname are 1,35,000 making 27.4% of its population.

இந்தியத் தொழிலாளர்கள் சுரினாம்  துறைமுகத்தில் இறங்குவதைக் கண்டதும்  "ஜோபோ டன்பாசி" (Jobo tanbasi) என்று ஆப்பிரிக்க அடிமைகள் சத்தம் போட்டுச் சொன்னார்களாம். அதாவது "வெள்ளை மனிதர்கள் தான் இன்னும் முதலாளிகள்’ என்று பொருள்.

தொடக்கத்தில் சுரினாம் தமிழர்களின் வாழ்க்கை நிலைமை மோசமாக இருந்தது. அடிமைத்தனம் ஒழிப்பதற்கு முன்னர் இருந்ததை விட மோசமான நிலை. அதைப் பார்த்த இந்தியாவின் பிரிட்டிஷ் கவர்னர் "ஒரு புதிய அடிமை முறை" என்று சொன்னாராம். அதிகமான இறப்புகள்.

1870-ஆம் ஆண்டுகளில், இந்தியத் தொழிலாளர்களைப் பாதுகாப்பதற்காகப் புதிய சட்டம் இயற்றப்பட்டது. அதைத் தொடர்ந்து நிலைமை சீர் அடைந்தது.

தொடக்க காலத்தில், அதாவது 1880-ஆம் ஆண்டுகளில் இங்கிலாந்தின் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கமும்; இந்தியாவின் காலனித்துவ பிரிட்டிஷ் அரசாங்கமும் சுரினாம் இந்தியர்களின் நிலைமை குறித்து கலக்கம் அடைந்தன. பிரிட்டிஷாரின் நற்பெயருக்குப் பாதிப்பை ஏற்படுத்தலாம் என்று அஞ்சின..

Suriname’s ambassador to India Aashna Kanhai. Her greatgrandmother, a widow, went to Suriname as an indentured labourer over 150 years back to work at the sugar and coffee plantations.
Kanhai, a political appointee, is a lawyer and studied in the Netherlands.

அதனால் சுரினாம் இந்தியத் தொழிலாளர்களின் வாழ்க்கை நிலைமையைப் பாதுகாக்கவும்; வேலை நிலைமைகளை மேம்படுத்தவும் பல சட்டங்களை இயற்றினார்கள்.

தமிழர்கள் குடியேறிய நாடுகளில் எல்லாம் இதே நிலைமை தான்.

தென் ஆப்பிரிக்காவில் கொடுமை. மடகாஸ்கர் மொரீஷியஸ் தீவுகளில் கொடுமை. மொசாம்பிக் நாட்டில் கொடுமை. ரியூனியன்; சீஷெல்ஸ் தீவுகளில் கொடுமை. தான்சானியா; உகாண்டா; சாம்பியா நாடுகளில் கொடுமை. போட்ஸ்வானா; ஜிம்பாப்வே நாடுகளில் கொடுமை.

அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம். ஆப்பிரிக்காவில் தமிழர்கள் குடியேறிய நாடுகளைத் தான் சொல்கிறேன்.

சுரினாம் தமிழர்கள். உலகத்தின் எங்கோ ஒரு மூலையில் வாழ்ந்து கொண்டு இருப்பவர்கள். ஒப்பந்தக் கூலிகள் என்று சொல்லி அழைத்துச் செல்லப் பட்டவர்கள். ஆனால் அடிமைகளாக ஆட்டிப் படைக்கப் பட்டார்கள். அவர்களை டச்சுக்காரர்கள் எப்படி எல்லாம் வாட்டி வதைத்து இருக்கிறார்கள். வெள்ளைத் தோல்கள் எல்லாமே ஒரே குட்டையில் ஊறிய மட்டைகள் தான்.

அப்படியே இந்தப் பக்கம் மலையூர் மலாயாவைப் பாருங்கள். ஒன்றும் சொல்கிற மாதிரி இல்லை. மலாயா தமிழர்கள் கித்தா காடுகளிலே ரொம்பவும் வேதனைகளை அனுபவித்து விட்டார்கள். உண்மை. மதிப்புமிகு மகா தலைவர் ஒருவர் நன்றாகவே பட்டர் தடவி விட்டார். அதை வக்கிரமான வெண்ணெய் என்று வேதனையோடு சொல்கிறேன்.

வரலாற்றுக்கு வாய் இருந்தால் கண்டிப்பாக வாய்விட்டு அழும். சுரினாம் தமிழர்களின் சோக வரலாறு நாளைய கட்டுரையிலும் கண்ணீர் சிந்தும். படித்துப் பாருங்கள்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
01.11.2020

சான்றுகள்:

1. Emmer, P. C. (30 January 2006). The Dutch Slave Trade, 1500-1850. Berghahn Books. pp. 138–140.

2. Counter, S. Allen and David L. Evans, I Sought My Brother: An Afro-American Reunion, Cambridge: MIT Press, 1981

3. Dew, Edward M., The Trouble in Suriname, 1975–93, (Greenwood Press, 1994)

4. Gimlette, John, Wild Coast: Travels on South America's Untamed Edge (Profile Books, 2011)

5. McCarthy Sr., Terrence J., A Journey into Another World: Sojourn in Suriname, (Wheatmark Inc., 2010)


 

துன் மகாதீர் மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும்

 கோலாலம்பூர், நவ. 1 -

அண்மையில் பிரான்சில் நடந்த கொலை வெறித் தாக்குதலை ஊக்குவிக்கும் வகையில் பேசி இருக்கும் துன் மகாதீர் மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும் என்று சுதந்திரமான பத்திரிகை மையம் (சி.ஐ.ஜே) அறிவுறுத்தி உள்ளது.

ஊடகங்களைப் பயன்படுத்தி மகாதீர் வெறுப்பையும் பயங்கரவாதத்தையும் ஊக்குவிக்கும் வகையில் பேசாமல் தமது பரந்த அனுபவத்தையும் முதிர்ச்சியையும் பயன்படுத்தி மற்றவர்களுக்கு அகிம்சையையும் சகிப்புத் தன்மையையும் போதித்து இருக்க வேண்டும் என்று அந்த மையம் குறிப்பிட்டு உள்ளது.

அவரின் கூற்றானது பல்வேறு பிரச்சினைகளை எழுப்பும் என்பதால் அதற்காக அவர் வருத்தம் தெரிவித்து, உடனடியாக மன்னிப்பைக் கோர வேண்டும் என்று அந்த அமைப்பு வலியுறுத்தி உள்ளது. உலகில் யாரும் தாங்கள் எண்ணுவதை எடுத்து உரைப்பதில் உரிமை கொண்டு இருந்தாலும், அது ஒரு வரம்புக்கு உட்பட்டு இருக்க வேண்டும்.

மகாதீரின் கூற்றானது பின் விளைவுகளை ஏற்படுத்தும் என்பதால், அம்மாதிரியாகப் பேசும் போது, வார்த்தைகளைக் கவனமாகப் பிரயோகிக்க வேண்டும் என்றும் அந்த மையம் கேட்டுக் கொண்டு உள்ளது.

மலாயா ரந்தாவ் லின்சம் தோட்டம் 1878

Malaya Indians Linsum Estate Rantau 1878

நெகிரி செம்பிலான், ரந்தாவ் (Rantau), லின்சம் தோட்டம் (Linsum Estate). மலாயாவின் முன்னோடித் தோட்டங்களில் ஒன்றாகும். அங்கே முதன் முதலில் காபி பயிர் செய்யப்பட்டது. 1878-ஆம் ஆண்டில் லின்சம் காபி தோட்டத்திற்குத் தமிழர்கள் முதன் முதலில் கொண்டு வரப்பட்டார்கள்.

The Linsum estate, at Rantau, is the oldest estate in Negri Sambilan. Originally it was planted with coffee, but, as that product became unprofitable, the proprietors turned their attention to rubber. The first Tamils were brought to the Linsam coffee plantation in 1878.

ராத்போர்ன் அம்ப்ரோஸ் (Rathborne, Ambrose) எனும் ஆங்கிலேயர் எழுதி இருக்கும் ’மலாயா தீபகற்பத்தின் மாநிலங்களில் பதினைந்து ஆண்டுகள்’ (Camping and Tramping in Malaya: fifteen years' pioneering in the native states of the Malay peninsula) எனும் நூலில் பக்கம்: 85-இல் இந்தப் படங்கள் உள்ளன. 1898-ஆம் ஆண்டில் அந்தப் புத்தககத்தில் பதிவு செய்யப்பட்டு உள்ளது.

இந்தப் படம் லின்சம் தோட்டத்தில் தான் எடுக்கப்பட்டது. 135 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் மலாயாவுக்கு வந்த தமிழர்கள்; மலாயா காபி தோட்டங்களில் வேலை செய்து இருக்கிறார்கள்.

இந்தக் காலக் கட்டத்திற்கு முன்பாகவே, 1840-ஆம் ஆண்டுகளில்; பினாங்கு, சிங்கப்பூர் தீவுகளில் காடுகளை அழிக்கவும்; சாலைகள் அமைக்கவும் தமிழர்கள் தமிழ்நாட்டில் இருந்து கொண்டு வரப்பட்டார்கள் என்பது பலருக்கும் தெரியாத விசயமாக இருக்கலாம்.

இருந்தாலும் மலாயா தமிழர்கள் என்பவர்கள் மலையூர் மலாயாவிற்கு நேற்று முந்தா நாள் வந்தவர்கள் அல்ல. மனுசர்கள் நுழைய முடியாத பாசா காடுகளின் கித்தா தோப்புகளில் வாழ்ந்தவர்கள் தான் மலாயா தமிழர்கள்.

மலைக் காடுகளை அழித்துத் திருத்திக் காபி, மிளகு, கொக்கோ, ரப்பர் தோட்டங்களைப் போட்டவர்கள். அவர்கள் உருவாக்கிக் கொடுத்த கட்டுமானத்தில் சொகுசு காண்பவர்கள் சிலரும் பலரும் இருக்கிறார்கள்.

மலாயா தமிழர்கள் நேற்று வந்த வந்தேறிகள் என்று சிலர் சொல்கிறார்கள். நன்றி மறந்தவர்களாக வாழ்லாம். ஆனால் நன்றி கெட்டவர்களாக வாழக் கூடாது.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
01.11..2020

1. Source: Camping and Tramping in Malaya: Fifteen Years' Pioneering in the Native States of the Malay Peninsula.

Author(s): Rathborne, Ambrose B.
British Library shelfmark: Digital Store 010055.ee.10
Place of publication: London (England)
Date of publication: 1898
Publisher: Swan Sonnenschein


 

மலாயா தமிழர்கள்: கப்பல் ஏறிய கடன் தொல்லைகள்

தமிழ் மலர் - 31.10.2020

கரைவிட்டு கரை தாண்டுகிறார் ஒரு தமிழர். ஆனால் கண்ணீர் விட்டுக் கரை தாண்ட மாட்டார். கடன் சேர்த்த கடனாளியாகத்தான் கரை தாண்டுகிறார். அப்படி கரை தாண்டிய தமிழர் இங்கே மலாயாவில் பாடும் பாடல் என்ன தெரியுங்களா.

காக்கா மேய்க்கப் போன சீமையிலே

சீக்கா படுத்தேன் கித்தா காட்டினிலே

காய்ஞ்சு போன கித்தா உரிக்கையிலே...

சூடு சொரணை எல்லாம் செத்து போச்சுலே...

அடிவயிறு பத்தி எரியுதுலே...

வாழ்க்கைப் பட்ட மலாயா சீமைக்கு வயிறு காஞ்சிப் போறேன் என்று சொல்லிக் கறுப்புக் கங்காணியிடம் கைநாட்டுப் போடுவது. கிராமத்துப் பஞ்சாயத்தில் சத்தியம் பண்ணுவது. சொந்த பந்தங்களிடம் கைமாற்று வாங்குவது. வந்தது வரட்டும் என்று வயல் காட்டை எழுதிக் கொடுப்பது. கிராமத்தை விட்டுப் புறப்படும் போதே கடனாளிகளாகத் தான் தமிழர்கள் புறப்பட்டார்கள்.

யாருங்க? கரிசல் காட்டுக் கிராமத்து மண்வாசனைகள் தான். அதாவது நம்முடைய முப்பாட்டன் முப்பாட்டிகள் தான். அவர்களின் பாட்டன் பாட்டிகள் தான். அதாவது நம்முடைய மூத்த மூதாதையர்களின் முன்னோடிப் பந்தங்கள் தான். அதாவது மலேசியத் தமிழர்கள் பலரின் உடலில் ஓடும் சிவப்புக் கலர் இரத்தத்தின் சொந்த பந்தங்கள்.

இந்த உண்மையைச் சிலரால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது. சிலரால் கிரகித்துக் கொள்ளவும் முடியாது. பரவாயில்லை. குடிப்பது கூழ் கொப்பளிப்பது பன்னீர். கிளேமர் கிளியோபாட்ரா; பிரேக் டான்ஸ் மைக்கல் ஜேக்சன் நினைப்பில் வாழ்பவர்களுக்குக் கக்கலுக்கு விக்கல் என்று பெயராம். பிக் பாஸ் கமல் அவர்களுக்கு டெலிகிராம் செய்ய வேண்டிய தகவல்.  

உண்மை கசக்கவே செய்யும். இருந்தாலும் எங்க தாத்தா ஒரு கைநாட்டு; ஆனாலும் அவர் சிங்கம்டா. எங்க பாட்டி ஒரு கைக்கீறு; ஆனாலும் அவர் கைவைத்தியம்டா என்று நெஞ்சைத் தட்டிப் பெருமை பேசலாமே. மனசு வேண்டுமே.

இப்போது மலேசியாவில் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கும் ஐந்தாம் ஆறாம் தலைமுறைத் தமிழர்கள், தங்களின் மூத்தத் தலைமுறையினரை மறந்துவிடக் கூடாது. வாழும் காலத்திலேயே அவர்களைப் போற்ற வேண்டும்.

அடுத்து அடுத்து வரும் தலைமுறையினருக்கு அந்த முதியவர்களின் அர்ப்பணிப்புகளைச் சீதனங்களாக விட்டுச் செல்ல வேண்டும். அப்போது தான் மலாயா தமிழர்களின் வரலாறு நீடித்து நிலைத்து நிற்கும். நேற்று வந்த வந்தேறிகள் ஏளனமாகப் பேச இடம் கொடுக்கவே கூடாது. சரி.

கிராமத் தலைவரிடம் கைநாட்டுக் கடன்.

சொந்த பந்தங்களிடம் கைமாற்றுக் கடன்.

வயல்காட்டை அடகு வைத்தக் கடன்.

கிணறு வெட்ட பூதம் கிளம்பிய சமரசக் கடன்.

குடிசையின் ஓட்டுத் தாரைக்கு ஒட்டுப் போட்ட கடன்.

ஜல்லிக்கட்டு காளைக்குச் சாயம் அடித்த கடன்.

ஐயனார் சாமிக்கு அரிவாள் கத்தி வாங்கிய அஞ்சாறுக் கடன்.

இப்படி எக்கச் சக்கமான கடன்கள். அந்தக் கடன்களின் வாரிசுகளாக வட்டிக் குட்டித் தொல்லைகள். அந்தக் கடன்களுக்குக் கொஞ்சமாவது தண்ணீர் காட்ட வேண்டும் இல்லீங்களா.

இல்லை என்றால் சொந்த பந்தங்கள் சும்மா இருப்பார்களா? விளக்குமாற்றுக்கு பட்டுக் குஞ்சம் கட்டுவது மட்டும் அல்ல. கழுதைக்கு முத்துமாலை என்று பெயரும் வைத்து விடுவார்கள்.

அடுத்து ஒரு முக்கியமான கடன். கடல் கடந்து போகும் போது தட்டு முட்டுச் செலவுகள் வந்து சேரும். வேறுவழி இல்லாமல் வேலைக்கு ஆள் சேர்த்த அதே கறுப்புக் கங்காணியிடமே கடன் வாங்க வேண்டி இருக்கும். இங்கேதான் ஆரம்பக் கடன்கள் அதிரடியாய் ஆரம்பிக்கின்றன.

ஆக தமிழகத்தை விட்டுப் புறப்படும் போதே ஒரு தமிழர், முக்கால்வாசிக் கடன்காரராகத் தான் புறப்படுகிறார். இந்த முக்கால்வாசிக் கடன் தான் பின்னர் காலத்தில் முதலைக் கடனாக விஸ்வரூபம் எடுக்கிறது.

அதுவே ஒரு சாமானியத் தமிழரை வெட்டி வீசப் போகும் ஒரு பயங்கரமான சதித் திட்டம். பெரிய கங்காணி பயன்படுத்தப் போகும் ஒரு பெரிய துருப்புச் சீட்டு. ஆக பிறந்த மண்ணிலேயே அந்தச் சாமானிய மனிதர் ஒரு கடனாளியாகத் தான் புலம் பெயர்கிறார்.

இது அதோடு முடிந்து போவதும் இல்லை. மலாயாவில் வேலைக்குச் சேர்ந்த பிறகு அங்கேயும் பற்பலச் சடங்குச் சம்பிரதாயச் செலவுகள்.

காளியம்மாவுக்கு காதுகுத்து

தீர்த்தம்மாவுக்கு திருமணக் கூத்து

ஈச்சப்பனுக்கு ஈமச்சடங்கு

வள்ளியம்மா வயசுக்கு வந்துட்டா சடங்கு

இப்படி வரிசை வரிசையாகப் பற்பலச் சடங்குச் சங்கதிகள். இதையும் தாண்டிய நிலையில் மொட்டை மாடு முட்டை போட்ட சடங்கு; பெட்டை ஆடு குட்டிப் போட்ட சடங்கு; அரச மரத்திற்கு அஞ்சு முழம் கயிறு கட்டிய சடங்கு என்று இன்னும் பற்பலச் சடங்குகள். அப்புறம் அதே கங்காணியிடம் மீண்டும் மீண்டும் கடன் வாங்க வேண்டிய ஒரு கட்டாய நிலை.

தோட்டத்தில் கங்காணிக்குச் சொந்தமாக ஒரு மளிகைச் சாமான் கடை இருக்கும். அல்லது பெட்டிக் கடை இருக்கும். அல்லது இரண்டுமே இருக்கும். அந்தக் கடையில்தான் கங்காணி போட்ட விலையில் அரிசி பருப்பு அது இது என்று எல்லாச் சாமான்களையும் வாங்க வேண்டும்.

அப்புறம் இந்தக் கடனும் ஏற்கனவே ஊரில் வாங்கிய பழைய கடனும் ஒன்று சேர்ந்து கைகுலுக்கித் தொழிலாளியின் கழுத்தை நெரித்துக் கண்ணீர் வடிக்கச் செய்யும்.

அடுத்து வருவது மகா பெரிய கங்காணியின் அசத்தலான கைங்கரியம். தோட்டத்தின் துரையிடம் இருந்து தனக்கு கீழ் வேலை செய்யும் தொழிலாளர்களின் மொத்த சம்பளத்தையும் பெரிய கங்காணிதான் வாங்குவார். அது அப்போதே சஞ்சிக் காலத்தில் எழுதப் படாத ஒரு சாசனம்.

பொதுவாக படிப்பறிவு இல்லாதவர்களைத் தான் தமிழகத்தில் இருந்து அழைத்துச் சென்று இருப்பார்கள். படித்தவர்கள் வருவது ரொம்பவும் குறைவு. கும்முனியில் மாடு மேய்க்கப் போய் இருப்பார்கள்.

ஆக பாமர மக்களின் படிப்பு வாசனை குறைவு தான் கங்காணிகளுக்குப் பிளஸ் பாயிண்ட்.

கங்காணி ஒரு சின்ன கணக்குப் புத்தகம் வைத்து இருப்பார். அதில்...

வேட்டிக்கு ஒட்டுப் போட்ட கணக்கு;

முந்தானைக்கு முடிச்சுப் போட்டக் கணக்கு;

கிழிஞ்ச கோவணத்தைப் பிழிஞ்சு போட்ட கணக்கு.

இப்படி எக்கச் சக்கமாய் ஊறுகாய்க் கணக்குகளை எழுதி வைத்து இருப்பார். அசலும் வட்டியுமாக வரவிலும் வைத்துக் கொள்வார்.

எல்லாம் வேலைக்கு ஆள் சேர்த்த கங்காணியின் கைக் கணக்குதான். தொழிலாளியின் சம்பளப் பணம் முழுவதும் கங்காணியிடமே மாட்டிக் கொள்ளும்.

அதனால் சம்பளப் பணத்தைக் கண்ணால் பார்க்காமலேயே வேலை செய்ய வேண்டிய ஒரு கட்டாயம். சிலர் சம்பளப் பணத்தைப் பார்க்காமலேயே செத்துப் போனதும் உண்டு.

கூலிகளின் வீடுகளைக் கூலி லயன்கள் என்று அழைத்தார்கள். Line எனும் ஆங்கிலச் சொல்லில் இருந்து தான் லயம் எனும் சொல் உருவானது. ஆடு மாடு லாயங்களைப் போன்று வரிசை வரிசையாகக் கட்டப்பட்டு இருக்கும். வீடுகள் என்று சொல்ல முடியாது. தகரக் குடிசை எனும் சஞ்சித் தமிழர்களின் அப்பார்ட்மெண்டுகள்.

விடியல் காலையிலேயே ஐந்து மணிக்கு எல்லாம் கொம்பு ஊதப்படும். அல்லது தப்பு அடிக்கப்படும். உதறல் எடுக்கும் பிரட்டுக் களத்தில் வரிசை பிடித்து நிற்க வேண்டும்.

அந்த மாதிரி கூடுவதை பேரட் (Parade) என்று ஆங்கிலேயர்கள் அழைத்தார்கள். அதையே பிரட்டுக் களம் என்று நம்மவர்கள் சொல்வார்கள். பேரட் என்பது தான் பிரட்டு என்று மாறியது.

அங்கு இருந்து அவர்கள் வேலை செய்யும் இடங்களுக்கு மாட்டு வண்டிகளில் அழைத்துச் செல்லப் படுவார்கள். சிலர் இருட்டில் நடந்தே போக வேண்டும். அங்கே புலி அடித்த கதைகளும் உண்டு. மலைப்பாம்பு விழுங்கிய கதைகளும் உண்டு.  

இலங்கையில் மலையகத்தில் வேறு மாதிரியான வேலைகள். தேயிலைக் கொழுந்து பறித்தல், காபிப் பழம் பறித்தல், செடிகளைக் கவாத்து செய்தல், காட்டுச் செடிகளைக் களை எடுத்தல், புதிய தோட்டம் உருவாக்கக் காடுகளை அழித்துதல். இப்படி பற்பல வேலைகளைச் செய்தார்கள்.

ஒரு செருகல். 19-ஆம் நூற்றாண்டில், ஆப்பிரிக்கா காலனி நாடுகளுக்கு இந்தியாவில் இருந்து போன தொழிலாளர்களின் விவரங்கள்:

•    மொரீஷியஸ் - 453,063

•    பிரிட்டிஷ் குயானா - 238,909

•    டிரினிடாட் - 143,939

•    ஜமாய்கா - 36,412

•    கிரேனடா - 3,200

•    செயிண்ட் லூசியா - 4,350

•    நாட்டால் - 152,184

•    செயிண்ட் கீட்ஸ் - 337

•    செயிண்ட் வின்செண்ட் - 2,472

•    ரியூனியன் தீவுகள்- 26,507

•    சுரிநாம் - 34,304

•    பீஜி - 60,965

•    தென்னாப்பிரிக்கா - 32,000

•    செய்சீல்ஸ் - 6,315

•    மொத்தம் - 1,194,957

1899-ஆம் ஆண்டு வரையிலான ஆப்பிரிக்கா கணக்கு. மலாயாவிற்கு 1900-ஆம் ஆண்டுக்குள் எப்படியும் 250 ஆயிரம் பேர் கப்பல் ஏறி வந்து இருக்கலாம். சரி.

ஓர் இழிவான வாழ்க்கையில் இனம் தெரியாத ஜடப் பொருளாகிப் போன சஞ்சிக் கூலிகளின் பரிதாப நிலையைப் பார்க்கும் போது மனம் பதைக்கிறது.

வேலைச் சுமை. வாழ்க்கைச் சுமை. மனசுச் சுமை. இவற்றை மறக்க மதுபானத்தில் பலர் ஐக்கியமானார்கள். அந்த வேதனையில் மனதை நெகிழ வைக்கும் பாட்டுக் கச்சேரிகள். ஆக வேறுவழி இல்லாமல் முன்வினைப் பயன் என்று மனசைத் தேற்றிக் கொண்டார்கள்.

இந்தத் துயரங்களில் இருந்து விடுபட்டுத் தப்பிக்க நினைத்தாலும் அது அவ்வளவு சுலபத்தில் நடக்கிற காரியம் அல்ல. இந்தியாவிற்குத் திரும்பிச் செல்ல நினைத்தாலும் அதுவும் நடக்காது. சட்டம் பேசினாலும் சரிபட்டு வராது.

கங்காணியும் சரி; வெள்ளைக்காரத் தொப்பிகளும் சரி; சிரித்துக் கொண்டே கழுத்தை நெரிப்பதில் பயங்கரமான ஜீபூம்பாக்கள்.

ஒரு செருகல். முட்டை போடுவது நாட்டுக் கோழி. இப்போது வீட்டுக் கோழி. சாரி. ஊசி போட்ட கோழி. அந்தத் தோட்டத்துக் கோழிக்குச் சிலுவார் சட்டை போட்டு நடுத் தெருவில் ஓட வைப்பது ஒரு கலை. ஓடும் போதே முட்டை போட வைப்பது; அதைவிட அசாத்தியமான கலை.

இந்த இரண்டு கலைகளிலும் சகலகலா வல்லவர்கள் என பெயர் எடுத்தவர்கள் யார் தெரியுங்களா? பரங்கியர்கள் என்று பேறு பெற்ற வெள்ளையர்கள்.

(மலாக்கா முத்துக்கிருஷ்ணன்)
31.10.2020

No part of this content may be reproduced, republished, or retransmitted by any means without the expressed written consent of author. Please email: ksmuthukrishnan@gmail.com for permission.